Hot or Not #38: Όσα μας άρεσαν και όσα μας «χάλασαν» αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε ταινίες, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα και πολλά άλλα και θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Από πέρσι ήθελα να δω την παράσταση “Σεροτονίνη” των Elephas tiliensis που είναι βασισμένη στο ανατρεπτικό έργο του Μισέλ Ουελμπέκ, ενός από τους πιο δαιμόνιους κι επιδραστικούς σύγχρονους λογοτέχνες. Τα αλλεπάλληλα sold out όμως δεν μου έκαναν την χάρη και έτσι περίμενα στωικά να επιστρέψει στη θεατρική σκηνή, αυτή τη φορά στο Βios. Μια παράσταση πολλαπλών μέσων, που συν-σκηνοθετούν οι Δημήτρης Αγαρτζίδης και Δέσποινα Αναστάσογλου, βαθιά υπαρξιακή και ανορθόδοξα ρομαντική που μιλά μεταξύ άλλων για τις ψευδαισθήσεις και τα αδιέξοδα του σύγχρονου πολιτισμού. Έτσι λοιπόν τη Δευτέρα βρέθηκα στο Bios και παρακολούθησα ένα πολυσυλλεκτικό θέαμα – που δανείζεται υλικά από το θέατρο, τον κινηματογράφο, τη μουσική και το stand up – και με πολλά στοιχεία μεταδραματικότητας, διάδραση θεατών και ηθοποιών, αλληλεπίδραση με τη ζωντανή μουσική του Θωμά Μπέλτσιου (που βρίσκεται και ο ίδιος επί σκηνής) και απίστευτα έντονη σκηνική ενέργεια από όλη την ομάδα, που με κρατούσε συνεχώς σε εγρήγορση. Ως κοινό μαθαίνουμε πολύ σύντομα πως βρισκόμαστε παρόντες σε ένα ζωντανό τηλεοπτικό σόου και γινόμαστε μάρτυρες μιας ιστορίας όπου οι αυτοκτονίες, η κατάθλιψη, τα αδιέξοδα του σύγχρονου δυτικού κόσμου, ο σεξισμός, ο ρατσισμός, η ένοπλη βία, τα φυλετικά στερεότυπα, το body shaming, οι καταστροφές, οι πανδημίες και άλλα πολλά, μάς παρουσιάζονται με μπόλικη δόση λάμψης και φαντασμαγορίας στα όρια του κιτς. Μια πραγματικά δραματική αφήγηση, στημένη μέσα σε ένα «κωμικό» περιβάλλον, που όμως καθόλου δεν την υπονομεύει, αφού όταν είναι να νιώσεις τη γροθιά στο στομάχι θα τη νιώσεις ανεμπόδιστα.
Ευδοκία Βαζούκη

Η Χίλαρι Σουάνκ στον ρόλο της καθηγήτριας Έριν Γρούελ στην ταινία Freedom Writers (2007) ©Paramount

Ούσα λάτρης των ταινιών και ειδικότερα σε όσες βασίζονται σε αληθινά γεγονότα, την εβδομάδα που μας πέρασε είδα στις 10 καλύτερες προσθήκες του Netflix την ταινία Freedom Writers. Διαβάζοντας την υπόθεση, αμέσως μου κίνησε το ενδιαφέρον να την παρακολουθήσω. Η νεαρή καθηγήτρια Έριν Γκρούελ ξεκινάει την καριέρα της το 1994 ως καθηγήτρια σ’ένα λύκειο της Καλιφόρνιας, στο οποίο αναλαμβάνει να εκπαιδεύσει 15 μαθητές των οποίων οι σχολικές επιδόσεις είναι άθλιες, η συμπεριφορά τους επιθετική και τα κίνητρά τους για την ζωή σχεδόν ανύπαρκτα. Ενώ το επάγγελμα (λειτούργημα) του καθηγητή πολλές φορές έχει απλά έναν διεκπεραιωτικό χαρακτήρα -δυστυχώς- η συγκεκριμένη καθηγήτρια πετυχαίνει μέσα σε έναν χρόνο να καταφέρει όσα δεν κατάφερε κανένας συνάδελφός της προηγουμένως: να δώσει στους μαθητές της την δύναμη να πιστέψουν στον εαυτό τους και να παλέψουν για μία καλύτερη ζωή. Αφιέρωσε τόσο πολύ χρόνο στο να στηρίζει τα παιδιά, που κατέληξε να αποκτήσει προβλήματα στην ίδια την προσωπική της ζωή αλλά και στο εργασιακό της περιβάλλον, καθώς οι συνάδελφοί της δεν στήριζαν καθόλου τις πρακτικές της και θεωρούσαν ότι όλοι αυτοί οι «περιθωριακοί» μαθητές δεν έχουν κανένα περιθώριο βελτίωσης. Η Έριν Γκρούελ έκανε κάτι που ελάχιστοι καθηγητές έχουν πετύχει στην καριέρα τους: να «αγκαλιάσει» όλα τα λάθη και τις πληγές των παιδιών και να τους κάνει να αποτυπώσουν στο χαρτί όλες τις σκέψεις τους και τα συναισθήματα, που προηγουμένως δίσταζαν να μοιραστούν. Η Χίλαρι Σουάνκ για άλλη μία φορά ανέδειξε το υποκριτικό της ταλέντο με την συγκινητική ερμηνεία της. Αναμφισβήτητα είναι μία ταινία που αφήνει το στίγμα της σε όποιον την παρακολουθήσει.
Χριστιάνα Τσατσαρώνη

