Kid Moxie: Θέλει τόλμη η διασκευή και να μη σε νοιάζει το κράξιμο

Έχει πείσμα, επιμονή και μεγάλα όνειρα, τα οποία ήδη έχει αρχίσει να κατακτά. Άλλες φορές αισθάνεται ότι τα έχει καταφέρει κι άλλες όχι. Στις συνεργασίες της μετράει ονόματα όπως ο Angelo Badalamenti, η MGM, το Cyberpunk, η Victoria Secret κι όμως η ίδια είναι τρομερά προσγειωμένη. Αγαπάει με πάθος τον Caravaggio και οτιδήποτε έχει μαύρο φόντο. Λατρεύει την παραγωγή του Afterhours του The Weeknd και τον ηλεκτρονικό ήχο με 80’s αισθητική, ο οποίος αισθάνεται ότι της ταιριάζει απόλυτα.

H Kid Moxie, κατά κόσμον Έλενα Χαρμπίλα, που φτιάχνει ένα pop κινηματογραφικό σύμπαν με τη μουσική της, είναι μια δημιουργός σε διαρκή κίνηση. Μοιράζει τη ζωή της μεταξύ Αθήνας και Los Angeles, κυκλοφόρησε πρόσφατα το τελευταίο άλμπουμ της “Better than electric”, αυτή την περίοδο δουλεύει το soundtrack της τηλεοπτικής σειράς “Milky way” του Βασίλη Κεκάτου, μια δουλειά που την έχει ήδη ενθουσιάσει, ετοιμάζει ένα άλμπουμ με ντουέτα σε συνεργασία με τη γερμανίδα pop star Nina, το οποίο έγραψε στο Βερολίνο με παραγωγό τον Χρήστο Λαϊνά, ενώ πρόσφατα ακούσαμε τις διασκευές της σε δυο κλασικά, σχεδόν ιερά και τελείως διαφορετικά μεταξύ τους κομμάτια: «Τα Λαδάδικα» του Μητροπάνου και το “Creep” των Radiohead. «Νόμιζα ότι θα φάω κράξιμο», μου λέει και για τις δυο αυτές επιλογές, «αλλά το θέλω, το επιζητώ το κράξιμο, το θεωρώ υγιές».

Συναντιόμαστε απόγευμα Δευτέρας στο Bios και πιάνουμε τη συζήτηση από το “Maestro” του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, που έγινε η πρώτη ελληνική τηλεοπτική σειρά τα δικαιώματα της οποίας απέκτησε το Netflix και όπου ακούγεται η διασκευή της Kid Moxie στο Creep των Radiohead.

«Για τη διασκευή του Creep με προσέγγισε ο Χριστόφορος, με τον οποίο γνωριζόμαστε από το Los Angeles και μου είπε ότι ήθελε να του δώσω τη δική μου αισθητική. Από την αρχή ήξερα ότι ήθελα να το κάνω αιθέριο, ήθελα από ένα σημείο και μετά να βγάζει αυτό τον κιθαριστικό ήχο των 90’s, ήθελα να έχει συναίσθημα, να είναι σκοτεινά ρομαντικό, γυναικείο και προσβάσιμο, γιατί δεν μου αρέσει το avant-garde, θέλω ο ακροατής να μπορεί να ακολουθεί. Είναι ένα κομμάτι που για όλους μας σημαίνει κάτι, είναι ιερό. Εδώ λοιπόν, ήθελα να αναδείξω την αθέατη πλευρά του. Αν το κάνεις strip down και ακούσεις μόνο τη φωνή, έχει τρομερό μελωδικό σχήμα, που κρύβεται από τις κιθάρες. Είναι ωραίο να το αποδομείς για να το ξαναδομήσεις στη συνέχεια κι αυτό έκανα.»

