Usurum, τι ακούτε αυτή την εποχή;

Γεια σας! Είμαστε οι Usurum. O Κοσμάς τραγουδάει και γράφει τραγούδια. Ο Σταύρος, επίσης, γράφει τραγούδια, καθώς και παίζει κιθάρα και πλήκτρα. Ο Γιώργος παίζει ένα κάποιο σετ τυμπάνων, ένα drum machine που βρήκε πεταμένο σ’ ένα παλιατζίδικο στην Αθηνάς και μία ξύλινη επιφάνεια, ενισχυμένη με μικρόφωνα. Ο Νίκος τραγουδάει, παίζει κιθάρα και πλήκτρα. Ο Φανής κάνει ότι ο Νίκος, αλλά παίζει και μαντολίνο. Ο Λάμπρος παίζει κοντραμπάσο. Ο Κώστας κάνει όλο αυτό που παίζουμε εμείς να το ακούτε εσείς στις συναυλίες. Όλοι εμείς μαζί, βρισκόμαστε στις πρόβες, βάζει ο καθένας την ιδέα του και έτσι από κοινού, συνδιαμορφώνουμε τα κομμάτια.

Ο καθένας φέρει τις δικές του επιρροές και προσλαμβάνουσες. Εκτός από όλο το φάσμα της ελληνικής και διεθνούς τραγουδοποιίας, ακουμπάμε π.χ. πάνω στην ηλεκτρακουστική και αυτοσχεδιαστική μουσική, στην τζαζ, στην κλασική και στην φωνητική αναγεννησιακή, στα γεωργιανά πολυφωνικά, στην dance και ηλεκτρονική μουσική και εν πάσει περιπτώσει σε ότι τύχει να ανακαλύψουμε, να μας δονήσει και να θεωρήσουμε οτι μπορούμε να πάρουμε κάτι από εκεί και να το εντάξουμε σε αυτό που κάνουμε. Συγκεκριμένα όσον αφορά την τραγουδοποιία, ακούμε πολύ τον Stromae και τη Billie Eilish, τη Λένα Πλάτωνος και τον Νίκο Κυπουργό, τους Radiohead, τη Bjork, πολλή σύγχρονη αφρικάνικη μουσική, ελληνική χιπ χοπ.

Είμαστε, μετά από τόσα χρόνια πλέον, μια κανονική οικογένεια. Η αγάπη και η εκτίμηση είναι δεδομένες μεταξύ μας. Όπως κάθε οικογένεια, έχουμε και μείς τα θεματάκια μας. Τα ενδοοικογενειακά μας! Είναι μια πρόκληση να δουλεύεις με τους κολλητούς σου. Δεν είμαστε απλά συνεργάτες, ή εργοδότες και εργαζόμενοι. Έχουμε τρομερή οικειότητα μεταξύ μας κάτι το οποίο είναι πραγματικά δώρο και έχουμε καταλάβει ότι λίγες μπάντες έχουν αυτό το προνόμιο. Υπάρχουν βέβαια φάσεις που δυσκολευόμαστε μεταξύ μας, μας πιάνουν οι ανασφάλειες μας, τα προσωπικά μας, η δουλειά ανακατεύεται με τις σχέσεις μας και μερικές φορές όλα αυτά λειτουργούν ανασταλτικά είτε στο δημιουργικό κομμάτι, είτε ακόμα και στο διαπροσωπικό. Αλλά τα οφέλη είναι πολλά παραπάνω από τις τυχόν δυσκολίες και όσες φορές και να είχαμε να διαλέξουμε μια συνθήκη, πάλι αυτή θα επιλέγαμε. Είμαστε τελικά χαρούμενοι και περήφανοι με τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούμε.

Τα τραγούδια τα γράφουν ο Κοσμάς κι ο Σταύρος. Όταν λοιπόν κάποιος από τους δύο έχει ένα τραγούδι έτοιμο, το μοιράζεται συνήθως με έναν – δύο από τα υπόλοιπα μέλη, όπου περνάει το κομμάτι από ένα πρώτο “χτένισμα” και στη συνέχεια περνάει στο σύνολο της μπάντας. Εκεί, ο καθένας βάζει τις ιδέες του, κάνουμε πολλή κουβέντα, δοκιμάζουμε πολλά πράγματα και όλοι μαζί φτάνουμε στο τελικό αποτέλεσμα. Συχνά, δημιουργούνται ολόκληρα καινούργια μουσικά μέρη που δεν υπήρχαν στην πρωτόλεια μορφή του κομματιού. Υπάρχουν επίσης φορές που ένα κομμάτι θα απορριφθεί από το σύνολο. Ειδικά στην τρέχουσα χρονική στιγμή, θεωρούμε ότι βρισκόμαστε στην πιο συλλογική μας φάση και ο επόμενος δίσκος θα είναι ότι πιο συλλογικό σε αποτέλεσμα.

