Το έργο, ως ψυχόδραμα, είναι η γνωμάτευση της εποχής μας, της κατάχρησης των σχέσεων και της ψυχικής παθολογίας του σύγχρονου ανθρώπου. Πίσω από τα πρόσωπα διακρίνεις τα συμπτώματα ενός αξιακού συστήματος μέσα στο οποίο λειτουργούν μόνο χειριστικές και τοξικές σχέσεις. Πίσω από κάθε πρόσωπο διαφαίνεται ένα τερατώδες Υπερεγώ που συνθλίβει τον ψυχισμό του.
Η Έντα Γκάμπλερ λατρεύει την ομορφιά, υψώνει έναν καθρέφτη και μέσα σ’ αυτόν βλέπει την ασχήμια του εαυτού της, του σαρκοβόρου κόσμου που την περιβάλλει, της ύπαρξης που δεν της έχει μείνει κανένα ευγενές κίνητρο.
Η παράσταση σκιαγραφεί ψυχαναλυτικά τον άνθρωπο του σήμερα, που βουλιάζει σε μια διαστροφική πλήξη, που ό,τι κι αν έχει δεν είναι ποτέ αρκετό, την διαφθορά ως κυρίαρχο μέσο αλληλοεπιρροής και το συμφέρον, βασικό πυρήνα των σχέσεων. Η ηρωίδα είναι το θύμα μιας πατριαρχικής κοινωνίας, που απειλεί την ελευθερία της και στέκεται επικριτική και απειλητική απέναντί της. Η απάντησή της στον εγκλωβισμό, όσο κι αν είναι αυτοκαταστροφική, είναι και μια πράξη πολιτική, μια βίαιη ρήξη με το αδιέξοδο, ένας τρόπος να μας αφήσει άφωνους. Ο στόχος του Ίψεν είναι να μένουμε πάντα άφωνοι, γεμάτοι με τα ερωτηματικά μας. Οι απαντήσεις είναι προσωπική υπόθεση του καθενός.