“Τα «Λαδάδικα» είναι εκπληκτικό κομμάτι σαν σύνθεση και η διασκευή του ήταν μια ευκαιρία να μιλήσουμε για κάτι πολύ αντρικό από μια γυναικεία πλευρά” λέει για το κομμάτι που έντυσε το σποτ του 63ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Η διασκευή στα «Λαδάδικα» προέκυψε όταν με προσέγγισε η σκηνοθέτιδα Εύη Καλογηροπούλου, με την οποία είχαμε συνεργαστεί πολύ καλά για τη βραβευμένη μικρού μήκους ταινία της «Στον θρόνο του Ξέρξη». Ετοίμαζε το σποτ του 63ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και μου ζήτησε να επιλέξω μεταξύ των «Σ ’αναζητώ στη Σαλονίκη» και «Τα Λαδάδικα» του Μητροπάνου, για να ετοιμάσω μια διασκευή. «Τα Λαδάδικα» ήταν για εμένα ξεκάθαρη επιλογή. Το βρίσκω εκπληκτικό κομμάτι σαν σύνθεση, ήταν μια ευκαιρία να μιλήσουμε για κάτι πολύ αντρικό από μια γυναικεία πλευρά, ήξερα και το concept της Εύης Καλογηροπούλου για το σποτ, όπου πέντε γυναίκες με δερμάτινα μπουφάν θα κάνουν ότι τραγουδούν το κομμάτι και ήθελα αυτό το τραγούδι να βγει με μια γυναικεία οπτική σε ένα θέμα ταμπού. Τα παλιά πατριαρχικά, ενοχικά σύμβολα των 90’s, ιδωμένα αλλιώς. Ήθελα να το γυρίσω όλο ανάποδα. Σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ ωραίο να γίνει η ανατροπή, αρχικά από την επιλογή του κομματιού και σε δεύτερη φάση να του αλλάξουμε τα – πολύ όμορφα – φώτα που ήδη είχε και να το ακούσουμε τελείως αλλιώς. Μαζί με τον παραγωγό μου, τον Χρήστο Λαϊνά, θέλαμε να το φέρουμε στα μέτρα μου, να το κάνουμε σέξι, επικίνδυνο, βραδινό, όπου αντί για μπουζούκι να έχει ηλεκτρονικό ήχο και μια αίσθηση σα να είναι λουσμένο από φώτα neon.

Για ‘μένα η διασκευή είναι το κενό που έχει μια ιστορία και καλείσαι να της δώσεις νέα πνοή. Το spin off που λέμε στον κινηματογράφο.

Για ‘μένα η διασκευή είναι το κενό που έχει μια ιστορία και καλείσαι να της δώσεις νέα πνοή. Το spin off που λέμε στον κινηματογράφο. Ένας χαρακτήρας που δεν έχει παίξει τόσο και τώρα θα λάμψει για πρώτη φορά. Οπότε ανασύρεις πράγματα που για εσένα πρέπει να αναδειχθούν και βυθίζεις άλλα. Θέλει τόλμη η διασκευή και να μη σε νοιάζει το κράξιμο.

“Πιστεύω ότι με το χρόνο πηγαίνουμε πιο κοντά σε αυτό που είμαστε κι αυτό είναι το ταξίδι που εγώ διανύω, πλέον σε συνειδητό επίπεδο, παλιότερα σε ασυνείδητο. Με τον καιρό συνειδητοποίησα ότι θέλω αυτή η ελευθερία να έρθει μέσω της μουσικής”

Μεγάλωσα στην Πεντέλη. Δεν μου άρεσε ιδιαίτερα ως παιδί, αισθανόμουν ότι είμαι αποκομμένη, οι φίλες μου έμεναν πολύ μακριά, όμως τώρα έχω εκτιμήσει αυτή την απομόνωση, μου αρέσει πολύ. Οι γονείς μου είχαν κι εκείνοι μια ερασιτεχνική μπάντα και έπαιζαν Νέο Κύμα, η μητέρα μου τραγουδούσε, ο πατέρας μου έπαιζε κιθάρα.

Από μικρή ήξερα ότι ήθελα να κινηθώ στο χώρο του κινηματογράφου, της μουσικής, αλλά δεν ήξερα με ποια ιδιότητα. Μικρή ήμουν ηθοποιός, όταν πήγα στην Αμερική άρχισα να παίζω μπάσο σε μπάντες άλλων και αυτό με τράβηξε ιδιαίτερα γιατί κατάλαβα ότι έχει μεγαλύτερη ελευθερία από την ηθοποιία, που απαιτεί να αφεθείς σε λόγια άλλων. Δεν ήθελα να γίνω άλλη, όμως ακόμη έψαχνα να βρω ποια είμαι. Πιστεύω ότι με το χρόνο πηγαίνουμε πιο κοντά σε αυτό που είμαστε κι αυτό είναι το ταξίδι που εγώ διανύω, πλέον σε συνειδητό επίπεδο, παλιότερα σε ασυνείδητο. Με τον καιρό συνειδητοποίησα ότι θέλω αυτή η ελευθερία να έρθει μέσω της μουσικής, όπου θα έγραφα εγώ τα δικά μου λόγια, θα τα έλεγα όπως ήθελα, η εικόνα θα ήταν φωτισμένη όπως επιθυμούσα, θα υπήρχε μια ατμόσφαιρα την οποία θα είχα επιμεληθεί ολοκληρωτικά εγώ. Κι η ατμόσφαιρα για εμένα είναι το κλειδί για όλα.

