Πέντε θεατρικές παραστάσεις που θα θυμάμαι από το 2022

Αυτή η σύναξη είχε να συμβεί πολύ καιρό. Γιατί πέρασε πολύς καιρός από τότε που μια θεατρική σεζόν κατάφερε να ολοκληρωθεί απρόσκοπτα, χωρίς φόβο, με το κοινό να γεμίζει τις πλατείες της πόλης, χωρίς σοβαρούς περιορισμούς. Και τώρα που η πρόσκληση σε συναδέλφους γίνεται με κάθε επισημότητα, πληρώντας όλες τις «προϋποθέσεις» μιας κανονικής θεατρικής περιόδου, τα κείμενα αυτά φέρουν κάτι από γιορτή.

Γιατί εκτός από θεατρικές αναμνήσεις, ανακαλούμε πως τίποτα δεν είναι αυτονόητο – ακόμα και το θέατρο που αντέχει μέσα σε 2.500 χρόνια ανθρώπινης ιστορίας. Δέκα δημοσιογράφοι συναντιώμαστε ξανά, συγκεντρώνοντας εντυπώσεις μιας σεζόν (Σεπτέμβριος 2021 – Αύγουστος 2022), πριν τις σβήσει ο χρόνος.

Ευριπίδης Λασκαρίδης, ELENIT © Ανδρέας Σιμόπουλος

Κατερίνα Ανέστη, γράφει στο «iefimerida» και στο Blue magazine

• «Αγαμέμνων» (Φεστιβάλ Επιδαύρου, σκηνοθεσία: Ούλριχ Ράσε). Οι φτυαρισμένες στάχτες των Ατρειδών ταξιδεύουν ακόμα, πάνω στην περιστρεφόμενη κυκλική σκηνή με την γυμνή Κλυταιμνήστρα. Μια ανάγνωση αρχαίου κειμένου σύγχρονη αλλά επιτέλους συναρπαστική.
• «Εγκάρσιος Προσανατολισμός», (Στέγη, σκηνοθεσία: Δημήτρης Παπαϊωάννου). Ο αλχημιστής του Πολιτισμού, των Ονείρων και της Ιστορίας της Τέχνης Δημήτρης Παπαϊωάννου, δημιούργησε ένα σκηνικό γεγονός πλήρες, με ακριβή συναισθηματική γεωμετρία. Αxis mundi.
• «Elenit» (Στέγη, σκηνοθεσία: Ευριπίδης Λασκαρίδης). Σαν μια κάψουλα του χρόνου, με θραύσματα εικόνων της κυρίαρχης κουλτούρας, εικονογράφησης και ανθρωπογεωγραφίας, το έργο κατόρθωσε να βαθύνει το μοναδικό niche του δημιουργού, στήνοντας μια αφήγηση με υλικά που ξεπερνούν κάθε γνωστή παραστατική φόρμα.
• «Φαίδρα» (Προσκήνιο, σκηνοθεσία: Δημήτρης Καρατζάς). Το θέατρο που απαιτεί την προσοχή και την συμμετοχή μου, απαιτεί και τον δικό μου κόπο, που δεν αφήνει την μεστή ποίηση της Τσεβτάγιεβα να με παρασύρει, αλλά κάνει τις λέξεις οδηγό του σώματος σε μια σκηνή μινιμαλισμού με ψήγματα μπρουταλισμού μαζί.
• «Φτηνά Τσιγάρα» (Εναλλακτική Σκηνή ΕΛΣ, σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ρήγος). Γιατί μου αρέσει το vintage, το βιωμένο που γίνεται πίστα ελεγχόμενων εκρήξεων στα χέρια του Ρήγου, με έναν έρωτα αστικό πριν τα κινητά αλλάξουν το παιχνίδι, με την πόλη να φοριέται στις δημιουργίες του Απόστολου Μητρόπουλου. Και για «Summertime in Prague» του Καλατζόπουλου.

“Ο σκύλος, η νύχτα και το μαχαίρι” @Χρήστος Συμεωνίδης.

