Status Update: Ιωάννα Παρασκευοπούλου, χορεύτρια

Ήταν πάντα ένας τρόπος να εκφράζομαι. Άρχισα σταδιακά και – ενώ μεγάλωνα με αυτήν την εμπειρία – άρχισα να καταλαβαίνω ότι ήθελα κι άλλο απ’ αυτό. Η καθαρή επιθυμία με κέντρο δεν είναι απλό πράγμα και αυτό το κατανοώ καλύτερα μεγαλώνοντας. Συνειδητοποιώ πόσο τυχερή είμαι που μπόρεσα και έκανα κάτι που με εκφράζει. Είχα πάντα όρεξη να μαθαίνω το σώμα μου και τα όρια του, να ιδρώνω, να κουράζομαι, να σκέφτομαι και να νιώθω την κίνηση.

Δασκάλες, δάσκαλοι, συγχορευτές, χορογράφοι, οι πρώτες παραστάσεις που είδα στο κάστρο της Καλαμάτας και πολλά ακόμα. Θα πω, όμως, τελικά ότι εκείνη που με επηρέασε περισσότερο είναι η μητέρα μου, με την οποία είμαι πολύ δεμένη, τη θαυμάζω και η ζωή της με έχει ορίσει και εμπνεύσει σε πολύ μεγάλο βαθμό.

μέσα σε μια μεγάλη άνθηση των δημοτικών καλλιτεχνικών τμημάτων: Ωδείο, εικαστικά, χορός. Αρκετά παιδιά της πόλης είχαν πρόσβαση λόγω μειωμένων διδάκτρων, υπήρχαν πολλά μαθήματα και απίστευτη όρεξη. Διευθύντρια της Σχολής Χορού – όπως και του Φεστιβάλ Καλαμάτας – ήταν τότε η Βίκυ Μαραγκοπούλου, η οποία προσκαλούσε διδακτικό προσωπικό από την Αθήνα. Ήταν άνθρωποι που ταξίδευαν κάθε εβδομάδα για να μας διδάξουν με μεγάλη γενναιοδωρία. Υπήρχαν παροχές, φροντίδα και οργάνωση. Θυμάμαι το νεοκλασικό κτίριο Ζουμπούλειο που στεγαζόταν και ακόμα στεγάζεται η Σχολή Χορού. Με το που έμπαινα μέσα άλλαζε η διάθεση μου. Στην Καλαμάτα δεν υπήρχαν πολλά που μπορούσες να κάνεις. Δεν υπήρχαν πολλές επιλογές – ούτε ερεθίσματα. Το φεστιβάλ το καλοκαίρι ήταν όαση. Η πόλη άλλαζε, τουλάχιστον για εμένα. Με βεβαιότητα η εμπειρία εκείνων των χρόνων με έκανε να αγαπήσω το χορό.

Είχα μεγάλη χαρά και που θα χόρευα στο μέρος όπου ξεκίνησα και που η παράσταση έγινε στο Κάστρο όπου έκανα και τις πρώτες παραστάσεις μου ως μαθήτρια της δημοτικής σχολής. Ήταν τον Ιούλιο του 2012 με το έργο «EraPoVera» της Πατρίσιας Απέργη, ήμουν με φίλους συγχορευτές και θυμάμαι είχαμε περάσει πολύ καλά.

Ήθελα πάντα να σπουδάσω και κάτι πέρα από το χορό. Έχω περάσει από σαράντα κύματα όσον αφορά στις σχολές. Είχα εισαχθεί στη Νομική Σχολή Αθηνών παράλληλα με την Κρατική Σχολή Χορού και φυσικά στη σύγκριση ατύχησε. Μετά άλλαξα και πέρασα στη Φιλολογία. Κάτι υπήρχε εκεί που με ενδιέφερε αλλά το άφησα. Μετά Θεατρικών Σπουδών και ούτε αυτό προχώρησε. Είχα εν τω μεταξύ αναπτύξει ενδιαφέρον για την εικόνα, το βίντεο, τη φωτογραφία και το μοντάζ. Συγκεκριμένα στο μοντάζ αναγνώριζα πολλά κοινά με τη σχέση μου με το χορό. Συγκεντρωνόμουν πολύ όταν το έκανα. Οπότε έδωσα ξανά Πανελλήνιες, γιατί το πτυχίο της Κρατικής δεν μου επέτρεπε κατατακτήριες και μπήκα στο Τεχνών Ήχου και Εικόνας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Βρίσκω μεγάλο ενδιαφέρον στο πεδίο που καλύπτει, το οποίο βασίζεται σε πολύ γενικές γραμμές στην εικόνα και τον ήχο, παρόλα αυτά με πολύ μεγάλη γκάμα μαθημάτων. Η επαφή μου με το συγκεκριμένο τμήμα ήρθε σε μια στιγμή προσωπικού κορεσμού. Άρχισα να καταλαβαίνω ότι υπάρχει ακόμα χώρος μέσα μου να σκεφτώ το χορό διαφορετικά ή ακόμα και να τον ξαναδώ.

