ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
22
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Η συγκινητική ιστορία του «Κύκλου των Χαμένων Ποιητών» (“Dead Poets Society”) παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο σινεμά το 1989, σε σκηνοθεσία του Πίτερ Γουίαρ και σενάριο του Τομ Σούλμαν – ο οποίος υπογράφει και τη θεατρική διασκευή του σεναρίου – κατέκτησε το Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου και έκτοτε ακολούθησαν διθυραμβικές κριτικές και ακόμη περισσότερα βραβεία.
Αυτή, λοιπόν, την αγαπημένη ταινία που και ποιος δεν έχει δει με τον υπέροχο Ρόμπιν Γουίλιαμς στον πρωταγωνιστικό ρόλο του καθηγητή Τζον Κήτινγκ, έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ήδη από τα μέσα Δεκεμβρίου στο θέατρο Βρετάνια. Σε αυτό το πολυαναμενόμενο ανέβασμα – «στοίχημα» για τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη που κρατά το σκηνοθετικό τιμόνι ενός θρυλικού έργου που γέμισε τα σινεμά πριν από 33 σχεδόν χρόνια – βλέπουμε τον Άκη Σακελλαρίου στον ρόλο του αντικομφορμιστή καθηγητή φιλολογίας και υπέρμαχου της ελευθερίας, Τζον Κήτινγκ, ο οποίος καταφέρνει να φέρει τα πάνω κάτω στην αυστηρή και παραδοσιακή Ακαδημία αρρένων του Γουέλτον και κυρίως να αλλάξει τη ζωή των μαθητών του. Επιπλέον στην παράσταση συμμετέχουν ο Τάσος Χαλκιάς, ο οποίος ερμηνεύει τον ρόλο του συντηρητικού διευθυντή Νόλαν και ο Σπύρος Τσεκούρας αυτόν του τραγικού πατέρα κύριου Πέρι.
Στον πυρήνα του έργου, φυσικά, βρίσκονται οι μαθητές της Ακαδημίας, τους οποίους υποδύεται ένας θίασος εκπροσώπων της νέας γενιάς. Αυτοί είναι οι: Πάνος Ζυγούρος, Θοδωρής Θεοδωρακόπουλος, Νικόλας Παπαϊωάννου, Θησέας Παπαπαναγιώτου, Στέφανος Παπατρέχας, Σταύρος Τσουμάνης, Τάσος Τυρογαλάς, Αλέξανδρος Τωμαδάκης, Ειρήνη Λαφαζάνη και Λυδία Στέφου οι οποίοι μας συστήνονται και μάς μιλούν για το ρόλο τους.
Στην παράσταση υποδύομαι τον Τοντ Άντερσον, τον νέο μαθητή του σχολείου.
Μ’ αρέσει πολύ που από γραφής το κείμενο έχει προσδώσει στον ήρωα μια πολύ ζωηρή φαντασία και ένα συγγραφικό ταλέντο, τα οποία ωστόσο ο ίδιος φοβάται να μοιραστεί. Η τόσο ευαίσθητη και συγκινητική προσέγγιση του κ. Κήτιγκ προς αυτόν, όσο και το ισχυρό δέσιμο που αποκτά με την υπόλοιπη παρέα, τον οδηγούν σε μια πολύ φωτεινή εξέλιξη του. Ανακαλύπτει νέες πιο τολμηρές πτυχές του εαυτού του και μαθαίνει να μην αφήνει τη μάχη για πράγματα που θεωρεί ζωτικά και ουσιώδη.
Είμαι παραπάνω από χαρούμενος και ευγνώμων που είμαι μέρος αυτής της ομάδας και απολαμβάνω τόσο τη δουλειά μου όσο και το να παίρνω ορισμένες φορές και το διάλειμμα μου από αυτήν.
Έχοντας δουλέψει δίπλα σε παιδιά, πάντα έβρισκα συγκινητική τη ζέση που δείχνουν όταν κάτι τους εμπνέει.Αλλά και το πόσο διαθέσιμα είναι να εμπιστευτούν και να επενδύσουν συναισθηματικά σε κάτι που τα ιντριγκάρει. Στην ιστορία βλέπουμε μαθητές να διοχετεύουν τη ζωηράδα τους πλέον πιο δημιουργικά και πιο παιχνιδιάρικα στο να μαθαίνουν να επικοινωνούν με τις δικές τους επιθυμίες και κλίσεις και να αποδέχονται τους εαυτούς τους όπως είναι, τολμώντας μάλιστα να πάνε κόντρα και σε βαθιά ριζωμένα κατεστημένα.
