Hot or Not #45: Όσα μας άρεσαν και όσα μας «χάλασαν» αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα και πολλά άλλα και θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Το σεναριακό ταλέντο του Γιώργου Καπουτζίδη είναι εδώ και πολλά χρόνια αναγνωρισμένο από κοινό και κριτικούς. Για αυτό και όταν πήγαινα να παρακολουθήσω το νέο του θεατρικό έργο με τίτλο «42497» ήμουν σίγουρη πως η πλοκή του θα με κερδίσει. Το σενάριο της παράστασης ήταν τόσο προσεγμένο σε κάθε του λεπτομέρεια και με τόσες αλήθειες να κρύβονται με μαεστρία πίσω από τα λόγια των πρωταγωνιστών, που με άγγιξε βαθύτατα και συνειδητοποίησα πως τελικά, ένα καλογραμμένο σενάριο επιστημονικής φαντασίας πλησιάζει την πραγματικότητα πολύ απειλητικά.

Σε μία εποχή που οι συνθήκες διαβίωσης στη γη είναι εχθρικές για τους ανθρώπους, έχει δημιουργηθεί μία υπόγεια πολιτεία που χωρίζεται σε τομείς και οι κάτοικοί της ζουν σε κυψέλες, με την καθημερινότητά τους να είναι σχεδόν μηχανική. Κάθε ανθρώπινη επαφή, κάθε συναίσθημα και κάθε διαπροσωπική σχέση θεωρούνται αδυναμία και σχεδόν έχουν ξεχαστεί από τους κατοίκους, τους οποίους οι «ανώτεροι» βλέπουν ως απλούς αριθμούς. Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι μοιρασμένες με τρόπο που μπορούν να ξυπνήσουν στους θεατές τόσο το αίσθημα της οργής, όσο και της συγκίνησης, με τον Μανώλη Κλωνάρη και την Ειρήνη Βαλατσού να ξεχωρίζουν ερμηνευτικά και τον Δημήτρη Γκοτσόπουλο να δίνει μία γεμάτη μπερδεμένα και πολύ αληθινά συναισθήματα ερμηνεία, όπως ακριβώς θα έπρεπε με βάση τον ρόλο του. Το σίγουρο πάντως είναι ότι όσοι επιλέξουν να περάσουν ένα από τα απογεύματά τους στο Θέατρο ΗΒΗ με το «42497», θα φύγουν πιο γεμάτοι, με μπόλικη τροφή για σκέψη και ίσως δάκρυα στα μάτια, μιας και η τελευταία σκηνή του έργου μπορεί να αγγίξει και τους πιο «δύσκολους» θεατές. Μην χάσετε αυτήν την παράσταση!
Ειρήνη Μωραΐτη

@ Γκέλυ Καλαμπάκα

Στο θέατρο Προσκήνιο σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά το κείμενο του Τσέχωφ παρουσιάζεται μοναδικά, αναδεικνύοντας πρώτα τους ίδιους τους χαρακτήρες που πιο πολύ μοιάζουν σαν διάσπαρτα κομμάτια ενός μόνο προσώπου. Εξάλλου όλα μπορούν να συμβούν σε όλους. Όλοι πρωταγωνιστές στο δράμα τους, στη ματαιότητά τους, στις ψευδαισθήσεις τους, στις αποκαλύψεις. Ένα τραπέζι που σιγά-σιγά ξεδιπλώνει το άτσαλα μαζεμένο στη γωνία τραπεζομάντηλο αποκαλύπτοντας πόσα χωράνε πάνω σε αυτό. Ήρωες που πηγαινοέρχονται γύρω του, στις εναλλάξιμες θέσεις, εκεί που κάποτε κάποιος συγκεκριμένος μπορεί ή δε μπορεί να τους ακούσει. Ήρωες που αψηφούν τους κανόνες, ποδοπατώντας το τραπέζι του σκηνικού της Μαρίας Πανουργιά που ευρηματικά στο χώρο του πρωινού, στην εντοπιότητα της καθημερινότητας και της επανάληψης επιλέγεται εδώ και που σε συνδυασμό με τη κίνηση του Τάσου Καραχάλιου δημιουργεί μια παράσταση πολυεπίπεδη, αφού όπου και να εστιάσεις παρατηρείς μια άλλη εξέλιξη.