Όσον αφορά τις διασκευές, όσο περνάει ο καιρός, απομακρυνόμαστε από το να μπαίνουμε στη διαδικασία να διασκευάσουμε ένα τραγούδι άλλου. Πλέον θα πρέπει να συντρέχουν πολύ σοβαροί λόγοι για να πούμε ότι ξεκινάμε να κάνουμε κάτι τέτοιο. Κάτι που μας συντάραξε πολύ, κάτι που θεωρούμε ότι πρέπει οπωσδήποτε να ειπωθεί. Αυτό συνήθως συμβαίνει με παραδοσιακά κομμάτια. Πάντως γενικότερα, πλέον δίνουμε πολλή περισσότερη βάση στα δικά μας.

Η αλήθεια είναι ότι αν κάποιος/α ακούσει τα άλμπουμ μας χωρίς να ξέρει τι ακούει, πολύ πιθανό να μην καταλάβει ότι πρόκειται για την ίδια μπάντα. Αρχίσαμε να γράφουμε τραγούδια από πολύ μικροί, ήδη από τα 15, έτσι λοιπόν υπάρχει μια 15ετία όπου γράφουμε μουσική και στίχο. Ειδικά κατά τη διάρκεια του πρώτου μισού αυτής της 15ετίας, ήμασταν σε μια ηλικία που αλλάζαμε κάθε μέρα. Όσον αφορά το πως σκεφτόμαστε, πως δρούμε, πως νιώθουμε και σίγουρα το πως γράφουμε και εκφραζόμαστε. Οπότε τώρα εκ των υστέρων νιώθουμε ότι οι πρώτοι δύο δίσκοι ήταν κάπως μπερδεμένοι ως προς αυτό που θέλουμε και είμαστε. Γιατί ήμασταν ταυτόχρονα πολλά πράγματα που δεν είχαμε ίσως την ωριμότητα να τα “δέσουμε” μεταξύ τους, ή ακόμα και να αφαιρέσουμε στοιχεία που τελικά δεν κόλλαγαν.

Στους τελευταίους δύο δίσκους νιώθουμε πολύ καλύτερα και ως προς την πρωτόλεια μορφή των κομματιών, αλλά και ως προς την τελική αποτύπωση αυτών. Νιώθουμε ότι έχουμε σε μια καλύτερη επαφή με αυτό που πραγματικά είμαστε, και όχι με αυτά που θα θέλαμε να είμαστε. Έτσι ας πούμε, οι πρώτοι δύο δίσκοι ήταν περισσότερο κάποια πειράματα, κάποιες ζαριές και από τον τρίτο και μετά υπάρχει μια πιο σαφής ταυτότητα. Αυτό δε σημαίνει ότι δε θα αλλάξει στους επόμενους δίσκους, αλλά μάλλον πιο σταδιακά, ομαλά και ως φυσική εξέλιξη των προηγούμενων. Έχοντας πλέον μια στιβαρή βάση πάνω στην οποία πατάμε και βάσει αυτής προχωράμε.

Η σχέση μας με την Αθήνα είναι σχέση γονιού – παιδιού. Μέχρι ένα σημείο δεν επιλέγεις την πόλη σου. Απλά γεννιέσαι, υπάρχεις, ζεις και αλληλεπιδράς με αυτή. Την αγαπάς χωρίς καν να ξέρεις γιατί, ταυτόχρονα τη μισείς. Είναι μια κατάσταση διαρκούς ψυχανάλυσης, εξερεύνησης και επαναπροσδιορισμού της σχέσης αυτής. Οπότε έτσι όπως επηρεαζόμαστε και γράφουμε για τις σχέσεις, τον έρωτα, την ύπαρξη, την κοινωνία, έτσι δε θα μπορούσε αυτό να μη συμβαίνει και με την πόλη μας. Διαμορφωνόμαστε από αυτή, ψάχνουμε τις ισορροπίες μας μέσα σε αυτή. Οι παραστάσεις μας, οι εικόνες μας, είναι μέσα από αυτή. Είναι τελείως τυχαίο το που θα γεννηθεί κάποιος. Αν γεννιόμασταν στη Θεσσαλονίκη θα γράφαμε διαφορετικά, πόσο μάλλον αν γεννιόμασταν στην επαρχία. Θα ήμασταν τελείως άλλοι άνθρωποι και ως εκ τούτου θα εκφραζόμασταν διαφορετικά.

