Φωτεινή Αθερίδου: Η ζωή μου έχει μάθει πολλά και τα εφαρμόζω στο θέατρο

Μονάκριβη κόρη δύο καλλιτεχνών, του Θοδωρή Αθερίδη και της Ελένης Γκασούκα, η Φωτεινή Αθερίδου έμελλε να ακολουθήσει τα χνάρια των γονιών της κι αυτό, γιατί όπως λέει η ίδια, το να ασχοληθεί με την υποκριτική ήταν για εκείνη «κάτι το οικείο». Την ίδια στιγμή θεωρεί τον εαυτό της «αυτόφωτο», αφού από την ημέρα που αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης ξεκίνησε τη δική της διαδρομή στο θέατρο και την τηλεόραση.

Το 2013 την είδαμε στην κωμική σειρά του Alpha, «Μην αρχίζεις τη Μουρμούρα» – που συνεχίζει μέχρι και σήμερα να γράφει τηλεοπτική ιστορία – στην οποία η Φωτεινή υπέγραφε και τα κείμενα, όμως η πρώτη φορά που είδαμε καθαρά δικό της πρωτότυπο σενάριο είναι τη φετινή τηλεοπτική σεζόν με το “The Friends”, που βρήκε «στέγη» στην streaming πλατφόρμα του ANT1, χαρίζοντάς μας τις δόσεις γέλιου που τόσο χρειαζόμασταν. Η σειρά γράφτηκε μέσα στην καραντίνα μέσα από μια βαθιά ανάγκη της ίδιας να εκφραστεί μέσω της Τέχνης της, που εκείνο το διάστημα παρέμενε περιορισμένη. Και αυτό έκανε – κάτι που της βγήκε αβίαστα, όπως μάς παραδέχτηκε η ίδια.

Αυτή την περίοδο έχει επιστρέψει στη θεατρική σκηνή, πρωταγωνιστώντας στον «Μισάνθρωπο» του Μολιέρου, ένα εμβληματικό έργο υπεράνω εποχής, που σκηνοθετεί ο Γιάννης Κακλέας στο Θέατρο Εμπορικόν. Πρόκειται για μια σάτιρα που στρέφεται ενάντια σε εκείνους που ισχυρίζονται πως τα ξέρουν όλα, μια κωμωδία που καυτηριάζει την υπερβολή, τον ναρκισσισμό, τη μανία της αυτοπροβολής, και που μέσω του έρωτα καταφέρνει να απογυμνώσει όλους τους χαρακτήρες από τις υποκριτικές τους βεβαιότητες.

Όπως μας εξομολογήθηκε η ίδια η Φωτεινή πιστεύει πως το έργο αντιμετωπίζεται συνήθως με μια υπερβάλλουσα σοβαρότητα και έτσι πολλές φορές καταλήγει να χάνει την αλήθεια του. Έτσι ο δικός της ρόλος της στην παράσταση δεν θα μπορούσε να μην ταυτίζεται περισσότερο με αυτή της την άποψη, αφού συμμετέχει με δικά της σατιρικά κείμενα σε ρόλο σχολιαστή, δυναμιτίζοντας κάθε προσπάθεια σοβαροφάνειας των γνωστών ηρώων του έργου.

Με την αφορμή αυτή, τη συναντήσαμε στο Θέατρο Εμπορικόν για να μιλήσουμε φυσικά για τον «Μισάνθρωπο» που μόλις ξεκίνησε τις παραστάσεις του αλλά ήδη έχει αρχίσει να γίνεται «talk of the town», για την μέχρι τώρα πορεία της στον χώρο, τη μητρότητα και τη συγγραφή σεναρίου.

Δεν ήταν ότι δεν υπήρχαν κι άλλες δουλειές που με μάγευαν και που είχα την περιέργεια να τις μάθω, απλώς αυτή τη δουλειά ένιωθα σαν να την ήξερα λίγο και πριν την κάνω. Υπήρχε οικειότητα μεγάλη και δεν υπάρχει πιο γοητευτικό πράγμα στη ζωή από την οικειότητα.

Εντάξει, είναι δύσκολο αρχικά, μέχρι να βρεις τα πατήματά σου, ποιος είσαι τι κάνεις και που θες να πας. Άπαξ και το βρεις σταματάνε οι δυσκολίες…

Δεν υπάρχει μέσα μου καμία αγωνία να διαχωρίσω τη θέση μου σε σχέση με τους γονείς μου.

