Ο Κώστας Γάκης εμπιστεύεται το εκπληκτικό διήγημα του Άντον Τσέχωφ «Θάλαμος Νο 6» στην φωνή της Νατάσας Φαίης Κοσμίδου, η οποία το φέρνει στο σήμερα, το ζωντανεύει και μας μιλάει κοιτώντας μας στα μάτια για όλα όσα μας πονάνε. Μέσα από τα τραγούδια και κείμενα της Νατάσας Φαίη Κοσμίδου και τις φωνές πέντε γυναικών δημιουργείται μια παράσταση που πραγματεύεται πολιτικά θέματα όπως την αστυνομική βία, την πατριαρχία, τον σεξισμό, τις γυναικοκτονίες τις πολιτικές δολοφονίες, την έλλειψη κοινωνικής αλληλεγγύης.
Μέσα από μία χιπ χοπ αισθητική, γεμάτη μουσική δημιουργείται έτσι μία παράσταση – ποιητικό κολάζ που φωνάζει: Μην ξεχνάς! Ένα έργο για τον άνθρωπο που μέσα σε αυτήν την βαρβαρότητα, μέσα σε αυτόν τον άγριο κόσμο, αυτός συνεχίζει να παλεύει, να ονειρεύεται, να τραγουδάει την αλήθεια με τρυφερότητα. Ένας ύμνος στην μητρική αγάπη, που θα σώσει τον κόσμο.
Η πρεμιέρα θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 12 Ιανουαρίου στο Θέατρο Άλφα.
Λίγα λόγια για το έργο
Στον περίβολο ενός επαρχιακού νοσοκομείου υπάρχει μία μικρή πτέρυγα για τους ψυχικά αρρώστους, ο θάλαμος Νο6. Εκεί , δύο ψυχές θα βρεθούν, θα αγαπηθούν και θα αναρωτηθούν:
Μα γιατί οι άνθρωποι στην Αγάπη να μην ανταποδίδουν και αυτοί με Αγάπη;
Μα γιατί στην Αλήθεια να απαντούν με Ψέμα;
Μα ποιος κρίνει ποιος είναι «φυσιολογικός» και ποιος όχι;
Μα γιατί άνθρωποι ζουν στο περιθώριο , δίχως αγάπη και αποδοχή;
Μα πώς γίνεται, να κλείνουμε τα αυτιά μας στον ξεριζωμό τόσων ανθρώπων;
Μα πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να θεωρείται «λαθραίος»;
Μα πώς γίνεται οι «νοικοκυραίοι», τα «καλά παιδιά », οι «σωστοί σύζυγοι» να δολοφονούν;
Μα πόσες αδερφές μας θα δούμε ακόμα χτυπημένες, κακοποιημένες, δολοφονημένες;
Μα πόση βία θα ανεχτούμε ακόμα στους δρόμους της πόλης μας;
Μα γιατί οι άνθρωποι δεν ζουν σε αρμονία με την φύση;
Μα πώς γίνεται η δικαιοσύνη να είναι τόσο τυφλή;
Μα πώς χάθηκε η ποίηση και η ομορφιά από τη ζωή μας;
…και κάπως έτσι , μέσα σε αυτήν την μικρή πτέρυγα για ψυχικά ασθενείς, ανθίζει ένας φωτεινός μικρόκοσμος, ανάβει ένα φαναράκι.