Αναστασία Καμβύση, γράφει στο «Marie Claire»

• «Οι Παίχτες» (Κιβωτός, σκηνοθεσία: Γιώργος Κουτλής). Ασυναγώνιστη ενέργεια, ωραίος ρυθμός (η μουσική του Αλέξανδρου Δράκου-Κτιστάκη) και ροκ αισθητική στη σκηνοθεσία του Γιώργου Κουτλή που καθοδήγησε ένα θίασο με μεγάλα κέφια (όλοι εξαιρετικοί, αλλά αγάπησα λίγο παραπάνω τον Γιάννη Νιάρρο και τον σπουδαίο Ηλία Μουλά) στην τεράστια, άξια επιτυχία της διετίας 21-22.
• «Ο Τυχαίος Θάνατος ενός Αναρχικού» (Γκλόρια, σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας). Ο σκηνοθέτης διάβασε με τον πιο σύγχρονο δυνατό τρόπο το κείμενο του Ντάριο Φο, ενώ ο Πάνος Βλάχος, αληθινός γελωτοποιός-αποκάλυψη, έπαιξε, τραγούδησε και υπέγραψε τους στίχους στη μουσική του Βάιου Πράπα. Σημαντικό ανέβασμα ενός εμβληματικού πολιτικού έργου.
• «Amalia melancholia: Η θλιμμένη «βασίλισσα των φοινίκων» (Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, σκην: Ζωή Χατζηαντωνίου). Καθηλωτική η ερμηνεία της Έμιλυς Κολιανδρή, που έλαμψε σε ένα δύσκολο έργο, μέσα κι έξω από το γυάλινο εκθετήριο/ κλουβί/κρεβάτι/φέρετρο της Εύας Μανιδάκη, φορώντας ένα κοστούμι (της Ιωάννας Τσάμη) που σχεδόν συμπρωταγωνιστεί μαζί της στην παράσταση.
• «Ο σκύλος, η νύχτα και το μαχαίρι» (Φεστιβάλ Αθηνών, σκηνοθεσία: Γιώργος Κουτλής). Είχε μία δόση σουρεαλισμού το έργο του του Μάριους φον Μάγενμπουργκ, ενώ η σκηνοθεσία Κουτλή (ναι, πάλι) προσέθεσε γενναίες δόσεις φαντασίας. Οι Βασίλης Μαγουλιώτης, Θάνος Λέκκας και Δήμητρα Βλαγκοπούλου κέντησαν σε πολλαπλούς ρόλους (αξιέπαινη και η επιμέλεια κίνησης του Αλέξανδρου Βαρδαξόγλου). Η αξέχαστη παράσταση του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών – αν όχι ολόκληρου του καλοκαιριού.
• «Μήδεια» (Περιοδεία, σκην: Αιμίλιος Χειλάκης & Μανώλης Δούνιας): Η Μήδεια σε σκηνοθεσία των Χειλάκη -Δούνια σκαρφάλωσε στο σκηνικό της Εύας Νάθενα και ανάσανε με την κίνηση της Πατρίσιας Απέργη. Η Αθηνά Μαξίμου -σε τρομακτική φυσική και ψυχική φόρμα- οδήγησε το κοινό αλλά και τους συμπρωταγωνιστές της σε μέθεξη. Η Μήδειά της ήταν μία δύναμη της φύσης.

