Ένα έργο που δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Πάντα ζωντανό και επίκαιρο, αν και γραμμένο το 1945, μοιάζει σαν να γράφτηκε για να μιλήσει για το σήμερα.
Ένα αιματηρό πραξικόπημα: Θάνατος, πείνα, προσφυγιά. Χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Μέσα στην αναμπουμπούλα, η Γκρούσα, μια φτωχή υπηρέτρια, βρίσκεται, χωρίς να το καταλάβει, με ένα ξένο παιδί στην αγκαλιά της, ένα αρχοντικό παιδί, το διάδοχο του έκπτωτου μονάρχη, που οι πραξικοπηματίες ψάχνουν να το βρουν και να το σκοτώσουν. Διστάζει η Γκρούσα. Αλλά δεν της πάει η καρδιά να εγκαταλείψει το αθώο βρέφος και να φύγει να γλιτώσει. Παγιδεύεται από την ίδια της την καλοσύνη. Και αρχίζει η μεγάλη της περιπέτεια, ένα ατέλειωτο οδοιπορικό γεμάτο κινδύνους, με το θάνατο να παραμονεύει ανά πάσα στιγμή για την ίδια και το μωρό, την τύχη του οποίου έχει αναλάβει. Όταν το νέο καθεστώς ανατραπεί με τη σειρά του από το προηγούμενο, η πραγματική μητέρα θα διεκδικήσει το παιδί της και φυσικά την περιουσία του. Η λύση θα δοθεί από έναν ανορθόδοξο λαϊκό δικαστή, τον Αζντάκ, που, με τη δοκιμασία του κύκλου με την κιμωλία, θα δώσει τη λύση σε ποιον ανήκει το παιδί.
Ένα ωραίο δραματικό παραμύθι, με πλήθος από κωμικά περιστατικά και αίσιο τέλος. Κάθε στιγμή του έργου και ένα σχόλιο, κάθε σκηνή και μια σκέψη, μια πρόταση διαλεκτικής, μια πορεία συνειδητοποίησης. Ένας πρόσφυγας είναι η Γκρούσα. Ένας κυνηγημένος πρόσφυγας με ένα παιδί στην αγκαλιά. Σε έναν κόσμο που κυριαρχεί το ατομικό συμφέρον, το έργο αντιτάσσει την ανθρωπιά και την καλοσύνη, μια καλοσύνη ενεργητική, αποτελεσματική και χρήσιμη.
