Ευγενία Σαμαρά: Είμαι περισσότερο εργάτρια, παρά καλλιτέχνιδα

Σχεδόν όλα τα βράδια στη Σαρρή, έξω από το θέατρο «Εμπορικόν», έχει ουρές για τον μολιερικό «Μισάνθρωπο» σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα. Τα ποσοστά της τηλεθέασης πάλι, κατατάσσουν, τον «Σασμό» στην κορυφή της τηλεοπτικής περιόδου. Είναι, μια καλή, πολύ καλή χρονιά για τα εγχειρήματα στα οποία συμμετέχει η Ευγενία Σαμαρά. Και είναι λογικό που η επόμενη συνάντηση (μετά τη δική μας στον προαύλιο χώρο του ανακαινισμένου Ωδείου Αθηνών) έχει επαγγελματικό περιεχόμενο για τη νέα θεατρική  σεζόν –  αν  φυσικά δεν συνεχιστεί ο «Μισάνθρωπος», όπως διευκρινίζει η ίδια.

Διαρκώς ανερχόμενη, γιατί οι επιθυμίες της διασταυρώνονται με την αυστηρά οργανωτική της φύση σε μια παράδοξη σύζευξη, απολαμβάνει τους καρπούς της δημοφιλίας· αλλά ξέρει πολύ καλά πως δεν της φτάνουν. Ξέρει, επίσης, πως ούτε το ταλέντο της φτάνει. Η Ευγενία Σαμαρά που έφτιαξε μόνη της (μαζί με έναν συμφοιτητή της) την πρώτη της θεατρική παράσταση στη Θεσσαλονίκη – όπου και μεγάλωσε – εμπιστεύεται περισσότερο την εργατικότητα, την πειθαρχία, τη διάθεση της για μελέτη και τα όνειρα της. Εμπιστεύεται επίσης, τα χέρια της, την δεινότητα της να κατασκευάζει. Γι’ αυτό και δηλώνει πως φτάνει στην τέχνη μέσα από τον λοξό δρόμο του μόχθου.

Θυμάσαι την πρώτη σου θεατρική εμπειρία στη Θεσσαλονίκη;

Λεγόταν «Άλλη μια ασήμαντη ιστορία», όπου παρακολουθούσαμε την ζωή Αυτού και Αυτής, την ζωή ενός ζευγαριού, από τη γνωριμία έως το χωρισμό του. Εγώ μαζί με ένα συμφοιτητή μου, γράψαμε, σκηνοθετήσαμε, σκηνογραφήσαμε, κάναμε την παραγωγή. Και όλως περιέργως πήγε και καλά και ταμειακά. Γνωρίσαμε την πολύ ωραία και δημιουργική πλευρά του θεάτρου. Είχε μια αθωότητα και μια άγνοια κινδύνου. Κι αυτό χάθηκε επί τόπου· δεν θα μπορούσε να συνοδεύσει τη σχέση μου με το θέατρο μελλοντικά.

Ανάμεσα σε μια, όχι τόσο, ιδανική τηλεοπτική δουλειά και σε μια, όχι τόσο, ιδανική θεατρική συνεργασία, θα διάλεγα σίγουρα την πρώτη

Στην πορεία τι ανακάλυψες για το θέατρο;

Δεν είχα κάποια επώδυνη εμπειρία στο θέατρο. Αλλά άρχισα σιγά – σιγά να διαπιστώνω πως δεν μπορούμε όλοι να τα κάνουμε όλα. Και άρχισα να βρίσκω τα κομμάτια του εαυτού μου, που μπορούν να λειτουργήσουν σε κάθε δουλειά. Όταν επιλέξω κάτι, πρέπει να είμαι εκεί 100%, γίνομαι δούλος της δουλειάς.  Άρα είναι πολύ σημαντική η αρχική μου επιλογή γιατί είμαι αποφασισμένη να τη στηρίξω μέχρι τέλους. Έχει μεσολαβήσει πολλή σκέψη γύρω από το κάθε μου βήμα: Για να δουλέψω με τον τάδε σκηνοθέτη, για να δοκιμαστώ στον τάδε ρόλο, για να βγάλω χρήματα. Είναι όλα πολύ οργανωμένα μέσα στο κεφάλι μου.