“Φαίδρα” @Ανδρέας Σιμόπουλος

Γιώργος Μητρόπουλος, γράφει και μεταδίδει στο Euronews

• «Φαίδρα» (Προσκήνιο, σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς). Ο Δημήτρης Καραντζάς διάβασε την «Φαίδρα» της Τσβετάγιεβα ως μια ιεροτελεστία, όπου κυριαρχεί το ερωτικό πάθος, το αρχέγονο ένστικτο και η έντονη σωματικότητα.
• «Πόσο κοστίζει να ζεις» (Πόρτα, σκην: Θωμάς Μοσχόπουλος) Ο Θωμάς Μοσχόπουλος μας σύστησε το εξαιρετικό έργο της βραβευμένης Μαρτίνα Μαγιόκ με τέσσερις λαμπρούς ηθοποιούς.
• «Amalia melancholia: Η θλιμμένη «βασίλισσα των φοινίκων» (Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, σκην: Ζωή Χατζηαντωνίου). Η σκηνοθέτιδα και χορογράφος δημιούργησε ένα σκηνικό διαμάντι, γνωρίζοντάς μας μια άγνωστη πλευρά της πρώτης μας βασίλισσας.
• «Παίκτες» (Κιβωτός) & «Ο σκύλος, η νύχτα και το μαχαίρι» (Φεστιβάλ Αθηνών). Ο Γιώργος Κουτλής ξεχώρισε τη χειμερινή σεζόν με τους απολαυστικούς «Παίκτες» του Νικολάι Γκόγκολ όσο και το καλοκαίρι με το έργο «Ο σκύλος, η νύχτα και το μαχαίρι» του Μάριους Φον Μάγενμπουργκ.
• «Τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού»(Γκλόρια, σκην: Γιάννης Κακλέας).  Επενδύοντας στη μουσική και τα κωμικά στοιχεία ο Κακλέας ανέβασε το κλασικό του Ντάριο Φο, , έχοντας τον Πάνο Βλάχο σε δαιμονισμένη φόρμα.
• (+) Ο Χρήστος Παπαδόπουλος μας προσέφερε μια αξέχαστη βουτιά, μια περιδίνηση στα νερά του «Larsen C». O Δημήτρης Παπαϊωάννου μας μάγεψε με το πρωτότυπο σκηνικό σύμπαν του «Εγκάρσιου Προσανατολισμού».

“Η φάρμα των ζώων” @Πάτροκλος Σκαφιδάς.

Κώστας Μοστράτος, παρουσιάζει εκπομπή στον «9.84»

• «Κάποιος θα έρθει» (Θόλος ΚΠΙΣΝ, σκηνoθεσία: Γιάννης Χουβαρδάς) – «Ο σκύλος, η νύχτα και το μαχαίρι» (Φεστιβάλ Αθηνών, σκην: Γιώργος Κουτλής). Δύο αλληγορικά, σκοτεινά παραμύθια. Η μεταφορά του ασυνείδητου και της ψυχανάλυσης στη σκηνή. Ο υπαινικτικός Νορβηγός Γιον Φόσσε ταιριάζει απόλυτα στον Χουβαρδά, ενώ ο νεανικός εφιάλτης και οι τρομακτικές φαντασιώσεις βρήκαν τον ιδανικό εκφραστή τους στην παράσταση του Κουτλή.
• «Φαίδρα» (Προσκήνιο, σκην: Δημήτρης Καραντζάς) & «Εγκάρσιος προσανατολισμός» (Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, σκην: Δημήτρης Παπαϊωάννου). Δύο περιπτώσεις εικαστικής τελειότητας. Κάδρα ως ζωγραφικοί πίνακες που μαρτυρούν απαράμιλλη τεχνική και επίμοχθη προετοιμασία.
• «Η φάρμα των ζώων» (Εθνικό Θέατρο, σκηνoθεσία: Άρης Μπινιάρης) − «Οι παίκτες» (Κιβωτός, Σκηνοθεσία: Γιώργος Κουτλής), «Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού» (Γκλόρια, Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας). Τρία κατεξοχήν αντιπροσωπευτικά δείγματα της νέας τάσης του ελληνικού θεάτρου. Εκρηκτικός, γρήγορος ρυθμός, σε σημείο που κάποιες φορές υπερβαίνει δυστυχώς την πολιτική και τη δυναμική των ίδιων των κειμένων, δυνατή μουσική, ξεσηκωτικός παλμός. Το εγχώριο θέατρο μπορεί να επηρεαστεί στο μέλλον θετικά ή αρνητικά, οι τρεις αυτές παραστάσεις υπογράμμισαν όμως την αλλαγή, μπορεί και να τη σηματοδότησαν.
  (+) «Ο γυάλινος κόσμος» (Στέγη Ιδρύματος Ωνάση) και «Ταρτούφος» (Φεστιβάλ Αθηνών) σε σκηνοθεσία Ίβο Βαν Χόβε. Ο Φλαμανδός θαυματοποιός απέδειξε για ακόμη μία φορά ότι τα διαχρονικά κείμενα μπορούν να ανεβαίνουν σαν να γράφονται σήμερα − έτσι μόνο μας αφορούν πάντα. Ακούγεται αυτονόητο, αλλά δεν είναι.