Ναι, έλεγα ότι ήθελα να μεταφερθώ. Για εμένα η τέχνη που σου αρέσει και σε εκφράζει, είναι αυτή που σου δίνει πρόσβαση σε όσα δεν έχεις στην καθημερινότητά σου. Γι’ αυτό και δεν μου αρέσει ο ρεαλισμός, έχω ήδη αρκετό γύρω μου, θέλω κάτι πέρα από τη διάσταση που μας είναι μονίμως προσβάσιμη.

“Για εμένα η τέχνη που σου αρέσει και σε εκφράζει, είναι αυτή που σου δίνει πρόσβαση σε όσα δεν έχεις στην καθημερινότητά σου. Γι’ αυτό και δεν μου αρέσει ο ρεαλισμός, έχω ήδη αρκετό γύρω μου”

Στα 18 μου ήθελα να φύγω, να πάω για σπουδές στην Αμερική, όπου ήταν το όνειρό μου να ζήσω από τα 15 μου, όταν επισκέφθηκα για πρώτη φορά τη Νέα Υόρκη. Αρχικά φοβόντουσαν οι γονείς μου να με αφήσουν να πάω κι έτσι πήγα στο Λονδίνο, γρήγορα όμως πήρα μεταγραφή για την Αμερική.

Στην Αμερική δεν υπάρχει ταβάνι σε τίποτα, από τους ουρανοξύστες έως τα όνειρα. Αυτό είναι κάτι που ακόμα αγαπώ εκεί.

Πλέον όχι γιατί φέρνω μαζί μου το ταβάνι μου. Αλλά στα 18 μου σαφώς το ένιωθα. Αισθανόμουν ότι εδώ δεν μπορούσα να είμαι αυτό που εγώ ήθελα. Υπήρχε μια πίεση για να συμβιβαστώ σε ένα κουτάκι συγκεκριμένο. Ίσως ήμουν πολύ ρομαντική, εγώ ήθελα να κυνηγήσω όνειρα και κάποιοι μου έλεγαν «έλα μωρέ, τι πας να κάνεις;», εμένα αυτό με σκότωνε.

“Στην Αμερική προπονήθηκα να μη με νοιάζει η απόρριψη”

Όχι. Το γεγονός όμως ότι αρχικά είχα ασχοληθεί με την ηθοποιία με βοήθησε πάρα πολύ, γιατί έφαγα πάρα πολλές απορρίψεις, πολλά χαστούκια και γρήγορα έγινα κάπως πιο χοντρόπετση. Στην αρχή ακούς συνέχεια «όχι», σου κλείνουν διαρκώς την πόρτα, περιμένεις το τηλέφωνο να χτυπήσει κι αυτό σε εμένα λειτούργησε αντίστροφα, είπα στον εαυτό μου «απλώς πήγαινε και κάντο». Προπονήθηκα να μη με νοιάζει η απόρριψη.

Φυσικά, ακόμα υπάρχει αυτό.

“Δουλεύοντας με τον David Lynch και τον Angelo Badalamenti, συνειδητοποίησα ότι μπορείς να σταθείς δίπλα σε κάτι το οποίο έχεις θαυμάσει σε όλη σου τη ζωή, χωρίς να αισθάνεσαι ότι χάνεσαι μέσα σε αυτό.”

Με πάρα πολύ ξαλάφρωμα και χαρά. Έπαιζα ήδη σε κάποιες μπάντες γκοθ ροκ και κάποια στιγμή προέκυψε μια πρόταση από τον ατζέντη που είχα ως ηθοποιός, για να παίξω στη μπάντα του Michael Bublé ο οποίος έψαχνε μπασίστρια για τα βίντεο κλιπ του και τη γυναικεία μπάντα που είχε φτιάξει τότε. Πήγα για λίγο καιρό στο Βανκούβερ, όπου κάναμε το βίντεο και κάποια live. Μου άρεσε όλο αυτό και αποφάσισα να το ακολουθήσω.

Άφησα το πιάνο γιατί ήταν πολύ αυστηρή για εμένα η μεθοδολογία του και στη συνέχεια σκέφτηκα, ποιο είναι το πιο hot όργανο για να παίζει μια γκόμενα; Είναι το μπάσο. Αυτή ήταν για εμένα η πιο ωραία εικόνα.