Ο «Μισάνθρωπος» – που σηματοδοτεί και τον πρώτο σου πρωταγωνιστικό ρόλο – πώς επελέγη;

Εδώ ικανοποιήθηκαν πολλά κριτήρια. Είναι ο σκηνοθέτης Γιάννης Κακλέας, ο ρόλος της Σελιμέν, οι συμπρωταγωνιστές με εξέχοντα τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, το θέατρο. Ήταν μια πολύ ωραία συγκυρία καθώς πέρυσι έμεινα εκτός θεάτρου λόγω του «Σασμού», ήταν μια ξεκούραστη χρονιά που χάρηκα πολύ. Κι έτσι, σε μια φιλική συζήτηση έλεγα πως φέτος δεν θα κάνω θέατρο, εκτός αν έχω μια καλή πρόταση, από ένα σκηνοθέτη που θέλω να συνεργαστώ. Την επόμενη ημέρα, χτύπησε το τηλέφωνο από τον Γιάννη Κακλέα.

Σ’ ακούει το Σύμπαν;

Γενικά, στη ζωή μου, μου συμβαίνουν τέτοια πράγματα.

Ποιες άλλες επιθυμίες σου έχουν εισακουστεί;

Νομίζω, χωρίς υπερβολή, όλες: Και οι επαγγελματικές και οι προσωπικές μου επιθυμίες. Πιστεύω πολύ στην ενέργεια των πραγμάτων και είμαι συντονισμένη με όσα θέλω. Ειδικά όσα έχω σχηματισμένα μέσα στο κεφάλι μου κάπως τα φέρνει η ζωή. Έχω μεγάλη πίστη σε αυτό.

Είπες νωρίτερα πως έχασες την αθωότητα σου για το θέατρο. Τι σου έχει μάθει ο χώρος, για την ώρα τουλάχιστον;

Το θέατρο δεν έχει διαψευστεί μέσα μου. Εξακολουθεί να είναι μια συνειδητή επιλογή. Δεν κάνω θέατρo με ελαφρά την καρδία, ούτε επειδή ‘έκατσε’. Είχα την τύχη να φοιτώ σε ένα σχολείο που είχε καλλιτεχνικό προσανατολισμό και εξοικειώθηκα με αυτό. Οπότε στη συνέχεια ήξερα που πάω και τι αναζητώ. Ο μόνος λόγος που ξεκίνησα να σπουδάζω κάτι άλλο – εκτός θεάτρου – ήταν από τον φόβο της επιβίωσης. Όμως, εκεί κατάλαβα ότι άδικα απομακρυνόμουν από το θέατρο, δεν γινόταν να κάνω κάτι άλλο. Με αυτά τα εφόδια, ούτε έχω απογοητευτεί από το θέατρο, ούτε αισθάνομαι ότι επέλεξα λάθος. Τώρα, μαθήματα σε σχέση με τον εαυτό μου – το πόσο επαγγελματίας είμαι, τα όρια μου – ναι, έχω πάρει αρκετά. Αλλά είναι πράγματα που έρχονται με την εμπειρία και θα συνέβαιναν σε οποιαδήποτε δουλειά. Πάντως, αισθάνομαι πως το θέατρο έχει και μια παράλληλη ψυχοθεραπευτική λειτουργία για μένα. Έχω αρχίσει να βρίσκω κομμάτια του εαυτού μου και φυσικά μέσα από αυτό να γίνομαι καλύτερη και μέσα στη δουλειά μου. Αυτό το δώρο μόνο το θέατρο μπορεί να το προσφέρει γιατί η τηλεόραση είναι πολύ πιο συγκεκριμένη ως φόρμα. Το θέατρο σου δίνει χρόνο, δεύτερη ευκαιρία, δυνατότητα για αυτοσχεδιασμό. Κι αυτή η διαδρομή μου φαίνεται πολύ δημιουργική.