Το αγαπημένο μου απόσπασμα από το κείμενο της παράστασης είναι…Τσάρλι: (Μιμείται τον ήχο του τηλεφώνου, βγάζει το παπούτσι του και προσποιείται ότι απαντάει σε τηλέφωνο) Λύκειο Γουέλτον, παρακαλώ;… Ναι, εδώ είναι, μισό λεπτό. Κύριε Νόλαν, ο Θεός είναι. Λέει ότι πρέπει να επιτρέπονται κορίτσια στο Γουέλτον.
Θησέας Παπαπαναγιώτου
Στην παράσταση υποδύομαι τον Στίβεν Μικς.
Στην αρχή δυσκολεύτηκα να τον καταλάβω, αλλά στην πορεία ανακάλυψα πολλά και πολύ ενδιαφέροντα (κατά τη γνώμη μου) χαρακτηριστικά του. Εκείνο που θα ξεχώριζα είναι το πόσο πολύ νοιάζεται για τους άλλους. Θέλει να βοηθάει με όποιον τρόπο μπορεί και χαίρεται πραγματικά με την χαρά των άλλων.
Επίσης, υποφέρω από κλειστοφοβία. Απολαμβάνω να παίζω επιτραπέζια με φίλους. Τέλος, μόνο οι πολύ κοντινοί μου άνθρωποι γνωρίζουν τον μεγαλύτερο ψυχαναγκασμό μου: το πορτάκι στον ηλεκτρολογικό πίνακα του σπιτιού μου πρέπει να είναι ΠΑΝΤΑ κλειστό.
Πώς ξεκινάνε και πώς καταλήγουν. Πώς βιώνουν τις συνθήκες και πώς εν τέλει κάνει ο καθένας τους τη δική του επανάσταση.
Το αγαπημένο μου απόσπασμα από το κείμενο της παράστασης είναι…Κήτινγκ: Προσπαθήστε να μην σκέφτεστε κάτι με τον ίδιο τρόπο δύο φορές. Ακόμα κι όταν νομίζετε ότι γνωρίζετε κάτι, ότι το κατέχετε, αφήστε τη σκέψη σας να πάρει άλλο δρόμο, ακόμα κι αν φοβάστε ότι είναι χαζός ή λάθος. Όταν διαβάζετε ένα έργο, μην αναλογίζεστε μόνο τι σκέφτεται ο συγγραφέας, αναλογιστείτε τι σκέφτεστε εσείς. Πρέπει να μοχθήσετε για να ανακαλύψετε τη δική σας φωνή, κύριοι, και όσο το καθυστερείτε, τόσο πιο δύσκολο θα είναι να τη βρείτε.
Είμαι ηθοποιός, σκηνοθέτης και θεατρικός συγγραφέας.
Παίζω κιθάρα και μου αρέσει πάρα πολύ να τραγουδάω. Κάτι που δεν έχω εκφράσει μέχρι στιγμής είναι πως θα ήθελα να παίξω σε μιούζικαλ.
Στον «Κύκλο των χαμένων ποιητών» έχω τον ρόλο ενός από τους μαθητές, του Τζορτζ Πιτς.Είναι ένας καλοπροαίρετος, κάποιες φορές αφελής έφηβος, ο οποίος δυσκολεύεται αρκετά με τα μαθήματα και τις εργασίες. Φυσικά γοητεύεται πολύ από τον καθηγητή του, τον Κήτινγκ και μέσω αυτού παίρνει δύναμη να ξεδιπλώσει πτυχές που ήταν ως τώρα κρυφές. Αυτό που μου αρέσει πολύ σε αυτόν τον χαρακτήρα είναι η αισιοδοξία του και η υπόγεια υπομονή που έχει μπροστά στις δυσκολίες που συναντάει.