Ο «Θείος Βάνιας» του Χρήστου Λούλη είναι οξύθυμος, αυθεντικός, απελπισμένος και μάλλον πολύ δυστυχισμένος. Ο Φιντέλ Ταλαμπούκας επίσης σε εξαιρετική ερμηνεία ενσαρκώνει τη γοητεία του διαφορετικού, από τις ιδέες μέχρι και τη παρουσία, η Ηρώ Μπέζου στο ρόλο της Σόνιας συνταράσει στο δεύτερο μισό του έργου και η Θεοδώρα Τζήμου ως φιγούρα πόθου αφήνει το δικό της στίγμα και συμπέρασμα.
Οπωσδήποτε μια καλοστημένη, ενεργητική παράσταση που έχει περάσει σκηνοθετικό και υποκριτικό «κοσκίνισμα» προκειμένου να φέρει εις πέρας τον βαθυστόχαστο κόσμο του Τσέχωφ, χωρίς εντυπωσιασμούς αλλά με ουσία που εντοπίζει τις πυρηνικές ανάγκες και προσπάθειες του ανθρώπου.
Λίνα Ρόκα

Το 2023 δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει καλύτερα! Την Παρασκευή κυκλοφόρησε επιτέλους ο νέος (19ος) δίσκος του Iggy Pop, από τον οποίο είχαμε πάρει μία γεύση πριν από λίγες εβδομάδες μέσα από το “Frenzy” και το “Strung Out Johnny” – δύο δείγματα που προσωπικά με είχαν ενθουσιάσει! Για να μην παρεξηγηθώ, δεν εχω κανένα πρόβλημα με την ποιητική, λίγο jazz πλευρά του Iggy Pop – το “Free” (και το “Après” παρ’ όλο που δεν ξέρω λέξη στα γαλλικά) είναι από τα αγαπημένα μου. Ωστόσο, δεν μπορώ να πω ότι δεν μου είχε λείψει ο “παλιός” πιο punk Iggy (αν και πάντα είναι και θα είναι ο “νονός της punk” κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό), αυτός που βρίσκουμε ξανά στο Every Loser, τίτλο που δανείστηκε από το “Comments”, κομμάτι στο οποίο κράζει ιντερνετικά trolls που τον αποκαλούν “φλώρο” στα social media. Ναι, φτάσαμε σε σημείο κάποιοι να θεωρούν ακόμα και τον Iggy Pop φλώρο, ή τουλάχιστον να δηλώνουν έτσι, σε μία προσπάθεια να νιώσουν “λίγη χαρά”, όπως λέει και ο Iggy. Τελοσπάντων, το “Every Loser” είναι punk, φρέσκο, διασκεδαστικό – ιδανικό soundtrack για αυτό το Σαββατοκύριακο. Προσωπικά αγαπημένα μου κομμάτια το Strung out Johnny, το Neo Punk και το The Regency (στο οποίο ακούμε τον Taylor Hawkins στα ντραμς, μάλλον στην τελευταία δουλειά του).
Τατιάνα Γεωργακοπούλου

©Patroklos Skafidas

Το βράδυ της Πέμπτης μάς βρήκε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου για να παρακολουθήσουμε την παράσταση «Μια Άλλη Θήβα», του Σέρχιο Μπλάνκο, το έργο που επέλεξε ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος να συστήσει στο ελληνικό κοινό και να σκηνοθετήσει τη φετινή σεζόν στην Κεντρική Σκηνή του θεάτρου. Με λίγα λόγια γινόμαστε μάρτυρες των συναντήσεων ενός θεατρικού συγγραφέα κι ενός νεαρού – καταδικασμένου σε ισόβια για πατροκτονία – φυλακισμένου. Σκοπός των συναντήσεων αυτών είναι ο πρώτος να γράψει ένα έργο με επίκεντρο την πατροκτονία, που θα παρουσιαστεί στο θέατρο με ερμηνευτές τον ίδιο τον πατροκτόνο και τον συγγραφέα. Όταν όμως το Υπουργείο Δικαιοσύνης απαγορεύει στον νεαρό φυλακισμένο να συμμετάσχει στην παράσταση, ο συγγραφέας επιλέγει στη θέση του έναν νέο ηθοποιό, ο οποίος θα αναλάβει τελικά να ενσαρκώσει τον ρόλο του πατροκτόνου στο θέατρο. Στην παράσταση παρακολουθούμε παράλληλα τις συναντήσεις αυτές του συγγραφέα με τον φυλακισμένο αλλά και τον ηθοποιό (ρόλοι που ερμηνεύονται από τον ίδιο ηθοποιό) και βλέπουμε τη σχέση που δημιουργείται σταδιακά ανάμεσά τους και τελικά θα τους σημαδέψει για πάντα την πορεία και ζωή τους.