Εγώ δεν το βλέπω έτσι… σαν αγώνα για κάτι. Ακούω γύρω μου τόσα πολλά σχόλια για ανθρώπους που δεν έχουν καν γονείς ηθοποιούς. Η νοοτροπία του Έλληνα, «αυτός είναι φίλος του και πήρε τη δουλειά, αυτή είναι γκόμενά του, αυτή είναι κόρη του» κτλ, υπάρχει σε τόσο μεγάλο βαθμό προς πάσα κατεύθυνση που ποτέ δεν την πήρα τις μετρητοίς ούτε για τον εαυτό μου. Και δεν υπάρχει μέσα μου καμία αγωνία να διαχωρίσω τη θέση μου σε σχέση με τους γονείς μου! Είναι δυο υπέροχοι καλλιτέχνες κι εγώ είμαι εγώ!

Με έχουν κάνει να θέλω να είμαι καλός άνθρωπος και να το προσπαθώ και να έχω αλήθεια και στη δουλειά και στη ζωή.

Νομίζω πως η πρώτη φορά που παίζεις θέατρο είναι όπως το πρώτο σου γλωσσόφιλο! Αίσχος δηλαδή!

Τίποτα! Η ζωή μου έχει μάθει πιο πολλά πράγματα και τα εφαρμόζω στο θέατρο.

Να αποβάλλω από μέσα μου την εικόνα που μάς έχει ποτίσει η κοινωνία για το πώς οφείλει να είναι μια γυναίκα. Και νομίζω τα έχω καταφέρει!

Συνήθως ο «Μισάνθρωπος» αντιμετωπίζεται με μια, κατά την άποψή μου, υπερβάλλουσα σοβαρότητα και χάνει την αλήθεια του.

Η παράστασή μας έχει ένα πολύ ιδιαίτερο ανέβασμα του έργου. Είναι τολμηρή και θαρραλέα! Θίγουμε όλα όσα θίγει ο Μολιέρος χωρίς να τα αποφεύγουμε, την υποκρισία δηλαδή, τον έρωτα, τον εγωισμό, την εγωπάθεια, την ανάγκη για επιβεβαίωση. Όμως, ο τρόπος που το κάνουμε στη δική μας παράσταση έχει σαν βασική πρόθεση το χιούμορ! Αυτό το έργο συνήθως αντιμετωπίζεται με μια, κατά την άποψή μου, υπερβάλλουσα σοβαρότητα και χάνει την αλήθεια του. Ο Γιάννης Κακλεας μάς οδήγησε σε μια αισθητική πολύ μοντέρνα και φρέσκια! Το χιούμορ εναλλάσσεται με τη σκληρότητα και μπορώ να πω πως σίγουρα είναι μια πρόταση το δικό μας ανέβασμα! Είμαι πολύ περήφανη και ευτυχισμένη που ήμουν σε αυτές τις πρόβες, με αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους!

Ναι, ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει! Ότι ο άνθρωπος παραμένει άνθρωπος σε κάθε εποχή και σε κάθε συνθήκη! Κι αυτό είναι τρομερά ενδιαφέρον.

Το θέατρο είναι ψυχαγωγία κι η ψυχαγωγία είναι λύτρωση.

Ο Μισάνθρωπος μιλάει για την υποκρισία, ο Αλσέστ είναι ένας χαρακτήρας γεμάτος ιδεολογίες. Μισεί το ψέμα, μισεί τη δηθενιά και κατά τη γνώμη του την πολεμάει. Όμως, ταυτόχρονα είναι μέρος, είναι κομμάτι αυτού του κόσμου που τόσο διαφωνεί. Αυτό θεωρώ πως το έχω συναντήσει στη ζωή μου πολλές φορές. Ανθρώπους, που πολεμούν πράγματα τα οποία στην πραγματικότητα κάνουν και οι ίδιοι! Επιπλέον, ο Μολιέρος έχει βάλει έναν έρωτα μέσα στο έργο, αυτόν του Αλσέστ με τη Σελιμέν. Μιας κοπέλας που είναι ο ορισμός της υποκρισίας. Αυτή η αντίφαση του χαρακτήρα που αυτό που μισεί το έχει ερωτευτεί είναι ό,τι πιο ανθρώπινο και δεν έχει εποχή.