Είτε μέσω της ταινίας είτε από το βιβλίο και είμαι σίγουρος πως και μέσα από την παράσταση θα συμβεί το ίδιο. Το έργο αυτό είναι γεμάτο ποίηση και πάθος! Με γοητεύει πολύ ο τρόπος που ένας καθηγητής με την αγάπη του για τη δουλειά του και την ανάγκη του να μεταδώσει τον ενθουσιασμό του, καταφέρνει να επηρεάσει τον τρόπο σκέψης μιας ολόκληρης τάξης. Είναι η στιγμή αυτή που οι έφηβοι διαμορφώνουν την προσωπικότητά τους και επιλέγουν το δρόμο που θα ακολουθήσουν και σε αυτή τη στιγμή ακριβώς έρχεται ο Κήτινγκ να φωτίσει νέα μονοπάτια και δρόμους, εμπνέοντάς τους.
Το αγαπημένο μου απόσπασμα από το κείμενο της παράστασης είναι…Μία από τις πολλές καταπληκτικές φράσεις που λέει ο Κήτινγκ στους μαθητές του: «Γιατί οι λέξεις, και οι ιδέες πίσω από τις λέξεις, είναι οι μόνες που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Και μην επιτρέψετε σε κανένα να σας πείσει για το αντίθετο».
Τάσος Τυρογαλάς
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Ζάκυνθο.
Είμαι το τέταρτο και τελευταίο παιδί στην οικογένειά μου, κι έχω αποφοιτήσει από τη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (2021) και απ’ το Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου (2020). Ο χορός αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι στη ζωή μου, είτε αυτό σημαίνει μάθημα σε κάποια αίθουσα, είτε χορό μέχρι το πρωί σε κάποιο μπαρ, είτε παρατήρηση των άλλων σωμάτων στο δρόμο. Πώς στέκονται, πώς περπατάνε, πώς κινούνται… Τα σώματα αφηγούνται ιστορίες φτάνει να έχεις το βλέμμα να τις δεις.
Ο χαρακτήρας που υποδύομαι στην παράσταση ονομάζεται Μπόμπυ Τυρς.Ο χαρακτήρας αυτός δεν υπάρχει στο σενάριο της ταινίας ούτε στη θεατρική διασκευή του Τομ Σούλμαν. Είναι μια προσθήκη που εμπνεύστηκε ο σκηνοθέτης μας, Κωνσταντίνος Ασπιώτης, εξού και το όνομα Τυρς απ’ το ΤΥΡογαλάΣ. Είναι ένας χαρακτήρας με χιούμορ, ένα μικρό πειραχτήρι που εκδηλώνει ανά σημεία το πάθος του για το χορό. Εκδηλωτικός και εξωστρεφείς μέχρι το σημείο που ο ”κύκλος” σπάει και το παιδί αυτό αλλάζει. Αν κάτι θα ξεχώριζα είναι το θάρρος του να σχολιάζει ακαριαία το οτιδήποτε συμβαίνει, χωρίς να σκέφτεται.
Απ’ την πρώτη φορά που είδα την ταινία συγκινήθηκα και εντυπωσιάστηκα με τον τρόπο που εισάγεται η ποίηση στη ζωή των παιδιών.Αυτό που μου έχει μείνει περισσότερο είναι ότι η ποίηση και ο τρόπος διδασκαλίας του Κήτινγκ σ’ αυτά τα αγόρια λειτουργεί ως το μέσο για να κάνουν τις πιο παράτολμες δράσεις, όπως να διεκδικήσουν το κορίτσι που αγαπούν, να παίξουν στο θέατρο, να κραυγάσουν και να φτιάξουν ποίηση μπροστά σε όλους. Καθημερινές ίσως δράσεις σίγουρα, αλλά μερικές φορές σου καθορίζουν τη ζωή.
Το αγαπημένο μου απόσπασμα από το κείμενο της παράστασης είναι…«Ναι έτσι απλά. Έτσι απλά καταλαβαίνεις πάντα πότε αυτό που νιώθεις είναι σωστό».
Λυδία Στέφου
Στην παράσταση λέω την ιστορία της Κρις.
Αυτό που ξεχωρίζω σε εκείνη, είναι το θάρρος της να μιλήσει και να δοκιμάσει αυτό που νιώθει.
Αυτό που με συγκινεί περισσότερο στην ιστορία αυτή είναι…Ο χώρος που δίνεται σε αυτά τα παιδιά να παρατηρήσουν από την αρχή τον κόσμο γύρω τους και να ανακαλύψουν τι είναι αυτό που εκείνα λαχταρούν για τους ίδιους.
