Ο Δήμος Αβδελιώδης συναντά τον Τουλούζ Λωτρέκ στη σκηνή του Θεάτρου Ολύμπια

Έναν «Μικρό Πρίγκηπα της ζωγραφικής», έτσι χαρακτηρίζει ο σκηνοθέτης Δήμος Αβδελιώδης τον εμβληματικό Γάλλο καλλιτέχνη Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ, κεντρικό ήρωα της παράστασης  «Τουλούζ Λωτρέκ- Η φαντασία της αμαρτίας», την οποία σκηνοθετεί και παρουσιάζει, 4-6 Νοεμβρίου, στο Ολύμπια Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας».

Και αυτό γιατί- όπως και ο αγαπημένος ήρωας του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ- ο σπουδαίος ζωγράφος συνήθιζε να βλέπει τον κόσμο με τα αθώα μάτια ενός μικρού παιδιού, ευγνώμων για το «θαύμα της ζωής», κοιτάζοντας την αλήθεια κατάματα με γενναιότητα, μεταχειριζόμενος τους ανθρώπους γύρω του με αγάπη και συμπόνια, αποκαλύπτοντας πτυχές του ψυχισμού τους με οξυδέρκεια.

Για τον Δήμο Αβδελιώδη με την ίδια οξυδέρκεια ο Χριστόφορος Χριστοφής, συγγραφέας του έργου «Τουλούζ Λωτρέκ- Η φαντασία της αμαρτίας», «βουτά» στον ψυχισμό, τη ζωή και την τέχνη του καλλιτέχνη, αποκαλύπτοντας μας τις αλήθειες του ανθρώπου που έζησε και «αγκάλιασε» το περιθώριο σαν ένας αληθινός «Μικρός Πρίγκηπας», εξόριστος από τον πλανήτη του, συνηθισμένος να παρατηρεί τον κόσμο γύρω του «με την καρδιά». 

Το έργο, με πρωταγωνιστές τους Θανάση Τσαλταμπάση και Βερόνικα Αργέντζη, αποτελεί μια «κινηματογραφικής» υφής προσωπογραφία του Τουλούζ-Λωτρέκζ, που τοποθετείται χρονικά στο τελευταίο διάστημα της ζωής του, όταν ήρθε αντιμέτωπος με τη φθορά , την αρρώστια και τις αναμνήσεις. Μια προσωπογραφία ενός ανθρώπου που έμελλε να «κατακτήσει» την αθανασία μέσα από τη διαχρονική του τέχνη και το εξίσου διαχρονικό πνεύμα του.

Με αφορμή, λοιπόν, την παράσταση «Τουλούζ Λωτρέκ- Η φαντασία της αμαρτίας», ο Δήμος Αβδελιώδης μοιράστηκε μαζί μάς τις σκέψεις του γύρω από την προσωπικότητα του Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ, μάς μίλησε για το τι ήταν αυτό που του κέντρισε το ενδιαφέρον στο έργο Χριστόφορου Χριστοφή καθώς και για όλα όσα θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε στη σκηνή του Θεάτρου Ολύμπια.

«Είναι ο μικρός πρίγκιπας της ζωγραφικής που βιώνει τη ζωή, σαν θεϊκό δώρο και βλέπει κατάματα την αλήθεια με την αφέλεια ενός παιδιού, χωρίς να φοβάται τίποτα, παρά μόνο, το να μην μπορεί να ζωγραφίσει», σχολιάζει ο Δήμος Αβδελιώδης για τον Τουλούζ-Λωτρέκ;

Είναι μια σπάνια προσωπογραφία του ζωγράφου με κινηματογραφική δομή, τον οποίο παρακολουθούμε στις τελευταίες του στιγμές, όταν βρίσκεται έγκλειστος σε μια νευρολογική κλινική και τον έχει επισκεφθεί η μητέρα του. Στο ανάμεσα αυτών των στιγμών βλέπουμε σκηνές από το πρόσφατο διάστημα της ζωής του, όπου αποκαλύπτεται ο τρόπος της σκέψης του και της τέχνης του, που τον έκανε αθάνατο.

Το υψηλό επίπεδο της δραματουργίας και της γνήσιας συγκίνησης που εμπεριέχει, γιατί αποκαλύπτει αλήθειες. Αλήθειες που στηρίζονται όχι μόνο στην ενορατικότητά του Χριστοφή αλλά και στη βαθιά μελέτη της ζωής και του έργου του Λωτρέκ.

Ο άνθρωπος και ο καλλιτέχνης Λωτρέκ ταυτίζονται. Είναι ο μικρός πρίγκιπας της ζωγραφικής που βιώνει τη ζωή, σαν θεϊκό δώρο και βλέπει κατάματα την αλήθεια με την αφέλεια ενός παιδιού, χωρίς να φοβάται τίποτα, παρά μόνο, το να μην μπορεί να ζωγραφίσει.

Το γεγονός ότι περιθωριοποιήθηκε λόγω της μειονεκτικής εικόνας του σώματός του όχι μόνο δεν τον κατέβαλε, αλλά τον έκανε να αγαπήσει πραγματικά τους ανθρώπους του περιθωρίου και να ζει ανάμεσά τους ζωγραφίζοντάς τους και ξέροντας πως θα τους αποθανατίσει. Αυτό το πολύ δυνατό αίσθημα της αγάπης και του θαυμασμού που βίωνε κάθε στιγμή δεν του άφηνε χρόνο για να σκεφθεί κάτι άλλο, να είναι δηλαδή και κάποιος άλλος. Όσο αφορά τον φόβο για το διαφορετικό καταλαμβάνει επί το πλείστον ανθρώπους που είτε έχουν στερηθεί την πραγματική αγάπη, είτε έχουν απορριφθεί και ταλαιπωρηθεί οι ίδιοι, με αποτέλεσμα να είναι οι ίδιοι συναισθηματικά ασθενείς κι ας φαίνονται δυνατοί.

Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης και η Βερόνικα Αργέντζη πρωταγωνιστούν στην παράσταση «Τουλούζ Λωτρέκ- Η φαντασία της αμαρτίας».

Η σκηνοθεσία συνδυάζει και συντονίζει τον λόγο, την κίνηση, τον ήχο και την όλη εικόνα με τη συμβολή του Νίκου Ξανθούλη στη μουσική, του γλύπτη Αριστείδη Πατσόγλου στα αγάλματα και τα σκηνικά, της Βασιλικής Σύρμα στα κουστούμια, για να αποδώσουμε την όλη ατμόσφαιρα της εποχής, όχι τόσο από ηθογραφική ματιά, όσο από το δραματουργικό ενδιαφέρον, που είναι επικεντρωμένο στην προσωπικότητα του Λωτρέκ, της Μητέρας, της Ερωμένης και της Οικονόμου του.

Η καθοδήγηση μου, στους εξαιρετικούς αυτούς ηθοποιούς, ήταν κυρίως στον τρόπο της ερμηνείας τους, που προκύπτει μέσα από την επεξεργασία και την βαθιά κατανόηση του κειμένου.

Η έλλειψη χρόνου ήταν το μόνο εμπόδιο μας, επειδή όλοι πλέον αναγκαζόμαστε να κάνουμε πολλά πράγματα μαζί.

Όλες οι σκηνές είναι ισοδύναμες σαν αέρινα σκαλοπάτια για να φτάσεις μέσα μέχρι τα σύννεφα.

Αυτό που πιθανόν να σκεφτόταν κι ο Λωτρέκ, πως η ζωή πρέπει να είναι απολαυστική όπως η τέχνη και η τέχνη όπως θα ήταν και η ζωή.