Ο Passenger είναι απλά ένας μουσικός με μια κιθάρα – και η απόδειξη ότι όλα είναι δυνατά

Πριν από δέκα χρόνια, ένας 28χρονος Βρετανός, που έπαιζε μουσική στους δρόμους της Βρετανίας, της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας για να συγκεντρώσει χρήματα για τον δίσκο του, θα έβλεπε τη ζωή του να αλλάζει σε μια νύχτα, χάρη σε ένα μόνο τραγούδι, που θα γινόταν μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της χρονιάς. Όχι, δεν περιγράφω κάποια ταινία, αλλά τη ζωή του Passenger – κατά κόσμον Mike Rosenberg – που άλλαξε μια για πάντα, όταν ο κόσμος άκουσε (και ερωτεύτηκε) το Let Her Go.

Το Let Her Go είναι από αυτά τα κομμάτια που θα είναι για πάντα συνδεδεμένα με τη γενιά μας. Όχι γιατί έχει -κυριολεκτικά- δισεκατομμύρια views στο YouTube. Ούτε γιατί το ακούμε ξανά και ξανά χωρίς να το βαρεθούμε – γι’ αυτό και ακόμα παίζει συχνά πυκνά στα ελληνικά ραδιόφωνα. Αλλά γιατί, μία δεκαετία μετά, δεν έχει χάσει το momentum του, έχει ακόμα αυτόν τον μοναδικό τρόπο να μας ξυπνά μνήμες, συναισθήματα, στιγμές, να μας επιστρέφει στην πρώτη φορά που το ακούσαμε. Και δεν συγκινεί μόνο εμάς. Η Gen Z έχει αγαπήσει σε εντελώς διαφορετικό πλαίσιο το χαρακτηριστικό ρεφρέν του Passenger, μέσα από την νέα διασκευή του Βρετανού ράπερ -και σταρ του TikTok- Central Cee, ο οποίος βασίστηκε στο Let Her Go για το ομώνυμο κομμάτι του – ένα κομμάτι που αποδεικνύει ότι ένα διαχρονικό τραγούδι σε αγγίζει χωρίς να κοιτά ηλικία, κουλτούρα, είδος μουσικής.

Αυτό ήταν, εξάλλου, το όνειρο του Passenger: Να ταυτίζεται ο κόσμος με τη μουσική του, ή μάλλον η μουσική του να σημαίνει κάτι για τους άλλους – και αν κρίνουμε από το πιστό κοινό που έχει χτίσει την τελευταία δεκαετία, μάλλον τα έχει καταφέρει.

Λίγο πριν ξεκινήσει την περιοδεία του με τον George Ezra και με αφορμή την πρώτη του συναυλία στη χώρα μας, στις 6 Απριλίου στο Gagarin 205, εμείς είχαμε μία σύντομη κουβέντα με τον Passenger για τη ζωή του τα τελευταία χρόνια, την καριέρα του, το Let Her Go και φυσικά την εμφάνισή του στην Ελλάδα.

Ήταν πολύ διασκεδαστικό, μιας και προφανώς με τον covid, δεν κάναμε καθόλου shows για περίπου ενάμιση χρόνο – κάτι που ήταν πολύ δύσκολο για εμένα, αφού πριν από την πανδημία, είχα συνηθίσει να ταξιδεύω συνέχεια, να παίζω συνέχεια. Για εμένα δεν ήταν καθόλου εύκολο να σταματήσω και τελικά συνήθισα σε αυτό και ήταν και πάλι δύσκολο. Οπότε ναι, η προηγούμενη χρονιά ήταν αρκετά γεμάτη, ιδιαίτερα προς το τέλος της. Μέχρι να τελειώσει, ήμουν αρκετά κουρασμένος και έτοιμος να σταματήσω για λίγο, οπότε ήταν καλό που έκανα μερικούς μήνες διάλειμμα. Κάτι που βρίσκω πολύ ωραίο με αυτή την περιοδεία με τον George Ezra, είναι ότι αυτή δεν είναι μία περιοδεία του Passenger, δεν αφορά μόνο εμένα. Στην πραγματικότητα, θα είναι του George και εγώ είμαι απλά ένα μπόνους, που ελπίζω να αρέσει στον κόσμο. Οπότε έχει λιγότερη πίεση και θεωρώ ότι θα έχει πολλή πλάκα.

Μόνο σαν τουρίστας, σε διακοπές! Έχω πάει στη Μύκονο και μου άρεσε πάρα πολύ. Δεν πάρταρα τόσο, ήμουν απλά με μερικούς φίλους σε μια βίλα. Επίσης έχω πάει και στην Κρήτη. Αυτή όμως είναι η πρώτη φορά που έρχομαι στην Αθήνα. Και ανυπομονώ!

Νιώθω απίστευτα τυχερός που έχω το Let Her Go. Νιώθω ότι υπήρξε η “πόρτα” για την υπόλοιπη μουσική μου.

Είναι τρελό. Είναι ένα συναίσθημα που ποτέ δεν θα γίνει βαρετό ή παλιό. Όταν ξεκινάς να γράφεις μουσική, ως παιδί, αυτή είναι η ιδέα που έχεις. Αυτό είναι το όνειρο σου: να γράφεις μουσική που σημαίνει κάτι για τους ανθρώπους και θέλεις να την ακούσουν και να την αγαπήσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι γίνεται. Και το ότι αυτό πραγματικά συνέβη, είναι απλά καταπληκτικό. Νιώθω απίστευτα τυχερός που έχω το Let Her Go. Νιώθω ότι υπήρξε η “πόρτα” για την υπόλοιπη μουσική μου για πολλούς ανθρώπους, που άκουσαν αυτό το τραγούδι και ανακάλυψαν κι άλλα τραγούδια μου. Νιώθω υπερβολικά τυχερός που έχω αυτό το τραγούδι, να “συστήνει” τα άλλα κομμάτια μου στο κοινό.

Ξέρεις κάτι; Μου άρεσε. Νιώθω ότι αυτό που έκανε μουσικά είναι πολύ όμορφο. Νιώθω ότι είναι πολύ κουλ. Έρχεται από έναν εντελώς διαφορετικό μουσικό κόσμο από εμένα και αυτός είναι ο τρόπος του να εκφράζει τα συναισθήματα που εξέφρασα κι εγώ στο τραγούδι μου. Οπότε ναι, ίσως δεν είμαι τόσο μεγάλος fan μερικών στίχων. Και είχαμε μία συζήτηση για αυτό και έκανε μερικές αλλαγές, που με έκαναν να νιώσω καλύτερα. Νιώθω πραγματικά κολακευμένος που πήρε το τραγούδι μου και έγραψε κάτι πάνω σε αυτό. Ξέρω ότι δεν θα αρέσει σε μερικούς, αλλά εγώ δεν θέλω ποτέ να είμαι αυτός που θα λέει “όχι, δεν μπορείς να το πεις αυτό, δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις το άλλο, δεν μπορείς να εκφραστείς”. Ήταν πολύ σημαντικό για εμένα να πω “ναι, είναι μια χαρά, προχώρησέ το”. Και ναι, ίσως δεν αρέσει σε όλους αυτό, αλλά πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να αφήνεις τους ανθρώπους να εκφραστούν.

Για εμένα το καλύτερο πράγμα όταν γράφεις μουσική είναι ότι θα αγγίξει κάποιον άλλον. Αυτή είναι η δύναμη της μουσικής.

Πιστεύω ότι είναι αρκετά πράγματα. Σίγουρα φταίει η μελωδία. Ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνεις τους στίχους, όταν ακούς αυτή τη μελωδία κάτι συμβαίνει στην καρδιά σου, όπου κι αν βρίσκεσαι στον κόσμο. Νομίζω ότι μόνο από τη μελωδία μπορείς να καταλάβεις για τι πράγμα μιλά το τραγούδι. Ακόμα και αν δεν καταλαβαίνεις ακριβώς, πιάνεις το συναίσθημα. Και για εκείνους που καταλαβαίνουν τους στίχους, πιστεύω ότι μπορούν να ταυτιστούν με αυτούς. Όλοι έχουμε βρεθεί σε μία παρόμοια κατάσταση με το “Let Her Go” πιστεύω. Για εμένα αυτή είναι η δύναμη της μουσικής, ότι κάποιος μπορεί να ακούσει ένα τραγούδι και να σκεφτεί τη ζωή του, τις αναμνήσεις του. Αυτό έχει τόση δύναμη και αυτό είναι που βρίσκω τόσο υπέροχο στη μουσική. Γράφω για κάτι που συνέβη στη ζωή μου και ο υπόλοιπος κόσμος το ακούει και σκέφτεται κάτι για τη ζωή τους. Αυτό είναι τρελό. Είναι τόσο όμορφο.

Νομίζω και τα δύο. Γράφω τα τραγούδια, γιατί τα νιώθω. Δεν έχουν πάντα να κάνουν με εμένα ή τη ζωή μου, αλλά πότε δεν γράφω κάτι σκεπτόμενος ότι θέλω να γράψω κάτι τέτοιο ή ότι ο κόσμος θέλει να ακούσει κάτι άλλο. Πρόκειται πάντα για τραγούδια που γράφω φυσικά. Οπότε ναι τα γράφω για τον εαυτό μου, αλλά για εμένα το καλύτερο πράγμα με το να γράφεις μουσική είναι ότι θα αγγίξει κάποιον άλλον. Αυτή είναι η δύναμη της μουσικής. Αυτή είναι η στιγμή που σκέφτεσαι ότι άξιζε ο κόπος. Θυμάμαι, πριν καν γνωρίσει επιτυχία η μουσική μου, να μου λένε ότι ακόμα κι αν επηρεάσεις έστω και έναν άνθρωπο με τη μουσική σου, αυτό είναι από μόνο του πολύ μεγάλο. Δεν χρειάζεται να είσαι ο Justin Bieber ή ο The Weeknd και να έχουν δισεκατομμύρια streams τα τραγούδια σου. Ακόμα κι αν επηρεάσεις τη ζωή ενός μόνο ανθρώπου, όταν τραγουδάς ένα τραγούδι, αυτό είναι τεράστιο.

Ήταν κάτι που έγραψα εν μέσω κορονοϊού, κατά τη διάρκεια του lockdown. Είχα πολύ χρόνο για τον εαυτό μου και έγραφα πολλά κομμάτια και νομίζω ότι ήταν η πρώτη φορά που σταμάτησα και δεν ταξίδευα συνεχώς μετά από μία δεκαετία. Νομίζω ότι τότε ήταν που άρχισα να αντιλαμβάνομαι όλα όσα είχαν συμβεί, ξέρεις όλη την τρέλα με το Let Her Go κλπ. Οπότε ναι άρχισα να γράφω αυτούς τους στίχους και ξαφνικά σκέφτηκα “ποπο γράφω για τη ζωή μου”. Και ένιωσα πολύ άσχημα, ένιωσα εγωιστής, αλλά είπα ότι δεν χάνω κάτι να το ολοκληρώσω, να δω πώς ακούγεται. Και τελικά νομίζω ότι πρόκειται για αυτό ακριβώς που συζητούσαμε πριν, ότι κάθε τραγούδι μπορεί να σημαίνει κάτι για κάποιον άλλον. Ελπίζω, δηλαδή, κάποιος που θα το ακούσει να σκεφτεί ότι ο Passenger ξεκίνησε ως ένα μικρό παιδί, που παράτησε το σχολείο, έκανε βαρετά πράγματα, δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο κι όμως [τα κατάφερε]. Να δει ότι όλα είναι δυνατά.

Βασικά, νιώθω ακόμα σαν μικρό παιδί με πολλούς τρόπους, αλλά ναι ελπίζω κατά κάποιον άλλο τρόπο να έχω ωριμάσει. Η έμπνευση πίσω από αυτό το τραγούδι ήταν βασικά μία κατάσταση που περνούσε ένας φίλος μου, που ήταν σε μία πολύ δύσκολη σχέση, με πολλούς τσακωμούς, πολλές διαφωνίες. Και θυμάμαι είχαμε μία συζήτηση και μου έλεγε ότι η ζωή είναι πολύ μικρή και απλά θέλω να είμαι μαζί της, χωρίς να έχω συνεχώς αυτόν τον πόλεμο και νομίζω έγραψα αυτό το τραγούδι αμέσως μετά τη συζήτησή μας. Κι εγώ αγαπώ πολύ αυτό το τραγούδι, σε κάνει να θυμάσαι τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή, σου θυμίζει να μην κολλάς σε όλες αυτές τις βλακείες που δεν έχουν σημασία και να επικεντρώνεσαι στα μεγάλα πράγματα, στο ότι αγαπάς τον άλλον και θες να είσαι μαζί του.

Όταν ξεκινάς να γράφεις, αυτό είναι το όνειρο σου: να γράφεις μουσική που σημαίνει κάτι για τους άλλους.

Όχι, και μάλιστα νομίζω ότι μερικά από τα αγαπημένα κομμάτια που έχω γράψει αφορούσαν άλλους ανθρώπους. Όταν ήμουν νεότερος, ήμουν μουσικός του δρόμου για πέντε χρόνια, οπότε ταξίδευα μόνος μου τον περισσότερο καιρό, παίζοντας μικρές συναυλίες από ‘δω και από εκεί. Όταν το κάνεις αυτό, γνωρίζεις τόσους υπέροχους ανθρώπους – ειδικά όταν είσαι μόνος σου, πρέπει να μιλάς με αγνώστους, να είσαι εκεί “έξω”, στον κόσμο. Αυτή την περίοδο, λοιπόν, έγραψα πολλά τραγούδια για άλλους ανθρώπους και αυτά ήταν σίγουρα τα αγαπημένα μου τραγούδια.

Έχω ένα τραγούδι, με τίτλο “Riding to New York”, που εμπνεύστηκα όταν γνώρισα έναν πολύ ιδιαίτερο τύπο. Όταν ήμουν νεότερος, από τότε που ήμουν έφηβος βασικά, κάπνιζα συνέχεια τσιγάρα. Συνέχεια πάλευα λοιπόν με αυτό, το έκοβα, το ξανάρχιζα και πάλι από την αρχή. Γνώρισα, λοιπόν αυτόν τον τύπο, όταν έκανα περιοδεία στις ΗΠΑ και δεν είχα καπνίσει για δύο μήνες και πραγματικά είχα πολύ ανάγκη ένα τσιγάρο. Οπότε ξύπνησα μέσα στο βράδυ για να αγοράσω τσιγάρα από ένα βενζινάδικο και εκεί γνώρισα έναν τύπο, που ήταν μηχανόβιος, με μία μεγάλη Harley Davidson, μακριά μαλλιά και γένια, που κάπνιζε ένα τσιγάρο. Λίγο πριν αγοράσω τσιγάρα, λοιπόν, πιάσαμε την κουβέντα και μου είπε την ιστορία του: Μόλις είχε μάθει ότι πέθαινε από καρκίνο του πνεύμονα και δεν ήξερε πόσο καιρό είχε ακόμα, οπότε ταξίδευε με τη μηχανή του μέχρι την Νέα Υόρκη, όπου έμεναν τα παιδιά και τα εγγόνια του, για να περάσει την υπόλοιπη ζωή του μαζί τους. Αυτό ήταν ό,τι πιο δυνατό έχω ακούσει και το timing ήταν απλά τρελό. Ήταν αυτό που με έκανε να κόψω το τσιγάρο και άλλαξε τον τρόπο που έβλεπα τα πάντα. Είναι από αυτές τις στιγμές, όπου το timing είναι τόσο τρελό που σχεδόν νομίζεις ότι δεν συνέβη όντως.

Όταν είσαι μουσικός του δρόμου, γνωρίζεις υπέροχους ανθρώπους – ειδικά όταν είσαι μόνος σου, πρέπει να μιλάς με αγνώστους, να είσαι εκεί “έξω”, στον κόσμο.

Νομίζω ότι όσο περισσότερο μεγαλώνω, τόσο πιο ρεαλιστής γίνομαι. Πολύ θλιβερό, έτσι;

Ναι και αυτό είναι ακόμα πιο θλιβερό. Νομίζω ότι το να ονειρεύεσαι είναι ένα υπέροχο πράγμα και προσπαθώ να το διατηρώ όσο περισσότερο μπορώ. Αλλά όσο προχωράς με τη ζωή σου, ένα μέρος σου γίνεται όλο και πιο ρεαλιστικό, όταν αναγκάζεσαι να σκεφτείς μερικά πράγματα για τη ζωή.

Σίγουρα έχω ένα μήνυμα για τους Έλληνες fans! Ανυπομονώ να σας γνωρίσω όλους! Δεν έχω παίξει ποτέ ξανά στην Ελλάδα, οπότε αυτό είναι ιδιαίτερα συναρπαστικό για εμένα, οπότε σας περιμένω όλους εκεί – πείτε το και στους φίλους σας! Όσο για το τι να περιμένετε, είναι απλό. Θα είμαι εγώ με μία κιθάρα. Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που πολλοί δεν καταλαβαίνουν. Κάποιοι νομίζουν ότι ο Passenger είναι μια ολόκληρη μπάντα, αλλά στην πραγματικότητα είμαι μόνο εγώ με μία κιθάρα, σε όλο το show. Είναι πολύ προσωπικό, πολύ αληθινό, πολύ ειλικρινές και πιστεύω ότι θα είναι μία πολύ ωραία συναυλία!