Status Update: Αθανασία Κουρκάκη, ηθοποιός

Ερχόμασταν συχνά οικογενειακώς  για να δούμε συγγενείς που μένανε εδώ και συνήθως συνδυάζαμε το ταξίδι με μια παράσταση. Μου φαινόταν ένα γοητευτικό χάος όπου μπορούσες να κάνεις και να δεις τα πάντα. Ένα παιδί στα 18 του χρόνια είναι δύσκολο να ξέρει τι θέλει να κάνει για την υπόλοιπη ζωή του. Πέρασα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο το οποίο και τελείωσα γιατί είμαι ψυχαναγκαστική και επειδή υπήρχε πάντα το πλάνο να ανοίξουμε με την αδερφή μου μαγαζί με τα ξύλινα παιχνίδια που εισάγουμε, κάτι που έγινε μόλις τελείωσα το Εθνικό.

Όταν ήρθα στην Αθήνα η αδερφή μου κι άλλοι φίλοι μας από Καρδίτσα ήταν σε θεατρική ομάδα όπου πήγα κι εγώ και τελικά κατάλαβα πως, όχι απλώς είχε πλάκα, αλλά είναι κάτι που θα ήθελα να κάνω όλη μου τη ζωή.

Photo credits: Κωνσταντίνος Ζήλος

Ήξερε πως ο χώρος αυτός είναι δύσκολος και θέλει γερό στομάχι. Δεν είχε άδικο αλλά το αγκάλιασε γιατί έβλεπε ότι εκεί ανήκω. Ο μπαμπάς πιστεύω χάρηκε περισσότερο από εμένα όταν πέρασα στη σχολή.

Σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, στο Φεστιβάλ Αθηνών. Στις πρόβες είχαμε διαβάσει όλα τα έργα της Σάρα Κέιν και με δυσκολία προσπαθούσα να κατανοήσω τον κόσμο της. Ένιωθα τρομερά άπειρη και ανασφαλής. Ήταν βέβαια μοναδική και σπάνια σαν εμπειρία και κρατάω ακόμα τη φράση από το «Λαχταρώ»: «Και να σου γράφω ποιήματα και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις».

Υπάρχουν πολλά κουτάκια που πρέπει να ακολουθήσεις αλλά ταυτόχρονα νιώθεις μια τρομερή ελευθερία. Τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί εκεί. Απολαμβάνω επίσης τη στιγμή λίγο πριν, που περνάει όλο το έργο από το μυαλό και ανυπομονώ να δω τι καινούριο θα γεννηθεί. Μου αρέσει που γίνομαι άλλη χωρίς να είμαι άλλη.  Μια παράσταση τη χτίζουν πολλά άτομα μαζί και είναι μαγική η  εξάρτηση αυτή. Στη σκηνή κοιταζόμαστε στα μάτια κάτι που δυστυχώς δύσκολα το βρίσκεις στην πραγματική ζωή.

Οι ρυθμοί είναι γρήγοροι και όλα γίνονται με το ρολόι στο χέρι. Δεν την απορρίπτω απλά διστάζω αρκετά κυρίως λόγω χρόνου. Προτιμώ το θέατρο που κάθε παράσταση είναι κάτι άλλο, ζωντανό και αληθινό.

Photo credits: Κωνσταντίνος Ζήλος

Ελπίζω σύντομα να έρθει αυτή η ευκαιρία γιατί λαχταρώ και αδημονώ, όπως κάθε ηθοποιός.

Στη σχολή θυμάμαι υπήρχε πιο έντονα το συναίσθημα και πάντα ζήλευα περισσότερο τους αντρικούς ρόλους, τον Άμλετ, τον Δον Ζουάν κι άλλους πολλούς. Τώρα ονειρεύομαι πρωτίστως να δουλεύω με ωραίους ανθρώπους και να μου δίνονται διαφορετικές ευκαιρίες.

Με τη Βαλέρια ήμασταν συμφοιτήτριες στη σχολή και φίλες. Συνηθίζαμε να παίζουμε κομμάτια όταν ήμασταν σπίτι και ένα βράδυ μας ήρθε η ιδέα να δημιουργήσουμε τις ValSia. Έτσι προέκυψε η «Σταχτομπούτα», «Το μικρό σπίτι στην Αθήνα» και το «The Proof Show», παραστάσεις μουσικοθεατρικές με κείμενα δικά μας. Στην συνεργασία μας με τη Βαλέρια υπάρχει σεβασμός και δεν πιέζουμε καταστάσεις για να είμαστε μέσα στα πράγματα. Διαφέρουμε πολύ σαν χαρακτήρες αλλά ταιριάζουμε στην αντίληψη και την αισθητική μας για το θέατρο. Έχουμε κάνει μια διασκευή το «Bang Bang» σε συνδυασμό με το «Wayfaring stranger», που κάποια στιγμή μόλις μας έρθει η ιδέα θα γυρίσουμε τo βιντεοκλίπ.