Αυτή τη βδομάδα κυκλοφόρησε ο δίσκος του Μίλτου Πασχαλίδη, «Δυο νύχτες στον Σταυρό του Νότου». Όπως μάς μαρτυρά και ο τίτλος, πρόκειται για δύο ηχογραφημένες συναυλιακές βραδιές στον Σταυρό του Νότου, στις οποίες ο Μίλτος Πασχαλίδης μαζί με τον Γιάννη Κότσιρα και τη Βιολέτα Ίκαρη, ερμηνεύει τραγούδια του ίδιου και όχι μόνο. Ο δίσκος αυτός συνιστά ένα μουσικό κολάζ, καθώς περιλαμβάνει τραγούδια από τον Θάνο Μικρούτσικο και τον Χρήστο Λεοντή, μέχρι και τον Σταμάτη Κραουνάκη. Για όλους εμάς που έχουμε παρευρεθεί αρκετές φορές σε μία από καθιερωμένες βραδιές του Μίλτου στον Σταυρό τον Νότου, γνωρίζουμε πολύ καλά πως ο δίσκος αυτός είναι μία πλήρης αποτύπωση αυτής της συναυλιακής ατμόσφαιρας που βιώνουμε κάθε φορά που πηγαίνουμε. Η συμμετοχή του Γιάννη Κότσιρα και της Βιολέτας Ίκαρη είναι μία πολύ ευχάριστη έκπληξη καθώς πρώτη φορά σε δίσκο εμφανίζονται αυτές οι μουσικές συνεργασίες. Συνολικά, οι «Δυο νύχτες στον Σταυρό του Νότου» μάς ταξιδεύουν στις ωραίες στιγμές που έχουμε περάσει στον Σταυρό του Νότου και αποτελούν ταυτόχρονα μία υπενθύμιση, τώρα που έχουν ξεκινήσει ξανά αυτές οι βραδιές, να κλείσουμε μία θέση για εμάς και την παρέα μας.
Ανδρομάχη Αρβανίτη

Φωτογραφία από την πιο πρόσφατη επίσκεψη μου στο Blind Spot

Μια σχετικά νέα άφιξη στο Παγκράτι -που μέχρι πρόσφατα υπήρχε μόνο στο Χαλάνδρι- είναι το The Blind Spot. Σαν κάτοικος Παγκρατίου, δηλώνω πολύ χαρούμενη που μπορώ να τρώω το αγαπημένο μου avocado toast λίγα μόνο μέτρα μακριά από το σπίτι μου. Το Blind Spot άνοιξε κοντά στην πλατεία του Προφήτη Ηλία, στην οδό της Ευφράνορος, και μπορείς να το επισκεφτείς για να απολαύσεις το brunch σου, να πιείς τον καφέ σου, να βρεθείς με φίλους ή απλά να πάρεις το λάπτοπ σου και να κάτσεις σε ένα από τα άνετα, μεγάλα και με πρόσβαση σε πρίζα τραπέζια, που διαθέτει το μαγαζί. Εγώ προτείνω να δοκιμάσεις τα αφράτα cinnamon rolls του, τα ολόφρεσκα bagel του και φυσικά το avocado toast. To προσωπικό μου highlight στο μαγαζί όμως, που αποτελεί πολύ πρόσφατη προσθήκη, είναι η detroit πίτσα που θα βρεις κάθε μέρα -αλλά μετά τις 17.00- και είναι ιδανική για να συνοδεύσεις ευχάριστα την απογευματινή σου έξοδο.
Ελένη Πάικου

