1ο Φεστιβάλ Ανεξάρτητου Κινηματογράφου των Αθηνών στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

Το 1ο Φεστιβάλ Ανεξάρτητου Κινηματογράφου της Αθήνας, κατόπιν αναπροσαρμογής του προγράμματος του λόγω τριήμερου Εθνικού Πένθους, συνεχίζεται στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης την Πέμπτη 9 Μαρτίου 2023 με το «No Bears» του Τζαφάρ Παναχί, την τελευταία ταινία του Ιρανού δημιουργού που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο Φεστιβάλ Βενετίας, εν μέσω αναταραχής στη χώρα αλλά και συνεχείς επιθέσεις λογοκρισίας και συλλήψεις διαφορετικών φωνών. Το Φεστιβάλ θα ολοκληρωθεί την Κυριακή 12 Μαρτίου 2023 με ενδιάμεσους σταθμούς σπουδαίες ταινίες όπως το «Soy Libre» και το «Tres Tigres Tristes».

«Monica» Andrea Pallaoro

• 19.30 «No Bears» | «Αρκούδες δεν Υπάρχουν» Jafar Panahi (IR, 107′)
• 22.00 «La edad media» | «The Middle Ages» | «Μεσαίωνας» Alejo Moguillansky, Luciana Acuña (AR, 90′)

• 20.00 «Petrol» Alena Lodkina (AU, 95′)
• 22.00 «Monica» Andrea Pallaoro (IT, 106′)

• 18.00 «Camuflaje» | «Καμουφλά» Jonathan Perel (AR, 93′)
• 20.00 «Soy Libre» | «Είμαι Ελεύθερος» Laure Portier (FR, BE 78′)
• 22.00 «Skazka» | «Fairytale» | «Παραμύθι» Alexander Sokurov (RU, BE 78′)

• 19.00 «Três Tigres Tristes» | «Three Tidy Tigers» | «Οι Τρεις Τίγρεις» Gustavo Vinagre (BR, 86′)
• 21.00 «Lobo e Cão» | «Wolf and Dog» | «Λύκοι και Σκυλιά» Cláudia Varejão (PT, 111′)

Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε εδώ.

«Três Tigres Tristes»

Με τον Παναχί σε ρόλο εξωτερικού παρατηρητή και ταυτόχρονα ενεργού συμμετέχοντα, η ταινία αφηγείται παράλληλα δύο ερωτικές ιστορίες με κοινό παρονομαστή την ανάγκη για διαφυγή. Εγκατεστημένος σε ένα χωριό του Ιράν κοντά στα σύνορα με την Τουρκία, καθοδηγεί εξ αποστάσεως το συνεργείο του καταγράφοντας την προσπάθεια ενός εξόριστου ζευγαριού να δραπετεύσει στην Ευρώπη. Παράλληλα, στο χωριό που ο ίδιος βρίσκεται, ένας απαγορευμένος έρωτας κινδυνεύει να λαβωθεί από έναν κοινωνικό περίγυρο βαθιά προκατειλημμένο και προσκολλημένο σε καταπιεστικές ιδεολογίες και παραδόσεις. Με ακλόνητη τόλμη, τόσο η ταινία όσο και οι πρωταγωνιστές της, παλεύουν για τον απεγκλωβισμό τους από τα περιοριστικά πλαίσια εντός των οποίων υπάρχουν και έρχονται να σταθούν ως σύμβολα αντίστασης, αποδεικνύοντας πως ο φόβος δεν είναι παρά ένα εργαλείο στα χέρια αυτών που τον καλλιεργούν

«Ο Αρνό είναι ο μικρός μου αδερφός. Μία μέρα συνειδητοποίησα πως είχε πια μεγαλώσει. Γεννήθηκε σ’ έναν τόπο που στερεί απ’ τους ανθρώπους τις επιλογές. Ο αδερφός μου προσπαθεί να γίνει αυτό που θα έπρεπε να ήταν εξ αρχής. Ελεύθερος».

Η Άννα γεννήθηκε στο Σάο Μιγκέλ, ένα νησί στη μέση του Ατλαντικού, το οποίο διέπεται από θρησκευτικούς κανόνες και παραδόσεις. Μέσα από τη φιλία της με τον Λούι, τον queer φίλο της στον οποίο αρέσουν τόσο τα φορέματα όσο και τα παντελόνια, η Άννα αμφισβητεί τον κόσμο που της είχαν υποσχεθεί. Όταν η φίλη της η Κλοέ έρχεται από τον Καναδά, κουβαλώντας μαζί της τις λαμπερές μέρες της νιότης, η Άννα βάζει πλώρη για ένα ταξίδι πέρα από τον ορίζοντα. Γεμάτο πάθος και ελευθερία, το φως του Λύκος και Σκύλος θα αποκαλύψει στην Άννα ποια είναι για εκείνη η ιδανική θάλασσα να διασχίσει. Μια συναρπαστική ωδή στην queer κοινότητα του νησιού, όπου η λάμψη του λυκόφωτος διαχέεται στον απέραντο Ατλαντικό Ωκεανό.

Camuflaje | Camouflage | Καμουφλάζ του Jonathan Perel

Ο συγγραφέας Félix Bruzzone υποδύεται έναν δρομέα, ο οποίος έχει εμμονή με το Κάμπο ντε Μάγιο, τη μεγαλύτερη στρατιωτική μονάδα της Αργεντινής. Πρόκειται επίσης για το μέρος όπου εξαφανίστηκε η μητέρα του το 1976, αλλά και το βασικό υπόγειο κέντρο παράνομης κράτησης, βασανιστηρίων και εκτελέσεων κατά τη διάρκεια της τελευταίας δικτατορίας. Η ταινία ακολουθεί τον Félix καθώς συναντά ανθρώπους που θα τον βοηθήσουν να διεισδύσει και να εξερευνήσει αυτό το μέρος, τόσο επιβαρυμένο από την ιστορία του τόπου.

Το Monica είναι το προσωπικό πορτραίτο μίας γυναίκας που επιστρέφει σπίτι μετά από πολύχρονη απουσία και καλείται να αντιμετωπίσει τα τραύματα του παρελθόντος. Καθώς επανασυνδέεται με τη μητέρα της και την υπόλοιπη οικογένεια της για πρώτη φορά μετά την εφηβεία της, η Μόνικα ξεκινά ένα ταξίδι συμφιλίωσης και αποδοχής. Η ταινία εμβαθύνει στα έγκατα του εσωτερικού κόσμου και της ψυχολογίας της πρωταγωνίστριας, στον πόνο και τις φοβίες της, τις ανάγκες και τους πόθους της, διερευνώντας τα πανανθρώπινα ζητήματα της εγκατάλειψης και της συγχώρεσης.

Σ’ αυτήν την εξαιρετικά χιουμοριστική και ταυτόχρονα βαθυστόχαστη ταινία, συν-σκηνοθετημένη από τη χορογράφο Luciana Acuña και τον σκηνοθέτη Alejo Moguillansky, αφηγήτρια είναι η δεκάχρονη κόρη των δημιουργών, η Cleo. Μέσα από τα μάτια της, η ταινία καταπιάνεται με ζητήματα πέρα από την ρουτίνα της πανδημίας, όπως διαδικτυακά μαθήματα και εικονικές αγορές. Τα πράγματα γίνονται εξαιρετικά αλλόκοτα καθώς εξελίσσεται η ταινία. Ο καλπάζων πληθωρισμός, οι πολιτικές για τον πολιτισμό και η αγοραία αξία των πάντων βρίσκονται στο επίκεντρο του The Middle Ages. Η ταινία αποτελεί συνέχεια του ερωτήματος που έθεσε ο σκηνοθέτης μέσω της προηγούμενης ταινίας του, το Por el dinero (2019): μπορούν οι καλλιτέχνες να πληρώνουν τους λογαριασμούς τους κάνοντας τη δουλειά τους; Και αν ναι, ποιο είναι το κόστος;

Petrol της Alena Lodkina

Η Εύα, μία ευεπηρέαστη φοιτήτρια κινηματογράφου, αναπτύσσει μία φιλία με την αινιγματική παραστατική καλλιτέχνιδα Μία. Η Μία σύντομα θα κυριεύσει τη φαντασία της Εύα. Όταν οι δυο τους συγκατοικούν και οι ζωές τους συνυφαίνονται όλο και περισσότερο, η Εύα βυθίζεται σε ένα σουρεαλιστικό ταξίδι αφύπνισης, στοιχειωμένη από όνειρα, φαντασιώσεις και φαντάσματα. Το Petrol είναι μία ιστορία για την έμμονη φιλία μεταξύ δύο νεαρών γυναικών, και τη διαδικασία ανακάλυψης του κόσμου και του εαυτού μέσω μία ιδιαίτερης σχέσης.

Η ταινία μάς μεταφέρει σε ένα δυστοπικό Σάο Πάολο του μέλλοντος, το οποίο δεν απέχει και πολύ από το παρόν. Ένας ιός κυκλοφορεί και απειλεί κυρίως τον ανθρώπινο εγκέφαλο και την ικανότητα της μνήμης. Τρία queer άτομα νεαρής ηλικίας περιφέρονται σε μία πόλη εξασθενημένη από την πανδημία και τον απανταχού παρόντα καπιταλισμό, ανακαλώντας μνήμες από περασμένους έρωτες, συζητώντας τις εμπειρίες τους με τον ιό του HIV, μαθαίνοντας κόλπα μακιγιάζ για μάσκες προσώπου. Σε αυτήν την εγκάρδια και σουρεαλιστική καταγραφή μίας κατάστασης αμνησίας πολιτικών προεκτάσεων, ο Gustavo Vinagre μας συστήνει μία νέα, queer εποχή, στην οποία οι αναμνήσεις επιβιώνουν μόνον επειδή τις μοιραζόμαστε σε συλλογικό και συναισθηματικό επίπεδο.

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν δυο αλήτες… όχι… – τρεις… όχι τέσσερις ήταν… Όμως υπήρχαν κι άλλοι, πολλοί διαφορετικοί… Τους ήξερα. Για πολύ καιρό. Πολλά χρόνια. Όμως ανάμεσα σε αυτά τα άτομα ήταν που ένιωθα στρυμωγμένος. Μετά κάτι συνέβη κι εξαφανίστηκαν. Και για πολλά χρόνια δεν ήξερα τίποτα γι’ αυτούς. Μια φορά κι έναν καιρό… ήταν τέσσερις… Ήμουν απορροφημένος από τη ζωή και από καινούριους μπελάδες. Όμως τα τελευταία χρόνια, που και που συμβαίνει κάτι ανεξήγητο, μία αίσθηση πως κάποιος περπατάει γύρω μου, και περπατάει και περπατάει… Τα βράδια άκουγα φωνές, αποσπάσματα από σύνθετα ερωτήματα, λέξεις σε ξένη γλώσσα, βογγητά, χιλιάδες φωνές να ουρλιάζουν… Ένας ανεξήγητος ενθουσιασμός με διέγειρε… Εκείνη τη νύχτα άνοιξαν οι ουρανοί… Κι έτσι χάθηκαν…