ΔΕΥΤΕΡΑ
18
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε ταινίες, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα και πολλά άλλα και θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
Όλα όσα μάς άρεσαν (+) Στις «Δούλες» του Γιώργου Σκεύα στο Θέατρο ΑποθήκηΗ υπόθεση του έργου είναι γνωστή αφού αναφέρεται σε ένα από τα πιο φρικιαστικά εγκλήματα που συνέβησαν κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου στη Γαλλία και μάλιστα είχαν συγκλονίσει την κοινή γνώμη εκείνης της εποχής. Οι αδελφές Papin εργάζονταν ως υπηρέτριες στην οικογένεια Lancelin όταν δολοφόνησαν με απίστευτη αγριότητα την Κυρία τους και την κόρη της. Όπως ήταν φυσικό η υπόθεση απασχόλησε πλήθος διανοουμένων και συγγραφέων τότε, ενώ μεταξύ άλλων επηρεάστηκε θεματολογικά αλλά και αισθητικά ο Ζαν Ζενέ, που αποφάσισε να γράψει για τις δικές του “Δούλες”. Οι Δούλες του Ζενέ ταυτίζονται με τις αδερφές Papin, αλλά την ίδια στιγμή διαφέρουν. Λατρεύουν και ταυτόχρονα μισούν την Κυρία τους, ζουν στερημένες στον δικό τους μικρόκοσμο, ενώ τις ενώνει μια νοσηρή σχέση αλληλεξάρτησης. Κάθε βράδυ επαναλαμβάνουν στα κρυφά οι δυο τους το ίδιο παιχνίδι αλλαγής ρόλων – κυρίας και δούλας – κάτι σαν ένα δικό τους τελετουργικό που τις βοηθά να αντέχουν τις σχέσεις εξουσίας. Εξαιρετικές στους ρόλους τους και οι τρεις γυναίκες του θιάσου σε αυτό το ανέβασμα με την σκηνοθετική υπογραφή του Γιώργου Σκεύα, που μόλις έκανε πρεμιέρα στο Θέατρο Αποθήκη. Η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου στον ρόλο της Κυρίας, η Αμαλία Καβάλη σε αυτόν της Κλερ και η Αγγελική Παπαθεμελή σε αυτόν της Σολάνζ, με μια υπέροχη λυρικότητα, μια μαγική δεξιοτεχνία στη χρήση της γλώσσας και μια άψογη μεταξύ τους χημεία σε κάνουν να μη φεύγεις στιγμή από «εκεί». Οι δούλες προετοιμάζονται για το φονικό με μεγάλη επιμονή, ονειρεύονται, προσδοκούν αλλά την ίδια στιγμή βιώνουν το αδιέξοδο. Επιστρέφουν στο παιχνίδι τους, αλλά αυτή τη φορά το τέλος μοιάζει να είναι ακόμη πιο επώδυνο. Το έργο σίγουρα δεν επιδέχεται μια μονοδιάστατη ερμηνεία, αφού κάθε σκηνή χαρακτηρίζεται από συμβολισμούς, ενώ είναι δύσκολο να αποφύγεις να δεις την πολιτική του διάσταση. Πόσες φορές έχουμε αισθανθεί κι εμείς εγκλωβισμένοι στην οικογένειά μας, στην χώρα μας, στη δουλειά μας, σε μια σχέση, στον ίδιο μας τον εαυτό;
Ευδοκία Βαζούκη
Photo credit: Elias Joidos
Θα έβρισκα απολύτως λογικό και θεμιτό, ένα σχετικά περιφερειακό και μικρής κλίμακας θέατρο, όπως ο «Χώρος» στα σύνορα Κεραμεικού – Βοτανικού, να ανεβάσει ένα πιο εξωστρεφές, «εμπορικό» τίτλο έργου, προκειμένου να αξιοποιήσει την «καλή συγκυρία». Κι αυτό γιατί στην «Άλκηστη» του Ευριπίδη που ανεβαίνει εκεί σε σκηνοθεσία της Έλενας Μαυρίδου, πρωταγωνιστεί ο Δημήτρης Λάλος, ηθοποιός που απολαμβάνει μεγάλη δημοφιλία και αποδοχή, χάρη στη συμμετοχή του στο «Σασμό» του Alpha.