Φωτογραφία: Ειρήνη Μωραΐτη

Το βράδυ της Παρασκευής βρέθηκα ξανά στον Gigifioggos, το wine bar/bistro που στολίζει τα τελευταία χρόνια το Περιστέρι, αυτή τη φορά όμως με αφορμή μία ηχηρή οινική μεταγραφή που πρόσφατα σημειώθηκε και επισφραγίστηκε με ένα ξεχωριστό πάρτι. Ο Gigifioggos συνεχώς φροντίζει να εξελίσσεται, πάντα με γνώμονα το καλό κρασί, για αυτό και είχε στην ομάδα του συμβουλευτικά τον sommelier Βασίλη Παπαδόπουλο, ο οποίος είναι από τους καλύτερους ειδικούς στον τομέα αυτόν. Πλέον όμως, πέρα από τις οινικές επιλογές του, θα βρίσκεται και ο ίδιος στο μαγαζί, για να προσφέρει τις γνώσεις και την εμπειρία του, δύο χαρακτηριστικά που αντικατοπτρίζονται στην ανανεωμένη και γεμάτη εκπλήξεις λίστα κρασιών που ετοίμασε για το αγαπημένο wine bar των Δυτικών προαστίων. Πέρα βέβαια από τις οινικές εκπλήξεις, ο Gigifioggos κρύβει και πολλές εξαιρετικές γευστικές εκπλήξεις, διά χειρός Αριστέας Βλάχου. Το πλατώ τυριών και αλλαντικών με τη χαρακτηριστική του ποικιλία, οι μοναδικές μπρουσκέτες με κρέμα παρμεζάνας, τρούφα και μανιτάρια και οι ονειρικές κροκέτες μανιταριών, όλα βέβαια συνδυασμένα με το κατάλληλο κρασί, πραγματικά με ταξίδεψαν σε ένα bistro κάπου στα στενά του Παρισιού, αν και η εξαιρετική παριζιάνικη αισθητική του μαγαζιού βοηθάει από μόνη της! Και φυσικά, επειδή το κρασί στον Gigifioggos είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και όλη η ομάδα θέλει να χαρίζει απλόχερα οινικά ταξίδια στους επισκέπτες της, κάθε ετικέτα κρασιού είναι διαθέσιμη και σε ποτήρι, αφήνοντας χώρο για άπλετες επιλογές και ποικιλία για όλη την παρέα. Αν λοιπόν νιώθετε και εσείς την ανάγκη να βρεθείτε σε κάποιο γαλλικό bistro και να ξεφύγετε από την καθημερινότητα, ο Gigifioggos είναι το κατάλληλο μέρος και έχει σε αφθονία όσα χρειάζονται.
Ειρήνη Μωραΐτη

Το όνειρο ενός γελοίου αποτελεί ένα από τα πιο αισιόδοξα διηγήματα του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα, Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, ενός από τους πιο διεισδυτικούς ψυχογράφους της παγκόσμιας λογοτεχνίας και παρουσιάζεται στο Θέατρο Πορεία τα Δευτερότριτα. Τη μετάφραση, διασκευή και σκηνοθεσία ανέλαβε ο πολλά υποσχόμενος σκηνοθέτης της νέας γενιάς, Γιώργος Κουτλής. Τον ντοστογιεφσκικό ήρωα ενσαρκώνει ο Νικόλας Χανακούλας.

