Hot or Not #46: Όσα μας άρεσαν και όσα μας «χάλασαν» αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα και πολλά άλλα και θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

@Ελίνα Γιουνανλή

Βράδυ Παρασκευής και το θέατρο Βεάκη στην οδό Στουρνάρη των Εξαρχείων είναι κατάμεστο, παρά το γεγονός πως το «Ψηλά απ’ τη Γέφυρα» σε σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη παίζεται ήδη από τον Οκτώβριο. Ένα έργο του σπουδαίου Άρθουρ Μίλερ που αναφέρεται σε ένα πραγματικό γεγονός που έλαβε χώρα στο Μπρούκλιν της δεκαετίας του ’50, όταν χιλιάδες μετανάστες έφταναν εκεί για να δουλέψουν σκληρά και να μπορέσουν να ζήσουν τις οικογένειές τους, κυνηγώντας αυτό το αιώνιο “american dream” και διατηρώντας την ελπίδα τους ζωντανή για ένα καλύτερο μέλλον. Τραγικοί ήρωες που πάλλονται από τις εσωτερικές τους συγκρούσεις, ερωτεύονται, ζηλεύουν, οδηγούνται στην αυτοκαταστροφή και την κόλαση μέχρι και στον θάνατο. Ένα έργο πραγματικά επίκαιρο σήμερα, σε μια εποχή που δεν σταματά να έρχεται αντιμέτωπη με αποκαλύψεις για ανθρώπους που δεν κατάφεραν να αντισταθούν στους δαίμονές τους. Εξαιρετικός ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Έντι Καρμπόνε, του τραγικού πρωταγωνιστή ήρωα, που το ανομολόγητο πάθος του για την νεαρή ανηψιά της γυναίκας του πυροδοτεί μια συγκλονιστική εσωτερική σύγκρουση, η οποία τον οδηγεί τελικά στην αυτοκαταστροφή του. Φυσικά, και οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές (Ιωάννα Παππά, Δημήτρης Μαυρόπουλος, Δημήτρης Καπετανάκος, Μιχάλης Πανάδης και Ευγενία Ξυγκόρου) υπηρέτησαν πολύ καλά τους δικούς τους ρόλους που έρχονται αντιμέτωποι με τις δικές τους αδυναμίες και αδιέξοδα. Για το τέλος, θα ήθελα να αναφερθώ στον ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό σχεδιασμό του φωτισμού – χαρακτηριστικό σήμα κατατεθέν του Γιώργου Νανούρη – στην εξαιρετική επιλογή απουσίας σκηνικού και επίπλων που μπορεί αρχικά να ξενίζει όμως η έλλειψή του δίνει την αίσθηση πως κανένας από τους ήρωες δεν θα καταφέρει να κρυφτεί τελικά ούτε από τον εαυτό του ούτε από κανέναν άλλο, αλλά και τη μουσική που έδενε απόλυτα σε κάθε δραματική σκηνή, με την καταστροφή που έδειχνε να πλησιάζει και κανείς δεν μπορούσε να αποφύγει. Ακολουθεί πιο κάτω κι ένα not που δεν σχετίζεται με την παράσταση σαν παράσταση…
Ευδοκία Βαζούκη

