Η Αναρχική, το έργο του David Mamet παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο Από Μηχανής Θέατρο, σε συν-σκηνοθεσία Κατερίνας Φαχούρι και Όλγας Καπαγιορίδου.
Υπόθεση
Έχοντας ήδη εκτίσει τριανταπέντε χρόνια από την ποινή ισόβιας κάθειρξης στην οποία είχε καταδικαστεί, η Κάθι αιτείται την απελευθέρωσή της. Με τον σκοπό αυτό συναντά για τελευταία φορά την Ανν, που την επιτηρούσε όλα αυτά τα χρόνια στη φυλακή και την μόνη που μπορεί να εκδώσει την απόφαση της αποφυλάκισής της. Η Κάθι έχει διαπράξει όμως – ως μέλος ενός ριζοσπαστικού κινήματος, ένα πολιτικά φορτισμένο έγκλημα και η Ανν ως αντιπρόσωπος της πολιτείας, οφείλει να αξιολογήσει την αυθεντικότητα της μεταμέλειας της κατηγορουμένης.
Λίγα λόγια για το έργο
Το έργο «Η Αναρχική» του David Mamet παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2012 στο Broadway της Νέας Υόρκης και πυροδότησε αμφιλεγόμενες αντιδράσεις από κοινό και κριτικούς, ίσως λόγω των αιρετικών θεμάτων με τα οποία επιλέγει ο συγγραφέας να καταπιαστεί. Ο Mamet αφορμάται από τα πραγματικά γεγονότα που έπληξαν την Αμερική τη δεκαετία του ’70, με την δράση της επαναστατικής οργάνωσης Weather Underground και την ληστεία του Brink η οποία κατέληξε στον θάνατο δύο αστυνομικών. Χρησιμοποιώντας ως αφετηρία τα αιματηρά γεγονότα, ο Mamet ξεδιπλώνει την προβληματική του πάνω στην βία που προκύπτει με την ενηλικίωση των πολιτικών μας συνειδήσεων και από την στιγμή εκείνη που ερχόμαστε κατά πρόσωπο με το πολιτικά παράλογο.
Ο συγγραφέας αντιπαραβάλλει δύο εκ διαμέτρου αντίθετες γυναίκες, σύμβολα δύο εκ διαμέτρου αντίθετων ιδεολογιών: η Ανν αντιπρόσωπος του κράτους, η Κάθι ηγετική μορφή μιας αντιεξουσιαστικής οργάνωσης. Τα ερωτήματα που εγείρονται από την συνύπαρξη ενός τέτοιου διπόλου είναι τόσο ουσιαστικά αλλά και τόσο περίπλοκα που δύσκολα θα τα έθετε στις μέρες μας κανείς δημόσια. Σε τι διαφέρει η βία που ασκεί το κράτος από την βία μιας επανάστασης; Οφείλει μια νέα γενιά να υποτάσσεται ή να επαναστατεί; Η εξουσία που διαχειρίζεται το κράτος είναι διάφορη από την εξουσία που διαχειρίζονται εκείνοι που επαναστατούν;
Στην σύγχρονή μας πραγματικότητα που συχνά σπεύδουμε να χωριστούμε στα δύο και να συστρατευθούμε με τους μεν ή τους δε, να υποστηρίξουμε με πάθος ή να κατακεραυνώσουμε, ο Mamet σέβεται το κοινό του και προσδοκά από αυτό το μέγιστο: να μην απαντήσει και απλώς να σκεφτεί.
Μετά την σε βάθος ενασχόλησή τους με την σχολή υποκριτικής του Nikolai Demidov αποφάσισαν να ανεβάσουν το έργο χρησιμοποιώντας εξ’ ολοκλήρου την τεχνική αυτή, η οποία βασίζεται στην θεώρηση πως ο ηθοποιός δεν πρέπει να αναπαριστά αληθοφανώς τις συνθήκες του έργου, αλλά ελευθερώνοντας τις πρώτες παρορμήσεις του, να τις βιώνει επί σκηνής. Μια τέτοια προσέγγιση υποστηρίζει ο Demidov μπορεί να αποκαταστήσει την πραγματική δύναμη του θεάτρου. Μιας και η τεχνική του Demidov δεν είναι ακόμη οικεία στην χώρα μας, θα ήταν μεγάλη χαρά να γνωστοποιήσουν την πολύτιμη αξία της σε κοινό και συναδέλφους.
