Hot or Not #49: Όσα μας άρεσαν και όσα μας «χάλασαν» αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα και πολλά άλλα και θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Με αφορμή τρία κείμενα της Λένας Κιτσοπούλου, τη Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α., Το πράσινό μου το φουστανάκι και τον Κατάθλα, η Κρίστελ Καπερώνη ανεβάζει το έργο «Με σιχάθηκα…αλλά και πάλι όχι εντελώς» στο Θέατρο Tempus Verum. Έτσι κι εμείς, βράδυ Τρίτης, βρεθήκαμε στο Γκάζι, για να δούμε τις Νάστια Βραχάτη, Τζωρτζίνα Λιώση και Ηρώ Πεκτέση, να συναντιούνται στο νυχτερινό κέντρο η «Κόλαση» ξετυλίγοντας η καθεμιά τη δική της ιστορία, στην φάση των 30 κάτι στην Ελλάδα του σήμερα. Τι σημαίνει να είσαι 30 κάτι και να ζεις σε αυτή τη χώρα άραγε; Τι σκέφτεσαι; Τι σε προβληματίζει; Τι φοβάσαι; Τι περιμένεις; Πώς είσαι; Κάθε φόβος, αγωνία, δυσκολία και προσπάθεια για αποδοχή καταστάσεων και εαυτού διατρέχει από την αρχή μέχρι το τέλος τα κείμενα της Κιτσοπούλου που ενωμένα ως ένα και μέσα από τον ώμο ρεαλισμό τους, σε βάζουν εντελώς μέσα στην ατμόσφαιρα που πρέπει, με την αμεσότητα των τριών κοριτσιών να αποτυπώνει εξαιρετικά την νοσηρότητα και αποσύνθεση της σύγχρονης κοινωνίας, της κατάπτωσης των ανθρώπων και της ισοπέδωσης κάθε συναισθήματος και ονείρου. Αν κάτι μου έμεινε είναι το γεγονός πως απήλαυσα ιδιαίτερα την επικαιρότητα του ίδιου του έργου, τη φρέσκια ματιά στη σκηνοθεσία, την αμεσότητα στις ερμηνείες των κοριτσιών – πραγματικά ορισμένοι μονόλογοι ήταν “γροθιά στο στομάχι” – και το γεγονός ότι όσα πραγματεύεται σε αφορούν, σε βάζουν σε σκέψεις και τα παίρνεις μαζί σου φεύγοντας. Δεν έλειψαν τα σημεία που ένιωσα πως το έργο κάνει λίγο… κοιλιά, ωστόσο οδηγήθηκα εκεί που ήθελε αυτή η ιστορία-κραυγή να με οδηγήσει: Στην συνειδητοποίηση και τελικά στην κάθαρση!
Ευδοκία Βαζούκη

Τη Δευτέρα έγινε η επίσημη παρουσίαση του νέου δίσκου της Μαρίζας Ρίζου σε μία πολύ όμορφη “γιορτή” στο TAF. “Το Χωριό” έχει κυκλοφορήσει εδώ και λίγους μήνες και τα εφτά κομμάτια του δίσκου παίζουν από τότε στο Repeat. Προσωπικά αγαπημένα μου κομμάτια το νοσταλγικό “Τόσα Φιλιά” σε μουσική Κώστα Λειβαδά και στίχους Αγλαΐας Σφήκα και το εκρηκτικό και σίγουρα πολύ πρωτότυπο “Όλα ή τίποτα” σε στίχους/μουσική της Μαρίζας Ρίζου – ένα τραγούδι που στο μυαλό μου θα μπορούσε να είναι το τέλειο παράδειγμα του πόσο επιτυχημένος μπορεί να είναι καμιά φορά ο συνδυασμός του παραδοσιακού κλαρίνου με μία ηλεκτρική κιθάρα. Ένας δίσκος, που η ίδια η καλλιτέχνις, έχει περιγράψει “ημερολογιακό”, καθώς πρόκειται για κομμάτια που γράφτηκαν live στο στούντιο, με τις περισσότερες φωνές από τα πρώτα takes να έχουν διατηρηθεί στο τελικό αποτέλεσμα, το “Χωριό” είναι για αυτόν ακριβώς τον λόγο τόσο ξεχωριστός. Και μπορεί να μην έχει ένα “συγκεκριμένο” ήχο, μπορείς όμως να νιώσεις την ενέργεια κάθε ενός καλλιτέχνη που συνέβαλε για να φτάσει στα χέρια μας αυτός ο υπέροχα ωμός δίσκος. “Χωριό” για εμένα είναι όσα είναι πάντα κοντά μας, όσο “μακριά” κι αν βρίσκονται. Και ο δίσκος της Μαρίζας Ρίζου θα είναι σίγουρα για καιρό κοντά μου.