Εύχομαι οι θεατές να περάσουν καλά, να απολαύσουν την παράσταση, γιατί μέσα από την απόλαυση και το χιούμορ νομίζω ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται και τα πιο σπουδαία πράγματα. Το θέατρο είναι ψυχαγωγία κι η ψυχαγωγία είναι λύτρωση!

Τη σειρά αυτή την έγραψα στην πρώτη καραντίνα. Ήταν μια βαθιά μου ανάγκη να τη γράψω. Μου βγήκε γρήγορα κι αβίαστα σαν κάτι που είχα μέσα μου καιρό. Ήθελα να γράψω κάτι έτσι όπως το φαντάζομαι. Επειδή έγραφα και στη «Μουρμούρα», κάπως έχω ψυχανεμιστεί τι ψάχνουν τα κανάλια και ήξερα εξαρχής ότι αυτό που γράφω δεν είναι αυτό που ψάχνουν. Δεν είχε τα κλισέ! Ότι ο καλός κάνει καλές πράξεις, ο κακός κακές. Η κωμωδία πρέπει να είναι κωμωδία και το δράμα, δράμα. Ήθελα να έχει όλες της αποχρώσεις όπως έχει και η ζωή που ζούμε γιατί εγώ έτσι είμαι. Από εκεί που γελάω κλαίω κι από εκεί που κλαίω γελάω. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που τους λατρεύω για κάποια πράγματα και δε τους χωνεύω για άλλα. Και η αλήθεια είναι πως πίστευα για καιρό με πολλά «όχι» από κανάλια που είχα ακούσει ότι δε θα βρει σπίτι η σειρά. Όμως, η πλατφόρμα ήταν ευτυχώς ένας χώρος που σηκώνει το διαφορετικό και που τολμάει καινούριες προτάσεις καλλιτεχνών. Είμαι πολύ χαρούμενη που έγινε πράξη, είμαι ευγνώμων σε όσους πίστεψαν στη σειρά και θα συνεχίσω να είμαι πιστή σε αυτό που θεωρώ εγώ ωραίο και ενδιαφέρον όσο δύσκολο κι αν είναι!

Θέλω να βοηθήσω το γιο μου να ζήσει μια ζωή χωρίς φόβο.

Το μόνο που με αγχώνει είναι ότι θέλω να βοηθήσω το γιο μου να ζήσει μια ζωή χωρίς φόβο. Η ίδια φοβάμαι πολύ και παλεύω με νύχια και με δόντια να μη του το μεταφέρω. Είναι τόσο έξυπνος, δεν μπορώ να τον κοροϊδέψω ποτέ κι όταν τα βρίσκω σκούρα αποφασίζω να του φανερώσω τα ελαττώματά μου. Τουλάχιστον να ξέρει ότι είμαι κι εγώ ένας άνθρωπος που δεν τα ξέρει όλα οπότε να μη με παίρνει και τόσο πολύ τις μετρητοίς. Είναι τόσο καλύτερός μου, τόσο ανώτερος από όλους τους ανθρώπους που ξέρω και δε θέλω να χαλάσει αυτό επειδή εγώ ή ο μπαμπάς του έχουμε αδυναμίες. Από εκεί και πέρα τα παιδιά είναι καταδικασμένα να ζήσουν την εποχή που γεννήθηκαν. Τώρα τι του επιφυλάσσει η δίκη του εποχή θα φανεί. Σε αυτό δε μπορώ να κάνω κάτι.

Εύχομαι να μπορώ να δημιουργώ με τον τρόπο που θέλω και νιώθω, με λίγη μεγαλύτερη ευκολία. Εύχομαι να μπορώ κάποια στιγμή να διαλέγω τους συνεργάτες μου.

Αυτή τη στιγμή εκτός από την όμορφη παράσταση που συμμετέχω, έχω γράψει μια καινούρια σειρά που ψάχνω και για αυτήν “σπίτι”. Την πιστεύω πολύ, όπως πίστευα και το «The Friend» και θα προσπαθήσω να την κάνω όπως την ονειρεύομαι!