Hot or Not #48: Όσα μας άρεσαν και όσα μας «χάλασαν» αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα και πολλά άλλα και θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Φωτογραφία: Ευδοκία Βαζούκη

Καιρό είχαμε βάλει «στο μάτι» με τη συνάδελφο, φίλη και επίσημα πλέον partner μου σε ό,τι έχει να κάνει με Τέχνη, Φωτεινή Νικολίτσα, την υβριδική έκθεση «Πολυκατοικία», που φιλοξενείται ήδη από τα τέλη Νοεμβρίου στους δύο εκθεσιακούς χώρους του ισογείου της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης στην οδό Μασσαλίας. Ζωγραφική, γλυπτική, εγκαταστάσεις, βίντεο, φωτογραφία, τεκμήρια, μακέτες, αναμνηστικές σημειώσεις και άλλο αρχειακό υλικό ενώνουν τις δυνάμεις τους και στήνουν ένα σύνθετο εικαστικό και ταυτόχρονα θεωρητικό εγχείρημα με θέμα την «πολυκατοικία» ως ισχυρό κοινωνικό, αισθητικό και συναισθηματικό σύμβολο στην αστική ζωή των τελευταίων 100 χρόνων. Η πολυκατοικία, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, γεννήθηκε από το διάταγμα του 1929 περί οριζοντίου δομήσεως, αλλά μεταπολεμικά συνδέθηκε με την αστυφιλία και την αντιπαροχή, όπως και με την ανάπτυξη των προαστίων και η αισθητική, η αρχιτεκτονική και η κοινωνιολογική ερμηνεία της παραμένει πάντα ένα ενδιαφέρον ζητούμενο. Από την υφασμένη σε αργαλειό πολυκατοικία της Ιωάννας Τερλίδου μέχρι την αυθεντική μακέτα της ξακουστής Μπλε Πολυκατοικίας στα Εξάρχεια και το «Τετράγωνα και Καμινάδες» του Ζογγολόπουλου από ανοξείδωτο χάλυβα, η έκθεση ήταν μια πραγματικά υπέροχη βόλτα στην ιστορία της «πολυκατοικίας» και το πώς αυτή συνδέεται μαζί μας μέσω του βιώματος. Η, πολλές φορές άσχημη, εικόνα των πολυκατοικιών της πόλης δεν κρύβεται και δεν εξιδανικεύεται μέσω των εκθεμάτων αλλά σε καλεί να γίνεις μέρος των κτηρίων, σχεδόν μπαίνοντας στο εσωτερικό τους, χαζεύοντας τη θέα από τις ταράτσες και τις αμέτρητες κεραίες που τα βράδια σβήνουν και χάνονται κάτω από τον έναστρο ουρανό. Με την Φωτεινή αφήσαμε την έκθεση να μας απορροφήσει συζητώντας συχνά για τις εισόδους των πολυκατοικιών που τόσο αγαπάμε. Η έκθεση θα συνεχιστεί μέχρι και τις 25/2 και πραγματικά αξίζει μία επίσκεψη.
Ευδοκία Βαζούκη

Ένα χρόνο μετά την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, εκατόμβες νεκρών, αναρίθμητων ανέστιων και προσφύγων μετά, βγαίνει στις αίθουσες μια ουκρανική ταινία υπό τον ελληνικό τίτλο «Ο όρκος του Παμφίρ». Είναι το ντεμπούτο του  Ντμίτρο Σουκολίτκι-Σόμπτσουκ (δύσκολο όνομα για να γράψεις, πόσο μάλλον να το προφέρεις) που ολοκληρώθηκε μετά το ξέσπασμα του πολέμου και προβλήθηκε στην τελευταία διοργάνωση του Φεστιβάλ των Καννών. Και μπορεί ο πόλεμος να μην αναφέρεται ούτε ως υποψία στην αφήγηση του πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη, υπάρχει όμως, η εσωτερική μάχη μιας χώρας να επιβιώσει κάτω από άγριες συνθήκες. Στα σύνορα της Ουκρανίας με τη Ρουμανία, σε ένα χωριό πνιγμένο στην ομίχλη και τη λάσπη, το λαθρεμπόριο ανθεί, ως μοναδική (για τους περισσότερους) διέξοδος σε μια πιο ανθρώπινη ζωή. Ο Λεονίντ, ένας εξόριστος εργάτης στην Πολωνία, που αρνείται να συμβιβαστεί με αυτήν την προοπτική, επισκέπτεται την οικογένεια του. Βρίσκεται, όμως, παγιδευμένος σε αυτόν τον φαύλο κύκλο ανομίας, ανίσχυρος να υπερασπιστεί τις ηθικές αξίες του και ένα καλύτερο μέλλον για εκείνον και τους δικούς του ανθρώπους. Μια σκληρή ταινία, μια σύγχρονη, ρεαλιστική τραγωδία, άκρως ενδιαφέρουσα όχι μόνο από θεματολογικής αλλά και από καλλιτεχνικής άποψης, που έρχεται σ’ ένα κρίσιμο χρονικό σημείο για την Ουκρανία και για ολόκληρη την Ευρώπη. Βρήκε προβολή μόνο στην αίθουσα του ιστορικού Άστυ, από την ΑΜΑ Films. Μην την χάσετε, αν συνεχίσει να προβάλλεται. Εξάλλου, τα σινεμά μας έχουν ανάγκη.
Στέλλα Χαραμή 

