Hot or Not #47: Όσα μας άρεσαν και όσα μας «χάλασαν» αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα και πολλά άλλα και θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

@Ελίνα Γιουνανλή.

Για τους νεότερους θεατές «Η σπασμένη στάμνα» είναι ένας θεατρικός θρύλος. Όλοι γι’ αυτήν μιλούσαν, πίσω στην δεκαετία του ’80, ως μια από τις παραστάσεις που σύστησαν το Θέατρο της Οδού Κυκλάδων και μάλιστα σε συν-σκηνοθεσία του Λευτέρη Βογιατζή και του Βασίλη Παπαβασιλείου. Κι έτσι το ανέβασμα της κωμωδίας του Κλάιστ στο Εθνικό Θέατρο, μετά από 40 ακριβώς χρόνια, έρχεται να αποκαταστήσει την «αδικία» για όλους εμάς που αυτονόητα δεν έχουμε δει την παράσταση μα ούτε και γνωρίζουμε το έργο. Ο Ακύλλας Καραζήσης και ο Νίκος Χατζόπουλος φέρνουν αυτό, το αδίκως παραγκωνισμένο, κείμενο στην επόμενη γενιά, σχεδόν με ιδανικούς όρους. Αφενός γιατί προτάσσουν την κωμική της φύση – κι ας πρόκειται για μια σκοτεινή αλληγορία. Αφετέρου, γιατί το κάνουν από κοινού, συνεχίζοντας την γόνιμη παράδοση των συν-σκηνοθεσιών τους. Και τέλος, γιατί παραδίδουν μια ευφρόσυνη και συνάμα στοχαστική παράσταση που τιμά την έννοια της θεατρικότητας.

Παρατηρείστε τον Ακύλλα Καραζήση ως Επιθεωρητή Βάλτερ να παρακολουθεί την παράσταση από απόσταση σαν σκηνοθέτης και να ανεβαίνει στη σκηνή, σχεδόν, καθοδηγώντας τον «ηθοποιό» του, τον Νίκο Χατζόσπουλο ως δικαστή Αδάμ – εδώ σε μια λαμπρή ερμηνεία. Δεν έχουμε μόνο από γραφής μια παράσταση με στοιχεία θεάτρου μέσα στο θέατρο, αλλά και οι ίδιοι οι δημιουργοί της κατασκευάζουν μια ακόμα θεατρική στιβάδα που πλουτίζει την πλοκή.

Για κωμικό ρεσιτάλ πρέπει να μιλήσουμε στην περίπτωση της Μάρθας Φριντζήλα (αλήθεια, γιατί δεν ασχολείται πιο εντατικά με το είδος;) και του Θάνου Τοκάκη. Έξοχοι. Η Κίττυ Παϊταζόγλου καταφέρνει να βρει το επώδυνο βάθος του κοριτσιού που έχει υποστεί σεξουαλική παρενόχληση αλλά καταφέρνει ν’ αρθρώσει φωνή. Μόνο τα, υπέρ το δέον, λιτά σκηνικά της Κλειώς Μπομπότη (μας έχει συνηθίσει και σε κατασκευές εικαστικού χαρακτήρα, εξάλλου) αποδυναμώνουν τη θέαση, επιτρέποντας στην αχανή σκηνή να βασιλεύει εις βάρος των ανθρώπινων σωμάτων. Κατά τα άλλα, μια ακόμα επιτυχία στο φετινό ρεπερτόριο του Εθνικού Θεάτρου.
Στέλλα Χαραμή

Είχα καιρό να παρακολουθήσω κωμωδία – το ομολογώ. Κυρίως γιατί τα δράματα έχουν ένα μεγάλο αναλυτικό ενδιαφέρον (αν είναι καλά) και γιατί συχνά το χιούμορ έχει αντικατασταθεί από το επιφανειακό αστείο. Στους «Αόρατους» της COSMOTE TV συναντάμε ένα ετερόκλητο παρεάκι από αγαπημένους ηθοποιούς (Νίκος Πουρσανίδης, Γιούλικα Σκαφιδά, Μάκης Παπαδημητρίου, Βασιλική Τρουφάκου, Γιώργος Χρανιώτης, Δημήτρης Πιατάς κ.α) που εφευρετικά ξεφεύγουν από τα προσωπικά τέλματα των βαρετών καθημερινών δουλειών τους παρέχοντας υπηρεσίες «άλλοθι» σε παντρεμένους και μη που έχουν… άλλα σχέδια.