Μ’ αρέσει αργά την νύχτα που η πόλη κοιμάται, να περπατάμε έξω με τους φίλους μου.Μερικές φορές όταν σε κάποια ταινία συμβαίνει κάτι στενάχωρο ή αγχωτικό για αρκετή ώρα, θα πατήσω το forward ώστε να δω την κατάληξη και μετά θα επιστρέψω εκεί που το είχα αφήσει. Όπου υπάρχει μουσική, θα την χορέψω.
Το αγαπημένο μου απόσπασμα από το κείμενο της παράστασης είναι…«Άκου Νηλ, εκτιμώ το ενδιαφέρον σου αλλά εγώ δεν είμαι σαν και εσένα. Όταν μιλάς εσύ ο κόσμος σε ακολουθεί, σε παρακολουθεί. Εγώ, εγώ δεν είμαι έτσι».«Γιατί;». «Δεν ξέρω. Απλώς, δεν είμαι».
Αλέξανδρος Τωμαδάκης
Είμαι μεγάλος γλυκάκιας ας ξεκινήσουμε με αυτό.
Μπορώ να τρώω μια σοκολάτα κάθε μέρα, γενικά νομίζω έχω πρόβλημα με την σοκολάτα. Επίσης αφήνω πάντα μια μπουκιά όταν τελειώνω το φαγητό μου – εκτός από το επιδόρπιο φυσικά – και γουστάρω πάρα πολύ να ακούω Medieval Fantasy μουσική. Το αγαπημένο μου χόμπι είναι τα επιτραπέζια, είμαι μεγάλος fan.
Στην παράσταση ενσαρκώνω τον ρόλο του Νηλ Πέρυ.Κάτι που ξεχωρίζω σε αυτόν είναι η ικανότητα να κάνει τους ανθρώπους που είναι γύρω του να περνάνε καλά.
Αυτό που με συγκινεί περισσότερο στην ιστορία είναι η πορεία των παιδιών.Πώς ξεκίνησαν και το πώς κατέληξαν.
Το αγαπημένο μου απόσπασμα από το κείμενο της παράστασης είναι…Γιατί λες ότι δεν είσαι έτσι; Δεν πιστεύεις ότι θα μπορούσες να γίνεις «έτσι»;
Θοδωρής Θεοδωρακόπουλος
Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη μουσική από μικρή ηλικία.
Το πρώτο όργανο με το οποίο έπαιξα, ήταν η κιθάρα που έδωσε στη μητέρα μου ο παππούς μου όταν και εκείνη ήταν αντίστοιχα σε νεαρή ηλικία. Έγραφα συνεχώς ιστορίες, ποιήματα και στίχους και ακόμη το κάνω. Πολλές φορές με κάνει να αισθάνομαι ότι υπάρχει ένας κάποιος κόσμος, έστω φανταστικός, στον οποίο έχω τον πλήρη έλεγχο καθώς εγώ τον δημιουργώ. Μετά από πολλά ταξίδια, περνώντας πολύ χρόνο με την οικογένεια μου στη φύση, απέκτησα βαθιά φυσιολατρικη στάση και συνείδηση. Υπάρχουν φορές όπου αυτό που χρειάζομαι είναι μια πεζοπορία μακριά από την Αθήνα.
Ο ρόλος που υποδύομαι στην παράσταση είναι ο Νοξ Οβερστριτ.Σε αυτόν τον χαρακτήρα ξεχωρίζω την ιδιαίτερη ευαισθησία που δείχνει στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τον πρώτο του μεγάλο έρωτα. Όλα για αυτόν ξαφνικά αποκτούν τεράστια σημασία και νόημα. Αντιδρά με μεγάλη υπερβολή στα πάντα καθώς αδυνατεί να διαχειριστεί αυτό που του συμβαίνει. Το ζήτημα για αυτόν, είναι πλέον ζήτημα ζωής η θανάτου. Υπάρχουν σημεία μέσα στο έργο όπου τον βλέπουμε να μην αντέχει άλλο, να σκέφτεται να ανατιναχτεί με την ελπίδα ότι κάποιο από τα κομμάτια του θα καταλήξει μέσω της έκρηξης να φτάσει στην αγαπημένη του και τότε ο σκοπός του θα εκπληρωθεί, θα είναι έστω «για λίγο» δίπλα της, μαζι της.