Έφθασα καθυστερημένος την Παρασκευή (και 13…) στο κτίριο της Εθνικής Πινακοθήκης, θέλοντας να παρακολουθήσω τις εργασίες της ημερίδας «Θεοσοφισμός και εικαστικές τέχνες». Είχα προϋπολογίσει το λεγόμενο «ακαδημαϊκό τέταρτο» και, επιπλέον, είχα και μια απροσδόκητη συνάντηση που με καθυστέρησε. Κατεβαίνοντας τις σκάλες που οδηγούν στο υπόγειο όπου βρίσκεται το αμφιθέατρο, εκεί όπου διεξαγόταν η ημερίδα, είδα αρκετό κόσμο συγκεντρωμένο έξω από την είσοδο. Η πρώτη σκέψη ήταν ότι η έναρξη της συνεδρίας καθυστέρησε περισσότερο απ’ όσο εγώ. Χαιρετώντας, όμως, κάποιους γνωστούς συνειδητοποίησα ότι οι υπεύθυνοι της Πινακοθήκης είχαν εγκαταστήσει μια οθόνη έξω από την αίθουσα για να μεταδίδονται οι εργασίες στο κοινό, γιατί η αίθουσα του αμφιθεάτρου, χωρητικότητας 250 θέσεων, όχι μόνο είχε γεμίσει αλλά το κοινό καθόταν ακόμη και στα σκαλοπάτια! Ιστορικοί της τέχνης και φοιτητές, καλλιτέχνες, αλλά και άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας συνωστίζονταν προκειμένου να παρακολουθήσουν εισηγήσεις υψηλής ποιότητας, όπως αποδείχθηκε, αλλά για ένα θέμα που, κάποιος χωρίς ιδιαίτερη τριβή με την ιστορία της τέχνης θα χαρακτήριζε «ειδικού ενδιαφέροντος»… Η κοσμοπλημμύρα που παρατηρήθηκε –μετά από πολλά χρόνια– αποτελεί ζωντανή απόδειξη ότι το στοίχημα που έβαλε η νέα διευθύντρια του Ιδρύματος, Συραγώ Τσιάρα, να αναζωογονήσει την Πινακοθήκη εκπονώντας ένα παράλληλο των εκθέσεων δημόσιο πρόγραμμα που θα απευθύνεται σε κοινό νεανικότερο, ζωντανότερο και πιο κινητικό, και όχι μονάχα στους κοσμικούς κύκλους του Κολωνακίου, έκανε το πρώτο βήμα για να το κερδίσει. Θα περιμένουμε με πολύ ενδιαφέρον το επόμενο βήμα – όπως και την έκδοση των πρακτικών της πολύ ενδιαφέρουσας επιστημονικής συνάντησης.
Σπύρος Κακουριώτης

Το βράδυ της Πέμπτης που μας πέρασε επέλεξα να το περάσω στο θέατρο Διάνα με την παράσταση «Το πάρτυ της ζωής μου» σε σενάριο Ελένης Ράντου και σκηνοθεσία Ανέστη Αζά, και η επιλογή αυτή σίγουρα με αντάμειψε. Ένα γεμάτο, σχεδόν ασφυκτικά μιας και οι περισσότερες παραστάσεις είναι sold-out, θέατρο έγινε μάρτυρας μίας μοναδικής ερμηνείας που προσωπικά με καθήλωσε στη θέση μου και με έκανε για 2 ώρες να μη μπορώ να πάρω τα μάτια μου από την Ελένη Ράντου, η οποία πραγματικά είναι το φωτεινό παράδειγμα της φράσης «ο ηθοποιός δίνει την ψυχή του στο θεατρικό σανίδι». Μία ψυχή γεμάτη πόνο, αγάπη, θλίψη και αισιοδοξία στη συγκεκριμένη περίπτωση, με όλα αυτά τα συναισθήματα να μπερδεύονται και από εκεί που γελάς με τη ψυχή σου, το επόμενο λεπτό νιώθεις τα δάκρυα να κυλούν στα μάγουλά σου, σε μία ιστορία που ταξιδεύει στον χρόνο μέσα από τα βιώματα μίας γυναίκας που αγαπά, πληγώνεται και τελικά βρίσκει χιλιάδες λόγους που αξίζει να ζεις με αισιοδοξία.

