Status Update: Αντιγόνη Μακρή, ηθοποιός

…κοντά στη θάλασσα.

Όποτε τα σκέφτομαι θυμάμαι φως και αγάπη! Αν ποτέ κάνω παιδιά και καταφέρω τα μισά από αυτά που κατάφεραν οι γονείς μου, θα έχουν τις πιο υπέροχες αναμνήσεις. Θυμάμαι έντονα ότι απλά και μόνο βάζοντας μουσική στο σαλόνι ξεκινούσε ο χορός. Ένα μόνιμο πάρτι στο σπίτι.

Ο χορός, το τραγούδι, η ζωγραφική. Ασχολούμαι ερασιτεχνικά με το θέατρο από το σχολείο. Δεν ξέρω αν υπήρξε συγκεκριμένη στιγμή που αποφάσισα να γίνω ηθοποιός. Σίγουρα θυμάμαι μια περίοδο της ζωής μου που απείχα από το θέατρο για 2 χρόνια και ένιωθα ένα μεγάλο κενό μέσα μου. Πάντα σκεφτόμουν ότι είναι αργά για μένα να γίνω ηθοποιός. «Έπρεπε να το κάνεις στα 18, στα 20, στα 25 το πολύ». Και σε αυτές τις ηλικίες δεν πίστευα αρκετά στον εαυτό  μου και σε αυτό μου το όνειρο. Γενικά είμαι άνθρωπος σταθερός που θέλει να έχει τον έλεγχο στη ζωή του και το επάγγελμα του ηθοποιού είναι κάτι κόντρα σε αυτό. Το κενό όμως που ένιωσα όταν δεν το είχα στη ζωή μου ήταν καθοριστικό για να ακολουθήσω αυτήν την τόσο δοτική τέχνη. Το πήρα απόφαση σε πιο ώριμη ηλικία και έκτοτε νιώθω πιο ισορροπημένη και ευτυχισμένη από ποτέ.

“Από τότε που αποφάσισα να ασχοληθώ με το θέατρο νιώθω πιο ισορροπημένη και ευτυχισμένη από ποτέ”.

Η πρώτη μου επαφή ήταν με το μπαλέτο και τη ζωγραφική. Ακολούθησε η κιθάρα, η χορωδία και η κεραμική σχεδόν ταυτόχρονα. Οι γονείς μου ευτυχώς στήριξαν όλες αυτές τις δραστηριότητες. Ο μπαμπάς μου είναι αρχιτέκτονας και πάντα συνδεόμουν με το γεγονός ότι συνδυάζει λογική και τέχνη. Η μαμά έχει υπέροχη φωνή και ακόμα τραγουδάμε μαζί. Το μικρόβιο της υποκριτικής υπήρχε από το νηπιαγωγείο, έπαιξα την Ειρήνη του Αριστοφάνη. Ύστερα στο σπίτι η μαμά μου μας οργάνωνε σε γιορτές και ανεβάζαμε θεατρικά και σκετσάκια. Ήταν ένα κομμάτι που πάντα με έκανε χαρούμενη!

Όπως όλοι οι γονείς, θέλανε να έχω κάτι πιο σταθερό για να είναι «ασφαλές» το μέλλον μου. Να ξεκαθαρίσω ότι δεν μου το απαγόρεψαν ποτέ, αλλά κι εγώ δεν είχα αναγνωρίσει ή εκφράσει από νωρίς ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός. Από τη στιγμή που είδαν την πορεία μου και το πάθος μου σε αυτό ερασιτεχνικά νομίζω ότι κατάλαβαν ότι ήταν κάτι πολύ σημαντικό για μένα. Δεν έγινε κάποια ανακοίνωση λοιπόν. Έγινε συζήτηση μετά από ώριμη σκέψη και ήταν θετικοί. Με στήριξαν και με στηρίζουν σε αυτό όπως και σε όλα. Αντλώ μεγάλη δύναμη από την οικογένειά μου. Όσο για τους φίλους μου, η αντίδρασή τους ήταν «Επιτέλους ρε Αντιγόνη!».

…σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Κοέν στο θερινό θέατρο Λαμπέτη. Καλοκαίρι! Ένα πυροτέχνημα έσκασε μέσα μου. Με κατέκλυσαν συναισθήματα χαράς, ενθουσιασμού. Ήμουν ευτυχισμένη που έκανα αυτό που αγαπούσα, σε ένα όμορφο και δημιουργικό κλίμα.

…το να προσπαθείς να γεννάς εξαρχής αυτό που θα συμβεί. Ό,τι συμβαίνει στη σκηνή, συμβαίνει στο «τώρα». Το να λες και να κάνεις τα πάντα σαν να είναι η πρώτη φορά! Απολαμβάνω το κάθε τι. Το να υπάρχεις σε αυτόν τον κόσμο πάνω στη σκηνή. Τα ρούχα, τις λέξεις, τις σχέσεις. Τα πάντα που βρίσκονται πάνω στη σκηνή και πως ενώνονται με τον κόσμο που βρίσκεται εκτός σκηνής. Μια μαγική συνύπαρξη.

Υπάρχουν κάποιες συζητήσεις σχετικά με αυτό και ευελπιστώ να γίνει σύντομα.

Η αλήθεια είναι ότι σε αυτή τη δουλειά για λόγους επιβίωσης αλλά και αναγνώρισης η τηλεόραση βοηθάει. Ιδανικά θα ήθελα να παίξω σε σειρά εποχής.

Δεν έχω κάποιον συγκεκριμένο ρόλο στο μυαλό μου. Ίσως Μήδεια, γιατί με συγκινεί πολύ αυτός ο ρόλος. Το μέλλον μου στο θεατρικό σανίδι το σκέφτομαι ένα βήμα τη φορά. Σίγουρα θέτω στόχους μέσα σε αυτό, όπως είναι η αρχαία τραγωδία, αλλά ακόμη και το μιούζικαλ.

H Αντιγόνη Μακρή πρωταγωνιστεί μαζί με τον Θάνο Κρομμύδα στην παράσταση “Balance”, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά, που παρουσιάζεται στο VAULT theater plus.

Σε αυτή υποδύομαι μια ανάπηρη νεαρή γυναίκα μέσα σε μια προβληματική σχέση. Ο ρόλος μου σε αυτή την παράσταση μου διδάσκει τα όρια της υπομονής. Κινητικά μελέτησα αρκετά, καθώς δεν έχω υποδυθεί άτομο με κινητικές δυσκολίες.

Μιλάει για την πάλη του ανθρώπου με την ψυχή του, τις τοξικές συμπεριφορές, το να βάζεις τα προβλήματα κάτω από το χαλί, τα όρια που πρέπει να βάζεις σε μια σχέση και πολλά άλλα. Το κοινό κάποια στιγμή σίγουρα θα συνδεθεί με κάποιον από τους χαρακτήρες, καθώς μιλάει για πράγματα και συμπεριφορές που όλοι έχουμε βιώσει μέχρι ενός σημείου. Επίσης ίσως σταθεί αφορμή για να μιλήσει κάποιος για κάτι αντίστοιχο που βιώνει ή που βλέπει γύρω του να συμβαίνει.

Παίζω σε αυτήν την παράσταση με πολλούς πρώην συμφοιτητές μου! Νέα παιδιά με όρεξη και ταλέντο. Η ιδέα ανεβάσματος και ο ρόλος που υποδύομαι, μου δόθηκε από τον Απόστολο Τζίκα. Αυτό το κείμενο – που είναι ένα σπονδυλωτό έργο το οποίο παρουσιάζει αυτό που λέει και ο τίτλος του – πάντα  μου άρεσε και μπήκα στη διαδικασία να το διασκευάσω – κάτι με το οποίο ασχολούμαι γενικότερα. Είναι μια παράσταση που έχει χτιστεί με πολλή αγάπη από όλα τα παιδιά.