Παρόλα αυτά, έχεις μια πυκνή παρουσία στην τηλεόραση από το 2014. Αισθάνεσαι ότι αυτό σου έχει ‘φορέσει’ και μια ετικέτα;

Πιστεύω ότι αυτές οι αντιλήψεις έχουν καταρριφθεί και το καταλαβαίνω και από τα τηλέφωνα που χτυπούν, από ποιους προέρχονται. Πάντως, δεν είναι κάτι που ποτέ με απασχόλησε. Αν κανείς με τοποθετήσει κάπου, χωρίς να με ξέρει, μάλλον δεν θέλει να δουλέψουμε μαζί. Ήθελα και έκανα ό,τι έχω κάνει μέχρι στιγμής στην επαγγελματική μου ζωή. Εξάλλου, αισθάνομαι πως τις περισσότερες φορές οι ετικέτες είναι προσωπικοί μας φόβοι· είναι πράγματα που πιστεύουμε πως οι άλλοι θα τα σκεφτούν για εμάς. Αν ανησυχώ ότι κάποιοι θα με αντιμετωπίσουν κάπως, αυτό θα εκπέμψω.

Το θέατρο είναι ο μόνος χώρος όπου μπορώ να ακολουθώ τη ροή των πραγμάτων κι όχι τη λογική μου. Μόνο εδώ μπορώ να αφεθώ.

Αν έπρεπε να επιλέξεις ανάμεσα στο θέατρο και την τηλεόραση, τι θα έκανες;

Επειδή μιλάμε υποθετικά θα εξαρτιόταν από ποια θα ήταν η σειρά και ποια η παράσταση που θα έμπαιναν στη ζυγαριά. Αν μου πρότειναν μια σειρά στο Netflix, ας πούμε, δεν θα υπήρχε δεύτερη σκέψη. Αν επίσης, μου πρότειναν ένα ρόλο που ονειρεύομαι, μάλλον θα κοιτούσα προς το θέατρο.

Η δυναμική των δύο μέσων σε γοητεύει εξίσου;

Ναι, έχουν το ίδιο βάρος μέσα μου. Αλλά θέλω να πω πως αγαπώ την τηλεόραση, αγαπώ την κάμερα. Θα σε πάω αντίστροφα. Ανάμεσα σε μια, όχι τόσο, ιδανική τηλεοπτική δουλειά και σε μια, όχι τόσο, ιδανική θεατρική συνεργασία, θα διάλεγα σίγουρα την τηλεόραση.

Γιατί;

Γιατί η κάμερα σου εξασφαλίζει μια αλλαγή διάθεσης, μια μεγαλύτερη ποικιλία. Κάθε μέρα σε φέρνει σε επαφή με κάτι διαφορετικό κι αυτό είναι πιο γοητευτικό. Αλλάζεις παρτενέρ, αλλάζουν τα λόγια, αλλάζει το διακύβευμα. Το θέατρο μου φαίνεται πολύ πιο ζόρικο – με την έννοια ότι πρέπει να βρω ένα ρόλο και τον επαναλαμβάνω κάθε βράδυ. Φυσικά και μια παράσταση είναι ζωντανός οργανισμός, αλλά στη ζυγαριά θα προτιμούσα σίγουρα την τηλεόραση. Μόνο αν μιλούσαμε για το ιδανικό και των δύο, θα προβληματιζόμουν σοβαρά.

Πάντως, ο «Σασμός» άλλαξε την κλίμακα των πραγμάτων που έκανες, μέχρι πρότινος, στην τηλεόραση.

Πολύ. Στο κομμάτι της αναγνωρισιμότητας και της επιτυχίας, είδα μεγάλη διαφορά. Άνοιξε πολύ η ψαλίδα. Αν με ήξεραν πέντε, ξαφνικά με έμαθαν 25. Είχαμε και έχουμε την τύχη να δουλεύουμε σε μια σειρά που αγαπιέται πολύ και με ένα καστ που δεν το βλέπεις συχνά σε τηλεοπτικά πλατό.