Ακόμα και η ίδια η Ελένη Ράντου, η οποία μετέφερε τον μονόλογο της με τόσο ρεαλισμό, που για την πρώτη μισή ώρα της παράστασης θα μπορούσε κανείς να πιστέψει πως αφηγείται τη δική της ζωή, ήταν τόσο έντονα φορτισμένη που έκλαιγε μαζί με το κοινό μέχρι και το τελευταίο λεπτό! Όμως στη σκηνή δεν ήταν μόνη της, είχε τρυφερή παρηγοριά στον δύσκολο ρόλο της τους String Demons, Κωνσταντίνο και Λυδία Μπουντούνη, οι οποίοι όπως δηλώνει και το όνομά τους είναι πραγματικά «δαιμόνιοι» με εξαιρετικό τρόπο σε αυτό που κάνουν και καταφέρνουν να αγκαλιάσουν μοναδικά με τη μουσική τους την ερμηνεία της ηθοποιού. Αν ακόμα δεν έχετε δει αυτή την εκπληκτική παράσταση, σπεύστε να κλείσετε εισιτήρια όσο προλαβαίνετε και ετοιμαστείτε να επιβιβαστείτε σε ένα αξέχαστο τρενάκι συναισθημάτων που αντιπροσωπεύει απόλυτα τη ζωή αλλά ταυτόχρονα μας υπενθυμίζει και τους λόγους που πρέπει να τη ζούμε καθημερινά, σαν να είναι ένα πάρτυ.
Ειρήνη Μωραΐτη

Η πρώτη ταινία που επέλεξα να δω στο σινεμά για το 2023 ήταν το «Aftersun» της Charlotte Wells -το οποίο δεν είχα προλάβει να δω στις Νύχτες Πρεμιέρας. Φυσικά, ήταν μια εβδομάδα που θα μπορούσε να δυσκολέψει πολύ την πρώτη μου επιλογή με το «The Whale» του Darren Aronofsky αλλά και το «The Fabelmans» του Steven Spielberg να βρίσκονται ήδη στις αίθουσες. Όμως, η επιλογή ήταν μονόδρομος καθώς το «Aftersun» μετρούσε ήδη πριν τα Χριστούγεννα στα σινεμά και πολύ φοβόμουν μήπως δεν το προλάβω. Επέλεξα το «Άστορ» και μόλις είδα την τεράστια ουρά και την αίθουσα να γεμίζει ασφυκτικά, πήρα διπλή χαρά, αφενός γιατί μια ταινία που ήδη παίζεται για καιρό, συνεχίζει δυναμικά και αφετέρου γιατί μια αίθουσα που λίγο λείπει να κλείσει, αποδεικνύει πόσο ζωτική είναι για το κέντρο της πόλης!

Όσον αφορά την ταινία, πραγματεύεται τη σχέση ενός νέου πατέρα με την 11χρονη κόρη του στις κοινές τους διακοπές στην Τουρκία. Δεν μπορούσε να αφήσει κανέναν ανεπηρέαστο αυτή η ιστορία, αληθινή και με μια διάχυτη μελαγχολία. Το ντεμπούτο της Charlotte Wells είναι αντάξιο των προσδοκιών του, δεδομένου ότι μιλάμε για μια ταινία που ακούστηκε -κι ακόμη ακούγεται- πολύ! Η μικρή πρωταγωνίστρια, Frankie Corio, σου δίνει την εντύπωση πως δεν παίζει καθόλου ενώ δεν κρυβόταν η χημεία που είχε υποκριτικά με τον ανερχόμενο και πολύ ταλαντούχο Paul Mescal.
Φωτεινή Νικολίτσα