Κι όμως· η Μαυρίδου επιμένει σε ένα πιο λοξό ρεπερτόριο και σίγουρα ένα πιο ερευνητικό ανέβασμα της ιλαροτραγωδίας του Ευριπίδη. Επιμένει, δηλαδή, στο δρόμο που έχει χαράξει το θέατρο από τη γέννηση του (όταν, ακόμα, στην ομάδα συμμετείχε και ο Σίμος Κακάλας) που αναζητά φόρμες, προτείνει παραστατικές νέες γλώσσες, λιτά ανεβάσματα με έμφαση στον ηθοποιό και κάποια παραδοσιακά (αν όχι παραγκωνισμένα) θεατρικά μέσα να εμπλουτίζουν την αφήγηση. Έτσι κι εδώ, η «΄Αλκηστη» ανεβαίνει με την διάδραση των ηθοποιών – Έλενα Μαυρίδου, Δημήτρης Λάλος, Σωτήρης Τσακομίδης, Δήμητρα Κούζα, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Στέργιος Κοντακιώτης – με ένα πρωτότυπο σύστημα φιγούρων. Το αποτέλεσμα είναι πολύ ιδιαίτερο, ο κόσμος της φιγούρας (αν και μια παλιά πρακτική) δημιουργεί ένα ευρύτατο πλαίσιο εικαστικής δημιουργίας και απεικόνισης, οι ηθοποιοί μπαίνουν ολόψυχα και με χιούμορ μέσα σε αυτό και τελικά το θέατρο κερδίζει σε φαντασία και παραστατικά εργαλεία. Μια πρόταση που αξίζει το ρίσκο και αξίζει να βρει το κοινό της.
Στέλλα Χαραμή
Phοto Credits: © Nikos Pandazaras
Την εβδομάδα που μας πέρασε, επισκέφτηκα το Θέατρο Αποθήκη για να δω την παράσταση “Η Απολογία της Μαρί Κιουρί”, σε σκηνοθεσία της Κίρκης Καραλή. Η ιστορία ξετυλίγεται μέσα από την βιογραφία της Μαρί Κιουρί, που είναι γραμμένη από την κόρη της, μεταμορφώνοντας το θέατρο σε δικαστήριο, στο οποίο η επιστήμονας βρίσκεται να απολογείται σχετικά με ένα ερωτικό σκάνδαλο που έχει ξεσπάσει και που φαίνεται να απειλεί το βραβείο Νόμπελ που διεκδικεί. Με αφορμή αυτό, η Μαρί Κιουρί ξεκινάει να κάνει μια αναδρομή σχετικά με τη ζωή της, σε ρόλο γυναίκας, μητέρας, ερευνήτριας, συζύγου, ερωμένης και κόρης. Όλα αυτά στο Παρίσι του 1911, όπου η κοινωνία είναι γεμάτη στερεότυπα, και κοινωνικά κατάλοιπα – πόσο μάλλον εάν είσαι γυναίκα.
Στο ρόλο της Μαρί Κιουρί βλέπουμε την Πέγκυ Τρικαλιώτη, της οποίας η ερμηνεία και η σκηνική παρουσία ήταν πραγματικά ανατριχιαστική. Γεμάτη πάθος, συναίσθημα, ένταση, τρυφερότητα, αγανάκτηση και χιούμορ, αποτυπώνει με τον πιο αποστομωτικό και περιγραφικό τρόπο όλες τις πτυχές της προσωπικότητας της γυναίκας που άλλαξε την παγκόσμια Ιστορία, κάνοντας το κοινό όχι μόνο να συγκινείται, αλλά και να συμπάσχει μαζί της.