“Φρανκενστάιν – Ο Χαμένος παράδεισος” @Ανδρέας Σιμόπουλος

Νάντια Μπακοπούλου, γράφει στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων

• «Οι Παίχτες» (Κιβωτός, σκην: Γιώργος Κουτλής). Διόλου τυχαία έγινε το talk of the town της περσινής σεζόν με συνεχόμενα sold out. Η ευρηματική σκηνοθεσία του Γιώργου Κουτλή, οι απολαυστικές ερμηνείες και η χημεία των πρωταγωνιστών, αλλά και η ζωντανή μουσική του Αλέξανδρου Δράκου Κτιστάκη μάς χαρίζουν ένα εκρηκτικό ανέβασμα του έργου του Γκόγκολ, γεμάτο χιούμορ, ενέργεια και πολύ κέφι που μας μυεί στη γοητεία της απάτης και της παραπλάνησης και μας παρασέρνει στο ρυθμό του από το πρώτο λεπτό.
• «Ερωτευμένα άλογα» (Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, σκην: Ελένη Ευθυμίου). Μια παράσταση- εμπειρία που σε κερδίζει με την ευαισθησία, την τρυφερότητα και την τόλμη της, καθώς ξεπερνάει τους κοινωνικούς φραγμούς για να μιλήσει για το ά-λογο και το απαγορευμένο, για τον έρωτα, τις φαντασιώσεις και τα όνειρα, για τη μοναξιά και την απόρριψη, για την αποδοχή και την απογοήτευση.
• «Φράνκενσταϊν, ο χαμένος παράδεισος» (Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, σκην: Λένα Κιτσοπούλου) : Τα τέρατα της σημερινής καθημερινότητας ζωντανεύουν στο έργο της Λένας Κιτσοπούλου, όπου το εμβληματικό μυθιστόρημα τρόμου αποτελεί μόνο την αφορμή για μία μαύρη κωμωδία, που προβληματίζει, γοητεύει και συγκινεί.
• «Φτηνά Τσιγάρα» (Εναλλακτική Σκηνή ΕΛΣ, σκην: Κωνσταντίνος Ρήγος): «Τράβα μια τζούρα γερή/ πάρε και λάθος στροφή..» . Μια ταινία-σημείο αναφοράς στην αστική ποπ κουλτούρα της πρωτεύουσας γίνεται ρομαντική οπερέτα και αποκτά είκοσι δύο χρόνια μετά μία δεύτερη ζωή. Ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος, ο Ρένος Χαραλαμπίδης, ο Κωνσταντίνος Ρήγος και ο Πέτρος Βουνισέας ενώνουν τις δυνάμεις τους και μαζί με ένα ταλαντούχο καστ ηθοποιών- τραγουδιστών μάς παραδίδουν ένα θαυμάσιο μιούζικαλ που αναβλύζει φρεσκάδα, χιούμορ, στοχασμό και τρυφερότητα ανεβάζοντας τον πήχη του είδους στην Ελλάδα.
• «Πόσο κοστίζει να ζεις» (Πόρτα, σκην: Θωμάς Μοσχόπουλος) Η εμπνευσμένη σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου και οι στιβαρές ερμηνείες των τεσσάρων ηθοποιών αναδεικνύουν το τολμηρό έργο λυρικού ρεαλισμού της Μάγιοκ (Βραβείο Πούλιτζερ 2018) που αμφισβητεί τις στερεοτυπικές αντιλήψεις για τα άτομα με αναπηρία και εμβαθύνει στη διαρκή πάλη των ανθρώπων ν’ αντιμετωπίσουν τις ανεπάρκειες και τα αδιέξοδά τους.
• (+) «Γυάλινος κόσμος» (Στέγη, σκην: Ιβο Βαν Χόβε). Η χειμαρρώδης, καθηλωτική ερμηνεία της Ιζαμπέλ Ιπέρ στην παράσταση του ΄Ιβο βαν Χόβε που φωτίζει μοναδικά τη μοναξιά που βιώνουν οι ήρωες του Ουίλιαμς και την ευθραυστότητά τους.

“Αντιγόνη” @Μαριλένα Αναστασιάδου.