Το σουβλάκι είναι και θα είναι η καλύτερη επιλογή αν είσαι στο δρόμο και ψάχνεις κάτι γρήγορο, νόστιμο και οικονομικό (τουλάχιστον πριν τις αυξήσεις των τιμών) να φας. Μόνιμο πρόβλημα μου ωστόσο ήταν ότι στο κέντρο δεν μπορούσα να βρω με τίποτα καλό, ποιοτικό σουβλάκι (πέρα από του “Κώστα” φυσικά, που όμως κλείνει στις 6 και οι πιθανότητες να το πετύχω ανοιχτό είναι πολύ λίγες). Η αναζήτηση λοιπόν, συνεχιζόταν χωρίς καρπούς μέχρι που έπεσα πάνω σε έναν λογαριασμό στο Instagram, ονόματι Searching for the perfect souvlaki. Ε, λοιπόν, αυτός ο λογαριασμός ανακαλύπτει πράγματι τα καλύτερα σουβλάκια, σε κάθε άκρη της Αθήνας -ακόμη και στο κέντρο. Όλος αυτός ο πρόλογος γίνεται για να αναφέρω πως ανακάλυψα τον Λευτέρη τον Πολίτη. Θα μου πείτε, καλά γίνεται να μην ήξερες ίσως το πιο ιστορικό σουβλάκι της πόλης σου; Μερικές φορές τα καλύτερα πράγματα βρίσκονταν μπροστά σου. Και αυτό ισχύει και για το φανταστικο αυτό σουβλακι. Μικρό (αλλά πολύ οικονομικό) με αφρατη πιτουλα περιέχει μόνο το κρέας με τα ζουμια του, φρέσκια ντομάτα, κρεμμύδι, πάπρικα και αν θες καυτερή πιπεριτσα (εγώ σου προτείνω να βάλεις). Ένα ολόσωστο σουβλάκι δηλαδή.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Αντιδράσεις προκάλεσε η απουσία της Ντανιέλ Ντίντγουιλερ από την Κατηγορία Α΄Γυναικείου Ρόλου