Ελένη Παίκου
Η ταινία αρχίζει στο διαμέρισμα της Ελένης και του Αλέκου, ένα ζευγάρι που από τα πρώτα λεπτά μας μαρτυρά τα πολλά χρόνια κοινής τους πορείας στην ζωή. Κι αυτό φαίνεται στο ότι ο καθένας ξέρει τόσο καλά τον αλλόν, τις συνήθειές του, τις παραξενιές, τον χαρακτήρα του που όταν έρχονται κάποιες στιγμές που θα ειπωθεί μια κουβέντα παραπάνω θα κάνουν σαν να μην έγινε. Δυό αρκετά διαφορετικοί χαρακτήρες: ο Αλέκος από την μία κάπως πιο απότομος, νευρικός και γκρινιάρης ενώ η Ελένη από την άλλη πιο αισιόδοξη, ήρεμη και λογική. Αυτό ομολογώ με εντυπωσίασε καθώς ήξερα ότι η γκρίνια είναι χαρακτηριστικό “προνόμιο” των γυναικών (πλην εξαιρέσεων όπως φαίνεται). Σκοπός τους είναι να πάνε να επισκεφθούν το παιδί τους και να προλάβουν την βροχή που έρχεται, κατά τα λεγόμενα του Αλέκου, δεδομένου ότι έξω είναι καλοκαίρι. Μετά από μικρο-καθυστερήσεις καταφέρνουν να φτάσουν την κόρη τους, έχοντας περάσει πριν από το ανθοπωλείο για να αγοράσουν ένα μπουκέτο από λευκά τριαντάφυλλα. Παρακολουθώντας την πλοκή πέρασε από το μυαλό μου ότι πήγαιναν σε νεκροταφείο και εν τέλει το ένστικτό μου δεν με πρόδωσε. Φτάνοντας στο νεκροταφείο, για λίγα λεπτά η διάθεση και των δύο φαίνεται να ταυτίζεται καθώς ο πόνος και η απώλεια αποτυπώνεται διακριτικά στα βλέμματά τους. Συζητώντας για όλα εκείνα που συνέβησαν τον καιρό μετά τον χαμό της κόρης τους, κάθονται σ΄ένα παγκάκι και οι προβλέψεις του Αλέκου βγαίνουν αληθινές. Ξεσπάει καταιγίδα. Η ταινία κλείνει με μια γλυκιά εικόνα των δυο τους να κάθονται στο παγκάκι κάτω από την ομπρέλα που προνόησε να πάρει φεύγοντας ο Αλέκος, κάνοντας παρέα στην κόρη τους, ακόμα κι αν βρέχει. Μία μικρή ιστορία 12 λεπτών για δύο ανθρώπους που στο τέλος της ημέρας εκείνα που τους ενώνουν είναι πολύ περισσότερα από αυτά που τους χωρίζουν.
Χριστιάνα Τσατσαρώνη
Το ανέβασμα μιας τραγωδίας είναι από μόνο του ένα απαιτητικό και δύσκολο εγχείρημα. Πώς αναμετριέσαι στο σήμερα ως δημιουργός με έργα που γράφτηκαν χιλιάδες χρόνια πριν και έχουν εμπνεύσει και άλλους εκατοντάδες δημιουργούς ανά τα χρόνια; Η αναμέτρηση λοιπόν του Γιώργου Νανούρη με την σοφόκλεια τραγωδία ήταν πρωτότυπη και ιδιοφυής. Σε ένα κλειστό θέατρο, το Θέατρο Αλκυονίς, τοποθέτησε τον ταλαντούχο Μιχάλη Σαράντη να αφηγηθεί την τραγική ιστορία του Αίαντα, του καλύτερου πολεμιστή στο στατόπεδο των Ελλήνων, ενσαρκώνοντας και τους εννιά ρόλους της τραγωδίας. Η ερμηνευτική δεινότητα του Μιχάλη Σαράντη να μεταμορφώνεται εντός δευτερολέπτων από τον έναν ήρωα στον άλλον ήταν αξιοθαύμαστη και δεν με άφησε ασυγκίνητη.
Η πρωτοτυπία του Νανούρη δεν έμεινε όμως μόνο εκεί. Μαζί με τον Σαράντη τοποθέτησε στην σκηνή τον ζωγράφο Απόστολο Χαντζαρά, ο οποίος δημιουργούσε εκείνη την στιγμή τα πορτρέτα του κάθε ήρωα. Πορτρέτα που δημιούργησαν ένα ατμοσφαιρικό και συγκινησιακά φορτισμένο σκηνικό, με την βοήθεια επίσης της μουσικής και των φωτισμών. Ένα ακόμη θετικό της παράστασης ήταν η μετάφραση του ποιητή Νίκου A. Παναγιωτόπουλου, μιας και με παρέσυρε στους δύσβατους ψυχισμούς των ηρώων. Μια παράσταση που δικαιολογεί απόλυτα τα απανωτά sold out καθώς είναι μια εμπειρία που συνδυάζει ταλέντο, ομορφιά και λυρικότητα.