Γεωργία Οικονόμου, γράφει στο «NEWS 24/7 »

• «Αντιγόνη» (Θέατρο Τέχνης, σκην: Μαρία Πρωτόπαππα). Η βαθιά προσωπική και δουλεμένη στην τελευταία λεπτομέρεια «Αντιγόνη» του Ανούιγ. Μία ευφυής φορμαλιστική προσέγγιση γύρω από τις έννοιες της ανθρώπινης επικοινωνίας, της εξουσίας και της ενηλικίωσης.
• «Η Δημοκρατία του Μπακλαβά» (Αμφιθέατρο, σκην: Ανέστης Αζάς) Ένας πολύ εύστοχος αντικατοπτρισμός του κόσμου μας. Ένα σύγχρονο πολιτικό ψευδοντοκιμαντέρ με αριστοφανικές καταβολές, πηγή εθνικού αυτοσαρκασμού, που δεν άφησε τίποτα “όρθιο” και ασχολίαστο.
• «Ο Τυχαίος Θάνατος ενός Αναρχικού» (Γκλόρια, σκην: Γιάννης Κακλέας) Μία απολαυστική διασκευή πάνω στο ρηξικέλευθο κείμενο του Ντάριο Φο με έναν Πάνο Βλάχο “σαρώνει” τα πάντα στο διάβα του.
• «Το πονηρό πνεύμα» (Εθνικό Θέατρο, σκην: Γιάννης Χουβαρδάς). Μια άψογη αισθητικά παράσταση με φλεγματικό κι ανελέητο χιούμορ, που σκηνοθετήθηκε στην κάθε της λεπτομέρεια από τον Γιάννη Χουβαρδά και μία στιβαρή υποκριτική ομάδα -απολαυστική η Αμαλία Μουτούση- που έβαλε για δυόμισι ώρες τον θεατή σε ένα ανάλαφρο κενό αέρος.
• «Αγαμέμνονας» (Φεστιβάλ Επιδαύρου, σκην: Ούρλιχ Ράσε). Ένα έξοχο σχόλιο πάνω στις συνέπειες του πολέμου και παράλληλα μία εμπειρία ολιστική, βγαλμένη από τις απαρχές της τραγωδίας.

“Η άλλη πλευρά της καταιγίδας” @Alex Kat

Νίκος Ρουμπής, γράφει στο Debop

• «Φαίδρα» (Προσκήνιο, σκην: Δημήτρης Καραντζάς). Αισθαντικό, πρωτίστως εικαστικό, αριστούργημα, με υποδειγματικές ερμηνευτικές πινελιές στη σύνθεσή του.
• «Η φάρμα των ζώων» (Εθνικό Θέατρο, σκην: Άρης Μπινιάρης). Φρέσκια οπτική, γρήγοροι ρυθμοί, μια ζωηρή, μοντέρνα προσέγγιση του αλληγορικού κειμένου του Όργουελ.
• «Πονηρό Πνεύμα» (Εθνικό Θέατρο, σκην: Γιάννης Χουβαρδάς). Αλληγορικό παραμύθι ενηλίκων, στοιχεία από βωβό σινεμά, υψηλή αισθητική, συνέθεσαν μια κωμωδία ήρεμων τόνων με εξαιρετικές ερμηνείες.
• «Μαρίκα Νίνου – Σαν άστρο» (Θέατρο Τέχνης, σκην: Μαριάννα Κάλμπαρη). Υποδειγματικό παράδειγμα “διαλόγου” της ιστορίας του τότε με τη ματιά του τώρα, “μάθημα” για τη χρυσή εποχή του ρεμπέτικου τραγουδιού.
• «Η άλλη πλευρά της καταιγίδας» (Φεστιβάλ Αθηνών, σκην: Γιάννης Χουβαρδάς). Η πρεμιέρα του περσινού Φεστιβάλ Αθηνών έμελλε να είναι μια από τις καλύτερες στιγμές του. Μύθος και φαντασία σε μια γοητευτική συνύπαρξη της σαιξπηρικής Καταιγίδας και του Χόλυγουντ της Χρυσής Εποχής. Πηγαίο, ατόφιο θέατρο.

