Ο ψυχοθεραπευτής Γιάννης Αγγελής μάς μιλά για το νέο βιβλίο του, «Το Πέταγμα»

Ο Γιάννης Αγγελής πάντα έβρισκε μεγάλο ενδιαφέρον στην εξερεύνηση και την κατανόηση της ανθρώπινης ψυχής. Για αυτό και αποφάσισε, εκτός από κοινωνικός λειτουργός, να γίνει και σωματικός ψυχοθεραπευτής. Από τότε, έχει το δικό του γραφείο ως ψυχοθεραπευτής, και πρόσφατα αποφάσισε να ασχοληθεί ενεργά και με ένα ακόμα πάθος του, τη συγγραφή.

Έτσι, ξεκίνησε να μετουσιώνει στο χαρτί όλες τις γνώσεις του σχετικά με τη ψυχοθεραπεία, δημιουργώντας τελικά το «Πέταγμα», ένα βιβλίο αυτοβελτίωσης, το οποίο σκοπό έχει να μας βοηθήσει να ανοίξουμε τα φτερά μας και να πετάξουμε μακριά, μέχρι να ανακαλύψουμε την καλύτερη εκδοχή μας.

Στο «Πέταγμα», ο Γιάννης Αγγελής απαντά σε εύστοχες και καθημερινές ερωτήσεις που βασανίζουν το μυαλό των ανθρώπων και προσπαθεί να δώσει μία λύση που θα ανακουφίσει τους αναγνώστες του και θα τους οδηγήσει λίγο πιο κοντά στην αυτογνωσία, που όλοι σήμερα αναζητούμε.

Όσο για τις δικές μας ερωτήσεις, ο συγγραφέας τις απάντησε με ειλικρίνεια και αισιοδοξία, δείχνοντας μας πως δεν είναι τελικά τόσο δύσκολο να «πετάξουμε», αρκεί να το θέλουμε πραγματικά.

Ναι, πάντα με ενδιέφερε. Πάντα μου άρεσε να παρατηρώ τους γύρω μου και να προσπαθώ να τους συναισθανθώ και φυσικά με ενδιέφερε να καταλάβω και εμένα τον ίδιο. Αυτή η αναζήτηση του «ουσιαστικού» ήταν κάτι που με κινητοποιούσε και συνάμα με συγκινούσε βαθιά.

Έγινε στην εφηβική μου ηλικία. Όταν τα ερωτήματα και οι ανησυχίες μου πήραν το πηδάλιο της ζωής μου και ξεκίνησαν να δημιουργούν δικούς τους κόσμους. Θεωρώ πως κάθε καλλιτεχνικό έργο ξεκινάει με ένα ερώτημα που βασανίζει τον δημιουργό του. Στόχος είναι να σκάψεις πάνω σε αυτό το ερώτημα και να δημιουργήσεις ένα βαθύτερο δικό σου, το οποίο θα συγκινήσει τον αποδέκτη-αναγνώστη.

Μετά το τέλος κάθε συνεδρίας με τους θεραπευόμενούς μου, αναρωτιόμουν για τον τρόπο που ζουν τόσο αυτοί, όσο και εγώ ο ίδιος. Συλλογιζόμουν, αν πραγματικά εκτιμούμε αυτό το δώρο που λέγεται «ζωή». Αν ξέρουμε να τη ζήσουμε έτσι όπως της αρμόζει, εκτιμώντας τον συγκεκριμένο χρόνο που έχουμε πάνω στη γη. Κάπως έτσι λοιπόν, άρχισαν να ξεπηδούν τα κείμενα από μέσα μου. Ήθελα κυρίως να κατανοήσω βαθύτερα τα ερώτημα που τριβελίζουν κατά καιρούς εμένα, αλλά και τους θεραπευόμενους, μοιράζοντας παράλληλα όλη αυτή τη γνώση και σε ανθρώπους εκτός θεραπευτικού πλαισίου, ελπίζοντας να τους φανεί χρήσιμη.