Έκανα κλασικό πιάνο, έκανα λίγο ντραμς στο Λύκειο όπου άφησα το πιάνο γιατί ήταν πολύ αυστηρή για εμένα η μεθοδολογία του και στη συνέχεια σκέφτηκα, ποιο είναι το πιο hot όργανο για να παίζει μια γκόμενα; Είναι το μπάσο. Αυτή ήταν για εμένα η πιο ωραία εικόνα. Να έχω αυτό το τεράστιο, βαρύ εργαλείο, που μου αρέσει πολύ να το ακούω, να το παρατηρώ, είναι αυτό που ακούς πιο πολύ όταν είσαι μακριά και αυτό που χάνεις όταν είσαι κοντά. Έμαθα μόνη μου μπάσο λοιπόν κι έτσι άρχισα να παίζω σε μπάντες.

Ξεκίνησα με την κολλητή μου στο L.A., κάνοντας πρόβες στο γκαράζ του σπιτιού που συγκατοικούσαμε και παίζαμε μες στο λιοπύρι. Τώρα μπορεί να φαίνεται κάπως κινηματογραφικό, τότε όμως δεν ήταν καθόλου έτσι.

Είναι το πρώτο μας live, που ήταν καταστροφή γιατί δεν ήξερα τίποτα, πήγαινα μόνο για το εφέ. Εκεί συνειδητοποίησα πόση δουλειά χρειάζεται στο κομμάτι ηχοληψίας και παραγωγής. Μετά έρχεται μια σειρά από αποτυχίες και επιτυχίες που οδηγούν στο πρώτο μου licensing σε σειρά στην Αμερική, όπου συνειδητοποίησα ότι μπορώ να κάνω μουσική για την τηλεόραση και να βγάλω λεφτά από αυτό. Μέχρι τότε σκεφτόμουν ότι οι συνθέτες είναι μεσήλικες άντρες μαέστροι κι ότι εγώ δεν ταιριάζω με αυτό το πρότυπο. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου όμως σκεφτόμουν, μήπως δε χρειάζεται να είναι αυτή η φόρμουλα; Μεγαλώνοντας στην Ελλάδα, η οποία μου έχει δώσει πολλά ωραία πράγματα, ένα από αυτά που δεν ήταν τόσο ωραία ήταν τα κουτάκια στα οποία τοποθετούμε τους ανθρώπους.

Στη συνέχεια και μετά από πολύ δικό μου κυνήγι, έφτασα να συνεργαστώ με τον David Lynch και τον Angelo Badalamenti, ένας κομβικός σταθμός για την καριέρα μου, όπου συνειδητοποίησα ότι μπορείς να σταθείς δίπλα σε κάτι το οποίο έχεις θαυμάσει σε όλη σου τη ζωή, χωρίς να αισθάνεσαι ότι χάνεσαι μέσα σε αυτό. Μπορείς να αναπτύξεις και τη δική σου ταυτότητα δίπλα του. Αυτή η συνεργασία μου έδωσε την ώθηση να μπορώ να σκεφτώ ότι γίνεται και αυτό.

“Αν δεν πιστεύεις εσύ σε αυτό που κάνεις, δεν θα πιστέψει κανείς. Πρέπει να βρεις τι σε κάνει διαφορετικό και να ποντάρεις πάνω σε αυτό.”

Δουλεύουν πολύ με το ένστικτο. Κι εμένα δεν είχαν κανένα λόγο να με εμπιστευθούν, δεν με ήξερε κανείς και μου έδωσαν να τραγουδήσω την επανεκτέλεση του θρυλικού μουσικού θέματος “Mysteries of Love” από το «Μπλε βελούδο». Ο Angelo Badalamenti μου είπε, «δεν ξέρω γιατί, αλλά εγώ θέλω να το κάνουμε μαζί αυτό». Αυτό είναι ένα μάθημα που πήρα από αυτή τη συνεργασία. Πλέον εμπιστεύομαι την πρώτη μου αίσθηση.

Είναι ένας άνθρωπος αίνιγμα, όσο αινιγματική είναι και η τέχνη του. Δεν έχω να πω πολλά για τον ίδιο, κρατάω μέσα μου ωστόσο αυτό που μου είπε, ότι του άρεσε πολύ η δουλειά που έκανα με το τραγούδι.

