D3lta, τι ακούς αυτή την εποχή;

Με λένε Ρομπέρτο, οι φίλοι μου με φωνάζουν Ρομπ, μεγάλωσα στην Αθήνα – συγκεκριμένα στη Γλυφάδα και το αγαπημένο μου παγωτό είναι με γεύση φράουλα.

Ξεκίνησα να παίζω πιάνο στα 5, αλλά επειδή βαριόμουν δεν καθόμουν να διαβάσω με τίποτα. Μου άρεσε πολύ να παίζω ότι μελωδία μου ερχόταν στο μυαλό! Κιθάρα άρχισα μετά στο γυμνάσιο, επειδή είχα εμμονή με τους Green Day. Δικά μου τραγούδια με στίχους ξεκίνησα να φτιάχνω εκείνη την εποχή. Το songwriting για εμένα ήταν σαν να εξιστορώ σε κάποιον μια ιστορία.

Έχω ακούσει πολλά και διαφορετικά είδη. Αναλόγως τον καιρό ή τη φάση που βρίσκομαι είναι διαφορετικό και το είδος ή ο καλλιτέχνης που θα επιλέξω. Όπως προανέφερα, ξεκίνησα να παίζω κιθάρα ακούγοντας Green Day. Μετά πέρασα από Rolling Stones, Bowie, Elvis, Queen, Doors, Elton John και σχεδόν όλους τους καλλιτέχνες της δεκαετίας του ’70. Αισθάνομαι ότι ο κάθε ένας μου άφησε και το δικό του ξεχωριστό αποτύπωμα. Τελευταία, ακούω περισσότερο Kendrick Lamar, JVKE, και 1975.

Δε νομίζω ότι μπορώ να βάλω – τουλάχιστον αυτή τη στιγμή – τα τραγούδια που έχω γράψει κάτω από μία ταμπέλα. Αισθάνομαι ότι ακόμη είμαι σε μία διαδικασία που ψάχνομαι μουσικά, στιχουργικά, στη σύνθεση και την ενορχήστρωση. Δοκιμάζω ότι μπορεί να με εμπνεύσει. Εάν έπρεπε όμως να βάλω έναν τίτλο, θα έλεγα Indie Pop/ Indie Rock. Είναι μάλλον ένας όρος που έχεις εφευρεθεί για καλλιτέχνες που δεν τους ταιριάζει ένας πιο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός.

Επειδή μεγάλωσα στην Αθήνα, η οικογένεια μου και οι φίλοι είναι κυρίως στην Ελλάδα. Το θετικό πλέον με το Spotify και τη μουσική σήμερα είναι πως το που βρίσκεσαι γεωγραφικά δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Αυτό δίνει την ευκαιρία σε καλλιτέχνες ανεξάρτητα από το location να αποκτήσουν κοινό. Για παράδειγμα οι 5 πόλεις που ακούνε περισσότερο το Strange αυτή τη στιγμή είναι Αθήνα, Βαρσοβία, Παρίσι, Λονδίνο, Νέα Υόρκη, με τη Θεσσαλονίκη αμέσως μετά. Αυτό είναι πολύ όμορφο, επειδή δεν χρειάζεται κατ΄ ανάγκη να έχεις δίσκους σε μαγαζιά κάθε χώρας ή πόλης για να ανακαλύψουν τη μουσική σου.

Δεν ξέρω αν μπορώ να απομονώσω μια συγκεκριμένη. Πάντως, το να τραγουδάει ο κόσμος το τραγούδι σου σε live νομίζω είναι το καλύτερο συναίσθημα που υπάρχει. Κάθε φορά – όπου και να συμβεί, όσος κόσμος και να είναι – δεν μπορώ να περιγράψω το πως αισθάνομαι.

Έχει πλάκα επειδή τα τραγούδια κυκλοφορούν με μια χρονοκαθυστέρηση από τότε που τα έγραψα. Θα μου στείλει κόσμος να με ρωτήσει τι περνάω αυτόν τον καιρό και έγραψα το κομμάτι, αλλά στην πραγματικότητα είναι δύο χρόνια πριν! Το Hello το εμπνεύστηκα στη δεύτερη καραντίνα, όταν και υπήρχε γύρω μας πολύ έντονα το αίσθημα του φόβου. Αυτό που συνειδητοποίησα ήταν πως με τον ίδιο τρόπο που ήμασταν εγκλωβισμένοι στα σπίτια μας, με τον ίδιο τρόπο μπορεί ο φόβος να μας εγκλωβίσει/εμποδίσει από το να κάνουμε επιλογές που κατά βάθος θέλουμε πραγματικά. Το τραγούδι είναι σκοτεινό για αυτό τον λόγο, αλλά το μήνυμα είναι αισιόδοξο. Μόλις κάνεις την επιλογή που φοβάσαι, τότε θα βρεθεί το φως που θα σε απελευθερώσει.

Αυτή την περίοδο θα παίξω στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο Faust στις 11 Νοεμβρίου. Ετοιμαζόμαστε όμως για συναυλίες και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού.

Είμαι σε πολύ παραγωγική περίοδο. Δουλεύουμε με την ομάδα μου για να κυκλοφορήσει ένα EP στις αρχές του επόμενου έτους!

Εννοείται! Τα τραγούδια στη λίστα είναι μουσική που ακούω αυτό το καιρό!