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου, στην κατάμεστη ιστορική αίθουσα του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός», ο Πέτρος Κλαμπάνης και οι εκλεκτοί καλεσμένοι του, μας χάρισαν μια αξέχαστη συναυλιακή εμπειρία, παρουσιάζοντας για πρώτη φορά στην Αθήνα τον 6ο προσωπικό δίσκο του με τίτλο “Tora Collective”.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που θα άκουγα live τον διεθνή μπασίστα. Με ιντρίγκαρε όμως πολύ η ιδέα πίσω από αυτό το εγχείρημα που, όπως διάβασα στη συνέντευξή του στην Τατιάνα Γεωργακοπούλου, ήταν να «γεφυρώσει την ελληνική παράδοση και τον κόσμο της σύγχρονης jazz». Και η αλήθεια είναι ότι αυτό το περίεργο όσο και τολμηρό πάντρεμα, ο Κλαμπάνης το πέτυχε με πολύ ευρηματικό τρόπο. Με απόλυτο σεβασμό στην παράδοση αλλά και με έντονη διάθεση πειραματισμού, έδωσε νέα, σύγχρονη πνοή σε τραγούδια άλλων εποχών. Έτσι ανάμεσα στις νέες συνθέσεις του δίσκου, ακούσαμε την εξαιρετική Αγγελική Κετιμέ να ερμηνεύει γνωστά παραδοσιακά κομμάτια όπως τα «Ξεχωρίσματα», η «Συμπεθέρα», το «Χαρικλάκι» – και το υπέροχο «Θαλασσάκι» στο encore-, ντυμένα με τις τζαζ ενορχήστρωσες του Κλαμπάνη. Μαζί του στη σκηνή μια εξαιρετική παρέα από δεξιοτέχνες μουσικούς όπως ο Θωμάς Κωνσταντίνου (ούτι, λαούτο), ο Γιώργος Κωτσίνης (κλαρίνο), ο Kristjan Randalu (πιάνο) και ο Ziv Ravitz (τύμπανα, ηλεκτρονικά). O δίσκος “Tora Collective”, θα κυκλοφορήσει σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες την Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου.
Μάρη Τιγκαράκη

Φωτογραφία: Ναταλία Βουρλιωτάκη

Η αλήθεια είναι πως το Αιγάλεω δεν το έχω επισκεφτεί πολλές φορές μέχρι στιγμής, οπότε δεν γνωρίζω καλά τα γαστρονομικά στέκια και τις ιδιαιτερότητες του. Παρ’ όλα αυτά, κάνοντας βόλτα στον πεζόδρομο της περιοχής πολύ πρόσφατα παρατήρησα μία «λουλουδάτη» βιτρίνα στολισμένη με κατσαρόλες και έναν πολύ όμορφα διακοσμημένο χώρο στο εσωτερικό του με λίγα τραπέζια και αρκετό κόσμο να περιμένει να σερβιριστεί με take-away τους φημισμένους -για τους περισσότερους – λουκουμάδες του Μπαλατσούρα. Δοκιμάζοντας τους και η ίδια, ομολογώ πως ήταν από τους νοστιμότερους λουκουμάδες που ίσως έχω γευτεί –και αποτελούν πλέον μία πολύ καλή αφορμή για να επισκέπτομαι πιο συχνά το Αιγάλεω. Πρόκειται για μία οικογενειακή επιχείρηση από τη δεκαετία του ’30 που διατηρεί μέχρι σήμερα την ποιότητα του με βάση την πιο απλή συνταγή αλλά με ιδιαίτερη τεχνική για τους πιο αφράτους, μυρωδάτους και νόστιμους λουκουμάδες. Αν προτιμάς τις παραδοσιακές γεύσεις τότε η ιδανική επιλογή είναι οι κλασσικοί λουκουμάδες με μέλι και κανέλα, αλλιώς μπορείς να δοκιμάσεις με πραλίνα φουντουκιού ή bueno και παγωτό. Δική μου συμβουλή είναι να προσθέσεις οπωσδήποτε τριμμένο φιστίκι. Θα το βρεις στην οδό Γρηγορίου Κυδωνιών 1 στο Αιγάλεω.