Η διασκευή περισσότερο με οδήγησε σε αυτό. Φυσικά δεν θεωρώ τον εαυτό μου καθαρά σκηνοθέτη. Με τις γνώσεις μου από τη σχολή και από την μέχρι τώρα εμπειρία μου στο θέατρο έδινα μια γραμμή πάνω στην οποία αναπτύξαμε ιδέες μαζί με την ομάδα.

Παράλληλα διασκεύασε, σκηνοθετεί και παίζει στην παράσταση «Μικρές Ιστορίες Φόνων» που παρουσιάζεται στο Θέατρο Άβατον.

Όλο τον χρόνο. Αγαπώ τη θάλασσα τόσο πολύ! Με ηρεμεί πολύ και γαληνεύει την ψυχή μου η φύση. Μια βόλτα στο ηλιοβασίλεμα, να διαβάζω ποίηση και φυσικά ο χορός. Επίσης πάω πολύ θέατρο.

Επίσης μου αρέσει να παρατηρώ αριθμούς σε πολλά πράγματα.

…για τη συνέπειά, την οργάνωσή, τα θεματικά πάρτι μου, τον χορό και τα ταπεράκια μου!

Τα παιδιά είναι τόσο υπέροχα, τόσο αγνά, σε κάνουν κι εσένα παιδί με ένα τους βλέμμα, με μια τους λέξη! Αυτό που θα κρατήσω είναι πόσο ανάγκη έδειξαν να έχουν το θεατρικό παιχνίδι. Τα κάνει να εκφράζονται με διαφορετικό τρόπο, ανοίγουν οι ορίζοντες τους, αναπτύσσουν ενσυναίσθηση και τόσα άλλα! Σε μια εποχή που κυρίως έφηβοι είναι πάνω από ένα κινητό, είδα παιδιά γυμνασίου και λυκείου να ανακαλύπτουν τρόπους επικοινωνίας και έκφρασης που ούτε οι ίδιοι  ήξεραν! Είναι η λύση σε πράγματα που ούτε θα φανταζόμασταν. Ένα απλό παράδειγμα είναι η εργασία μου «Το θεατρικό παιχνίδι ως μέσω καταπολέμησης ή πρόληψης του σχολικού εκφοβισμού». Το θέατρο είναι μαγικό και ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχει στο σχολικό πρόγραμμα! Είμαι κάθετη σε αυτό.

Ούτε ξαφνιάστηκα δυστυχώς. Το να βλέπεις ανθρώπους να βρίσκουν τη δύναμη να μιλάνε για τόσο δύσκολες καταστάσεις είναι ένα βήμα προς το καλύτερο. Όλα αυτά τα φαινόμενα δυστυχώς υπάρχουν στον χώρο του θεάτρου και σε πολλούς άλλους χώρους. Ίσως μας ξενίζει περισσότερο, γιατί το θέατρο έχει να κάνει με τα συναισθήματα, με την τέχνη, την έκφραση και θα περιμέναμε να υπάρχει ο αντίστοιχος σεβασμός. Δεν ξέρω. Μακάρι να βρουν όλοι και όλες τη δύναμη να μιλήσουν, και σε συνέχεια μακάρι να μειωθούν αυτά τα φαινόμενα.

Φυσικά έχω έρθει αντιμέτωπη με περίεργες συμπεριφορές, αλλά οι συνεργασίες που επέλεξα και με επέλεξαν ως τώρα χαρακτηρίζονται από ομαδικότητα, σεβασμό και δημιουργικότητα. Και γι αυτό θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους έχω συναντήσει καλλιτεχνικά στην μέχρι τώρα πορεία μου.

Όταν οι άνθρωποι είναι καλοί, είναι μαζί, ενωμένοι, ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος.

Και να έχω καλούς ανθρώπους γύρω μου τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο.