Με την πένα του συγγραφέα: Ισίδωρος Ζουργός, “Περί της εαυτού ψυχής”

Έπαιρνα ένα τετράδιο και σχεδίαζα μυθιστορήματα, όπως αυτά που διάβαζα με αναγνωστική βουλιμία. Θυμάμαι ακόμη πως είχαμε στο σπίτι ένα σχολικό βοήθημα, με σύντομα βιογραφικά σημειώματα συνοδευόμενα από ένα σκίτσο για τους σημαντικότερους λογοτέχνες που συναντούσαμε στα σχολικά εγχειρίδια της εποχής. Αυτό το βιβλίο το άνοιγα σχεδόν κάθε μέρα, σα να υπήρχε μεταξύ μας μια πολύ ιδιαίτερη σχέση. Ήμουν όμως πολύ μικρός ακόμη για να ονειρεύομαι ότι κάποτε η ζωή μου κι ένα λιτό σκίτσο θα έμπαιναν σε ένα τέτοιο βιβλίο.

νομίζω πως η γευσιγνωσία και η οινοποιία θα το είχαν καταφέρει, καθώς μου φαντάζουν πολύ ενδιαφέρουσες ενασχολήσεις. Νομίζω ακόμη πως θα ήθελα να είμαι ξεναγός αποκλειστικά για την ιστορία της Θεσσαλονίκης, να αφιερωθώ στην πόλη ολόψυχα για χρόνια, ώστε να μπορώ να γνωρίζω τον κάθε δρόμο και το κάθε κτιρίο.

Διεκδικούν έναν τρόπο να υπάρχουν, να σκέφτονται και να αισθάνονται πέρα από τις προκαθορισμένες συνταγές βίου. Γράφοντας μπορεί κανείς ευκολότερα να αποδράσει από τις μόδες της κάθε εποχής, μιας και μόδες δεν υπάρχουν μόνο στο ντύσιμο αλλά και στον τρόπο σκέψης και θέασης του κόσμου. Εκδίδοντας βιβλία έχει τη δυνατότητα να ονειρεύεται εμπράκτως, να αφήνει πίσω ίχνη. Και αν τελικά αυτά που οι συγγραφείς δημιουργούμε, λένε κάτι στους άλλους ανθρώπους, η ικανοποίηση μεγαλώνει. Επιπλέον, αυτός ο κοινός όλων μας εφιάλτης, μια ζωή άνευ νοήματος, ελαχιστοποιείται και ίσως και να εξαφανίζεται.

και πρώτα απ’ όλα για τον ίδιο σου τον εαυτό. Ας φανταστούμε λοιπόν πώς είναι να μοιραζόμαστε με άγνωστους ανθρώπους τα όνειρά μας, τις φανταστικές ή πραγματικές μας εικόνες για τη φύση και τον κόσμο, τους φόβους, τις λύπες, τα ερωτηματικά μας.

οι οποίες γίνονται συνήθως έμμεσα, με λοξές διαδρομές μέσα από μεταμφιέσεις και επινοήσεις. Το μυθιστόρημα είναι εν πολλοίς μια τέχνη της μάσκας, ενώ πολλά από αυτά που λανθάνουν στις σελίδες του είναι άγνωστα στο συνειδητό του συγγραφέα κι εντελώς αμέτοχα στις προθέσεις του.

παλεύοντας με τα όνειρα και τους εφιάλτες του. Το εκδοτικό κομμάτι δυστυχώς έχει αρκετές δυσαρμονίες. Το πιο μεγάλο πρόβλημα νομίζω προκύπτει στους πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς. Η Ελλάδα εκτιμώ πως παρουσιάζει μια ιδιαίτερη δυσκολία, γιατί είμαστε τελικά λαός γραφομανής δίχως να είμαστε σε αντίστοιχο βαθμό αναγνώστες. Με άλλα λόγια γράφουμε πολύ περισσότερο από όσο διαβάζουμε. Υπάρχει μεγάλη προσφορά κειμένων δίχως την ανάλογη ζήτηση. Αυτό γεννά μια δυσαρμονία στην αγορά του βιβλίου, με στοίβες κείμενα να υποβάλλονται στους εκδοτικούς οίκους από τα οποία ελάχιστα έχουν τη δυνατότητα να εκδοθούν δίχως κάποια έξωθεν οικονομική στήριξη.

Το νέο μυθιστόρημα του Ισίδωρου Ζουργού “Περί της εαυτού ψυχής” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.

η οποία είχε και μακρά διαστήματα καραντίνας. Υπήρχε στο μυαλό μου ως ένα όνειρο, μια συγγραφική φιλοδοξία η οποία και περίμενε τις κατάλληλες συνθήκες για να γεννηθεί. Και ενώ η όλη αυτή περιπέτεια ήταν και είναι οδυνηρή για τους ανθρώπους, η προσπάθεια επιβίωσης έδωσε απρόσμενες ευκαιρίες ενδοσκόπησης και φυσικά μελέτης. Συνεχής συζήτηση με τον εαυτό, ο περίκλειστος κόσμος του σπιτιού, διάβασμα και σχέδια επί χάρτου, όλα αυτά είναι μια μεγάλη ευκαιρία για συγγραφή. Υπακούοντας σε έναν ρυθμό εξαντλητικής δουλειάς και εκτελώντας το συγγραφικό καθήκον, αντιμετωπίζεις την κάθε είδους επέλαση της θλίψης τέτοιων ημερών με αισιοδοξία και προσωπική ικανοποίηση, καθώς η εντατική εργασία επάνω σε ένα αγαπητικό αντικείμενο είναι πέραν πάσης αμφιβολίας λυτρωτική. Στην κορύφωση της πανδημίας πάντως, δεν υπήρχαν ταξίδια για βιβλιοπαρουσιάσεις ούτε περιττές κοινωνικές συνάξεις, παρά μόνο τα απαραίτητα, οπότε ο χρόνος επαρκούσε και για τα πιο μεγαλόπνοα συγγραφικά σχέδια.

Η συγγραφή είναι ένας ανηφορικός δρόμος γεμάτος νεροσυρμές και τρόχαλα. Η ανάβασή του συνιστάται μόνο για τους αποφασισμένους.

που περιλαμβάνει εικονογραφία, αρχιτεκτονική, συγγραφή, θεολογία αλλά και πολλές όψεις της καθημερινής ζωής όχι μόνο των ανακτόρων αλλά και των φτωχών και περιθωριακών. Είναι η ιστορία ζωής ενός προσώπου επινοημένου, που ζει ως αντιγραφέας χειρογράφων στον 11^ο αιώνα, στην αρχή της δυναστείας των Κομνηνών. Η ζωή του έχει πολλές περιηγήσεις και ανατροπές, συναντήσεις με σημαντικά πρόσωπα και κείμενα της εποχής.

σε συνδυασμό και με αναζητήσεις στο διαδίκτυο. Λειτουργεί ως χρονομηχανή, και η χρονομηχανή αυτή για να ταξιδέψει ικανοποιητικά ως αφηγηματικό όχημα και για να φωτογραφίσει πιστά το παρελθόν, οφείλει να έχει γνωρίσει όσα περισσότερα μπορεί από την εποχή και το θέμα για το οποίο ετοιμάζει τις βαλίτσες της. Η ζωή στη Θεσσαλονίκη, όπως έχω αναφέρει πολλές φορές, δεν σε «αφήνει» να ξεφύγεις από τη βυζαντινή κληρονομιά. Τη συναντάς κάθε μέρα στα απομεινάρια των μεσαιωνικών τειχών, στις βυζαντινές εκκλησίες, στον Λευκό Πύργο, στη Ροτόντα, στο Μουσείο του Βυζαντινού Πολιτισμού και σε συναρπάζει! Συνεπώς, έτσι είχε «φωλιάσει» και στη δική μου σκέψη και προέκυψε το «Περί της εαυτού ψυχής».

με τη ζωή του ολόκληρη περπατάει στα μονοπάτια της αυτογνωσίας και του νοήματος. Ο Θωμάς είναι μια περσόνα από τον κόσμο των ταπεινών, ενώ ο Πόθος μια σκανταλιά στην καλλιτεχνική ολοκλήρωση. Ο Λεόντιος από την άλλη, ενσαρκώνει τη μοναξιά των αξιωμάτων και ο Ιγνάτιος είναι η παιδαγωγική αυθεντία με όλη την εξουσιαστική της δομή. Η συνέχεια στις σελίδες του βιβλίου… 

μόνο που ανάλογα με τις συνθήκες αυτή η επιθυμία άλλοτε φανερώνεται κι άλλοτε σιγοκαίει αθέατη, όπως η λάβα στο εσωτερικό της γης. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι άνθρωποι αγνοούν αυτή την ίδια την ύπαρξη των ονείρων τους.

όμως είναι νωρίς για να μιλήσω για τη νέα μου «συνταγή». Οι επίδοξοι συγγραφείς πάντως, πριν ξεκινήσουν το ταξίδι τους, πρέπει να ρωτήσουν πολλές φορές τον εαυτό τους πόσο σημαντική είναι η γραφή και η ανάγνωση στη ζωή τους.