Σε ένα ρεαλιστικό σκηνικό (του Κώστα Πολίτη) που είναι ένα γήπεδο μπάσκετ στις φυλακές περικυκλωμένο από τα συρματοπλέγματα της φυλακής, στήνεται ένα σύγχρονο, βαθύ έργο με έναν Θάνο Λέκκα στον ρόλο του συγγραφέα και έναν Δημήτρη Καπουράνη στους ρόλους του φυλακισμένου και του ηθοποιού, πραγματικά να μάς καθηλώνουν με τις ερμηνείες τους, ζωντανεύοντας τις μνήμες μιας πατροκτονίας και γεννώντας ταυτόχρονα κομβικά ερωτήματα γύρω από τα σωφρονιστικά συστήματα, την ανδρική ταυτότητα, τους ταξικούς διαχωρισμούς, την ψυχική ασθένεια, τη θρησκεία, τον ερωτισμό και άλλα. Μια παράσταση που ειλικρινά παρακολουθείται με «μια ανάσα», δημιουργώντας σου την ανάγκη να φτάσεις στην καρδιά μιας πραγματικά δύσκολης θεματικά ιστορίας, να νιώσεις πραγματική συγκίνηση και τελικά να φτάσεις στο σημείο του επαναπροσδιορισμού του νοήματος της δικής σου ύπαρξης αλλά και άλλων σκέψεων που ετοιμάσου να «κουβαλήσεις» μαζί σου φεύγοντας. Για το κλείσιμο να κάνω μια ειδική μνεία στον Δημήτρη Καπουράνη που ελίσσεται με απίστευτη δεξιοτεχνία συνεχώς, υποδυόμενος τη μια στιγμή τον ρόλο του πατροκτόνου και την αμέσως επόμενη τον ρόλο του ηθοποιού, αφού σωματικά αλλά και λεκτικά το αποτέλεσμα απλά σε μαγνητίζει. Εξαιρετικός και ο Θάνος Λέκκας στον ρόλο του συγγραφέα και μαζί οι δυο τους με μια απίστευτη χημεία και ενέργεια που δύσκολα θα σε αφήσει ασυγκίνητο. Πραγματικά η νέα χρονιά ξεκίνησε θεατρικά με τον καλύτερο τρόπο…
Ευδοκία Βαζούκη

@Meg Boulden/Unsplash

H ταξιθέτρια ελέγχει τα τελευταία εισιτήρια, όταν η κυρία από το κυλικείο του θεάτρου ακούγεται να λέει «μπορείτε να πάρετε τα ποτά σας μέσα στο θέατρο, και να πίνετε στη διάρκεια της παράστασης». Η προτροπή της για κάποιους μεταφράζεται και ως «μπορείτε να πάρετε και το φαγητό σας μέσα στο θέατρο και να τρώτε στη διάρκεια της παράστασης». Τσεκάρεις τουλάχιστον 7-8 άτομα με τα χέρια γεμάτα ποπ κορν και αναψυκτικά λες και πρόκειται να μπουν σε φασαριόζικο κινηματογραφικό blockbuster κι όχι σε θέατρο όπου και ο ψίθυρος ακούγεται και επικοινωνείται σε όλη την πλατεία.
Είναι οι ίδιοι θεατές που όταν μια άλλη ταξιθέτρια, δευτερόλεπτα πριν την έναρξη της παράστασης, ζητήσει το κλείσιμο των κινητών και την απαγόρευση κατανάλωσης φαγητού, παριστάνουν σαν να μην ειπώθηκε ποτέ – και συνεχίζουν ανενόχλητοι. Αδιάφοροι για το αν ενοχλούν τους διπλανούς τους ή τον ηθοποιό – σημειωτέον την πρωταγωνίστρια σε μονόλογο – παράγουν μια τραγελαφική εικόνα: Μασουλάνε με απάθεια την ώρα που ένα πλάσμα δίνει όλη του την ενέργεια και το κουράγιο επί σκηνής.
Έχει, αλήθεια, το θέατρο ανάγκη αυτούς τους θεατές που αντιμετωπίζουν την θεατρική τελετουργία ως spare time, που αδυνατούν να συνδεθούν με τον κόπο και το συναίσθημα της παράστασης και την αντιμετωπίζουν ως άψυχο θέαμα; Είναι αυτονόητο πως όχι. Θεατής δεν γίνεται κανείς απλώς επειδή πληρώνει ένα εισιτήριο και γεμίζει μια θέση στην πλατεία. Θεατής γίνεται κανείς όταν είναι πρόθυμος να γίνει αγωγός μιας κατάστασης, διαδικασίας, συγκίνησης, σκέψης, προβληματισμού. Δύσκολο να συμβεί αυτό με το στόμα γεμάτο τραγανό καλαμπόκι. Δύσκολο να γίνουν όλοι θεατές.
Στέλλα Χαραμή