Ναταλία Βουρλιωτάκη

Ας ξεκαθαρίσουμε πρώτα κάτι. Το νέο βίντεοκλιπ του/της Sam Smith για το τραγούδι «I’m Not Here to Make Friends» δεν βρίσκεται στα «αρνητικά» της εβδομάδας για το βίντεοκλιπ αυτό καθ’ εαυτό ή για το τραγούδι αλλά για τις αρνητικές αντιδράσεις που ξέσπασαν αφότου αυτό κυκλοφόρησε. Με κάποιους να κάνουν λόγο για «πορνογραφικό» περιεχόμενο στο οποίο θα πρέπει να εφαρμοσθεί ηλικιακός περιορισμός ώστε να μην «φτάνει» στις μικρότερες ηλικίες και κάποιους άλλους να αναρωτιούνται «πως κατάντησε έτσι ο κόσμος μας». Ο κόσμος μας, ωστόσο, «δεν κατάντησε έτσι» επειδή ένας/μια non-binary queer καλιτέχνης/ιδα που δεν ανταποκρίνεται στα έμφυλα στερεότυπα και τα στερεότυπα για το σώμα, τα οποία προσπαθεί με το ζόρι να επιβάλλει η ετεροκανονικότητα, δημιούργησε ένα βίντεο κλιπ στο οποίο εκφράζεται ελεύθερα, αναπολογητικά και με αυτοπεποίθηση, χωρίς να ντρέπεται, να κρύβεται ή να κάνει το οποιοδήποτε κακό σε κανέναν, αλλά κατάντησε έτσι γιατί αντί να μαθαίνουμε στους εαυτούς μας αλλά και στα παιδιά μας (που τόσο πολύ καμωνόμαστε πως νοιαζόμαστε για αυτά) πως να σέβονται, να εκτιμούν και να αγκαλιάζουν την όποια διαφορετικότητα τη δική τους και πάνω από όλα των άλλων, προσπαθούμε να τους κλειδώσουμε σε ασφυκτικά «κουτάκια», σε νόρμες που κάνουν τους ίδιους και τους γύρω τους δυστυχισμένους, προσπαθούμε να τους κάνουμε να φοβούνται και να μισούν το «άλλο». Και πάνω από όλα πως να μισούν τον εαυτό τους. Η «υπερσεξουαλικότητα» που αναβλύζει από το βίντεο-κλιπ του/της Sam Smith δεν είναι ένα φαινόμενο που συμβαίνει για πρώτη φορά στην pop κουλτούρα και δεν θα είναι η τελευταία, ας μην υποκρινόμαστε, λοιπόν, πως αυτό είναι που πείραξε όσους αντέδρασαν οργισμένα σε αυτό. Όπως πολύ σωστά ειπώθηκε από χρήστες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αν ο/η Sam Smith ήταν μια αδύνατη cis γυναίκα η συζήτηση όχι απλώς θα ήταν διαφορετική, αλλά δεν θα υπήρχε καν. Ας πούμε λοιπό ένα δυνατό όχι στην queerοφοβία και την χοντροφοβία και ας χορέψουμε στον ρυθμό της μουσικής.
Αριστούλα Ζαχαρίου