Η αναγνωρισιμότητα είναι κάτι που απολαμβάνεις;

Είναι πολύ ωραίο να σε παρακολουθεί κάποιος καθημερινά, να μοιράζεται το χρόνο του με κάτι που έχεις κοπιάσει. Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη γι’ αυτό. Ούτε βλέπω με καψυποχία τον κόσμο που μου μιλάει στο δρόμο, δεν ζούμε δα και στη Νέα Υόρκη! Αντίθετα, οι αντιδράσεις του κόσμου είναι πολύ γλυκές. Μην ξεχνάς πως κάνω μια δουλειά γεμάτη από ματαιοδοξία. Κι αυτό έχει τα καλά και τα κακά του. Εκεί συνομιλείς με τον εαυτό σου, θέτεις τα όρια, αποφασίζεις μέχρι που αυτό σε καθορίζει.

Πιστεύω πως, βαθιά μέσα μου, είμαι αναρχική φύση

Έχοντας στήσει ένα οργανωμένο σύστημα στον τρόπο που ζεις και δουλεύεις αναρωτιέμαι τι θα ήταν αυτό που θα το ανέτρεπε;

Μα νομίζω η ίδια η δουλειά είναι ανατρεπτική. Η εργασιακή διαδικασία είναι το μόνο που με βγάζει από τη νόρμα. Και αυτός είναι ένας από τους βαθύτερους λόγους που διάλεξα αυτό το επάγγελμα. Είναι ο μόνος χώρος όπου μπορώ να ακολουθώ τη ροή των πραγμάτων κι όχι τη λογική μου. Μόνο εδώ μπορώ να αφεθώ. Διαφορετικά, ο προγραμματισμός των πάντων με καταδυναστεύει και συχνά με πάει πίσω.

Επιζητάς, δηλαδή, λιγάκι και μια αναρχία;

Πιστεύω πως, βαθιά μέσα μου, είμαι αναρχική φύση. Είναι το μεγάλο μου θέλω και το αναζητώ στη ζωή μου. Πλέον, μου είναι πιο εύκολο να απελευθερώνομαι με ανθρώπους που έχω πλέον εμπιστευτεί. Να πω, «πάμε και ό,τι συμβεί».

Άρα στο τέλος της μέρας, παραμένεις άνθρωπος των ασφαλών επιλογών.

Δεν είμαι οπαδός των ασφαλών επιλογών, αν και η καθημερινότητα μου αυτό δείχνει. Αγαπώ την αλλαγή, η αλλαγή είναι η ζωή και η ασφάλεια είναι ο θάνατος. Η μόνη ασφάλεια που πραγματικά χρειαζόμαστε είναι ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας και το φαγητό στο τραπέζι μας. Από την στιγμή, που έχουμε αυτά, δεν χρειαζόμαστε κάποια άλλη σταθερότητα. Όλα τα υπόλοιπα μας κρατούν εγκλωβισμένους. Ξέρω πως το ανοίξεις μια νέα πόρτα έχει φόβο, αλλά πλέον αισθάνομαι πως μπορώ να την ανοίξω. Κι αυτό κρύβει μια παιδικότητα.

Ποια αλλαγή σε ταρακούνησε φοβερά;

