Gene Gillette: Ο ηθοποιός του Μπρόντγουεϊ στο Θέατρο Τέχνης για το «Αρτώ/Βαν Γκογκ» – Οι πρώτες φωτογραφίες πριν την πρεμιέρα

Ο εξαιρετικός ηθοποιός του Μπρόντγουεϊ Gene Gillette ήρθε στη χώρα μας από τη Νέα Υόρκη αποκλειστικά για να ερμηνεύσει υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση της Ιόλης Ανδρεάδη στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης τον θεατρικό μονόλογο «Αρτώ/Βαν Γκογκ».

Ένα πρωτότυπο θεατρικό έργο που έγραψαν η Ιόλη Ανδρεάδη και ο Άρης Ασπρούλης εμπνευσμένο από το δοκίμιο του Αντονέν Αρτώ «Βαν Γκογκ: ο αυτόχειρας της κοινωνίας», που δημοσιεύτηκε το 1947, ένα χρόνο πριν τον θάνατο του συγγραφέα. Η παράσταση κάνει πρεμιέρα απόψε και παρουσιάζεται στα αγγλικά με ελληνικούς υπέρτιτλους, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 19.00 έως τις 22 Νοεμβρίου και μόνο για 8 βραδιές, στο πλαίσιο του πρότζεκτ «The Artaud Trilogy».

Ο Αμερικανός ηθοποιός έγινε ευρύτερα γνωστός στο θεατρικό κοινό της Νέας Υόρκης από τη συγκλονιστική ερμηνεία του ως «Άμλετ» στο Denver Civic Theatre και από τις παγκοσμίως γνωστές παραστάσεις στις οποίες έχει πρωταγωνιστήσει τα τελευταία χρόνια όπως το «To Kill A Mockingbird» (Lincoln Center Theater) -η μοναδική παράσταση που ανέβηκε μεταξύ άλλων και στο Madison Square Garden και θεωρείται «το πιο επιτυχημένο αμερικανικό έργο στην ιστορία του Μπρόντγουεϊ» σύμφωνα με το «60 Minutes»-, το «The Curious Incident of the Dog in the Night-Time» (Broadway, National Theatre) και το «War Horse» (Broadway), μεταξύ πολλών άλλων. Τον περασμένο Μάιο πρωταγωνίστησε στην παράσταση «Shooting Celebrities» του John Ransom Phillips στο Flea Theater της Νέας Υόρκης σε σκηνοθεσία Christopher McElroen ενσαρκώνοντας τον φωτογράφο της Mary Lincoln και τον ίδιο τον Abraham Lincoln.

Ιδιαιτέρως γνωστός και αγαπητός παγκοσμίως και από τις συχνές εμφανίσεις του σε δημοφιλείς σειρές στις πλατφόρμες του NETFLIX, της DISNEY+ και του δικτύου του NBC και του CBS όπως: Law & Order, The Blacklist, Punisher, Madam Secretary, Instinct,  Quantico, The Good Wife, Elementary, Person of Interest, Ringer και πολλές άλλες.

Βρισκόμαστε στο Παρίσι, το 1947.  O Αντονέν Αρτώ εμφανίζεται σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο.  Δείχνει ήρεμος. Είναι ήρεμος. Ύστερα από εννέα χρόνια ψυχιατρικού εγκλεισμού και έχοντας υποστεί 51 ηλεκτροσόκ μόνο την τελευταία χρονιά, μοιάζει να έχει επανέρθει στην «τάξη».

Η διάλεξη που πρόκειται να πραγματοποιήσει έχει τίτλο «Βαν Γκογκ, ο Αυτόχειρας της Κοινωνίας». Το περιβάλλον γύρω του είναι ασφυκτικό. Το κοινό σιωπηλό. Το φρόνημά του ωστόσο υψηλό. Έχει έρθει με αποδείξεις. Τις κουβαλάει στα 406 μουντζουρωμένα τετράδια που δεν αποχωρίζεται ποτέ.