Το έργο μας μεταφέρει στο τελευταίο βράδυ του ήρωα, ενός ήρωα που δεν μαθαίνουμε ποτέ το ονομά του. Εκείνο το βράδυ ο ήρωας θέλει να βάλει τέλος στην ζωή του μιας και τα βρίσκει όλα μάταια και ότι όλα το ίδιο του κάνουν. Την ώρα που είναι με το όπλο στο χέρι βυθίζεται σε ύπνο και εκεί ονειρεύεται. Ονειρεύεται και μεταφέρεται κάπου αλλού, σε μια άλλη γη, σε ένα ελληνικό νησί, όπου ο ήλιος και η φύση έχουν τον πρώτο λόγο. Στο ειδυλλιακό αυτό τοπίο οι άνθρωποι είναι χαρούμενοι και αγαπημένοι. Τραγουδάνε, παίζουν σαν μικρά παιδιά και αγαπάνε ο ένας τον άλλον χωρίς περιορισμούς. Είναι ελεύθεροι και ευτυχισμένοι. Αυτό το όνειρο του δίνει ελπίδα και ίσως βρίσκει έναν σκοπό στην μέχρι τότε μάταιη, όπως πίστευε, ζωή του. Γιατί όλα αυτά στον άλλον τόπο τα είδε και ήταν αληθινά. Ένα έργο αλληγορικό και φανταστικό που περιγράφει μια ιδανική κοινωνία και την ανάγκη του ανθρώπου για αυτήν. Ένα έργο για το φως με αφορμή το σκοτάδι.

Η παράσταση με συνεπήρε συνολικά και με ταξίδεψε σε αυτή την ονειροπόληση. Η ερμηνεία του Νικόλα Χανακούλα σε έναν κλασσικό ντοστογιεφσκικό ήρωα με τις ματαιώσεις, τα αδιέξοδα, την συγκίνηση και την ελπίδα ήταν αξιοθαύμαστη και με την ενέργεια του επί σκηνής μας έκανε μετόχους των σκέψεων του ήρωα. Η σκηνοθεσία του Γιώργου Κουτλή ήταν ευφυής και ευρηματική. Λάτρεψα την ιδεά των video art προβολών που ανέλαβε ο Χρήστος Συμεωνίδης, οι οποίες σε μετέφεραν ανεπαίσθητα στον φανταστικό κόσμο του ονείρου και την ζωντανή χορωδία επί σκηνής, που δημιουργούσε με την ένωση των φωνών της μια απόκοσμη αίσθηση. Τα σκηνικά της Άρτεμις Φλέσσα καθώς και οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη ήταν ένα μεγάλο θετικό του ανεβάσματος και της ένταξης μας σε έναν ονειρικό και μη κόσμο. Η πρωτότυπη μουσική του Αλέξανδρου Δράκου Κτιστάκη ήταν καθοριστική στο να βιώσουμε τα συναισθήματα που γεννώνται από το έργο αυτό. Μια παράσταση που συστήνω ανεπιφύλακτα τόσο για το έργο και την ελπίδα που σου δίνει απλόχερα όσο και για το ταλέντο των δημιουργών της. Μια παράσταση που θα γίνει ανάμνηση ονείρου αλλά οι έννοιες φως, ελπίδα και αγώνας θα μείνουν ανεξίτηλες στην μνήμη.
Νατάσα Μιχελάκου

Το δυσανάγνωστο έργο του Γκέοργκ Μπύχνερ “Βόυτσεκ“ αφήνει κατακάθια φιλοσοφικού στοχασμού, με μια δοκιμιακή σκέψη που ακολουθεί ενδιαφέροντα μονοπάτια. Το ίδιο ενδιαφέρουσα είναι και η σκηνοθεσία του Γιώργου Τσακίρη αλλά και τα σκηνικά -ενσωματωμένα flash animations του Αλέξανδρου Ψυχούλη, που δημιουργούν επί σκηνής το κόσμο του Μπύχνερ.

Στο κέντρο του ο Βόυτσεκ ένας φτωχός στρατιωτικός που έχει μάθει να υπηρετεί για να συνδράμει στην (άτυπη) οικογένειά του αλλά και για την αυτοσυντήρησή του. Ένας Βόυτσεκ που λέει «Ναι, σε όλα» και καταντάει έρμαιο επιστημονικών πειραματικών σκοπών και αναδεικνύει πως η υποταγή και το χρήμα είναι τόσο συναρτόμενα. Η επιστήμη βρίσκεται εξίσου στον πυρήνα του έργου ως ένας διευθυντικός εγκέφαλος πίσω από τον πειραματισμό με τον Βόυτσεκ, αποκαλυπτικό της φύσης αλλά και της σχέσης ζώου και ανθρώπου και κατά συνέπεια τη σχέση του με το έγκλημα και την τιθάσευση του ενστίκτου.