Πιστεύω πως αν οι άνθρωποι καταλάβαιναν πως σε κάθε εξωτερική καταστροφή που μας συμβαίνει προηγείται πάντα μια καταστροφή που έχει συμβεί μέσα μας, δε θα τη δαιμονοποιούσαν τόσο τη ψυχοθεραπεία.

Η συγγραφή αυτού του βιβλίου ήταν ένα πραγματικό θεραπευτικό ταξίδι. Αντιμετώπισα κατάματα τα σκοτάδια της ύπαρξης μου, προσπαθώντας να αντλήσω ένα γνήσιο φως δύναμης και ομορφιάς, το οποίο θα συμπαρασύρει σε νέους δρόμους εξέλιξης όχι μόνο εμένα, αλλά και τους αναγνώστες. Σε αυτό το βιβλίο προσπάθησα να μιλήσω για θέματα που ταλαιπωρούν την πλειοψηφία των ανθρώπων, θέλοντας να δώσω μια νέα οπτική.

«Το Πέταγμα» του Γιάννη Αγγελή κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Αγγελάκη.

Θεωρώ την ψυχοθεραπεία ένα πολύ σημαντικό εργαλείο για την εξέλιξη κάθε ανθρώπου. Εξάλλου, όλα ξεκινούν από την αυτογνωσία του εαυτού μας. Δυστυχώς, στη χώρα μας υπάρχει ακόμα ταμπού για αυτό το θέμα. Το θετικό είναι πως μειώνεται με τα χρόνια. Πιστεύω πως αν οι άνθρωποι καταλάβαιναν πως σε κάθε εξωτερική καταστροφή που μας συμβαίνει προηγείται πάντα μια καταστροφή που έχει συμβεί μέσα μας, δε θα την δαιμονοποιούσαν τόσο τη ψυχοθεραπεία.

Πιστεύω πως έχω περισσότερη αυτο-αξία σαν άνθρωπος. Διαχειρίζομαι καλύτερα τα συναισθήματα μου και δε φοβάμαι να αναλάβω την ευθύνη του εαυτού μου. Πέρα από αυτό, όποιος επιλέξει τη ψυχοθεραπεία πιστεύω πως θα κερδίσει κομμάτια του εαυτού του, που δε θα ανακάλυπτε ποτέ και πάνω από όλα θα νιώσει μια αυθεντική χαρά για αυτό που είναι και κυρίως για αυτό που μπορεί να γίνει, αν δουλέψει με δέσμευση προς αυτό τον σκοπό.

Όλοι οι άνθρωποι κουβαλάμε μέσα μας ένα «εσωτερικό παιδί». Πολλοί όμως δεν το φροντίζουν, με αποτέλεσμα να βιώνουν το παρόν, λες και βρίσκονται στο παρελθόν. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν ασχολήθηκαν αρκετά με αυτά τα κομμάτια της ψυχοσύνθεσης τους και το «παιδί» μέσα τους έχει πάρει τα ηνία. Και μην ξεχνάτε το εξής. Το παιδί δεν έχει ποτέ επιλογή, ενώ ο ενήλικας έχει πάντα. Άρα, όποιος δε ξεχνάει πως έχει επιλογή, όντας συναισθηματικά ενήλικος, θα βρεθεί πολύ πιο δύσκολα σε αδιέξοδο.

Τα στερεότυπα είναι περιττά βάρη, από τα οποία κανείς δεν έχει να κερδίσει κάτι ουσιαστικό για τη ζωή του, παρά μόνο να χάσει.

Αν αντιληφθούμε πως η επίκριση προς τον εαυτό μας είναι το ισχυρότερο δηλητήριο. Τότε πιστεύω πως θα μειώσουμε τις αρνητικές σκέψεις και θα χαράξει μέσα μας ένα ουσιαστικό φως ομορφιάς και αγάπης.

