Status Update: Μαρίνα Σπανού, μουσικός

Θυμάμαι πολύ έντονα κάθε Σάββατο βράδυ πήγαινα στα παρασκήνια του θεάτρου, όπου έπαιζε ο μπαμπάς μου και έβλεπα όλη την παράσταση από τις κουίντες. Μετά έβγαινα μαζί με τον θίασο, καθόμουν σε μια γωνιά του τραπεζιού, έτρωγα σαν να μην υπάρχει αύριο και άκουγα ιστορίες.

Δεν μπορώ να ξεκινήσω τη μέρα μου αν το δωμάτιο μου δεν είναι ακριβώς έτσι όπως πρέπει να είναι και τα μαξιλάρια του κρεβατιού μου σε συγκεκριμένη χρωματική σειρά.

Αφού έκανα μερικές περικοπές για να κρατήσω φυλαχτό την ζεστή απάντησή τους, αφήνω μια-δύο φράσεις ως κατακάθι της περιγραφής: «Θέλει να υπάρχει για τους ανθρώπους που αγαπάει και φροντίζει, για τον έρωτα που δίνεται ολότελα, για τη μουσική, για την τέχνη που φτιάχνει ακόμα κι από την στεναχώρια της και για τα ανοιξιάτικα απογεύματα». Φυσικά και οι φίλοι μου δεν μίλησαν για τα νεύρα μου, την κυκλοθυμία μου, τις εκρήξεις μου και την ανυπομονησία μου. Αλλά δε λείπουν καθόλου από τον χάρτη! (γελάει)

«Θέλει να υπάρχει για τους ανθρώπους που αγαπάει και φροντίζει, για τον έρωτα που δίνεται ολότελα, για τη μουσική, για την τέχνη που φτιάχνει ακόμα κι από την στεναχώρια της και για τα ανοιξιάτικα απογεύματα».

Μάθαινα τραγούδια από μιούζικαλ και παραστάσεις που έπαιζε ο μπαμπάς μου ή δίδασκε η μαμά μου. Ξεκίνησα να παίζω πιάνο στα 4 μου. Δεν το αγαπούσα τότε, ούτε χαιρόμουν τα μαθήματα για ένα μεγάλο διάστημα. Μια δεκαετία αργότερα έπιασα πρώτη φορά στα χέρια μου κιθάρα. Δειλά, δειλά τραγουδούσα και έγραφα στιχάκια. Όσο μεγάλωνα η μουσική γινόταν καταφύγιο και τρόπος ζωής.

…Ούτε που θυμάμαι τι ξεστόμιζα σε αυτήν την ερώτηση. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι ήθελα να γίνω τα πάντα. Έτσι ήρθε το θέατρο στη ζωή μου. Η σκηνή και η παντοδυναμία της.

Η προσδοκία για την πρώτη συνάντηση στην Αρεοπαγίτου δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια βραδινή έξοδος με κάποιους φίλους. Μια πολύ πιεσμένη στιγμή της ζωής μου, περπατούσα στην Αποστόλου Παύλου και άκουσα έναν μουσικό. Ήταν τόσο έντονο αυτό που μου προκλήθηκε ακούγοντάς τον, που ήθελα κι εγώ να το δημιουργήσω σε κάποιον περαστικό. Μέσα σε μια εβδομάδα, πήρα εξοπλισμό, έφτιαξα ένα πρόγραμμα με τραγούδια που μισο-ήξερα και βγήκα με την παρέα μου στον πεζόδρομο.

Παύση από το – αβάσταχτο για μένα – περιβάλλον του σχολείου, ενηλικίωση, μουσική αναζήτηση, πρώτος έρωτας, πρώτοι στίχοι, περπατήματα, γνωριμία με εαυτό, συμφιλίωση με τον εαυτό και τέλος μοίρασμα. Αυτό το μοίρασμα, έστω κι από τις πλατφόρμες.

Εγώ ήμουν τυχερή. Εξέφρασα τις ανάγκες μου και βρήκα συντροφιά. Κάθε 5ο βράδυ έκανα ένα μικρό διαδικτυακό λαιβάκι στο Instagram και έπαιζα μουσική. Ακόμη πιο συχνά ανέβαζα μικρές μελωδίες. Αυτή πιστεύω πως ήταν η αφετηρία της πορείας μου. Μετά ήρθε η Αρεοπαγίτου, μετά τα τραγούδια και μετά αυτό που ζούμε τώρα.

Νομίζω πως έχει διάφορες ζώνες που θυμίζουν κινηματογραφικά καρέ. Όποιος περπατάει στην Αθήνα μοιάζει με μια περιφερόμενη μελαγχολία. Έχει κάποια γοητεία αυτό. Το πού μεγαλώνουμε, πού ερωτευόμαστε και πού εκπνέουν τα βιώματα μας είναι υλικό του εαυτού. Έτσι κι η Αθήνα είναι το δικό μου υλικό.

«Το πού μεγαλώνουμε, πού ερωτευόμαστε και πού εκπνέουν τα βιώματα μας είναι υλικό του εαυτού. Έτσι κι η Αθήνα είναι το δικό μου υλικό».

Η ιστορία είναι πάνω από την μουσική ταυτότητα που θέλει να έχει ο εκάστοτε καλλιτέχνης. Έτσι, πειραματίστηκα χωρίς περιορισμούς και ενοχές. Με ενδιαφέρει πολύ η μουσική για το θέατρο και η μουσική για τον κινηματογράφο επίσης. Σίγουρα θα επιδιώξω να βουτήξω περισσότερο σε αυτή.

Τον αγαπώ και τον εκτιμώ παντοτινά. Δεν έχω κάνει άλλες συνεργασίες μέχρι στιγμής η αλήθεια είναι.

Όσον αφορά στην καλλιτεχνική μου πορεία θα ήθελα να σχεδιάζω και να παίζω σε μουσικοθεατρικές παραστάσεις που να φιλοξενούνται σε χώρους που έχω σχεδιάσει η ίδια. Φαντάζομαι γκαράζ, μπαρ, αποθήκες να γίνονται μικρόκοσμοι που θα μπορεί το κοινό να εισβάλλει για ένα βράδυ. Παράλληλα θα ήθελα να συνεχίσω να γράφω τις μελωδικές ιστορίες μου ακόμη κι αν αυτές δεν προορίζονται μόνο για μένα.

Να έχω ταξιδέψει πολύ και να αισθάνομαι πως ανήκω.