Αν μιλάμε για μια αλλαγή που δεν επέλεξα, ήταν η απώλεια του πατέρα μου που ανέτρεψε τα πάντα. Βέβαια, ακόμα και μια τόσο οδυνηρή αλλαγή έχει κάποια καλά στοχεία. Είναι επιλογή τι θα κρατήσουμε και τι αφήσουμε από αυτό που μας συμβαίνει. Γιατί αναπόφευκτα θα μας συμβούν άσχημα πράγματα – αυτή είναι η ζωή. Κατά συνέπεια, με ωρίμασε πολύ ο θάνατος του μπαμπά μου, μου άνοιξε κομμάτια της προσωπικότητας μου που δεν είχα, ποτέ, αγγίξει. Αναθεώρησα πολύ την σχέση με τους γονείς μου, ξεπέρασα ενοχές, ένιωσα πως είχα πει όσα ήθελα να πω – κι αυτό με λύτρωσε πολύ. Από εκεί και πέρα, το κακό δεν μπορούσα να το αλλάξω. Σήμερα, που κλείνει ένας χρόνος από την απώλεια του, ξαναζώντας αυτή τη μέρα, χάνομαι. Μου έρχονται στιγμές της είδησης του θανάτου του, δεν μπορώ να ανακαλέσω πως ήμουν, τι έκανα, ήταν πολύ μεγάλο το σοκ. Ακόμα και σήμερα, μόνο με τη λογική καταλαβαίνω πως δεν ζει ο μπαμπάς μου, το συναισθηματικό κομμάτι δεν μπορεί να το μεταβολίσει, δεν ακολουθεί τη λογική. Συνεχίζω να μιλάω για τον μπαμπά μου σε ενεστώτα χρόνο. Ωστόσο, δεν θα κατατάξω αυτή την απώλεια στην πιο οδυνηρή της ζωής μου – πιστεύω ότι μπορούν να συμβούν πολύ χειρότερα πράγματα σε έναν άνθρωπο· πόσο μάλλον που εγώ είχα την τύχη να ζήσω, να συζητήσω με τον πατέρα μου, ν’ αγαπηθούμε. Κι έχω και μια παρηγοριά πως οι άνθρωποι δεν χάνονται εντελώς από την στιγμή που κουβαλάω πολλές πτυχές του μέσα μου. Εκείνο που μου λείπει τρομερά είναι να τον κάνω μια αγκαλιά· κι αυτό μου ραγίζει την καρδιά.

Με ωρίμασε πολύ ο θάνατος του μπαμπά μου, μου άνοιξε κομμάτια της προσωπικότητας μου που δεν είχα, ποτέ, αγγίξει

Νιώθω πως είσαι πολύ ευαίσθητο πλάσμα.

Ισχύει. Αν και άργησα να μου επιτρέψω να είμαι. Μεγάλωσα με την πεποίθηση πως πρέπει να είμαι μια δυνατή γυναίκα. Άργησα πολύ να αγκαλιάσω και να αποδεχτώ την τρωτότητα και την ευαισθησία μου. Άργησα να καταλάβω πως είναι ok να μην μπορώ να κάνω κάτι. H μαμά μου είναι μια πολύ δυναμική γυναίκα, μεγάλωσα με αυτές τις προσλαμβάνουσες, με ανέθρεψε ως μια γυναίκα ανεξάρτητη με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ωστόσο, αυτό σε αναγκάζει να αποκοπείς και από κάποια βασικά σου στοιχεία.

Ήταν λυτρωτική λοιπόν, η στιγμή που συνάντησες τις πιο εύθραυστες πλευρές σου;

Απόλυτα. Φυσικά, πρέπει να επανεξατάζουμε τις ελλειμματικές πεποιθήσεις που μας μπλοκάρουν. Πρέπει να πάρουμε το μάθημα μας από αυτές και να πάμε παρακάτω. Συνειδητοποίησα, κάποια στιγμή, πριν από 7-8 χρόνια, πως δεν θέλω να πάρω το μάθημα μου. Και αποφάσισα να κάνω κάτι γι’ αυτό, να ανοιχτώ, να ζήσω. Ακόμα είμαι στη μέση της διαδρομής. Δεν σου κρύβω πως νιώθω ευτυχία· γιατί ευτυχία είναι η κατάσταση ζωής πως βαδίζω στο δρόμο που θέλω.

Αρθρώνεις την λέξη ευτυχία;

Ναι, είμαι ευτυχισμένη. Είναι στιγμές φυσικά που νιώθω πως όλο το σύμπαν συνομωτεί εναντίον μου. Όμως και τότε, σταματάω το δράμα. Είμαι χαρούμενος άνθρωπος και πολύ κοινωνική. Δεν νομίζω πως στη βάση μου είμαι εξωστρεφής αλλά μου αρέσει να βρίσκομαι ανάμεσα σε κόσμο.

