Στην πολυαναμενόμενη πρεμιέρα του νέου έργου του Δημήτρη Παπαϊωάννου

Στην κοιλιά μιας υγρής αβύσσου, φωλιάζει ένας μαυροντυμένος άνδρας. Τη μοναξιά του ταράζει μόνο ο ήχος του νερού που για, μερικά λεπτά, είναι και ο μοναδικός ήχος που απλώνεται στην σιωπή της Αλεξάνδρας Τριάντη στο Μέγαρο Μουσικής. Μέχρι που η διαφάνεια του νερού ταράζεται με ρυτίδες από ένα ακόμα σώμα. Ο άνδρας δεν είναι πια μόνος. Ο άνδρας είναι θηρευτής, ίσως ψαράς. Διαρρηγνύει τον λευκό υμένα που τον χωρίζει από το άλλο σώμα, το οποίο τώρα σπαρταράει δίπλα του, όπως όταν ένα ψάρι ξεψυχά. Πόσο οξυγόνο τελικά χωράει στους πνεύμονες αυτού του θηράματος;

Θηρευτής και θήραμα, Suka Horn και Δημήτρης Παπαϊωάννου.

Η σύγκρουση μοιάζει αέναη, κυκλική, βγαλμένη σχεδόν, από τον κόσμο του Μπέκετ. Θα μπορούσε, πάλι, να είναι ο Αχαάβ και ο Μόμπι Ντικ ή ο Σαντιάγκο (του Έρνσεστ Χέμινγουεϊ) και ο μεγάλος ξιφίας του. Αναμφίβολα, είναι η μάχη ενός θύτη με το θύμα του, ενός εξουσιαστή με τον εξουσιαζόμενο, ενός θηριοδαμαστή με το θηρίο του. Ενός όντος που επιθυμεί (ίσως και βίαια) ένα άλλο ον. Μια σχέση οντολογικής εξάρτησης.

Αγαπάει, εξάλλου, τα δίπολα και την έννοια της δυαδικής υπόστασης, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου.  Αρκεί να θυμηθούμε το τελευταίο του ντουέτο στην «Πρώτη ύλη»: Μια μετωπική, ερωτική, πολεμική, αρχετυπική του δημιουργού με το έργο του, του γλύπτη και του αγάλματος, του παρόντος και της ιστορίας. Αυτή την φορά ονομάζει το έργο του «Ink», όπως μελάνι.

Με το χταπόδι στο στόμα.

Έχουν περάσει δέκα χρόνια από εκείνο το φεστιβαλικό ντουέτο (τότε με παρτενέρ τον Μιχάλη Θεοφάνους) και τώρα ο Παπαϊωάννου, συμπράττοντας με τον νεαρό Γερμανό χορευτή Suka Xorn βυθίζει την εικαστικότητα του στο σκοτάδι. Οι λαμπερές αντανακλάσεις του νερού και οι δέσμες φωτός διακόπτουν τα μελανά χρώματα της σύνθεσης του, παράγοντας μερικές εικόνες ανθολογίας, περισσότερο εντυπωσιοθηρικές από το σύνηθες, μα και περισσότερο μοναχικές και σκληρές από το σύνηθες.

Η αφήγηση του «Ink» – εκτός από νερό – αναβλύζει κι από τη μοναξιά της επιθυμίας· θαρρείς κι ο ψαράς του Παπαϊωάννου φαντασιώνεται το κυνήγι: Το ζει ως παιχνίδι του νου, ως παιχνίδι του σεξουαλικού ασυνείδητου και μιας ηδονικής αυτοπραγμάτωσης για να συνεχίζει στο διηνεκές.

Η μουσική του Κορνήλιου Σελαμσή – στην πρώτη του συνεργασία με τον διεθνή δημιουργό – υψώνει λυρικά την κινησιολογική δράση, φέροντας χαρακτηριστικά ενός soundtrack μιας κλασικής ταινίας μυστηρίου ή θρίλερ. Θαυμάσια σύνθεση που είχε, φυσικά, το προνόμιο να εκτελεστεί από την MucicAeterna του Θόδωρου Κουρεντζή και να ηχογραφηθεί σε στούντιο της Γερμανίας.

Η ποιητική φλέβα του Δημήτρη Παπαϊωάννου – πάντα ορατή και παλλόμενη  – εδώ θολώνει από μια νωθρή επαναληπτικότητα· κι ίσως από την ανάγκη μιας πιο ευαίσθητης δραματουργικής συνοχής. Παρόλα αυτά, η δημιουργική του σκέψη παραμένει διαυγής – όσο οι πίδακες με το νερό (ή μήπως είναι σπέρμα ως υλικό ηδονής;) που τον λούζουν στο «Ink». Τα εργαλεία του είναι από καιρό υλικά διεθνών προδιαγραφών. Οι παραστάσεις του είναι υψηλά καλλιτεχνικά γεγονότα.

Οι δύο περφόρμερς στην θερμή υπόκλιση.

Το διέκρινες αυτό, με ευκολία, ώρα πριν η «Αλεξάνδρα Τριάντη» γεμίσει ασφυκτικά, για την πρώτη από τις 18 παραστάσεις που θα δώσει το «Ink» – οι μισές με τον ηθοποιό Χάρη Φραγκούλη να εμφανίζεται στο ρόλο του «Ντυμένου άνδρα», του θηρευτή. Ναι, η καρδιά της πολιτιστικής Αθήνας χτυπούσε στα πεζοδρόμια του Μεγάρου Μουσικής. Από τις εισόδους του περνούσαν εκατοντάδες εκπρόσωποι των Τεχνών, εκπρόσωποι θεσμών του θεάτρου και το χορού, δημοσιογράφοι και φυσικά το πολυπληθές αθηναϊκό κοινό, όλων των ηλικιών, που έριξε (κυριολεκτικά) το σύστημα της προπώλησης (και αυτή τη φορά) για χάρη του.