Ξαφνικά βρίσκονται υπόλογοι στο αστυνομικό τμήμα. Το σενάριο της σειράς αντιμετωπίζει τις αυτοτελείς ιστορίες και υποθέσεις μέσα από το πρίσμα της φιλίας, της δημιουργικότητας, της καλής πρόθεσης και δε διστάζει να κάνει ορατά τα ιδιαίτερα στοιχεία κάθε ήρωα, τα κρυφά ταλέντα, το χιούμορ τους, τις αγωνίες τις προσωπικές με μια ζεστή ευαισθησία που συνεπαίρνει. Ο Χάρης Μαζαράκης αγαπάει τους ηθοποιούς του και δημιουργεί το καθημερινό τους κόσμο με πολύ όμορφη σκηνοθετική άποψη. Μια σειρά με πολύ γέλιο, σύγχρονες φιγούρες, καταπληκτικό styling και σίγουρα η απόλυτη πρόταση για binge-watching, αφού τα 8 τριανταπεντάλεπτα επεισόδια είναι ιδανικά για μια ευχάριστη αποφόρτιση.
Λίνα Ρόκα

Την περασμένη εβδομάδα, η Miley Cyrus μάς έδωσε επιτέλους μία πρώτη γεύση από το νέο της άλμπουμ, Endless Summer Vacation, μέσα από το τραγούδι “Flowers”, ένα σύντομο αλλά χορευτικό κομμάτι, που μπορεί να επαναλαμβάνεται (λίγο περισσότερο για τα δικά μου γούστα), αλλά έχει τόσο απολαυστικούς στίχους που του το συγχωρείς. “Άρχισα να κλαίω, και τότε θυμήθηκα: μπορώ να αγοράσω λουλούδια στον εαυτό μου, να γράψω το όνομα μου στην άμμο, να μιλάω με τον εαυτό μου για ώρες και να λέω πράγματα που δεν καταλαβαίνεις καν” τραγουδάει η Miley και σκέφτομαι ότι καμια φορά είναι σημαντικό να μας υπενθυμίζει κάποιος αυτονόητα πράγματα, που ωστόσο ξεχνάμε: Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από τον χρόνο που αφιερώνεις να γνωρίσεις και να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Ανεξαρτήτως τοξικού πρώην (που μάλλον σε αυτόν -τον γνωστό- αναφέρεται η Miley) είναι σημαντικό να περνάς τόσο καλά με τον εαυτό σου, που να μην φοβάσαι την (στιγμιαία) μοναχικότητα. Γιατί όταν δεν αντέχεις να είσαι μόνος σου, οι πιθανότητες λένε ότι θα συμβιβαστείς πιο εύκολα με κάτι που δεν έχει τίποτα να σου προσφέρει, είτε αυτό είναι μία ερωτική/φιλική σχέση, είτε μία κατάσταση που δεν σε εκφράζει πια.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο ζωντάνεψε τον μύθο του Πινόκιο, του αγαπημένου ξύλινου αγοριού της παιδικής μας ηλικίας, στη νέα του ταινία που προσγειώθηκε πρόσφατα στην πλατφόρμα του Netflix. Αγαπώντας ιδιαίτερα την αισθητική του Μεξικανού σκηνοθέτη η επιλογή του να αφιερώσω ένα χαλαρό βράδυ στο να δω την ταινία με την παρέα μου ήταν μονόδρομος. Μπλέκοντας την τρυφερή ιστορία του Πινόκιο από το κλασικό παραμύθι του Κάρλο Κολόντι, προσθέτοντας χιούμορ αλλά παραμένοντας πιστός στην ανθρωπιστική προσέγγιση ο Ντελ Τόρο μάς παραδίδει ένα ευαίσθητο με πολλές φιλοσοφικές αναζητήσεις και συνάμα σκοτεινό φιλμ, «δεμένο» με τη γοτθική αισθητική του και animation μαριονέτες που ταίριαζαν απόλυτα σε αυτό που είχε στο μυαλό του ο εμπνευστής του Πινόκιο. Μάλιστα η όλη ατμόσφαιρα του φιλμ θύμιζε animation μιας άλλης εποχής του σινεμά, ενώ δεν έλειπαν οι αναφορές στις αντιφασιστικές απόψεις του σκηνοθέτη. Οι στιγμές που πιάνεις τον εαυτό σου να συγκινείται είναι πολλές – ειδικά στα τελευταία δέκα λεπτά της ταινίας – αλλά στην τελική αυτός δεν είναι ο στόχος ενός παραμυθιού; Να αφήσεις στην άκρη έστω για λίγο τον ενήλικο εαυτό σου και να αφήσεις τα συναισθήματά σου να σε παρασύρουν;
Ευδοκία Βαζούκη