Όλη η καλή κοινωνία του Παρισιού έχει κατακλύσει τον χώρο για να τον ακούσει. Gide, Breton, Camus, Lacan.  Ο Αρτώ υπερασπίζεται με πάθος μια ιδέα: η αυτοκτονία του Βίνσεντ Βαν Γκογκ είχε τους εκτελεστές της. Αναζητώντας αρχικά μέσα στους πίνακες, τις σημειώσεις και την αλληλογραφία του μεγάλου ζωγράφου τα αίτια της αυτοχειρίας του, υποπτεύεται πως οι πραγματικοί αυτουργοί βρίσκονται ανάμεσα στο ακροατήριό του.

Ο Αρτώ ταυτίζεται, ηλεκτρίζεται, μαγεύεται και πάσχει. Νιώθει τον παλμό του Βαν Γκογκ και προφητεύει. Θέλει να ξεσκεπάσει τους ενόχους. Θέλει να φωνάξει για τους αθώους. Θέλει να αρθρώσει την τελευταία συλλαβή ανάμεσα στη μεγάλη αδικία του κόσμου και σε αυτό που μεσολαβεί για φτάσει κάποιος να κοιμάται αγκαλιά με ένα γεμάτο πιστόλι.

Το «Αρτώ / Βαν Γκογκ» γράφτηκε το 2015 και αποτελεί το πρώτο μέρος της τριλογίας των θεατρικών έργων («Οικογένεια Τσέντσι» 2015, «Κόκκαλο» 2022) που δημιούργησαν οι συγγραφείς Ιόλη Ανδρεάδη και Άρης Ασπρούλης με αφορμή τη ζωή και το έργο του ρηξικέλευθου και πρωτοπόρου καλλιτέχνη και διανοητή του 20ου αιώνα Αντονέν Αρτώ.

Πρόκειται για μία φανταστική διάλεξη που εμπνέεται από το τελευταίο δοκίμιο του Αρτώ «Βαν Γκογκ, ο Αυτόχειρας της Κοινωνίας» το οποίο δημοσιεύτηκε το 1947, έναν χρόνο πριν τον θάνατο του. Η διάλεξη, αυτή, θα μπορούσε να είχε συμβεί πραγματικά αν οι «Φίλοι του Αντονέν Αρτώ» τη βραδιά που συγκεντρώθηκαν στο Θέατρο «Σάρα Μπερνάρ», για να τιμήσουν εκείνον και το έργο του (7 Ιουνίου 1946), τού επέτρεπαν και την είσοδο και δεν τον άφηνα να ξεροσταλιάζει έξω από τις κλειστές πόρτες.

Στο θεατρικό αυτό έργο ο Αρτώ κρύβεται πίσω από ένα προσωπείο για να μιλήσει για τον εαυτό του. Είναι το προσωπείο του Βαν Γκογκ,  τον οποίο ούτως ή άλλως ο Αρτώ θαύμαζε πολύ, και ταυτιζόταν μαζί του. Και οι δύο σπουδαίοι, και τους δύο «δεν τους κατάλαβαν» στην εποχή τους, ίσως γιατί ήταν αυτό θα λέγαμε «μπροστά από την εποχή τους». Αυτό το στοιχείο, το ότι ο ήρωας φανερώνει σταδιακά επί σκηνής τον εαυτό του εκπροσωπώντας συνεχώς κάποιον άλλο και ποτέ μιλώντας για τον ίδιο, αποτελεί το βασικό δραματουργικό σχήμα του έργου.

Πρόκειται για τη σκηνική αναζήτηση ενός ειδώλου, μιας σκιάς, ενός αντικατοπτρισμού. Πώς δηλαδή μπορεί ένας άνθρωπος να μιλάει μόνος του επί σκηνής, αλλά να μην είναι μόνος. Να βρίσκεται σε πραγματικό διάλογο με κάτι άλλο – πέρα από τον εαυτό του. Με μια σκιά που όσο προσπαθείς να κρυφτείς στην αγκαλιά της, τόσο εκείνη σε αποκαλύπτει στο φως.