Κάποτε με ανέφεραν ως τραγουδίστρια κι αισθανόμουν ότι για αυτό που κάνω εγώ, ο όρος «τραγουδίστρια» είναι το μικρότερο κομματάκι του παζλ. Εγώ τραγουδάω αυτά που δημιουργώ, γιατί ποιος άλλος θα τα πει. Δεν ονειρευόμουν ποτέ να γίνω τραγουδίστρια.

Όταν ξεκίνησα στην Αμερική δεν ήξερα κανέναν, χτύπησα πάρα πολλές πόρτες, οι περισσότεροι δεν ήθελαν να με ξέρουν, κάποιοι είδαν κάτι σε εμένα, πίστεψα όμως και εγώ στον εαυτό μου. Γιατί πουλάς τον ίδιο σου τον εαυτό. Αν δεν πιστεύεις εσύ σε αυτό που κάνεις, δεν θα πιστέψει κανείς. Πρέπει να βρεις τι σε κάνει διαφορετικό και να ποντάρεις πάνω σε αυτό.

Εμένα δεν μου άρεσε ότι ήμουν ξένη, δεν μου άρεσε η μύτη μου, δεν μου άρεσαν πολλά πράγματα τα οποία εν τέλει αντιλήφθηκα ότι είναι αυτά που αγαπάω πιο πολύ και είναι αυτά που με ξεχωρίζουν από όλους τους υπόλοιπους. Επίσης, είμαι γυναίκα συνθέτρια, κάτι που δεν είναι τόσο σύνηθες.

“Μου άρεσε το μπάσο, διότι το είχα συνηθίσει ως ένα αντρικό όργανο κι ήταν ένας τρόπος να απαιτήσω να με πάρουν στα σοβαρά.”

Όχι με ξεκάθαρο τρόπο, είμαι σίγουρη όμως ότι μπορεί να μη με έχουν πάρει στα σοβαρά σε κάποιες περιστάσεις επειδή θεωρούσαν ότι «αυτή είναι πιο πολύ αντρική δουλειά», το έχω αισθανθεί στο παρελθόν κυρίως. Κάποτε με ανέφεραν ως τραγουδίστρια κι αισθανόμουν ότι για αυτό που κάνω εγώ, ο όρος «τραγουδίστρια» είναι το μικρότερο κομματάκι του παζλ. Εγώ τραγουδάω αυτά που δημιουργώ, γιατί ποιος άλλος θα τα πει. Δεν ονειρευόμουν ποτέ να γίνω τραγουδίστρια. Παλιά μου έλεγαν κάποιοι εδώ στην Ελλάδα «δηλαδή, πας για τραγουδίστρια;». Γι’ αυτό και μου άρεσε το μπάσο, διότι το είχα συνηθίσει ως ένα αντρικό όργανο κι ήταν ένας τρόπος να απαιτήσω να με πάρουν στα σοβαρά, γιατί κάνω κάτι πιο αντρικό. Τώρα αισθάνομαι ότι έχω αποδείξει κάποια πράγματα.

Είναι πράγματι φοβερό κι εγώ τώρα το λέω με τον τρόπο που το σκεφτόμουν όταν ήμουν 18 χρονών. Τα κορίτσια θεωρούνται συχνά «ο αφρός». Είναι πολύ ωραίος και ο αφρός, μας χρειάζεται. Αλλά όχι μόνο.

“Μερικές φορές αισθάνομαι ότι τα έχω καταφέρει, άλλες όχι. Μερικές φορές με βλέπω από το ρετιρέ και άλλες από το υπόγειο.”

Αγαπώ να δένω την εικόνα με τη μουσική. Αυτό με πορώνει, γιατί εγώ σκέφτομαι με εικόνες. Για το Creep, για παράδειγμα, σκεφτόμουν με δικές μου εικόνες, χωρίς να έχω δει πλάνα από τα γυρίσματα. Ήθελα να έχει μια συγκεκριμένη αισθητική το κομμάτι, να στέκεται και εκτός του soundtrack της σειράς. Οι εικόνες που σκεφτόμουν, οδήγησαν στο video clip στη συνέχεια.

Αυτά μου αρέσουν πιο πολύ γιατί θεωρώ ότι με παίρνουν από το χέρι και με πηγαίνουν σε άλλα μονοπάτια από εκείνα που θα πήγαινα μόνη μου ως pop / electro καλλιτέχνιδα. Φυσικά, συνεχίζω και με τους προσωπικούς μου δίσκους.

Μερικές φορές ναι, άλλες όχι. Μερικές φορές με βλέπω από το ρετιρέ και άλλες από το υπόγειο.

Είμαι κάπου στον 3ο – 4ο όροφο μιας ελληνικής πολυκατοικίας.