Νατάσα Μιχελάκου
Φωτογραφία: Ανδρομάχη Αρβανίτη
Το να ανακαλύπτεις νέα μέρη και μαζί με αυτά νέες μουσικές είναι κάτι το μοναδικό. Την Παρασκευή που μας πέρασε, είχα αφήσει την Αθήνα και βρισκόμουν στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας. Με το που προσγειώθηκε το αεροπλάνο, αφού έκανα μία στάση να αφήσω τη βαλίτσα μου, πήρα το τρένο και βρέθηκα αμέσως στον συναυλιακό χώρο του AFAS Live. Ο λόγος: ο μουσικός παραγωγός και DJ “Fred again..”.
Πριν περιγράψω τη συναυλία, να κάνω μία υποσημείωση πως η ηλεκτρονική μουσική μέχρι πρόσφατα ήταν ένα είδος που απέφευγα για πολλούς λόγους, μεταξύ άλλων, δεν έβρισκα πως δημιουργεί κάποιο συναίσθημα. Η αρνητική μου στάση σταδιακά γινόταν λιγότερο σκληρή, με τη συναυλία να μου αλλάζει την οπτική τελείως. Με το που ανέβηκε στη σκηνή ο Fred, πολλαπλά συναισθήματα τόσο ευφορίας όσο μελαγχολίας και νοσταλγίας αναδύθηκαν στην ατμόσφαιρα, η οποία με τη σειρά της έμοιαζε να είναι ενωτική. Τραγούδια από τα concept albums του “Actual Life”, των οποίων οι συνθέσεις είναι βασισμένες σε αληθινά άτομα και ιστορίες, αλλά και τραγούδια-συνεργασίες του με άλλους παραγωγούς λειτούργησαν έτσι ώστε όλοι και όλες μας στο κοινό να βιώσουμε μία ανεπανάληπτη και συγκινητική μουσική εμπειρία. Προσωπικά αγαπημένα κομμάτια του καλλιτέχνη: Kammy (like i do), Kyle (i found you), Billie (loving arms)
Ανδρομάχη Αρβανίτη
Είναι Πέμπτη απόγευμα – κάπως αργά για καφέ και κάπως νωρίς για cocktail. Είσαι κέντρο και αναρρωτιέσαι που θα πας για ένα χαλαρό ποτό -αλλά βαρέθηκες τα ίδια και τα ίδια. Μέχρι που κάποιος από την παρέα προτείνει το “Τανίνη, αγάπη μου”. Τι είναι αυτό, θα ρωτήσεις και είναι λογικό με τόσο ιδιαίτερο όνομα. Ε, λοιπόν, τώρα μπορώ να σου πω οτι το “Τανίνη” είναι ένα από τα πιο ιδιαίτερα wine bars του κέντρου. Ή μάλλον όχι wine bar, αλλα bar που θα πιείς (πολύ καλό) κρασί, από Έλληνες παραγωγούς που μάλλον δε βρίσκεις συχνά στις εξόδους σου. Οι επιλογές είναι τόσες, που χρειάζεσαι χαρακάκι για να μη χαθείς στον κατάλογο -που μετρά κοντά στις 100 φιάλες αν θυμάμαι καλά. Εμείς δοκιμάσαμε ένα ροζέ απο παραγωγό της Κορίνθου, ένα φανταστικό, αρωματικό Chardonnay και μια Μαλαγουζιά (σχεδόν πορτοκαλί πολύ ιδιαίτερη επίσης). Στην πρώτη σου επίσκεψη προτείνω να δοκιμάσεις πρώτα 1-2 ετικέτες πριν καταλήξεις στο ποτήρι σου, ενώ σε μεγάλη παρέα ίσως συμφέρει το μπουκάλι. Εγώ πάντως σίγουρα θα το επισκεφθώ ξανά για να δοκιμάσω και κοκκινο κρασι, αλλά και να τσιμπήσω κάτι -απ’ ότι είδα στο μενού οι γαστρονομικές προτάσεις είναι εξίσου ενδιαφέρουσες.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου
«Τοπογραφία Θανάτου ή Ας Μη Ξεχάσουμε»