Οι  υποψηφιότητες για τα 95^α Βραβεία Όσκαρ τα είχαν όλα και σίγουρα όχι πάντα με την καλή έννοια. Παρά την ανατροπή της εκκεντρικής σουρεάλ ταινίας των Daniel Kwan και Daniel Scheinert «Τα Πάντα Όλα» που σάρωσε με 11 υποψηφιότητες, ή το ιστορικό ρεκόρ των Ασιατών ηθοποιών με τέσσερις συνολικά υποψηφιότητες μέσα στην ίδια χρονιά, ή το γεγονός πως και οι πέντε υποψήφιοι για το βραβείο Α΄Ανδρικού Ρόλου βρέθηκαν για πρώτη φορά στην καριέρα τους να συναγωνίζονται για το χρυσό αγαλματίδιο, ή ότι η αδίκως υποτιμημένη ηθοποιός Άντρια Ράιζμπορο κέρδισε μια θέση στην κατηγορία Α’ Γυναικείου Ρόλου με μια καμπάνια κυριολεκτικά της τελευταίας στιγμής (σύμφωνα, ωστόσο, με δημοσιεύματα η Ακαδημία θα επανεξετάσει αν οι διαδικασίες που ακολουθήθηκαν για την καμπάνια της εναρμονίζονται με τους κανονισμούς), οι φετινές οσκαρικές υποψηφιότητες επιφύλασσαν αρκετές δυσάρεστες εκπλήξεις. Πρώτη, η απουσία των γυναικών από τις υποψηφιότητες Καλύτερης Σκηνοθεσίας. Ούτε καν η Σάρα Πόλεϊ της οποίας το φιλμ «Women Talking» θα διεκδικήσει το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Δεύτερη έκπληξη, το «σνομπάρισμα» μαύρων σκηνοθετών/τριών (κανένας υποψήφιος) και ηθοποιών -μόνο δύο από τους 20 υποψηφίους στις ερμηνευτικές κατηγορίες ήταν μαύροι. Μάλιστα, ο ολοκληρωτικός αποκλεισμός δυο ταινιών μαύρων σκηνοθετριών, που μέχρι πρότινος ήταν σίγουρο πως θα βρίσκονταν ανάμεσα στις υποψηφιότητες, το «Till» της Τσινόνιε Τσούκου και η «Γυναίκα Βασιλιάς» της Τζίνα Πρινς-Μπίθιουοντ -ούτε καν οι δύο εξαιρετικές πρωταγωνίστριες τους, η Ντανιέλ Ντίντγουιλερ και η Βαϊόλα Ντέιβις αντίστοιχα, δεν κατάφεραν να κερδίσουν μια θέση στην Κατηγορία Α΄Γυναικείου Ρόλου- προκάλεσε οργισμένες αντιδράσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ξυπνώντας μνήμες #OscarsSoWhite για τη μαύρη κοινότητα. Παρά την πρόθεση της Αμερικανικής Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών, τα τελευταία πέντε χρόνια, να δημιουργήσει ένα πιο συμπεριληπτικό σώμα ψηφοφόρων για τα Όσκαρ όσον αφορά τη φυλή, το φύλο και την εθνικότητα, το πισωγύρισμα φέτος υπήρξε ολοφάνερο κάνοντας ακόμη πιο επιτακτική την ανάγκη για περισσότερες και πιο ουσιαστικές ενέργειες αντιμετώπισης του συστημικού πρόβληματος του Χόλιγουντ που αφορά την έλλειψη συμπερίληψης και την υπ-οεκπροσώπηση των γυναικών (ειδικά των μαύρων) των μη-λευκών και τα ΛΟΑΤΚΙ ατόμων.
Αριστούλα Ζαχαρίου

(-)  «Ο άλλος» στο Εθνικό Θέατρο – μια άλλη φορά

Περιμένουμε πάντα με ανυπομονησία τα νέα ελληνικά έργα, γιατί η εγχώρια δραματουργία στηρίζεται ελάχιστα (αν όχι καθόλου) κι αυτό συρρικνώνει τις ελπίδες για μια συστηματική και με όραμα παραγωγή κειμένων. Κι έτσι, όταν το Εθνικό Θέατρο παρουσιάζει σε πανελλήνια πρώτη ένα νέο έργο – και δη μια κοινωνική σάτιρα – οι προσδοκίες είναι περισσότερες. Ωστόσο,  «Ο άλλος» της Πένυς Φυλακτάκη που ανεβαίνει στη Νέα Σκηνή σε σκηνοθεσία της Σοφίας Πάσχου, είναι ένα προβληματικό κείμενο, παρά την ενδιαφέρουσα θεματολογία. Ανήμερα του γάμου ενός φέρελπι βουλευτή της επαρχίας με την ξιπασμένη κόρη ενός τοπικού παράγοντα, χιονοθύελλα θάβει την περιοχή στα λευκά. Το ζευγάρι και οι γονείς χάνουν το δρόμο, καταλήγουν σε λάθος εκκλησία όπου και αποκλείονται μαζί με τον παπά αλλά κι έναν άγνωστο άνδρα που έχει βρει εκεί καταφύγιο.
Το έργο ξεκινάει ως μια κοινωνικο-πολιτική σάτιρα που ερμηνεύεται με οξυδέρκεια και ζωηρό κέφι από την πρωταγωνιστική ομάδα (Κώστας Φιλίππογλου, Ευδοκία Ρουμελιώτη, Παντελή Δεντάκη, Κατερίνα Πατσιάνη, Δημήτρη Δρόσο και Γιώργο Ζυγούρη). Στη συνέχεια, όμως, πέφτει σε μεγάλες υφολογικές αντιφάσεις, εξελίσσεται σε θρίλερ που παρά το, καλών προθέσεων, σχόλιο που επιχειρεί να κάνει – γύρω από την ανθρώπινη φύση και την αλλοτρίωση της εξουσίας – στερείται αποτελεσματικών μέσων για να το διατυπώσει. Από ένα σημείο και μετά, η προσπάθεια του θιάσου και της σκηνοθεσίας να το αναζωογονήσει ή να το συνεφέρει, μοιάζει μάταιη. Κι έτσι η ευκαιρία χάνεται ή, όπως λέει μια αγγλική παροιμία, «ο δρόμος για την Κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις».
Στέλλα Χαραμή

