Το βραβευμένο έργο του Juan Carlos Rubio ανεβαίνει στο Θέατρο Σταθμός, σε σκηνοθεσία του Παντελή Δεντάκη, με τους Σταύρο Καραγιάννη και Νικολέτα Παπαδοπούλου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη μέχρι τις 15 Νοεμβρίου.
Photo Credits: Δομνίκη Μητροπούλου
Το Αριζόνα γράφεται το 2005 με αφορμή ένα δημοσίευμα που διαβάζει ο συγγραφέας στην εφημερίδα: «Αμερικανοί πολίτες έχουν οργανώσει περιπολίες εποπτεύοντας τα σύνορα ανάμεσα στο Μεξικό και τις ΗΠΑ, για να συγκρατήσουν το κύμα των λαθρομεταναστών. Η οργάνωση με το όνομα Minute man, είναι σύμφωνα με τους ιδρυτές της, μια οργάνωση που έχει σκοπό να συζητήσει με τους νότιους γείτονες το θέμα των συνόρων. Το ενδιαφέρον τους είναι ανθρωπιστικό και οι προθέσεις τους αγαθές». Η συγκεκριμένη οργάνωση συνεχίζει ακόμα να δρα ελεύθερα στην περιοχή της Αριζόνα.
Σήμερα, δημιουργούνται τέτοιες ομάδες και στην Ελλάδα. Ομάδες που κατευθύνονται από μισαλλοδοξία και μίσος, οπλοφορούν, χρησιμοποιούν βία κατά βούληση, παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους. Κι αυτό σιγά σιγά γίνεται αποδεχτό μέσα σε μια κοινωνία που έχει υποστεί απ’ την μία την οικονομική κρίση και απ’ την άλλη έχει σηκώσει υπέρμετρο βάρος προσφυγικών-μεταναστευτικών ροών, την τελευταία δεκαετία.
Στο κείμενο του Χουάν Κάρλος Ρούμπιο, ο Τζώρτζ παίρνει το όπλο για να προστατέψει τη χώρα του από τους Μεξικανούς που επιχειρούν να περάσουν παράνομα τα σύνορα. Προσπαθεί να προστατέψει το σπίτι του από τα φίδια που σέρνονται με θανάσιμο δηλητήριο και χωρίς να το καταλάβεις φτάνουν κάτω απ’ το κρεβάτι σου, όπως λέει. Οι γείτονες είναι κακόβουλοι, φθονεροί και θέλουν να μπουν στις ΗΠΑ για να κλέψουν, να λεηλατήσουν, να σκοτώσουν τα παιδιά τους. Ο Τζώρτζ είναι έτοιμος να εξοντώσει οποιαδήποτε απειλή, που την βλέπει ακόμα και στο πρόσωπο ενός μικρού παιδιού.
Ο φόβος γεννά παραφροσύνη. Η οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο ίδιος και οι γύρω του, τον κάνουν να πιστεύει πως αποκλειστική αιτία είναι οι μετανάστες. Ο ρατσισμός και ο εθνολαϊκισμός έχουν γεμίσει με λύσσα την ψυχή του. Η προπαγάνδα των ΜΜΕ τον έχει πείσει πως η εγκληματικότητα είναι δημιούργημα των γειτόνων. Επιλέγει να πάρει ένα όπλο και να σκοτώσει κάθε επίδοξο εισβολέα, γιατί αυτό θεωρεί νόμιμο, αλληλέγγυο, εθνικό και ιερό. Αποφασίζει να γίνει ένα αδιαπέραστο φράγμα, προστατεύοντας έτσι την πατρίδα του. Είναι γεμάτος υπερηφάνεια και ευγνωμοσύνη που έχει αναλάβει αυτήν την εθνική αποστολή υψίστης σημασίας, με συμπαραστάτη την γυναίκα του.
Αποφάσισαν από κοινού, αντί για διακοπές, να περάσουν ένα μήνα μέσα στην καυτή έρημο της Αριζόνα, προασπίζοντας τα Αμερικανικά σύνορα. Κι όμως, η Μάργκαρετ δεν έχει καταλάβει γιατί ακριβώς διένυσαν 2000 χιλιάδες μίλια και τι ακριβώς ήρθαν να κάνουν σ’ αυτό το αφιλόξενο μέρος. Η σύγχυση και η ανησυχία αυξάνονται μέσα της, όσο οι απαντήσεις που παίρνει από τον σύζυγό της σε αυτονόητα ερωτήματα, της φαίνονται παράλογες, αντιφατικές και κυνικές. Κι όταν θα αρχίσει να διατυπώνει τις ενστάσεις της, θα έρθει στην επιφάνεια η απόσταση ανάμεσα στο ζευγάρι. Θα έρθει στην επιφάνεια το μεγάλο κενό στη μικροαστική ζωή τους. Την Μάργκαρετ και τον Τζώρτζ δεν τους σκοτώνει ένα όπλο. Τους σκοτώνει η νοσηρότητα που κατάφερε να εισχωρήσει στην καρδιά και το μυαλό τους, εξ αιτίας της αδιάφορης, χωρίς αγάπη και νόημα ζωής τους. Τους σκοτώνει εν τέλει, ο φόβος και το μίσος του Ανθρώπου για τον Άνθρωπο.