Αυτό θα συμβεί αν αρχικά συνειδητοποιήσουμε πως κάτι αρνητικό, δε σημαίνει αυτομάτως ότι είναι αληθινό. Έπειτα, μένει να καταλάβουμε πως το ισχυρότερο εργαλείο που μπορούμε να έχουμε στη ζωή μας είναι η αυθεντική χαρά. Τότε είμαι σίγουρος, πως όλα θα πάρουν τον δρόμο τους.

Θεωρώ πως χειρότερη είναι η αυτό-απόρριψη. Και αυτό γιατί, πολύ απλά, την απόρριψη από τους άλλους δε μπορεί να την αποφύγει κανείς, ενώ την αυτό-απόρριψη εμείς οι ίδιοι την επιλέγουμε ή όχι στη ζωή μας. Και είναι πραγματικά κρίμα να επιλέγουμε αυτή τη στάση, διότι εθελοτυφλούμε μπροστά στην ομορφιά που έχει ο καθένας από εμάς.

Σχετικά την αγάπη που με ρωτήσατε, αν μιλάμε για μια αγάπη ενήλικη και συναισθηματικά ώριμη, τότε όλες οι υπερβάσεις που ονειρευόμαστε είναι εφικτές κατά ένα μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Σκέφτομαι πολλές φορές πως το ερώτημα πυξίδα που θα βοηθούσε τους ανθρώπους στη ζωή τους, είναι το εξής. Διαλέγω αυτό το δρόμο από αγάπη ή φόβο; Δεν είναι κατακριτέο να φοβόμαστε. Άσχημο είναι όμως να φοβόμαστε και να μη το γνωρίζουμε.

Η ελληνική κοινωνία προχωράει προς αυτή την κατεύθυνση. Οι ρυθμοί είναι σίγουρα αργοί, αλλά το ενθαρρυντικό είναι ότι κινείται προς τα εκεί, όπως και να έχει. Θα υπάρξει σίγουρα απελευθέρωση σε όλη την κοινωνία. Τα στερεότυπα είναι περιττά βάρη, από τα οποία κανείς δεν έχει να κερδίσει κάτι ουσιαστικό για τη ζωή του, παρά μόνο να χάσει.

Κάθε βαθιά συνειδητοποίηση, οδηγεί στο ουσιώδες κομμάτι της ζωής και της ύπαρξης μας.

Έχασα σίγουρα τη φυσική επαφή με αγαπημένους μου ανθρώπους. Αυτό που κέρδισα όμως, είναι ότι συνειδητοποίησα πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Το μόνο που έχουμε είναι το παρόν και η μεγαλύτερη ασφάλεια που μπορούμε να έχουμε τελικά είναι η συμφιλίωση με την ανασφάλεια της ζωής.

Αυτό που επιθυμώ για το μέλλον είναι να ασχολούμαι με τους τομείς που αγαπώ πολύ, όπως είναι η ψυχοθεραπεία και η συγγραφή και να είμαι δημιουργικός και χρήσιμος για τους γύρω μου.

Θα έλεγα πως όλοι πρέπει να κάνουμε ένα νοητικό πείραμα. Μόλις επιστρέψουμε το βράδυ στο σπίτι μας, να αναρωτηθούμε το εξής: Αν η σημερινή μέρα ήταν η τελευταία μας πάνω στη γή, περιείχε τα συστατικά της δημιουργικότητας, της σύνδεσης, της χαράς και ότι άλλο θεωρούμε ουσιώδες; Αν όχι, θα πρέπει να αναρωτηθείτε αν μία μέρα σαν τη σημερινή, αποτελεί κάτι σύνηθες για εσάς ή απλά έτυχε. Και να θυμάστε, κάθε βαθιά συνειδητοποίηση, οδηγεί στο ουσιώδες κομμάτι της ζωής και της ύπαρξης μας.