Η ταινία «The Menu» του Mark Mylod ακούστηκε πολύ αλλά χωρίς λόγο, κατ’ εμέ, γεγονός που το ανακάλυψα στη σκοτεινή αίθουσα μετά από μία ώρα και 47 λεπτά. Οι πρωταγωνιστές Ralph Fiennes, Anya Taylor-Joy και Nicholas Hoult αλλά και μια ενδιαφέρουσα πρώτη εντύπωση για την πλοκή -ένα ζευγάρι πηγαίνει σε ένα απομονωμένο εστιατόριο όπου ο γνωστός σεφ θα παρουσιάσει ένα ιδιαίτερο μενού με σοκαριστικές εκπλήξεις- σίγουρα υπήρξαν λόγοι για την απήχηση της ταινίας. Χαρακτηρισμοί όπως «καλογυρισμένη», «οπτικά όμορφη», «με καλή φωτογραφία» δεν μπορούν να σώσουν απαραίτητα μα ταινία. Ναι, σίγουρα φωτογραφικά είχε ενδιαφέρον. Ναι, οι ηθοποιοί έπαιζαν καλά. Αλλά σεναριακά ήταν μια φούσκα που μεγάλωνε, μεγάλωνε κι όταν έσκασε, δεν έμεινε τίποτα.
Είμαι μεγάλη θαυμάστρια ταινιών με αντίστοιχες πλοκές -ένας οικοδεσπότης υποδέχεται διάφορους καλεσμένους σε ένα γεύμα που δεν θα εξελιχθεί καθόλου ευχάριστα ενώ μόνο αυτός θα έχει το πάνω χέρι. Αλλά αυτή η ταινία μου έδωσε την αίσθηση πως όλα τα συναισθήματα και οι συνδέσεις με τους χαρακτήρες εκβιάζονται, είναι γραμμένα στο χαρτί και έχουν επινοηθεί για να γυριστεί κάπως αυτή η ταινία. Θα μπορούσε να πετύχει, είχε όλα όσα χρειαζόταν για να πετύχει αλλά κάπου-κάπου υπερέβαλε και σε άλλες στιγμές πίστεψε στον εαυτό της περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε.
Φωτεινή Νικολίτσα

Την Παρασκευή που μας πέρασε βρέθηκα στο Θέατρο «Κάτια Δανδουλάκη» για να παρακολουθήσω την παράσταση «Διάλεξε τον θάνατό σου αγάπη μου», σε σκηνοθεσία Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα. Νιώθω την ανάγκη από νωρίς να ξεκαθαρίσω πως ερμηνευτικά και σκηνοθετικά στο σύνολό του, ήταν ένα πολύ καλό αστυνομικό και με αρκετά στοιχεία κωμωδίας έργο, και θα μπορούσε να βρίσκεται αρκετές θέσεις πιο πάνω, στα Hot, όμως κάποιες… ακουστικές αστοχίες άφησαν τελικά σε εμάς τους θεατές μία γλυκόπικρη αίσθηση.
Από την αρχή κιόλας της παράστασης, τα λόγια των ηθοποιών έφταναν στα αυτιά μας με μεγάλη δυσκολία, σε αντίθεση δυστυχώς με κάποια ηχητικά εφέ, τα οποία ήταν το λιγότερο εκκωφαντικά και μοίραζαν «μικρά εγκεφαλικά». Αυτή η διαπίστωση δεν ήταν βέβαια μόνο δική μου, καθώς τόσο κατά τη διάρκεια της παράστασης όσο και μετά το τέλος της, άκουγα από τις διπλανές θέσεις παράπονα σχετικά με τον ήχο. Πέρα από αυτές τις δύο αστοχίες όμως, τόσο η μοναδική Κάτια Δανδουλάκη όσο και οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές (Κοραλία Καράντη, Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους,  Πάνος Σταθακόπουλος, Γιώργος Γεροντιδάκης) καταφέρνουν να εισάγουν το κοινό στο νουάρ και γεμάτο ανατροπές ύφος του θεατρικού συγγραφέα Ρομπέρ Τομά, στο αριστουργηματικό «Διπλό Παιχνίδι» του οποίου βασίζεται η υπόθεση της παράστασης. Στο σύνολό του, το «Διάλεξε τον θάνατό σου αγάπη μου» είναι φυσικά μία παράσταση που αξίζει να την παρακολουθήσει κανείς, γνωρίζοντας όμως από την αρχή πως ο «τρόμος» τελικά προκύπτει από τον ήχο και όχι τόσο από το σενάριο!
Ειρήνη Μωραΐτη