Ρίσκο, της Δήμητρας Παπαδήμα σε σκηνοθεσία Τάσου Σωτηράκη στο Θέατρο Olvio

Το έργο «Ρίσκο», της Δήμητρας Παπαδήμα έρχεται στο Θέατρο Olvio σε σκηνοθεσία Τάσου Σωτηράκη. Μια αντισυστημική μαύρη κωμωδία στην πλατεία Εξαρχείων.

Ο Άλεξ και η Μάνια. Διαφορετικοί κόσμοι… Αλλά γνώριμοι. Δυο γνωστοί άγνωστοι τύποι. Ο Άλεξ, ένας νέος άνθρωπος με οργή κι ανάγκη να επικοινωνήσει ουσιαστικά συναντά την Μάνια, μια συμβιβασμένη, απλή, «συνηθισμένη», έγκυο γυναίκα. Η γνωριμία τους γίνεται σε ένα παγκάκι ανάμεσα στις λαμαρίνες και τα γκράφιτι. «Πάνω στα άψυχα γράφονται αλήθειες. Γιατί τα άψυχα αντέχουν.» μουρμουρίζει ο Άλεξ και χωρίς πολλά πολλά συνεννοούνται πως θα περάσουν αυτό το μεσημέρι παρέα. Εγκλωβισμένοι στα πολλά «πρέπει» και στα αμέτρητα «δεν πρέπει», σπρωγμένοι στα όρια από την στημένη κοινωνία, ξεμπροστιάζονται ο ένας στα μάτια του άλλου με πόνο και μάλλον μια ανακούφιση. Η Μάνια θα γίνει μάνα. Ρίσκο στην εποχή που ζούμε; Ή εξέλιξη; «Εύχομαι να έχεις πιθηκάκι εκεί μέσα», της λέει ακουμπώντας την φουσκωμένη κοιλιά της. «Με καταλαβαίνεις;», «Με δυσκολία» του απαντά εκείνη κι ευτυχώς μένει. Ένα έργο με όσα όλοι θέλουμε να πούμε αλλά κάποιος ή κάτι μας κλείνει το στόμα. Ή δεν βρίσκουμε κανένα ακροατή. Οι δρόμοι που διαλέγει ο καθένας προς την ελευθερία μπορεί να είναι κι εντελώς διαφορετικοί. Ποσό όμως έτοιμοι είμαστε να δεχτούμε το διαφορετικό του καθενός; Ένα παγκάκι, δυο τυχαίοι άνθρωποι, ένα μεσημέρι στα Εξάρχεια. Πολλά μπορούν να πάνε λάθος και πολλά μπορεί να είναι σωστά. Τελικά, όλα είναι επιλογές.

«Πρέπει να παίρνει κανείς ρίσκα. Πρέπει να επιδιώκει καταστάσεις που τον βγάζουν από τα γνωστά, τα πεπατημένα. Που τον ξεβολεύουν και τον κάνουν να νοιώθει αβέβαιος. Μόνον έτσι υπάρχουν αποτελέσματα και δημιουργία.

Μια πλατεία κάπου στην Αθήνα, ή μπορεί και όχι… Δύο άνθρωποι, νέοι άνθρωποι, ο Άλεξ και η Μάνια, όπως νέοι είναι και ο Γιώργος με τη Νάντια. Μια συνήθεια, ή και πολλές, από αυτές που φοβόμαστε να αφήσουμε πίσω, για να μείνουμε τελικά πίσω εμείς, να κοιτάμε τις στιγμές που περνάνε, χωρίς να τις βλέπουμε… Σαν να κοιτάζουμε μια οθόνη… αποχαυνωμένοι… Δεν ξεβολευόμαστε εύκολα. Όμως κάπου πάνω από αυτή την πόλη και την πλατεία, που κάποιοι δεν θέλουν να είναι πια πλατεία, κάπου πάνω ή δίπλα μας υπάρχει ένα ρίσκο, που μας παρατηρεί και μας προκαλεί. Να ξεβολευτούμε. Κάπως έτσι ήρθε η Δήμητρα Παπαδήμα να με ξεβολέψει. Δεν είμαι σκηνοθέτης, ηθοποιός είμαι… Κι όμως αποφάσισα να κάνω αυτό το βήμα, για να ξεβολευτώ. Μπήκα σε αυτόν τον δρόμο, ψάχνοντας κι εγώ ένα ρίσκο. Γιατί η δημιουργία είναι ρίσκο και ας το ξεχνάμε μερικές φορές. Την είχα αυτή την ανάγκη, να επικοινωνήσω με έναν άλλο τρόπο… χωρίς αυτή τη φορά να παίζω έναν ρόλο, αλλά να φλέγομαι εξίσου το ίδιο σαν να είμαι εγώ πάνω στη σκηνή.

Γιατί θέλω να ακούσουμε τη φωνή του Άλεξ και της Μάνιας, δύο νέων στην πιο δημιουργική φάση της ζωής τους, που παλεύουν με τον εαυτό τους, παλεύουν με αυτό που οι προηγούμενοι έθεσαν ως πλαίσιο, ως κανονικότητα, ακόμα και ως ευτυχία… Φωνές που αγνοούμε, ή κάνουμε πως δεν υπάρχουν και κυρίως δεν στηρίζουμε. Φωνές που έχουμε ξεχάσει να αγαπάμε και, δυστυχώς φωνές που προσπαθούμε, ακόμα και όταν δεν το συνειδητοποιούμε να φιμώσουμε, να καταστείλουμε.

Αυτό είναι το «Ρίσκο» σε αυτή την παράσταση. Να τις ακούσουμε.. Αυτόν τον κόσμο ήρθαμε να τον δούμε, να τον ακούσουμε…’Εχει κόστος, αλλά έχει και ομορφιά… Αυτό κάνει το θέατρο, αποθεώνει την ομορφιά, αυτή την ομορφιά που κρύβεται σε παγκάκια, σε πλατείες, σε σώματα που πάλλονται, σε σιωπές που μένουν σε εκκρεμότητες και σε λέξεις που μας πνίγουν όταν τις ξεστομίσουμε, και μας διαλύουν όταν ελευθερώνονται στον χώρο και στον χρόνο… Αφήνομαι στον χώρο και στον χρόνο αυτού του ρίσκου… Του δικού μου, της Δήμητρας, του Άλεξ, της Μάνιας, του Γιώργου, της Νάντιας… μπορεί και μερικών ακόμα… ». – Τάσος Σωτηράκης