“Amalia melancholia – Η βασίλισσα των φοινίκων” @Alex Kat

Όλγα Σελλά, γράφει στον «Αναγνώστη»

• «Η άλλη πλευρά της καταιγίδας» (Φεστιβάλ Αθηνών, σκην: Γιάννης Χουβαρδάς). Μια εντυπωσιακή, τολμηρή, συγκινητική, ευφρόσυνη, ουσιαστική και χορταστική παράσταση.
• «Χαλεπάς» (Στέγη, σκην: Αργυρώ Χιώτη). Για τον τρόπο που αποτύπωσε στη σκηνή τις διαδρομές ενός ευαίσθητου, πονεμένου και καταπιεσμένου νου.
• «Ο σκύλος, η νύχτα και το μαχαίρι» (Φεστιβάλ Αθηνών, σκην: Γιώργος Κουτλής). Μια δυστοπική παραβολή για τη σύγχρονη κοινωνία και τις σχέσεις των ανθρώπων σε μια καθηλωτική σκηνική παρουσίαση.
• «Amalia melancholia – Η βασίλισσα των φοινίκων» (Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, σκην: Ζωή Χατζηαντωνίου). Μια πρωτότυπη παράσταση, που συνδυάζει ιστορία, ευαισθησία και αισθητική.
• «Νυχιάγκ» (Πορεία, σκην: Δημήτρης Τάρλοου). Της πρωτοεμφανιζόμενης συγγραφικά Ευαγγελίας Γατσωτή, για την αμεσότητα, τη θεατρικότητα, την ευφυΐα, του κειμένου και της παράστασης.
• (+) Εκτός αρίθμησης, για να μην αδικηθούν οι ελληνικές παραστάσεις, τρεις αξέχαστες ξένες παραγωγές: «Γυάλινος κόσμος» σε σκηνοθεσία Ιβο βαν Χόβε (Στέγη), αλλά και ο «Ταρτούφος» του ίδιου σκηνοθέτη (ΦεστιβάλΑθηνών). Τρίτος, αλλά όχι έσχατος, ο «Αγαμέμνων» του Αισχύλου σε σκηνοθεσία Ούρλιχ Ράσε (Φεστιβάλ Επιδαύρου).

“Larcen C” @Πηνελόπη Γερασίμου

• «Larsen C» (Στέγη, σκην: Χρήστος Παπαδόπουλος). Απόκοσμη ατμόσφαιρα, αέναη κίνηση, εκρηκτική ενέργεια. Μια εκστατική παραστασιακή εμπειρία που μόνο με διαλογισμό μπορεί να συγκριθεί. (σ.σ. Το ότι την είδα τρεις φορές τη βάζει επάξια στην κορυφή αυτής της λίστας).
• «Triptych» (Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, σκην: Peeping Tom). Η Βέλγικη χοροθεατρική ομάδα, κατάφερε και πάλι να μας κάνει να παραμιλάμε με τις τρεις χορογραφίες που παρουσίασε στο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, με σώματα που αψηφούν τους νόμους της βαρύτητας και ακροβατούν ανάμεσα στις ψευδαισθήσεις, τον ζόφο και την κωμωδία.
• «Ριγολέττος» (Ωδείο Ηρώδου Αττικού, σκην: Κατερίνα Ευαγγελάτου) Η σκηνοθετική ματιά της Κατερίνας Ευαγγελάτου στη μεγαλειώδη όπερα του Βέρντι, την έφερε στην Ιταλία των 80s εμπλουτίζοντάς τη με χρώμα, ερωτισμό, κίνηση και παιγνιώδη διάθεση. Το καλύτερο άνοιγμα για το φετινό Φεστιβάλ Αθηνών.
• «Πονηρό Πνεύμα» (Εθνικό Θέατρο, σκην: Γιάννης Χουβαρδάς). Ο Γιάννης Χουβαρδάς επέστρεψε στο Εθνικό με μια κλασική μαύρη κωμωδία που την εμπότισε με γκροτέσκα στοιχεία, ασπρόμαυρη αισθητική και φλεγματικό χιούμορ έχοντας ως ισχυρό ατού μια εξαιρετική ομάδα ηθοποιών.
• «Φράνκενσταϊν – Ο χαμένος παράδεισος» (Στέγη, σκην: Λένα Κιτσοπούλου). Για άλλη μια φορά η αιρετική δημιουργός μάς παρέσυρε στο δυστοπικό της σύμπαν φέρνοντας στην επιφάνεια τους συλλογικούς μας δαίμονες. Μιλώντας με τον αναμενόμενο προκλητικό της τρόπο για την αγία οικογένεια που κατασπαράζει τα παιδιά της, την έμφυλη βία, τους τοξικούς δεσμούς, την κατάχρηση της εξουσίας και πολλά άλλα, έστησε μια παράσταση πληθωρική, ακομπλεξάριστη και τελικά απολαυστική.
• (+)«Εγκάρσιος Προσανατολισμός» (Στέγη, σκην: Δημήτρης Παπαϊωάννου). Για τη μαγεία, την ποίηση, τη συγκίνηση, το όνειρο που μάς χάρισε για άλλη μια φορά…