Δεν ήξερα μέχρι πρότινος την ύπαρξη των περιπατητικών παραστάσεων. Μου ακούστηκε αμέσως μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα αλλά δεν μπορούσε κάτι να με προετοιμάσει για την συγκεκριμένη. Η περιπατητική παράσταση «Τοπογραφία Θανάτου ή Ας Μη Ξεχάσουμε» της Πειραματικής Σκηνής Νέων Δημιουργών του Εθνικού Θεάτρου, σε σκηνοθεσία της Μπρικένα Γκίστο, επιχείρησε να κάνει μια χαρτογράφηση του κέντρου μέσω δολοφονιών που διαπράχθηκαν σε δημόσιο χώρο. Δολοφονίες που ακόμη θυμόμαστε όλοι, δολοφονίες που η δικαιοσύνη ακόμη δεν έχει αποφανθεί οριστικά, δολοφονίες που έγιναν σε κοινή θέα, στο κέντρο της πόλης! Η παράσταση ξεκινούσε από το Ρεξ με πρώτη στάση το μέρος όπου εργάστηκε ο Παύλος Φύσσας, τον οποίο δολοφόνησε ο Γιώργος Ρουπακιάς, μέλος της νεοναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή, στις 18 Σεπτεμβρίου 2013 στο Κερατσίνι. Δεύτερη στάση το κοσμηματοπωλείο έξω από το οποίο δολοφονήθηκε ο Ζακ Κωστόπουλος από τον κοσμηματοπώλη και τον μεσίτη που περνούσε στις 21 Σεπτεμβρίου 2018 -οι τέσσερις αστυνομικοί που επίσης κατηγορούνταν για τον θάνατό του, κρίθηκαν αθώοι! Επόμενη στάση ήταν επί της Πατησίων και Στουρνάρη, όπου δολοφονήθηκε εν ψυχρώ στο κεφάλι στη μέση του δρόμου ο 20χρονος Μιχάλης Μυρογιάννης από τον πραξικοπηματία αξιωματικό του στρατού Νικόλαο Ντερτιλή στις 17 Νοεμβρίου του 1973 κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου -μάλιστα αφού διέπραξε το έγκλημα, μπήκε στο αυτοκίνητό του και είπε στον οδηγό «Με παραδέχεσαι ρε; 45 χρονών άνθρωπος και με τη μια τον πέτυχα στο κεφάλι» . Στη συνέχεια, περάσαμε από τη Στουρνάρη και Μπόταση όπου ο αστυνομικός Αθανάσιος Μελίστας δολοφόνησε τον 15χρονο Μιχάλη Καλτεζά, πυροβολώντας τον πισώπλατα, στις 17 Νοεμβρίου 1985, κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Τέλος, η παράσταση ολοκληρώθηκε στην Τζαβέλλα και Μεσολογγίου όπου δολοφονήθηκε ο Αλέξης Γρηγορόπουλος στις 6 Δεκεμβρίου 2008 από τον ειδικό φρουρό της Ελληνικής Αστυνομίας, Επαμεινώνδα Κορκονέα .
Δόθηκε μια πλήρης εικόνα του τρόπου με τον οποίο διαπράχθηκε η κάθε δολοφονία, όπως και το τι συνέπεια είχαν τελικά οι ένοχοι. Αλλά δεν ήταν απλώς όσα έλεγαν! Αυτή η παράσταση είχε τον τρόπο της να σε ξεπερνάει σαν άτομο, σαν μέρος μιας κοινωνικής ομάδας. Με δάκρυα στα μάτια όλοι μας, ακούγαμε τα τραγούδια που τραγούδησαν οι ηθοποιοί, τα πολλά ονόματα που ανέφεραν -πολύ περισσότερα από τα σημεία που κατάφερε η παράσταση να μας δείξει. Το ερώτημα των πρωταγωνιστών για το πώς τελικά παίρνουν τα ονόματά τους οι δρόμοι και ποιος είναι υπεύθυνος να τους ονοματίζει, έδειχνε συνεχώς όλο και πιο ξεκάθαρη την απάντηση πως οι δρόμοι έχουν ιστορία, πολλές φορές βαμμένη με αίμα και πως σε αυτά τα θύματα αφιερώνονται τελικά οι δρόμοι από όσους δεν θέλουν να ξεχάσουν, ακόμη κι αν αλλιώς έχουν οριστεί να λέγονται. Και είναι μια απόλυτα συνειδητή και σημαντική απόφαση που πρέπει ο καθένας μας να πάρει: να μην επιτρέψει στον εαυτό του να ξεχάσει! Δυστυχώς η παράσταση δεν κράτησε πολύ και δεν πήρε τη δημοσιότητα που της άξιζε…
Φωτεινή Νικολίτσα