Πολλές, λογικά ο καθένας από εμάς θα έχει να σου πει και διαφορετικές! Οι πρώτες φορές που ήρθε πολύς κόσμος στα live μας χωρίς να το περιμένουμε, χωρίς να το έχουμε πάρει χαμπάρι και όπου αυτός ο κόσμος ήξερε τα τραγούδια μας και τραγουδούσε μαζί μας, είναι σίγουρα από τις καλύτερες στιγμές μας. Επίσης ανεκτίμητη στιγμή πάντα, είναι η στιγμή που διαμορφώνουμε όλοι μαζί ένα καινούριο τραγούδι στην πρόβα και γεννιέται κάτι το οποίο δεν υπήρχε πριν από μία ώρα. Είναι πάντα μαγική αυτή η στιγμή.

Λοιπόν με τις συνεργασίες είμαστε λίγο επιφυλακτικοί για να πούμε την αλήθεια. Πρέπει να συντρέχουν πολλές προϋποθέσεις. Να θαυμάζουμε και να εκτιμάμε τον/την καλλιτέχνη/ιδα, να θεωρούμε ότι μοιραζόμαστε κάτι κοινό, είτε σε επίπεδο στίχου, είτε μουσικής, είτε κάποιας αισθητικής γενικότερα. Επίσης να πιστεύουμε ότι μαζί, μπορούμε να φτιάξουμε κάτι καινούριο που να έχει νόημα. Κατά καιρούς έχουμε πει διάφορα, τα οποία είναι όπως λες κι εσύ τραβηγμένα, ουτοπικά και τελείως φαντασιακά. Από τη Λένα Πλάτωνος, μέχρι τους Χειμερινούς Κολυμβητές, μέχρι Αφρικανούς καλλιτέχνες, μέχρι dj’s. Μέχρι τώρα δεν έχει υπάρξει μια ξεκάθαρη και υλοποιήσιμη επιθυμία και γι’ αυτό δεν έχει συμβεί κιόλας. Τέλος να τονίσουμε ότι είναι τελείως διαφορετική μια κοινή εμφάνιση με μια μπάντα σε ένα live όπου η μία παίζει μετά την άλλη, και τελείως διαφορετική μια πραγματική σύμπραξη όπου η μία μπάντα θα εισχωρήσει και διαμορφώσει την άλλη.

Κάνουμε πρόβες τα καινούρια μας κομμάτια, τα δοκιμάζουμε στα live και πολύ σύντομα θα μπούμε στη διαδικασία διαλογής των τραγουδιών που θα απαρτίζουν τον επόμενό μας δίσκο, ο οποίος θα κυκλοφορήσει κάποια στιγμή μέσα στη χρονιά. Είμαστε σε ιδιαίτερα παραγωγική φάση, με πολλά καινούργια τραγούδια. Κάνουμε επίσης ένα συνεχές μπρος – πίσω όσον αφορά τα ποια κομμάτια μας “κάθονται”, όπως και ποια κομμάτια μεταξύ τους φτιάχνουν ένα ενιαίο σύνολο ώστε να γίνουν άλμπουμ. Είναι σίγουρο ότι θα μας μείνουν αρκετά “καβάτζα” και για τον μεθεπόμενο!

Έχουμε προγραμματισμένο ένα live στο Gagarin στις 10 Φεβρουαρίου! Εκεί όπως είπαμε και πριν, θα δοκιμάσουμε πολλά από τα καινούρια μας κομμάτια, αλλά και νέες προσθήκες στον ήχο μας.  Από κει και πέρα θα βγούμε για τη δεύτερη μας βόλτα στην επαρχία, μετά την πρώτη μας που κάναμε το Φθινόπωρο, στις αρχές της Άνοιξης. Οι ημερομηνίες και οι πόλεις θα ανακοινωθούν σύντομα.