ΚΥΡΙΑΚΗ
22
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε ταινίες, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα και πολλά άλλα και θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
Όλα όσα μάς άρεσαν (+) Απογευματινό καφεδάκι στο “Minu” στου Ψυρρή
Φωτογραφία: Ευδοκία Βαζούκη
Αν αγαπάς τα φυτά, το ντιζάιν και τον καλό καφέ σε απίθανα μέρη τότε βάλε στη λίστα σου να επισκεφτείς οπωσδήποτε το “Minu” στο τέρμα της οδού Σαρρή στη γειτονιά του Ψυρρή. Το “Minu” είναι ένα concept store από αυτά που συνήθως συναντάς στο εξωτερικό. Τι θα πει αυτό; Θα πει πως σε αυτό μπορείς να προμηθευτείς κάποιο νέο φυτό εσωτερικού χώρου, να χαζέψεις το απίστευτο ντιζάιν επίπλων, διακοσμητικών στοιχείων και έργων τέχνης αλλά και άλλων αντικειμένων, ενώ την ίδια στιγμή απολαμβάνεις έναν υπέροχο καφέ ή τσάι και συνοδεύεις με κάποιο σνακ. Η όλη ατμόσφαιρα θυμίζει κάτι από σκανδιναβικές χώρες, σε καμία από τις οποίες δεν έχει τύχει να βρεθώ, όμως έχω πολλές φορές θαυμάσει σε φωτογραφίες και ονλάιν ταξιδιωτικούς οδηγούς. Και όσο πίνεις το καφεδάκι σου πιάσε κάποια από τις πολύ προσεγμένες εκδόσεις γύρω από την αρχιτεκτονική, το ντιζάιν και τη γαστρονομία, σε περιοδικά «διαμαντάκια» που θα βρεις να κοσμούν τα ράφια στους τοίχους, όπως το αγαπημένο «Kinfolk» και πολλά άλλα. Οι χώροι πραγματικά ένας κι ένας, πραγματικά όπου και να κάτσεις το φως μπαίνει από παντού, ενώ αναρριχώμενα φυτά παίζουν παντού πρωταγωνιστικό ρόλο. Πραγματικά ένας απίστευτος χώρος, διαφορετικός από τα συνηθισμένα, με πραγματικά καλό καφέ – γιατί έχει κι αυτό τη σημασία του – που αξίζει να περάσετε ένα χαλαρό απόγευμα με την παρέα σας ή και μόνος.
Ευδοκία Βαζούκη
Φωτογραφία: Ανδρομάχη Αρβανίτη
“Κι αν ποτέ μαραθεί”… εμείς περάσαμε μία αξέχαστη βραδιά στον Σταυρό του Νότου με τη Μαρίνα Σπανού. Η 20χρονη καλλιτέχνιδα την Κυριακή το βράδυ στο μουσικό σπίτι της Αθήνας μάς έκανε να τραγουδήσουμε δυνατά, να χορέψουμε, να θυμηθούμε, να αγαπήσουμε. Ένα κορίτσι με απίστευτη σκηνική παρουσία που μόνο με την ενέργειά της κατάφερε να σηκώσει από τη θέση τους όλους όσους νόμιζαν πως το λάιβ της Κυριακής θα το περάσουν χαλαρά σε κάποιο σκαμπό του μπαρ ή σε κάποιο τραπέζι. Η Μαρίνα με τα τραγούδια της μάς ταξίδεψε αρχικά στην Κυψέλη, στην Ομόνοια, στου Ψυρρή, με τελευταίο σταθμό το Κουκάκι. Με τις διασκευές της μας γύρισε πίσω στο καλοκαίρι. Και επειδή μας αγαπάει, κάτι που δεν σταμάτησε να μας υπενθυμίζει, μας παρουσίασε δύο ακυκλοφόρητα τραγούδια της από τον δίσκο της που θα βγει το 2023. Το παρόν έδωσαν επίσης ο Κωστής Μαραβέγιας και η Μαρίζα Ρίζου, οι οποίοι πίνοντας στο βάθος το ποτό τους έγιναν και αυτοί ένα με το θερμό κοινό της Κυριακής. Μία συναυλία που έσφυζε από συναίσθημα, είτε αυτό ήταν μουσική ευφορία, είτε νοσταλγία για όλα όσα έχουν περάσει.