Δεν σου κρύβω πως νιώθω ευτυχία· γιατί ευτυχία είναι η κατάσταση ζωής πως βαδίζω στο δρόμο που θέλω

Αισθάνεσαι πως η συντηρητική μας κοινωνία αποδέχεται, επί της ουσίας, όλες αυτές τις αρετές που συγκεντρώνεις, με βασικότερη την αυτάρκεια;

Θεωρώ ότι η κοινωνία έχει μια επίφαση ανοιχτού μυαλού και στην ουσία δεν έχει αποδεχτεί πολλά τέτοια ζητήματα. Έχει πολύ δρόμο να διανύσει τόσο για τη διαφορετικότητα όσο και για τη γυναικεία χειραφέτηση και για ένα σωρό άλλα. Γενικά, η ανθρωπότητα πιστεύω ότι είναι πολύ μικρή ακόμα, σε παιδικό στάδιο.

Έχεις συγκρουστεί με πατριαρχικές αντιλήψεις ούσα οικονομικά ανεξάρτητη και χειραφετημένη;

Καταρχάς, δεν πληρώνομαι όσο ένας άνδρας συνάδελφος μου. Άρα ναι, συγκρούομαι καθημερινά θέλοντας και μη. Έχω συγκρουστεί γιατί μια γυναίκα καλείται να απαντήσει σε άλλα ερωτήματα – «πότε θα κάνεις παιδιά;» ή «μαγειρεύεις καλά;» – ενώ ένας άνδρας στρέφεται σε άλλη θεματολογία. Επίσης, έχω συναντήσει έναν εσωτερικευμένο μισογυνισμό και σε γυναίκες· γυναίκες που κατηγορούν μιαν άλλη γυναίκα με πόσους άνδρες έχει πάει. Μιλάμε, όμως, για ριζωμένες πεποιθήσεις από μια ανδρική κοινωνία, στην παγίδα των οποίων δεν σου κρύβω πως έχω πέσει κι εγώ. Φυσικά, αν θέλουμε να αλλάξει ο κόσμος πρέπει να εκπαιδευτούμε κοινωνικά, να προοδεύσουμε από γενιά σε γενιά. Και φυσικά, σε συζητήσεις ανάλογες με τη δική μας  είναι καλό οι άνθρωποι να υπερασπίζονται τα δικαιώματα των συνανθρώπων τους.

Η στάση σου απέναντι στα πράγματα απομάκρυνε τους άνδρες που σε πλησίαζαν;

Όχι, γιατί δεν προσέλκυα τέτοιους τύπους. Στη ζωή μου είχα συντρόφους που ευτυχώς δεν σκέφτονταν έτσι. Ακόμα και από τους γονείς μου να κρίνω, ποτέ δεν είδα τον πατέρα μου να αντιλαμβάνεται σαν απειλή την οικονομική ανεξαρτησία της μητέρας μου. Δεν λέω ότι αυτό καλό ή κακό· απλώς λέω ότι μεγάλωσα με αυτές τις εικόνες.

Φαίνεται πως έχεις στενή σχέση με την οικογένεια σου.

Ναι, μεγαλώσαμε με πολλή αγάπη. Δεν ήμασταν μια οικογένεια τέλεια ή για διαφήμιση, ζήσαμε κι εμείς καβγάδες, εκτεθήκαμε σε τέτοια συμβάντα αλλά το ίδιο βράδυ οι γονείς μας είχαν φιλιώσει. Θεωρώ πως αυτό ήταν ένα υγιές πρότυπο ανθρώπων που συμπορεύονται με ισορροπία, με πάνω και κάτω, με λάθος και σωστά. Νιώθω ότι είμαστε μια δεμένη οικογένεια και παρόλο που δεν συζητούσαμε πολύ τα συναισθήματα μας, όλα λειτουργούσαν καλά. Επίσης, με τον μεγαλύτερο αδερφό μου έχω πολύ καλή σχέση, έχουμε κοινό τρόπο σκέψης.