Το αποτύπωμα του έργου είναι κάπως ρευστό παρότι στη πορεία του απορρέουν διαφορετικές σκέψεις. Ο Βόυτσεκ έχει αφαιρέσει τη ζωή της συζύγου του και μετά από τη δικαστική πάλη καταδικάζεται και ο ίδιος. Ο Ιωάννης Παπαζήσης μοιάζει ιδανικός για το ρόλο, το ίδιο και η Βασιλική Τρουφάκου που αναλαμβάνει κομβικές για το έργο σκηνές καθώς και η χημεία τους είναι εντυπωσιακή. Ένας εξαιρετικός θίασος από τους Αργύρη Αγγέλου, Ορφέα Παπαδόπουλο και Ιάσονα Παπαματθαίου που ανεβάζουν τον υποκριτικό πήχη σηκώνοντας στις πλάτες τους ένα απαιτητικό έργο που θέτει εύστοχα ερωτήματα προς σκέψη και συζήτηση. Ο Μίνως Μάτσας «ζωγραφίζει» επίσης μουσικά το έργο αυτό και η Ηρώ αναβαθμίζει το αισθητικό αποτέλεσμα. Ένα έργο και μια παράσταση με ωραίες αφορμές και αφορμήσεις.
Λίνα Ρόκα

Το φορτίο ενός έργου που έχει αποκτήσει θρυλική διάσταση εξαιτίας του σινεμά, είναι πάντα μεγάλο, όταν επιστρέφει στο σημείο της αφετηρίας του, το θέατρο. Με αυτή την προίκα ανεβαίνει κάθε φορά η «Στέλλα» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, ταυτισμένη με την ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη, την ατμόσφαιρα της και την προσωπικότητα της Μελίνας Μερκούρη. Δικαιωματικά, κάθε δημιουργός που αναμετράται μαζί της – τώρα ο Γιάννος Περλέγκας για το Θέατρο Τέχνης – επιχειρεί να βρει ένα άλλο κέντρο βάρους στην ανάγνωση του, πιο συγγενές με τις τρέχουσες προσλαμβάνουσες.

Αισθάνομαι πως η ανάγνωση του Περλέγκα για τη Στέλλα, ως μια γυναίκα δεύτερης κατηγορίας που μπορεί να υπάρξει κοινωνικά μόνο ως σύζυγος, με την ταμπέλα μιας «κυρίας» κι όχι αυθύπαρκτη, αυτόβουλη και ελεύθερη, είναι η εγκυρότερη ειδικά για την εποχή που διανύουμε. Ειδικά, όταν η δραματουργία εμβολίζεται από κείμενα της Μαργκερίτ Ντυράς και του Μάριου Χάκκα, το ανέβασμα στρέφεται σε μια πιο ψυχαναλυτική ανάγνωση. Αυτά είναι τα καλά νέα για την «Στέλλα με τα κόκκινα γάντια» που ανεβαίνει στη Φρυνίχου. Τα κακά είναι πως ερμηνευτικά η πρωταγωνιστική ομάδα σκορπίζεται σε διαφορετικούς δρόμους. Από την Εύη Σαουλίδου που, προς μεγάλη έκπληξη, μένει σε μια πιο στερεοτυπική αντιμετώπιση του επώνυμου ρόλου, ο Μιχάλης Τιτόπουλος που δίνει μια εκδοχή υπερεθνουσιώδους και άλλοτε υπερδραματικού Μίλτου, ανεβάζοντας αδικαιολόγητα σε ένταση και τόνους την ερμηνεία του (τις πιο πολλές φορές, η φωνή του δεν φτάνει καν στην πλατεία, πνίγεται στα ουρλιαχτά), ο Γιάννης Παπαδόπουλος που σχηματίζει έναν, εκ προοιμίου, κατακερματισμένο Αλέξη (πως δικαιολογείται η πορεία του ήρωα;), ο Θοδωρής Σκυφτούλης που στήνει μια καρικατούρα σερβιτόρου. Από την ομάδα ξεχωρίζουν διακριτά η Σοφία Κόκκαλη για την ευαίσθητη κωμικότητα της (στον κόντρα ρόλο της Μαρίας), η Ανθή Ευστρατιάδου για την σοκαριστικά κοφτερή σκηνική παρουσία ως μάνα του Μίλτου (μιας γυναίκας πλήρως αφομοιωμένης από το σύστημα της πατριαρχίας) και η Κατερίνα Λυπηρίδου για την, επίσης, κωμική ευγλωττία να σαρκάζει την Αννέτα: Μια γεροντοκόρη, απελπισμένη να παντρευτεί άνευ όρων. Ουδέτερος θαρρώ πως στέκεται ο ίδιος ο Περλέγκας, στο μικρό ρόλο του συνθέτη. Η ερμηνευτική ανισότητα κοστίζει καθοριστικά στην παράσταση και κάποιες ενδιαφέρουσες σκηνοθετικές ιδέες διάδρασης (το λευκό σεντόνι, ένας ενδιάμεσος χώρος στην παλιά κινηματογραφική ζωή της «Στέλλας» και στη θεατρική της πραγματικότητα) θυσιάζονται.
Στέλλα Χαραμή