Από ό,τι θυμάμαι, όταν πρώτη φορά είχα δει την ταινία, αυτό που με συγκίνησε ήταν πως αυτά τα παιδιά ρισκάρουν τα πάντα για να υποστηρίξουν το δίκιο ενός κόσμου που μόλις πρόλαβαν να γνωρίσουν.Πίστεψαν σε κάτι που το έβαλαν πάνω από το θεσμό του σχολείου, της οικογένειας. Αισθάνθηκαν την ανάγκη να το προστατέψουν με κάθε τίμημα. Βλεπουμε ειδικά στην τελευταία σκηνή του έργου πως μπορεί αυτό το αίσθημα δικαίου να σταθεί ως μέσο ταύτισης μεταξύ των χαρακτήρων των παιδιών και του κοινού.
Το αγαπημένο μου απόσπασμα από το κείμενο της παράστασης είναι…Υπάρχεις, είσαι εδώ. Η ζωή συνεχίζεται και μπορείς και εσύ να συμβάλλεις με έναν στίχο. Ποιος θα είναι ο δικός σου στίχος;
Σταύρος Τσουμάνης
Είμαι Παναθηναϊκός, μου αρέσει η ροκ και ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης είναι ο Ταραντίνο.
Κάτι που δε ξέρουν για μένα πολλοί είναι ότι βάζω σε παρά πολλά φαγητά κέτσαπ.
Ο ρόλος μου στην παράσταση είναι αυτός του Ρίτσαρντ Κάμερον.Ένα παιδί το οποίο φοβάται πολύ να φύγει απ’ αυτό που θεωρεί αυτός σωστό.
Αυτό που με συγκινεί περισσότερο στην ιστορία είναι…Το πώς η ποίηση άλλαξε παιδιά σε μια ηλικία που τα πράγματα είναι παρά πολύ εύθραυστα.
Το αγαπημένο μου απόσπασμα από το κείμενο της παράστασης είναι…Όλο το ποίημα του Γουίτμαν. «Υπάρχεις. Υπάρχει ζωή. Το παιχνίδι συνεχίζεται και μπορείς και εσύ να συμβάλεις με ένα στίχο».
Ειρήνη Λαφαζάνη
Είμαι από την Αθήνα.
Τελείωσα τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
Κάνω τους δύο από τους τρεις γυναικείους ρόλους αυτής της παράστασης.Την Τζίννυ και την Γκλόρια. Είναι δύο εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους κορίτσια καθώς η πρώτη είναι πιο ανασφαλής και φαίνεται στην συμπεριφορά της το νεαρό της ηλικίας της, ενώ η δεύτερη είναι μια πιο σεξουαλικά απελευθερωμένη κοπέλα, που το να είναι κοντά στα αγόρια δεν τη στρεσάρει καθόλου.
Αυτό που με συγκινεί περισσότερο στην ιστορία αυτή, είναι η ίδια η ποίηση……που πρεσβεύει έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, κοντύτερα στα συναισθήματά μας, άρα στον εαυτό μας και στους άλλους.
Το αγαπημένο μου απόσπασμα από το κείμενο της παράστασης είναι…Όταν ο Τζόρτζ Πίτς λέει: «Πρέπει να παλέψεις κι άλλο, πρέπει να γίνεις κάτι άλλο».
Η παράσταση «Ο Κύκλος των χαμένων ποιητών» παρουσιάζεται κάθε Τετάρτη στις 19.00, Πέμπτη και Παρασκευή στις 21.00, Σάββατο στις 18.00 (λαϊκή απογευματινή) και 21.00 και Κυριακή στις 19.15 στο Θέατρο Βρετάνια (Πανεπιστημίου 7, Αθήνα).
Τιμές εισιτηρίων: Α ζώνη – πλατεία: 25 ευρώ, Β ζώνη – Εξώστης, Θεωρεία: 22 ευρώ, Γ ζώνη – Εξώστης: 20 ευρώ, Φοιτητικό: 16 ευρώ (εκτός βραδινής Σαββάτου) Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη – Ανέργων: 13 ευρώ, Άνω των 65, ΑΜΕΑ και έως 26 ετών: 16 ευρώ
Προπώληση εδώ.