Φωτογραφία: Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τότε που τα Πατήσια σταμάτησαν να αποτελούν καθημερινότητα για εμένα και -χωρίς να το καταλάβω- αυτόν τον ένα χρόνο έμεινα μακριά και από την αγαπημένη μου Κυψέλη. Έτσι, λοιπόν, η επίσκεψη στο Kick στάθηκε η αφορμή να συνειδητοποιήσω ότι όσο μεγάλες κι αν είναι οι αποστάσεις, η Κυψέλη αξίζει κάθε λεπτό από τον χρόνο μου. Το Kick είναι ένα αμιγώς κυψελιώτικο στέκι, η γειτονιά και οι Κυψελιώτες το έχουν αγκαλιάσει -κι αυτό λέει πολλά-, έχει νορμάλ τιμές, ζεστό, φιλικό περιβάλλον -α! και old-school μωσαϊκό πάτωμα. Αν υπάρχει ένας λόγος που το αγαπώ όμως, αυτός είναι ο υπέροχος καφές (Area 51 εγγύηση) και τα καταπληκτικά snacks με highlight το εικονιζόμενο bagel με παπαρουνόσπορο και σολωμό. Αν σε βγάλει ποτέ ο δρόμος σου στην Κυψέλη, νομίζω επιβάλλεται να σταματήσεις για έναν καφέ. Και όσο περιμένεις να ετοιμαστεί ο καφές σου, μπορείς να χαζέψεις τα ρούχα και αξεσουάρ του INDIEGO Clothing – όλο και κάτι θα τραβήξει την προσοχή σου.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Σε βραδιά φίλων, στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα, βρέθηκα την Τρίτη που μάς πέρασε, για να παρακολουθήσω την παράσταση «O Υπέροχος Γκάτσμπυ», σε σκηνοθεσία του Αλέξιου Κοτσώρη. Το μυθιστόρημα του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ, που δημοσιεύθηκε το 1925, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο ελληνικό θέατρο, σε διασκευή Simon Levy και επιλογή δραματολογίου – μετάφραση της Μαργαρίτας Δαλαμάγκα-Καλογήρου. Στο έργο, ο Νικ Κάραγουεϊ (Αριστείδης Βέβης) μεταβαίνει από τις μεσοδυτικές πολιτείες στη Νέα Υόρκη για να κυνηγήσει το δικό του «Αμερικάνικο Όνειρο». Εκεί, στον γεμάτο απατηλή λάμψη κόσμο της νεοϋορκέζικης αριστοκρατίας του Λονγκ Άιλαντ, θα γνωρίσει τον αινιγματικό εκατομμυριούχο Τζέι Γκάτσμπυ (Αλέξιος Κοτσώρης) και θα γίνει μάρτυρας ενός αδιέξοδου και, εν τέλει, καταστροφικού έρωτα. Του Γκάτσμπυ για την «εγκλωβισμένη» σε ένα προβληματικό γάμο ξαδέρφη του Νικ, Ντέζι (Ευγενία Καραμπεσίνη).

Στην προσεγμένη παράσταση του Αλέξιου Κοτσώρη, η ηδονιστική υπερβολή και η εξωφρενική χλιδή της «εποχής της τζαζ», οπτικοποιείται τόσο από το ιδιόμορφο, συμβολικό σκηνικό της Ελεονώρας Καραβάνη, όσο και από τα κοστούμια της Nora Ponti. Μα πάνω από όλα αναβιώνει μέσα από τον ψυχισμό των ηρώων, ερμηνευμένων με προσήλωση και προσοχή από τους Αριστείδη Βέβη, Ευγενία Καραμπεσίνη, Γιώργο Γκιόκα, Φωτεινή Τεντολούρη, Λήδα Μανούσου Αλεξίου, Νάσο Φρίγγη και Αλέξιο Κοτσώρη. Ο καθένας (ήρωας) κουβαλώντας τις ελπίδες, τα όνειρα και τις αυταπάτες του. Το υπαρξιακό κενό δεν δείχνει να καλύπτεται από τον άκρατο υλισμό και τις εφήμερες απολαύσεις. Τα προσωπεία πέφτουν, η προσποίηση δίνει σιγά σιγά τη θέση της στη σκληρή, κυνική και βίαιη πραγματικότητα και τη ματαιότητα, τα όνειρα καταρρέουν και ο «παράδεισος» που προσδοκούν να «φτάσουν», με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, παραμένει απλώς ένα «πράσινο φως» σε μια «ακτή» που αποδεικνύεται απρόσιτη και μακρινή. Εκείνοι που είναι σε θέση να συμβιβαστούν ή τουλάχιστον να γνωρίζουν τους κανόνες του «παιχνιδιού» καταφέρνουν να επιβιώσουν, εκείνοι που παραμένουν προσκολλημένοι σε ανέφικτες «υποσχέσεις» στο τέλος συντρίβονται.
Αριστούλα Ζαχαρίου