Photo credits: Κωνσταντίνος Ζήλος

Προσπαθώ να με φροντίζω, να μαθαίνω, αυτή είναι η χαρά μου. Η yoga, τα γαλλικά, ο χορός, το τραγούδι, οι έρωτες και οι φίλοι είναι οι καλύτεροι δάσκαλοι.

Φτάχνω διαλόγους με το Λουκάκο το σκυλάκι μου. Του μιλάω και μου απαντάω.

Όταν ενθουσιάζομαι με το παραμικρό και μιλάω δυνατά όταν συμβαίνει αυτό.

…όταν λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα βγήκε η είδηση για τους παιδοβιασμούς στην ίδια περιοχή. Την πρώτη φορά που ανέβηκε αυτό το έργο στο θέατρο Τέχνης υπήρξαν κριτικές που έγραψαν ότι τέτοια πράγματα δεν συμβαίνουν στην πραγματικότητα και ότι οι χαρακτήρες παραείναι ωμοί για να είναι αληθινοί. Φτάνουμε στο σήμερα όμως που πολλά πράγματα βγαίνουν στο φως και καθιστούν το έργο αυτό επίκαιρο αν και γραμμένο το 1980. Σαφέστατα και με χαροποιεί η συνεργασία αυτή και είναι τρομακτικό που συνηθίσαμε τη βία τόσο γρήγορα. Μετά το τέλος της παράστασης αισθανόμαστε μουδιασμένοι, όπως και οι θεατές και αναρωτιόμαστε αν έχει αλλάξει κάτι ή αν πρόκειται να αλλάξει.

Θα αναστατωθεί από τη βία, θα ντραπεί για τα αίσχη της κοινωνίας στην οποία ανήκει και εύχομαι να προβληματιστεί για το πόση αξία δίνουμε στο τι θα πει ο κόσμος και πόσα δεινά μπορεί να φέρει η αντίληψη αυτή.

Photo credits: Γιώργος Χατζηνικολάου, Μαρία Αναματερού

Της Γεωργίας ο μεγάλος καημός είναι να παντρευτεί και να φύγει από το σπίτι. Πιστεύει ότι ο βιασμός της αδερφής της θα σταθεί εμπόδιο στα σχέδιά της, την κατηγορεί ότι αυτή φταίει που τη βίασαν και της ασκεί σωματική και λεκτική βία. Υποκρίνεται στο δικαστήριο μιας και στόχος της είναι να επωφεληθεί από τη φήμη που έχει πάρει το γεγονός στη γειτονιά και ανακουφίζεται με την απόπειρα αυτοκτονίας της αδερφής της. Θεωρεί ότι έτσι τη λυπάται ο κόσμος και σβήνεται η ντροπή της οικογένειας. Την συμπονώ και την αγαπώ γιατί παρόλο που είναι θύτης στην πραγματικότητα είναι κι αυτή θύμα της πατριαρχίας της εποχής εκείνης. Έτσι μεγάλωσε και δε φταίει εκείνη που η κοινωνία θεωρεί ότι ο ρόλος της γυναίκας είναι «μπουγάδα νοικοκυριό».

Μάλιστα, προσπαθούσα να τους δικαιολογήσω. Στη συνέχεια με τη βοήθεια της Ελένης Σκότη κατάλαβα ότι κάποιοι άνθρωποι είναι απλά απαίσιοι, υποκριτές, σαδιστές, η βία είναι η μόνη τους λύση για επιβολή και θεωρούν ότι η αγάπη εμπεριέχει μέσα το ξύλο. Πέρα από τον δυναμισμό της πιστεύει ότι αυτό είναι το σωστό, οι γυναίκες να ανήκουν στην κουζίνα και να υπηρετούν τους άντρες. Είμαι κάθετη με την άποψη αυτή αλλά δε δυσκολεύτηκα και πολύ να γίνω σκληρή και εγωίστρια. Έχω υπάρξει άδικη και απότομη στο παρελθόν και ο ρόλος αυτός έχει αρχίσει να μου μαλακώνει την ψυχή.

Αυτό που με έχει «σημαδέψει» και θα κρατήσω για πάντα από την παράσταση…

…είναι το τρομαγμένο και ανήμπορο βλέμμα της Μέγκυς Σούλι στην πρώτη βίαιη σκηνή της παράστασης και η φράση «ε ρε και νά ‘μουν εγώ τι θα τού ‘κανα», γιατί την έχω κάνει πράξη στην πραγματική ζωή.