Μέσα στην εβδομάδα άλλη μια εικόνα μάς προσγείωσε κάπως άτσαλα στην δυστοπική ελληνική πραγματικότητα. Αυτό που οι Βρετανοί αποκαλούν τόσο τυπικά “cost of living crisis” αποτυπώθηκε σε μία και μόνο εικόνα βρεφικών τροφών, που “προστατεύονται” από αντικλεπτικά, όπως εκείνα που βλέπουμε σε μπλουζάκια γνωστών πολυεθνικών εταιριών ρούχων. Ναι, μία αλυσίδα σούπερ μάρκετ στη χώρα μας αποφάσισε να χρησιμοποιήσει την ίδια μέθοδο σε βρεφικά γάλατα (αλλά και σε ξυραφάκια, καφέ, φέτα κ.α). Ορισμένα ρεπορτάζ έκαναν λόγο για “αυξημένες κλοπές” στα σούπερ μάρκετ, που οφείλονται σε ένα νέο… trend, κατά το οποίο άνθρωποι κλέβουν προϊόντα, τα οποία μεταπωλούν “στο κέντρο της Αθήνας”.

Ξαφνικά, λοιπόν, κάποιοι άνθρωποι ξύπνησαν με τάσεις κλεπτομανίας και έτρεξαν να γίνουν μέρος αυτής της μπίζνας. Περίεργο, έτσι; Ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι στην “πολιτισμένη” Ελλάδα (και όχι μόνο, αφού παρόμοιες εικόνες έχουμε δει στην Τουρκία, αλλά και σε Βρετανία και Γερμανία), το βρεφικό γάλα έχει μετατραπεί σε προϊόν πολυτελείας -ενδεικτικά στην Ελλάδα μόλις 400 gr βρεφικής σκόνης κοστίζουν το λιγότερο 9-12 ευρώ. Ενδεχομένως, λοιπόν, μερικοί γονείς να έρχονται αντιμέτωποι με την τρομακτική συνειδητοποίηση ότι δεν μπορούν να ταΐσουν το παιδί τους. Πολύ φυσιολογικές καταστάσεις για μία ανεπτυγμένη χώρα του 21ου αιώνα, έτσι;

Πάντως, σύμφωνα με τον Υπουργό Ανάπτυξης, Άδωνι Γεωργιάδη, «είναι φυσιολογικό να θέλουν κάποιες αλυσίδες να προστατεύσουν την περιουσία τους. Δεν είναι όμως ο κανόνας. Όποιος ψώνιζε την περασμένη εβδομάδα από το καλάθι του νοικοκυριού ήταν κερδισμένος κατά 12%». Μάλλον, αυτό το σωτήριο 12% τελικά δεν μπόρεσε να βοηθήσει κανέναν ουσιαστικά. Υπάρχει λύση, όμως. Όπως μας πληροφόρησαν παρουσιαστές του OPEN, πριν προσφύγει κάποιος στην “κατακριτέα διαδικασία της κλεψιάς”, μπορεί να ψάξει σε σούπερ μάρκετ της γειτονιάς του για μερικά καλάθια, στα οποία άλλοι πελάτες αφήνουν είδη πρώτης ανάγκης για άπορους. Όταν η πολιτεία δεν φροντίζει για τις ανάγκες των πολιτών, όταν οι αλυσίδες προστατεύονται περισσότερο από τους πολίτες, το “μπαλάκι” πέφτει και πάλι σε εμάς τους ίδιους. Το θέμα είναι πώς θα το χρησιμοποιήσουμε…
Τατιάνα Γεωργακοπούλου