Ανδρομάχη Αρβανίτη
Ένας νεαρός σκηνοθέτης με την σύντροφό του, γυρίζουν το βράδυ στο σπίτι μετά από την βραδιά απονομής βραβείων για την ταινία του. Υποτίθεται πρόκειται για μία χαρούμενη νύχτα όπου ο Μάλκολμ και η Μαρί θα γιόρταζαν την κινηματογραφική επιτυχία του Μάλκολμ αλλά όταν φτάνουν σπίτι επικρατεί μία περίεργη ατμόσφαιρα, κυρίως από μεριάς της Μαρί. Ποιο είναι το πρόβλημά της; Ότι ξέχασε να την ευχαριστήσει στον λόγο του. Μάλλον όμως δεν είναι αυτό το πραγματικό θέμα, αλλά η αφορμή να ξεκινήσει ένας διάλογος για το πόσο και με ποιον τρόπο εκτιμάει ο καθένας τους τον άλλον μέσα στην σχέση. Ένας διάλογος που καταλήγει σε μία σκληρή έκφραση συναισθημάτων και απωθημένων και των δύο. Μία συγκλονιστικά ειλικρινής σκηνή -κατ’εμέ- είναι ο διάλογος του Μάλκολμ και της Μαρί ενώ η δεύτερη είναι στην μπανιέρα: «Το πρόβλημά σου είναι ότι θέλεις πάντα κάποιος να σε χρειάζεται. Ειδάλλως τι να κάνει μαζί σου»; Όλη η πικρή αλήθεια για την σχέση ενός ζευγαριού σ’ένα ασπρόμαυρο φόντο με την Zendaya στον καλύτερό της ρόλο κατά την γνώμη μου. Ο γιος του Denzel Washington, John David Washington στέκεται ισάξια στο πλευρό της, με μία δυνατή και αβίαστη ερμηνεία. Επειδή όμως μία ταινία δεν είναι τίποτα χωρίς την μουσική της, η επιλογή των τραγουδιών με κέρδισε ιδιαίτερα, καθώς είχε R&B και Soul κομμάτια, ανάμεσά τους και το πολύ αγαπημένο μου “I Forgot To Be Your Lover” του William Bell. Μία ιδιαίτερη ταινία που θα πρότεινα -χαριτολογώντας- να μην την δείτε με το αμόρε. Εξάλλου όπως είπε και η ίδια η Zendaya σε δημοσίευσή της στο Instagram “Αν δείτε απόψε την ταινία με τον σύντροφό σας…λυπούμαστε πολύ lol”.
Χριστιάνα Τσατσαρώνη
Photo ©: Patroklos Skafidas
Το Dogville του Lars Von Trier θεωρείται από πολλούς ένα από τα αριστουργήματα της έβδομης τέχνης, και όχι άδικα. Τα θέματα που κατέδειξε ο Trier και ο τρόπος που αποδόμησε την σύγχρονη (αμερικανική) κοινωνία ήταν βίαιος και απροσδόκητος. Έβαλε στο μικροσκόπιο τις ανθρώπινες ψυχές και ανέδειξε τα κατώτερα ένστικτα και την αμφίθυμη φύση τους. Ο Trier τοποθέτησε την δράση σε ένα στούντιο, που παρέπεμπε αρκετά σε μια θεατρική σκηνή. Η θύμηση αυτή με βοήθησε να φανταστώ πιο εύκολα την απαιτητική μεταφορά μιας ταινίας στο θεατρικό σανίδι.
