Dodo
Η πέμπτη ταινία του Πάνου Κούτρα είναι και η πιο φιλόδοξη της καριέρας του. Παγκόσμια πρεμιέρα πριν από λίγους μήνες στις Κάνες.
Ένα εξωτικό πουλί που θεωρητικά έχει εξαφανιστεί εδώ και 3 αιώνες κάνει αναπάντεχη εμφάνιση στο κτήμα του σπιτιού μιας πλούσιας αθηναϊκής οικογένειας που ετοιμάζεται για το γάμο της κόρης της.
Αναζητώντας το happy end της αληθινής ζωήςΤο πολύχρωμο πουλί που δίνει… χρώμα στην μουντή ζωή των χαρακτήρων δεν είναι το μόνο στοιχείο που φέρνει την τρυφερή δημιουργία του Κούτρα κοντά στο αλμοδοβαρικό σύμπαν. Οι μισοί ήρωες του φιλμ, οι πιο θετικοί και αξιαγάπητοι χαρακτήρες, είναι τρανς, γκέι και μπάι. Οι άλλοι μισοί είναι βουτηγμένοι στη δίνη μιας ζωής όχι μόνο μίζερης αλλά κυριολεκτικά χαμένης.
Ο Κούτρας σε μεγάλα κέφια έχει να πει πολλά ενδιαφέροντα για τη συνάντηση των δύο αυτών κόσμων, που θα χρειαστούν το από μηχανής… πουλί (αυτό το εξωτικό Dodo, δανεισμένο από την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, είναι όλα τα λεφτά στο φιλμ) για να κατορθώσουν να έχουν έναν υποτυπώδη κώδικα επικοινωνίας βασισμένο στην ειλικρίνεια και τον αλληλοσεβασμό.
Ωραίες και τολμηρές ιδέες (η meta οικογένεια, η σχέση παραμυθιού-πραγματικότητας, η ανάγκη συνέχισης της ζωής αλλά χωρίς περαιτέρω συμβιβασμούς και ψέματα κ.α.) πολύ καλές ερμηνείες (οι Καρύδη και Παπαδημητρίου κλέβουν την παράσταση), σκηνοθετικά τρικ που κεντρίζουν το ενδιαφέρον αλλά και ένα σενάριο που δεν έχει συνοχή με συνέπεια να αποδυναμώνει αισθητά το – οπωσδήποτε θετικό πάντως- τελικό αποτέλεσμα.