«Ζουβέ-Ελβίρα», ένα σημαντικό «έργο» που αναφέρεται στον μαγικό κόσμο της Υποκριτικής, ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Θόδωρου Γράμψα στο Θέατρο Πράξη Επτά, από τις 25 Νοεμβρίου 2022.
Το κείμενο εστιάζει στο πάθος της διδασκαλίας, αλλά και στον μόχθο της μαθητείας των σπουδαστών για να κατακτήσουν την Τέχνη της Υποκριτικής. Να συνειδητοποιήσουν ότι για να γίνουν πραγματικοί ηθοποιοί, πρέπει πρώτα να συναισθανθούν την ευθύνη που κουβαλάει ο καθένας τους απέναντι στην ίδια την Τέχνη, καθώς και στους θεατές που «πιστεύουν» σ’ αυτήν κι ακολουθούν.
Το έργο δεν είναι μυθοπλασία. Πρόκειται για επτά μαθήματα του σπουδαίου ηθοποιού, σκηνοθέτη, και δάσκαλου Υποκριτικής Λουί Ζουβέ, στη δραματική σχολή που διδάσκει, στο Παρίσι το 1940, όπως τα κατέγραψε η γραμματέας του Σαρλότ Ντελμπό, μετά από δική του απαίτηση.
Μέσα σ’ ένα περιβάλλον πολέμου, διδάσκει την μαθήτριά του Κλαούντια, το ρόλο της Ελβίρας, από το έργο Ντον Ζουάν του Μολιέρου. Συμμετέχουν, επίσης, δύο συμμαθητές της που «κρατούν» τους ρόλους του Ντον Ζουάν και του Ζγαναρέλου.
Χρόνια μετά, τη δεκαετία του ’80, η Μπριζίτ Ζακ, καθηγήτρια στην Εθνική Σχολή Τέχνης διαπιστώνοντας την «θεατρικότητα» αυτών των μαθημάτων τα «μετέφερε» στη σκηνή. Κι έτσι ξεκίνησε η θεατρική τους διαδρομή.
Ο Θόδωρος Γράμψας με τους μαθητές του μεταφέρουν με τη σειρά τους στη σκηνή τη διδασκαλία του Ζουβέ και την αγάπη του για το Θέατρο, μέσα από τη διαχρονική σχέση διδάσκοντος και διδασκόμενου που παραμένει αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου.
“Ένα κείμενο βασισμένο σε επτά μαθήματα του Λουί Ζουβέ. Είναι ένα κείμενο που για πολλά χρόνια απασχολεί τη σκέψη μου και ήθελα πάντα, από τότε που το διάβασα για πρώτη φορά, να καταπιαστώ μαζί του. Από τη πρώτη στιγμή με γοήτευσε η εξέλιξη αυτής της διαδικασίας των μαθημάτων που αποτυπώνεται και «καταγράφεται» στο κείμενο. Ήρθα αντιμέτωπος με γνώριμες καταστάσεις.
Και από την μεριά του μαθητή, αλλά και από τη μεριά αυτού που διδάσκει. Τυχαίνει να έχω βιώσει τα συναισθήματα που γεννιούνται και από την μια και από την άλλη πλευρά: συγκίνηση, ενθουσιασμό, απογοήτευση, την πλήρωση μερικές φορές. Είδα, επίσης, στο κείμενο αυτό πως οι άνθρωποι που υπηρετούν με αφοσίωση την Τέχνη τους προσπαθούν να την μεταβιβάσουν στους επόμενους, με το ίδιο πάθος, με τον ίδιο σεβασμό προς αυτήν, με την ίδια αγωνία. Είτε είναι στο Παρίσι, είτε στην Αθήνα, είτε φαντάζομαι σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου.
Γνώριμες και οι συμπεριφορές των μαθητών. Γνωστές και οι καταστάσεις: Εντάσεις, καυγάδες χιούμορ, συγγνώμες. Όλα αυτά μαζί λοιπόν, καθιστούν το κείμενο αυτό, πολύ «όμορφο», πολύ χρήσιμο, πολύ ενδιαφέρον. Για τους δημιουργούς αλλά και τους συνδημιουργούς…τους θεατές”.