Αυτή την εβδομάδα, καθώς έβλεπα παντού (στην τηλεόραση και τα social media) διαφημίσεις για το νέο Survivor, έφτασα σε μία τρομακτική συνειδητοποίηση: Υπάρχει περίπτωση να μην απαλλαγούμε πότε από το Survivor. Φέτος διανύουμε την έκτη συνεχή χρονιά με το Survivor στους τηλεοπτικούς μας δέκτες. Και θα πείτε, οκέι δεν είναι το πρώτο τηλεοπτικό υποπροϊόν που πρέπει να ανεχτούμε. Και θα συμφωνήσω. Ίσως ο λόγος που με απελπίζει τόσο αυτός ο συνεχής βομβαρδισμός για το Survivor, είναι γιατί (μαζί με το Bachelor και όλα τα ανάλογα με αυτό τηλεοπτικά ριάλιτι), υποτιμούν την νοημοσύνη μας και κυρίως υποβαθμίζουν την ανθρώπινη αξία. Για ακόμη μια χρονιά, αυτό που θα μας απασχολεί θα είναι το πόσες καρύδες έφαγαν οι διάσημοι, πόσες κουταλιές ρύζι κέρδισαν οι μαχητές και όχι οι πραγματικές οικογένειες, που ζουν δίπλα μας και παλεύουν να επιβιώσουν, όχι στο πλαίσιο ενός παιχνιδιού με χρηματικό έπαθλο, αλλά στην πραγματική ζωή.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Δυστυχώς είναι συχνό το φαινόμενο των χρηστών που συνηθίζουν να ανεβάζουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φωτογραφίες τρίτων ατόμων, χωρίς τη συγκατάθεση τους, με σκοπό τον σχολιασμό ακόμη και τον διασυρμό τους. Την εβδομάδα που μάς πέρασε έπεσα πάνω σε μια τέτοια περίπτωση για εκατομμυριοστή φορά, όταν ένας λογαριασμός στο twitter από τις Ηνωμένες Πολιτείες ανέβασε τη φωτογραφία ενός ζευγαριού που φιλιόταν στο μετρό της Νέας Υόρκης, μόνο και μόνο για να τη διαγράψει λίγες ώρες αφότου του επισημάνθηκε το λάθος του από άλλους χρήστες. Κάτι τέτοιο έχει συμβεί φυσικά άπειρες φορές και στην «ελληνόφωνη πλευρά» του twitter. Ενώ αρκετές φορές μια τέτοια ανάρτηση, δυστυχώς, έχει ως στόχο να γελοιοποιήσει, να ντροπιάσει ή να δυσφημήσει ένα άτομο είτε για την εμφάνιση του είτε γιατί κάνει ή λέει κάτι με το οποίο κάποιος άλλος δεν συμφωνεί. Πόσες φορές δεν είδαμε τα τελευταία χρόνια φωτογραφίες ανθρώπων στα ΜΜΜ που απλώς φορούσαν τη μάσκα λάθος;

Δεν γνωρίζω τι προβλέπει ο ελληνικός νόμος σε τέτοιες περιπτώσεις, ωστόσο, εν έτη 2023 δεν θα έπρεπε να χρειάζεται κανένας νόμος για να αντιληφθούμε πως ακόμη και αν κάποιος κάνει κάτι που μάς φαίνεται ωραίο, γλυκό ή συγκινητικό, ακόμη και αν η ανάρτηση μας δεν κρύβει κάποιον δόλο ή δεν έχει σκοπό να βλάψει κάποιον, ακόμη και αν ενοχλούμαστε από κάτι, δεν πρέπει να παραβιάζεται με αυτόν τον τρόπο η ιδιωτικότητα ενός ατόμου- τι και αν βρίσκεται σε δημόσιο χώρο- θέτοντας σε κίνδυνο την ψυχική του υγεία ή τη σωματική του ασφάλεια για μερικά παραπάνω likes ή followers. Δεν επιθυμούν όλοι οι άνθρωποι να γίνονται viral.
Αριστούλα Ζαχαρίου