Πάντα στη ζωή μου ένιωθα όμορφη, όχι κάτι περισσότερο ή λιγότερο από αυτό. Αλλά όχι, δεν το εκμεταλλεύτηκα κάπως, δεν προσπάθησα παραπάνω γι’ αυτό

Μιλώντας για όλα αυτά, συνειδητοποιώ ότι η συνάντηση με την ηρωίδα σου, η Σελιμέν μοιάζει να μην είναι τυχαία.

Ναι, είναι μια γυναίκα βαθιά ελευθεριάζουσα, μια λιμπερτίνα της εποχής της. Γι’ αυτό και δεν πιστεύω ότι ήρθε τυχαία αυτός ο ρόλος. Ειδικά, τώρα που τα τελευταία χρόνια ήρθα σε επαφή με τη θηλυκή μου πλευρά. Βλέπεις, πάλι είχα την εντύπωση ότι μια γυναίκα πρέπει να δείχνει δυναμική ώστε να την παίρνουν στα σοβαρά. Μου άρεσε πολύ που αγκάλιασα αυτό το κομμάτι μου, την πιο ερωτική, σέξι Ευγενία. Τα είχα καλυμμένα με ένα πέπλο δυναμισμού. Φοβόμουν να μην παρεξηγηθώ.

Δεν πρόβαλες την ομορφιά σου ως προσόν;

Είναι κάτι το οποίο έχω και κουβαλάω. Δεν μπορώ να το αλλάξω. Πάντα στη ζωή μου ένιωθα όμορφη, όχι κάτι περισσότερο ή λιγότερο από αυτό. Αλλά όχι, δεν το εκμεταλλεύτηκα κάπως, δεν προσπάθησα παραπάνω γι’ αυτό.

Εξασφαλίζω τον βιοπορισμό μου από τo instagram για να είμαι ελεύθερη να κάνω αυτά που πραγματικά θέλω στο επάγγελμα μου

Η εικόνα σου σε έχει βοηθήσει επαγγελματικά;

Μπορεί να σε βοηθήσει μέχρι σε ένα σημείο. Μετά πρέπει να αποδείξεις τι μπορείς να κάνεις. Δεν μπορώ να ξέρω, αν κέρδισα ρόλους επειδή είμαι όμορφη. Δεν μου έχει τύχει πάντως να καταλάβω ότι κάποιος με προσέλαβε μόνο με αυτό το κριτήριο.

Το ρωτάω αυτό γιατί στην εποχή των social media η εικόνα είναι μια αυταξία. Κι εσύ, ούσα δραστήρια στo Instagram, υπάρχουν στιγμές που αισθάνεσαι εγκλωβισμένη από τα social;

Ζω από το Instagram – και μάλιστα μπορεί και με περισσότερα έσοδα από αυτά που μου προσφέρει η δουλειά μου. Τα social media είναι για μένα μια εργασία, που υπηρετώ με το δικό μου τρόπο σκέψης και τη δική μου αισθητική. Γι’ αυτό και αναλαμβάνω πολύ συγκεκριμένα πράγματα, με μεγάλης διάρκειας συμβόλαια. Είναι μια παράλληλη εργασία που θέλω να υπάρχει στην επαγγελματική μου ζωή, αφού μου δίνει τη δυνατότητα να επιλέγω τις θεατρικές και τηλεοπτικές μου επιλογές, χωρίς το φόβο ότι δεν θα έχω να πληρώσω το ενοίκιο του μήνα. Εξασφαλίζω τον βιοπορισμό μου από τo Instagram για να είμαι ελεύθερη να κάνω αυτά που πραγματικά θέλω στο επάγγελμα μου.

Μαθαίνω  πως ακόμα και παραγωγοί του θεάτρου παρακολουθούν την δημοφιλία των ηθοποιών στα κοινωνικά δίκτυα και τους προσλαμβάνουν αν έχουν followers.

