Περιμένεις ένα ποίημα του Ουίλιαμ Μπλέικ για ηχητικό παρασκήνιο και ακούς τα πάντα μέσα από ένα χαϊκού! Οι λίγες γραμμές μαζεύουν ό,τι πιάνεται και τα υπόλοιπα μένουν να αιωρούνται στο διηνεκές.
Ο σαμουράι ακολουθεί τον ινδιάνο-καουμπόι σε έναν παράδεισο που δεν υπάρχει. Το φάντασμα με το κατάνα απαιτεί: πες μου ένα ποίημα για την ψυχή μου. Ο άλλος Μπλέικ στέλνει ένα δαχτυλίδι καπνού στον αέρα και λέει ορίστε το ποίημα σου. Ο Κανένας, -που δεν φαίνεται- όμως, διαλύει σύννεφα και σπαθιά. Αφουγκράζεται το γουργουρητό του περιστεριού και αποφαίνεται: Ο παράδεισος μπορεί να περιμένει. Πρέπει να καθαριστούμε πρώτα. Οι συνταξιδιώτες κοιτάζονται. Πριν κάνουν άλλο βήμα βρέχονται από κομψότητα και μελαγχολία. Νότες λούζουν τα μαλλιά τους και καθαρίζουν τα μυαλά τους. Η πορεία συνεχίζεται και ο δρόμος τελειώνει. Καμία πύλη και κανένας Πέτρος δεν υπάρχει. Ένας γκρίζος τοίχος περιμένει το άγγιγμα τους, τα λόγια τους. Ο Ουίλιαμ Μπλέικ αποσύρεται γιατί έφτασαν οι Γάλλοι. Οι νεκροί ξέρουν τι θα γράψουν: ακολούθησε την τρέλα και πολλαπλασίασε τα χτυπήματα. Και να η μεγάλη είσοδος-έξοδος! Άντρες με μούσια και λιπόσαρκα κορμιά αναφωνούν: Χαίρε Τζιμ Τζάρμους, οι κινηματογραφόφιλοι σε χαιρετούν!
Διαβάστε περισσότερα στο Gazzetta.gr