Η παρακολούθηση μιας παράστασης αποτελεί μια ολοκληρωμένη εμπειρία για κάποιους, οι οποίοι με προσοχή έχουν ξεχωρίσει ανάμεσα στην υπερπληθώρα των παραστάσεων που παίζονται κάθε σεζόν στην Αθήνα, την παράσταση εκείνη στην οποία θα διαθέσουν το πολύτιμο – ειδικά στις μέρες μας – 20άρικο, ετοιμάζονται με χαρά και προσμονή και βγαίνουν από το σπίτι τους για να βρεθούν σε μια θεατρική αίθουσα. Να συγκεντρωθούν και να αφιερωθούν σε μια ιστορία για ένα σχεδόν γεμάτο δίωρο τις περισσότερες φορές, πατώντας προσωρινά “pause” σε μια καθημερινότητα που τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Υπάρχουν κι εκείνοι που είτε έχουν την περιέργεια να δοκιμάσουν μια διαφορετικού είδους ψυχαγωγία – εξ ού και η ολοένα μεγαλύτερη προέλευση νεαρότερων ηλικιών στα θέατρα το τελευταίο διάστημα – είτε θέλουν να δουν ζωντανά τους αγαπημένους τους ηθοποιούς που γνώρισαν από την πρόσφατη αναγέννηση της τηλεοπτικής μυθοπλασίας, είτε απλώς θέλουν να περάσει ευχάριστα ο ελεύθερος χρόνος που τυχόν έχουν στη διάθεσή τους. Σεβαστά όλα και φυσικά ο καθένας πηγαίνει να παρακολουθήσει μία παράσταση για τους δικούς του προσωπικούς λόγους. Ωστόσο, θα ήθελα σε αυτό το σημείο να επισημάνω το γεγονός ότι ο οποιοσδήποτε από εμάς πληρώνει ένα χι ποσό που του εξασφαλίζει την είσοδό του σε μία θεατρική αίθουσα, δεν του δίνει ταυτόχρονα το δικαίωμα να συμπεριφέρεται με την άνεση σαν να βρίσκεται στο σπίτι του.
Την προηγούμενη εβδομάδα η συνάδελφος Στέλλα Χαραμή μίλησε για το γεγονός ότι υπάρχουν πολλοί θεατές που τρώνε και πίνουν την ώρα της παράστασης. Το λιγότερο αγενές. Ωστόσο εγώ θα μιλήσω για τη δική μου εμπειρία την ώρα που παρακολουθούσα την παράσταση «Ψηλά απ’ τη Γέφυρα», για την οποία μίλησα λίγο πιο πάνω. Δεν ήταν καθόλου λίγες οι στιγμές που ένιωσα άβολα καθώς θεατές μιλούσαν κανονικά μεταξύ τους την ώρα της δράσης, που κάθε παραμικρός ψίθυρος ακούγεται σε όλη την πλατεία και πιθανώς να φτάνει και στην σκηνή την ώρα που οι ηθοποιοί προσπαθούν με κάθε τρόπο να μάς κάνουν μέρος μιας ολοκληρωμένης συναισθηματικά διαδικασίας. Μερικοί δεν δίσταζαν να γελούν νευρικά και δυνατά σε σημεία που δεν “σήκωναν” γέλιο, ακόμη και να απαντούν σε ερωτήματα των ηθοποιών που δεν απευθύνονταν φυσικά στον κοινό. Επιπλέον, κάθε επιφώνημα έκπληξης, τρόμου, θαυμασμού ή αποδοκιμασίας έστω και αν γινόταν στιγμιαία, καλό είναι να μην εκφράζεται δυνατά γιατί ενοχλεί τους ηθοποιούς και βγάζει από την όλη ατμόσφαιρα κάποιους από τους θεατές. Μου προκαλεί τεράστια χαρά το γεγονός πως οι νέες παραστάσεις έχουν καταφέρει να προσελκύσουν νέο κοινό στο θέατρο, αλλά καιρός είναι να μάθουμε να είμαστε θεατές ως μέρος ενός ζωντανού συνόλου και μιας εμπειρίας σε πραγματικό χρόνο και ας μη συμπεριφερόμαστε όπως όταν βλέπουμε μία ταινία μόνοι στο σπίτι μας….
Ευδοκία Βαζούκη