“Πονηρό πνεύμα” @Karol Jarek

Στέλλα Χαραμή, γράφει στο Μonopoli.gr

• «Οι παίχτες» (Κιβωτός, σκην: Γιώργος Κουτλής). Το πιο γρήγορο talk of the town των τελευταίων ετών που άστραψε και βρόντηξε για τη νεανική του φόρα, τον εκρηκτικό μηχανισμό του, τη δοτικότητα σύνολης της ομάδας: Νιάρρος, Μαγουλιώτης, Μουλάς, Χρυσανθόπουλος, Στέργιογλου.
• «Η φάρμα των ζώων» (Εθνικό Θέατρο, σκην: Άρης Μπινιάρης). Μεταμπρεχτική προβληματική, κόμικ ενέσεις και το αξίωμα της χορικότητας βρίσκουν την θέση τους οργανικά, επαναφέροντας την εφιαλτική αλληγορία του Τζορτζ ΄Οργουελ επί σκηνής με φρέσκια ματιά. Ψηλά κρατούν το θίασο οι Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Κώστας Μπερικόπουλος, Μιχάλης Βαλάσογλου.
• «Πόσο κοστίζει να ζεις» (Πόρτα, σκην: Θωμάς Μοσχόπουλος). Θα μπορούσε να είναι a class παράσταση του Actor Studio. Πούλιτζερ πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις και την (απ)αξία της ανθρώπινης ζωής από την Μαρτίνα Μάγιοκ, ανάγνωση ηρώων και καταστάσεων σε βάθος, λιτή αισθητική. Το είδαμε βεβαίως στο αθηναϊκό Πόρτα δια χειρός Μοσχόπουλου με εξαιρετικές ερμηνείες και το άστρο του νέου Φώτη Στρατηγού να λάμπει.
• «Φτηνά Τσιγάρα» (Εναλλακτική Σκηνή ΕΛΣ, σκην: Κωνσταντίνος Ρήγος). Jazz υπαρξιακό fun; Κι όμως γίνεται. Ο παλιός προσωπικός άθλος του Ρένου Χαραλαμπίδη έγινε αφορμή για συλλογικό πάρτι με ενορχηστρωτή (σκηνοθετικά) τον Κωνσταντίνο Ρήγο και τον Παναγιώτη Καλατζόπουλο (μουσικά). Ακόμα θυμόμαστε το πολυεργαλείο που λέγεται Κωνσταντίνος Μπιμπής, κι ας μην ήταν πρωταγωνιστής.
• «Πονηρό Πνεύμα» (Εθνικό Θέατρο, σκην: Γιάννης Χουβαρδάς). Σπάνιος επισκέπτης κωμωδιών κι όμως παρά την εγκεφαλική του προσέγγιση, ο Χουβαρδάς κατάφερε να δώσει μια, υψηλότατου επιπέδου, φινέτσα στον Νόελ Κάουαρντ. Ρεσιτάλ θιάσου: Άννα Μάσχα, Αργύρης Ξάφης, Κωνσταντίνα Τάκαλου και πρωτίστως η Αμαλία Μουτούση. Με ανάλογη πληθωρικότητα συνέχισε και στην «Άλλη πλευρά της καταιγίδας» που κόσμησε το Φεστιβάλ Αθηνών.

“Φτηνά τσιγάρα” @Ανδρέας Σιμόπουλος