Το Dogville στον Νέο Ακάδημο, σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ είναι μια εξαιρετική μεταφορά και ανάγνωση του ρηξικέλευθου αυτού έργου. Η σκηνοθεσία με την ευρηματικότητα που αντιμετώπισε τα ζητήματα του σκηνικού χώρου και των γρήγορων εναλλαγών από σκηνή σε σκηνή δημιούργησε ένα ολοζώντανο σύμπαν μπροστά σου, ένα σύμπαν μιας πόλης που δεν κοιμάται πότε. Η μετάφραση του Αντώνη Γαλέου βοήθησε στο να γίνει κατανοητό αυτό το σύμπαν, ένα σύμπαν σοκαριστικό και συγκινητικό. Οι ηθοποιοί κλήθηκαν να αφηγηθούν μια δύσκολη ιστορία και σαν ένα καλοκουρδισμένο σύνολο μας μετέφεραν στην απομονωμένη κωμόπολη του Dogville. Η Έλλη Τρίγγου ανέλαβε τον πολυδιάστατο ρόλο της Γκρέις, της γοητευτικής φυγάδας που ζητάει καταφύγιο από τους κατοίκους της κωμόπολης, έναν ρόλο σύμβολο που αποτελεί την αφορμή να ξεγυμνωθούν οι κάτοικοι και να δείξουν τις πραγματικές προθέσεις τους. Η ερμηνεία της ήταν υπέροχη μιας και διένυσε επάξια τον συναισθηματικό κόσμο της ηρωίδας, ξεκινώντας από μια αθωότητα εμπλουτισμένη με ενσυναίσθηση και καταλήγοντας σε μια βίαιη ωρίμανση και αποφασιστικότητα. Ο Στέλιος Μάινας ήταν ιδανικός για αφηγητής, έχοντας την κατάλληλη αποστασιοποίηση αλλά και συμμετοχή στα δρώμενα μαζί με κάποιες κωμικές νότες, απαραίτητες στο συγκεκριμένο έργο. Τον υπόλοιπο θίασο (Θοδωρής Κατσαφάδος, Νικολέτα Βλαβιανού, Βαγγέλης Αλεξανδρής, Ανδρέας Νάτσιος, Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, Πάρης Λεόντιος, Νίνα Έππα) τον βρήκα επίσης εξαιρετικό και συντονισμένο μεταξύ του αλλά και με την εξέλιξη της αφήγησης. Ξεχώρισα επίσης τα σκηνικά της Θάλειας Μέλισσα καθώς κατάφεραν να αποδώσουν λειτουργικά και πρωτότυπα μια μικρή πόλη και σε συνδυασμό με τις δύο περιστρεφόμενες σκηνές το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Η μουσική του Σταύρου Γασπαράτου μαζί με τους φωτισμούς της Μελίνας Μάσχα δημιούργησαν ένα τοπίο ασφυξίας, ειδικά σε κάποιες κομβικές σκηνές, τοπίο θεμιτό για όσα θίγει το έργο. Ακόμη, τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα μου κέντρισαν το ενδιαφέρον και ειδικότερα η επιλογή του γκρι χρώματος ως σχεδόν καθολικού χρώματος για όλο τον θίασο.
Μια παράσταση και ένα έργο γροθιά στο στομάχι, πάντοτε επίκαιρο και πάντοτε το ίδιο πολύσημο. Μια παράσταση που επικεντρώνεται σε σκοτεινές πόλεις και στην τιμωρία τους αλλά και στην ανάγκη αλλαγής τους, αναθεώρησης τους και εκ νέου δημιουργίας τους.
Νατάσα Μιχελάκου
Το Καλιφόρνια Ντρίμιν, που είχε πρωτοανέβει στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου το 2004, σε σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά, είχε κάνει ήδη από τότε αισθητή την παρουσία του, προετοιμάζοντας το έδαφος για την ιδέα του Βασίλη Κατσικονούρη και του Δημήτρη Μυλωνά, να ζωντανέψουν ξανά την παράσταση, στο Από Μηχανής Θέατρο. Με πρωταγωνιστές τους Γιάννη Στόλλα, Σταύρο Καραγιάννη, Άννα Ελεφάντη και Στέλλα Ράπτη, το έργο αποτελεί μια τραγελαφική κωμωδία, που περιγράφει με σαρκαστικό τρόπο -αναπαράγοντας στερεότυπα- μια παρέα που αποτελείται από τον Ντίνο, τον Άρη, την Βουβού και την Κική.