Αν κάποιος παραγωγός με επιλέξει γι’ αυτό το λόγο, τον ευχαριστώ πολύ – μπορεί όντως να του προβάλλω τη δουλειά περισσότερο. Παρόλα αυτά, πιστεύω πως ακόμα κι αν μια παράσταση συστήσει ένα θίασο αναγνωρίσιμων και σταρ ηθοποιών, «δεν θα πάει», αν δεν είναι πραγματικά καλή. Είναι κουτό κάποιος να επιλέξει καστ με αυτό το κριτήριο αν ο ηθοποιός ή οι ηθοποιοί του δεν πληρούν και άλλες προϋποθέσεις.

Πώς αποκωδικοποιείς την έννοια του ταλέντου;

Για μένα ταλέντο έχει ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος. Τον βλέπω στη σκηνή να αυτοσχεδιάζει και κάθε φορά να παράγει κάτι άλλο. Τον θαυμάζω και μου αρέσει να θαυμάζω ανθρώπους.

Αναγνωρίζεις το δικό σου ταλέντο;

Αναγνωρίζω κάποιες αρετές μου και καμιά φορά τις σημειώνω για να μην τις ξεχνάω. Αρετές που δεν σχετίζονται απαραίτητα με την δουλειά. Λόγου χάρη, πιστεύω ότι εμπνέω εμπιστοσύνη στους ανθρώπους. Είμαι ανοιχτή και προσαρμοστική. Eπίσης, θεωρώ ότι είμαι περισσότερο εργάτρια, παρά καλλιτέχνιδα. Περισσότερο μοχθώ, παρά σφίζω από ταλέντο. Και με θλίβει που το λέω, γιατί ζηλεύω τους γνήσιους καλλιτέχνες. Το ταλέντο από μόνο του είναι κάτι, αλλά δεν είναι το παν.

Μου αρέσουν τα δύσκολα πράγματα στο θέατρο, ή τέλος πάντων αυτά που δεν είναι εύκολα

Τι είδους θέατρο αγαπάς;

Θα ήθελα να δοκιμάσω πολλά πράγματα στο θέατρο. Σωματικό θέατρο, για παράδειγμα. Βλέπω τα πάντα στο θέατρο γιατί θέλω να έχω σύνολη εικόνα του χώρου που εργάζομαι, ακόμα κι αν δεν ταιριάζουν με την αισθητική μου. Αν κάτι θα μπορούσα να πω, είναι πως μου αρέσουν τα δύσκολα πράγματα, ή τέλος πάντων αυτά που δεν είναι εύκολα. Δεν μου αρέσει το πρώτο επίπεδο στο θέατρο, γι’ αυτό και έχω αγαπήσει τη δουλειά μας στο «Μισάνθρωπο».

Έχεις εντοπίσει ανθρώπους με οποίους θα ήθελες να συνεργαστείς;

Ναι, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στο χώρο που θα ήθελα να συνεργαστώ. Αλλά θα με δεις τα επόμενα χρόνια. Κι αυτό είναι υπόσχεση.

Ας υποθέσουμε ότι για μια μέρα κάνεις παύση από τα πάντα. Τι κερδίζει την προσοχή σου;

Οι φίλοι, οι δικοί μου άνθρωποι. Διαθέτω χρόνο πολύ για να βλέπω σινεμά και σειρές. Κι επίσης λατρεύω να φτιάχνω πράγματα με τα χέρια μου. Ακόμα κι αν κάποια στιγμή χανόμουν από το θέατρο και την τηλεόραση, θα έφτιαχνα κεραμικά, θα κεντούσα, θα έφτιαχνα έπιπλα. Έχω μεγάλη αγάπη για τις κατασκευές και είναι ό,τι πιο κοντά έχω βρει στην ψυχοθεραπεία. Κάποια στιγμή στην διάρκεια της καραντίνας σκέφτηκα να φτιάξω μια σειρά από δικά μου κεραμικά. Για να καταλάβεις, δεν κοιμόμουν για νύχτες μέχρι να τελειώσω κάποια μακραμέ. Είμαι εργάτρια, δεν είπαμε;