Η αυτοκρατορία του φωτός
Υποψηφιότητα για το φετινό όσκαρ φωτογραφίας χάρη στην εξαιρετική δουλειά του βετεράνου Ρότζερ Ντίκινς άλλη και άδικη παράβλεψη της Ολίβια Κόλμαν από τα φετινά όσκαρ.
Η Χίλαρι, η μοναχική και εύθραυστη ψυχολογικά υπάλληλος ενός κλασικού κινηματογράφου σε παραθαλάσσια πόλη της Αγγλίας των 80ς τα φτιάχνει με το νεαρό Στίβεν από το Τρινιντάντ που μόλις έχει πιάσει δουλειά στον ίδιο χώρο.
Ο Σαν Μέντες αφήνει το όπλο τουΈχοντας επιδοθεί με μεγάλη επιτυχία τα τελευταία χρόνια στο χώρο της χολιγουντιανής περιπέτειας («Skyfall», «1917») ο Σαν Μέντες κατεβάζει ταχύτητα κι επιστρέφει στα μικρά και ταπεινά ανθρωποκεντρικά δράματα με τα οποία τον πρωτογνωρίσαμε («American beauty», «Ο δρόμος της επανάστασης»).
Όμως παρότι η «Αυτοκρατορία του φωτός» είναι μια έντιμη και τρυφερή ματιά πάνω σε έναν «αταίριαστο» έρωτα – ο οποίος δυσκολεύεται να ανθίσει και λόγω της ταραχώδους εποχής που σημαδεύεται από έντονα φυλετικά και ρατσιστικά επεισόδια- η σχέση της Χίλαρι και του Στίβεν δεν γίνεται ποτέ απόλυτα ρεαλιστική. Αρκετά σημεία της πλοκής μπαίνουν στον αυτόματο, προβλέψιμο, πιλότο και η αφήγηση λειτουργεί τελείως διεκπεραιωτικά σε μια ιστορία που θέλει να δέσει σφιχτά τη μυθοπλασία με την ιστορική πραγματικότητα αλλά δεν τα καταφέρνει.
Μένει μόνο η αψεγάδιαστη ερμηνεία της Κόλμαν που αδίκως δεν βρίσκεται στην πεντάδα των φετινών οσκαρικών υποψηφιοτήτων και η ντελικάτη, εμπνευσμένη αποτύπωση της μαγείας του κινηματογράφου και της σκοτεινής αίθουσας ως ναός μοναχικών, απροσάρμοστων ανθρώπων που βρίσκουν τη ζεστασιά και το νόημα που λείπουν από τις ζωές τους. Οσκαρική υποψηφιότητα για το διευθυντή φωτογραφίας Ρότζερ Ντίκινς.