Το έργο δείχνει τους τέσσερις φίλους, 20 χρόνια μετά. Δείχνει το πως έχουν αλλάξει οι χαρακτήρες, το αν έχουν αλλάξει και το πως είναι η ζωή τους σήμερα. Μπορεί κανείς να πει πως πρόκειται για μια παρέα που η κοινωνία θα κατέτασσε με ευκολία στην κατηγορία των “χαμένων”, μιας και δεν πληροί πολλά από τα κοινωνικά στάνταρ, για να θεωρείται “επιτυχημένη”. Ωστόσο δεν παύει να ονειρεύεται. Έτσι, ο Ντίνος, που είναι ακόμα ερωτευμένος με την Κική, ονειρεύεται μαζί με τον Άρη και την Βουβού, που τον βοηθούν πιστά, να ταξιδέψει μέχρι την Καλιφόρνια, ώστε να την βρει. Στόχος λοιπόν είναι να βρεθούν τα χρήματα για την Καλιφόρνια. Η προσπάθεια αυτή, παρουσιάζει επίσης κωμικά και στερεοτυπικά την “πονηρή” στάση του Νεοέλληνα και τον τρόπο σκέψης του, που τον ωθεί στο να στήσει κομπίνες προκειμένου να πετύχει τον σκοπό του.
Ελένη Πάικου
Μπορεί μια «Σπασμένη Στάμνα» να αποκαλύψει τις παθογένειες και την υποκρισία της κοινωνίας; Για την εξαιρετικά επίκαιρη κωμωδία του Χάινριχ Φον Κλάιστ, η οποία παρουσιάζεται στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, σε σκηνοθεσία Ακύλλα Καραζήση και Νίκου Χατζόπουλου, η απάντηση είναι φυσικά και ναι. Σε ένα χωριό της Ολλανδίας μια μητέρα παρουσιάζεται στο τοπικό δικαστήριο κατηγορώντας τον αρραβωνιαστικό της κόρης της ότι έσπασε μια ανεκτίμητης ιστορικής «αξίας» στάμνα. Η υπόθεση εκδικάζεται από έναν δικαστή που δείχνει να εμπλέκεται τρόπον τινά στο συμβάν και υπό την επίβλεψη ενός συμβούλου δικαιοσύνης που μόλις έφτασε εκεί. Η δίκη-παρωδία αυτή φαίνεται να τα έχει όλα: Διαφθορά, κατάχρηση εξουσίας, εξωφρενικά στα όρια του γελοίου ψέματα, «κοκορομαχίες», συγκεκαλλυμένο εκφοβισμό μάρτυρα, απόπειρα σεξουαλικής κακοποίησης, εκβιασμό, μια νεαρή γυναίκα που υποχρεώνεται να υπερασπιστεί την τιμή της από την ίδια την πατριαρχία που δίνει τη δύναμη σε εκείνον που την αδίκησε να «κρυφτεί» πίσω από το «προσωπείο» που του παρέχει η θέση του στην ιεραρχία. Και όλα αυτά με όχημα το γέλιο και ένα έργο που με έκανε να περάσω ευχάριστα και παράλληλα είχε κάτι πολύ σημαντικό να μου πει.
Ακύλλας Καραζήσης και Νίκος Χατζόπουλος στήνουν μια υπέροχη παράσταση για να μάς μιλήσουν για τις παθογένειες και την υποκρισία της δικής μας κοινωνίας, λίγο πολύ διακόσια χρόνια και κάτι από την πρώτη παρουσίαση του έργου το 1808. Μια παράσταση που δεν μπορεί παρά να σε κάνει να αναρωτιέσαι για το πόσο τρομακτικά ίδια εξακολουθούν να είναι τα πράγματα στο σήμερα. Μα πάνω από όλα για το πόσο τραγελαφική μπορεί να αποδειχθεί η ίδια η διαδικασία απονομής δικαιοσύνης- σε αυτό συνεπικουρούν και οι απολαυστικές ερμηνείες του θιάσου-και πως μια «σπασμένη στάμνα» έρχεται να συμβολίσει το κοινωνικό «ρήγμα», την έλλειψη οποιασδήποτε εμπιστοσύνης στους θεσμούς, τη δυσλειτουργικότητα των ανθρωπίνων σχέσεων. Τα όρια σκηνής-πλατείας γίνονται λιγότερο διακριτά, οι «μάσκες» πέφτουν και η αλήθεια αποκαλύπτεται σταδιακά σε συνάρτηση με το σκηνικό της Κλειώς Μπομπότη, η ισορροπία στο τέλος δείχνει να αποκαθιστάται και οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις- ιδιαίτερα σε την εποχή του #Metoo- είναι εντελώς συμπωματική…