Το «MOS», το ντουέτο που παρουσίασα τον περασμένο Μάρτιο στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων της Στέγης, ήταν τελικά μια φοβερή δοκιμασία και εμπειρία. Χαίρομαι που το έκανα. Είχα δίπλα μου συνεργάτες και φίλους με τους οποίους ένιωθα άνετα να επικοινωνήσω το οτιδήποτε. Τον Γιώργο Κοτσιφάκη, την Έλενα Νοβάκοβιτς, τον Δάνη Χατζηβασιλάκη, την Ελίζα Αλεξανδροπούλου. Ακολούθησα μια περίεργη πορεία μέσα στη διαδικασία, γιατί δεν έκανα μια δουλειά. Χόρευα, έφτιαχνα βίντεο, κουβαλούσα πράγματα συνέχεια, είχα στο νου μου τους άλλους, έκανα παραγωγή, προσπαθούσα να πάρω απόσταση για να καταλαβαίνω πιο καθαρά τι κάνω αλλά κολλούσα και με το παραμικρό. Ήμουν σε trance. Οι ιδέες και τα υλικά για πολύ καιρό ήταν σκόρπια· μέχρι που υπήρξε μια μέρα που έγραψα σε ένα χαρτί τη ροή των δράσεων από ένστικτο. Ήταν σαν αναλαμπή. Έμαθα πάρα πολλά από τη διαδικασία με βασικό την εμπειρία του να είμαι υπεύθυνη για κάτι. Δεν ήταν εύκολο, αλλά άξιζε τον κόπο. Νομίζω θα το δοκίμαζα και πάλι.

Πρώτη φορά χόρεψα στο έργο «Mothers» και έκτοτε έχω συνεργαστεί μαζί της σε άλλα οκτώ της έργα μαζί με το σόλο που θα παρουσιάσουμε σε λίγες μέρες. Για μένα έχει σημασία η χρονική στιγμή που συνεργαζόμαστε για το σόλο. Είναι σαν επέτειος… σε συνδυασμό και με την επίσκεψη μας στο αρχείο παλαιότερων έργων και υλικών κατά τη διαδικασία των προβών. Το «My Mind Like The Sky» προκύπτει από την συνεργασία μας επί χρόνια, την επικοινωνία που έχουμε αναπτύξει, την διαρκή αναζήτηση της Ίριδας πάνω στους τρόπους που σκεφτόμαστε την κίνηση, την πρακτική που εξελίχθηκε στις πρόβες και συνδέεται με την παρατήρηση των σκέψεων και αισθήσεων και από την ανάγκη της να δημιουργήσει κάτι προσωπικό. Είναι ένα σόλο ευαίσθητο στον τρόπο επεξεργασίας του, αλλά και στον τρόπο που επικοινωνεί εικόνες, αισθήσεις, μνήμες, σκέψεις στο παρόν.

Είμαι μόνη μου στο χώρο και είμαι άνθρωπος που μου αρέσει να μπλέκομαι και να αλληλεπιδρώ με τις ενέργειες των άλλων σωμάτων. Στο «My Mind Like The Sky» το ωραίο είναι πως παρατηρώ τον εαυτό μου συνέχεια και ανακαλύπτω πιο βαθιά πως αισθάνομαι όταν χορεύω.

Πρόκειται για ένα τρίο που θα κάνει πρεμιέρα στο Kunstenfestivaldesartes στις Βρυξέλλες. Συνεχίζω την περιοδεία με τον Χρήστο Παπαδόπουλο και ετοιμάζομαι να παρουσιάσω το «MOS» τον Απρίλη στο Aerowaves στο Δουβλίνο.

Δεν είναι μόνο η σωματική κούραση το θέμα, γιατί μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι την αντοχή σου, να ακούς το σώμα σου, να το αφήνεις στην ησυχία του ή να το σπρώχνεις εκεί που χρειάζεται. Αυτό που συμβαίνει μεγαλώνοντας είναι το φαινόμενο «έχω ξαναπεράσει από εδώ», που αν δεν έχεις την υπομονή και την όρεξη να κοιτάξεις ξανά αυτά που ήδη έχεις αφομοιώσει, έχεις συνηθίσει, έχεις βιώσει και αναλύσει (ή ακόμα και να τα αφήσεις απλά να υπάρχουν), χάνεις το ενδιαφέρον και δεν επιτρέπεις πιθανώς να έρθει κάτι καινούργιο, η έκπληξη, η ευχαρίστηση. Αυτό έχει να κάνει με τα όρια και την ψυχική αντοχή και δε μιλάω μόνο για το χορό, αλλά το εντοπίζω σε οποιαδήποτε μακροχρόνια σχέση υπάρχει στη ζωή. Αν καταφέρω να ανανεώνω το ενδιαφέρον μου, καταλαβαίνω ότι δημιουργείται χώρος μέσα στον οποίο η κίνηση μπορεί να πάρει και άλλες μορφές.

Υπάρχει ενδιαφέρον για το πεδίο του χορού. Επιπλέον, οικονομική στήριξη, υποδομές, χώροι και φροντίδα. Οι άνθρωποι που εργάζονται στο χορό έχουν υπόσταση και σίγουρα τελείως διαφορετικό επαγγελματικό στάτους. Επενδύονται χρήματα και δημιουργούνται δίκτυα που προσφέρουν πλαίσιο έρευνας και καλλιτεχνικής παραγωγής. Η δυσλειτουργία, η μείωση των πόρων (βλέπε πρόσφατη μείωση επιχορηγήσεων), η αδιαφορία που επικρατεί εδώ φέρνει ως επακόλουθο ανταγωνισμό, δυσκολίες, δυσφορία και τελικά κανείς/καμιά δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά του όπως θέλει. Δεν αξίζει σε επαγγελματίες που δουλεύουν πολύ σκληρά, αφιερώνοντας πολλές ώρες εργασίας επίπονης σωματικά, πνευματικά, ψυχικά να μην υπάρχει δίοδος να μπορούν να φανταστούν κάτι παραπάνω. Υπάρχει ταβάνι και μάλιστα κοντό.