Αριστούλα Ζαχαρίου
Τα ξημερώματα της Δευτέρας, ένας αστυνομικός πυροβόλησε στο κεφάλι έναν 16χρονο Ρομά. Ο λόγος; Είχε κλέψει βενζίνη αξίας 20 ευρώ. Μέχρι σήμερα (11/12), ο 16χρονος Κώστας Φραγκούλης παραμένει σε κρίσιμη κατάσταση στη ΜΕΘ και ακόμα δεν γνωρίζουμε αν θα επιζήσει από τον τραυματισμό. Όλα αυτά, ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του 18χρονου Νίκου Σαμπάνη στο Πέραμα, επίσης από πυρά αστυνομικών. Η συζήτηση για την αστυνομική βία είναι σίγουρα μεγάλη. Εξίσου μεγάλη συζήτηση είναι και ο λόγος, για τον οποίο οι Ρομά κατηγορούνται συχνά για παραβατικότητα. Η εύκολη, επιφανειακή απάντηση σε αυτές τις μεγάλες συζητήσεις είναι οτι ο αστυνομικός πυροβόλησε για να σταματήσει τον “κακό”, παραβάτη Ρομά. Αυτή είναι και η απάντηση που εφησυχάζει τον κάθε κυρ Παντελή, που από τη μία νιώθει ασφάλεια ότι το δικό του παιδί δεν θα βρεθεί ποτέ σε αυτή τη θέση (αφού δεν είναι Ρομά), από την άλλη νιώθει ανώτερος από τον κάθε Ρομά εκεί έξω, που αναγκάζεται να προσφύγει στην παραβατικότητα. Μήπως λοιπόν τώρα ήρθε η ώρα να φτάσουμε και στη “δύσκολη” και πιο ουσιασική απάντηση; Η ελληνική κοινωνία δεν αντιμετωπίζει τους Ρομά σαν ανθρώπους. Τους αντιμετωπίζει ως μυθικά σχεδόν πλάσματα, που έχουν τους δικούς τους κανόνες και τρόπο ζωής, τον οποίο δεν θέλουν να αλλάξουν. Κανείς δεν θα σκεφτεί ότι δεν τους δόθηκε ποτέ η (πραγματική και ουσιαστική) ευκαιρία να βελτιώσουν τη ζωή τους. Κανείς δεν θα σκεφτεί ότι στον οικισμό που έμενε ο 16χρονος Ρομά, υπάρχει μόνο ένα νηπιαγωγείο και αυτό λειτουργεί υπό άθλιες συνθήκες, χωρίς πόρους και υποδομές. Ότι η φτώχεια, η ανέχεια, ο ρατσιμός αποτελούν καθημερινότητα. Ότι καμία δέσμευση της πολιτείας για την βελτίωση των συνθηκών ζωής δεν έχει πραγματοποιηθεί. Σίγουρα, είναι πολύ εύκολο να λέμε ότι όλη η ευθύνη βαραίνει την κοινότητα των Ρομά, ότι εκείνοι “δεν θέλουν να πηγαίνουν τα παιδιά τους σχολείο”. Για ποιο σχολείο μιλάμε όμως; Σχολείο δεν υπάρχει στον οικισμό της Αγίας Σοφίας, ενώ στα υπόλοιπα σχολεία η ρατσιστική αντιμετώπιση είναι σχεδόν δεδομένη. Ας μην κοροϊδευόμαστε, το ελληνικό κράτος δεν έχει κάνει καμία ουσιαστική προσπάθεια να εντάξει τους Ρομά (ναι, με την ιδιαίτερη κουλτούρα τους) στην ελληνική κοινωνία. Και η ελληνική κοινωνία κάνει τα στραβά μάτια. Γιατι φανταζομαι ότι είναι πολύ σκληρό να παραδεχτείς στον εαυτό σου ότι ζεις σε έναν κόσμο, όπου οι ζωές μερικών συνανθρώπων σου δεν έχουν καμία “αξία”. Εξάλλου, κάθε σάπια κοινωνία χρειάζεται πάντα έναν απόκληρο, έναν αποδιοπομπαίο τράγο.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου
