Ευανθία Ρεμπούτσικα: Το βιολί είναι η προέκταση του σώματος και της ψυχής μου

Η μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα έχει αυτή τη μαγική ιδιότητα να σε ταξιδεύει σε μέρη μακρινά, σε εποχές που μπορεί να έχουν χαθεί, αλλά ξαφνικά φαίνονται μια ανάσα μακριά – και είναι μερικές ημέρες που έχουμε ακόμα περισσότερη ανάγκη αυτή τη “διέξοδο” που προσφέρει  η μουσική. Ημέρες σαν και αυτές που βιώνουμε σήμερα, μέρες που έχουμε ανάγκη όση ελπίδα, δύναμη και φως μπορεί να μας χαρίσει η μουσική.

“Πάντα είμαι αισιόδοξη και πιστεύω πως όσες φορές πέσεις, άλλες τόσες πρέπει να σηκωθείς” λέει η συνθέτρια σε μία συζήτηση που μπορεί να πραγματοποιήθηκε πριν από το τραγικό γεγονός που μας βύθισε στο σκοτάδι, αλλά μας κάνει να ελπίζουμε ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει ακόμη το φως – είτε όταν μιλά για την αλληλεγγύη των λαών και τη δύναμη του πολιτισμού, είτε όταν θυμάται την πρώτη φορά που έπιασε στα χέρια της το βιολί της.

Στις 13 και 14 Μαρτίου, δίνει δύο “ραντεβού στο Παλλάς” κι εμείς μιλήσαμε μαζί της για την μουσική της, τον πολιτισμό, αλλά και την Άνοιξη και όσα αυτή φέρνει μαζί της

Όπως όλοι μας, μετά από έναν ακόμα δύσκολο χειμώνα που έχουν δοκιμαστεί οι αντοχές μας, θέλω να νιώσω και να μοιραστώ μαζί με τον κόσμο αυτή την αίσθηση αλλαγής και ελπίδας. Πάντα είμαι αισιόδοξη και πιστεύω πως όσες φορές πέσεις άλλες τόσες πρέπει να σηκωθείς. Η μέρα μεγαλώνει, έχουμε περισσότερο φως, η φύση γύρω μας ανανεώνεται, οι μυρωδιές ακόμα και στις μικρές γωνιές της πολύβουης πόλης, μας κάνουν να νιώθουμε όμορφα και αισιόδοξα.

Άνοιξη θα είναι για πάντα ένα χαμόγελο μέσα στην βαρυχειμωνιά. Μια νέα σελίδα στην ζωή μας, μια ελπίδα πως όχι μόνο θα προσπαθήσουμε, αλλά θα καταφέρουμε το καλύτερο για εμάς και τους δικούς μας ανθρώπους. Η Άνοιξη γεννάει πράγματα, ας τα δεχτούμε με αγάπη.

Με πρωταγωνιστές σπουδαίους μουσικούς θα κάνουμε ένα ταξίδι συγκινήσεων, μια βόλτα στον κόσμο. Θα μοιραστούμε συναισθήματα, χαρές, αγάπες, μνήμες μέσα από τα soundtrack που έχω γράψει.

Ο πολιτισμός μπορεί να ενώσει τους λαούς και να φέρει μηνύματα ειρήνης, φιλίας και αγάπης

Έχω μεγάλη χαρά γιατί αισθάνομαι την σκηνή σαν να είναι το σπίτι μου, εκείνη την στιγμή ξεχνώ τα πάντα και τις δυσκολίες ή το άγχος, έχω μόνο ενθουσιασμό και γίνομαι ένα με τους ανθρώπους που με τιμούν και έρχονται στις συναυλίες μας.

Πάντα στην καρδιά μου μια ξεχωριστή θέση θα έχει ο δίσκος «Το αστέρι κι η ευχή». Είναι οι πρώτες μου συνθέσεις που γεννήθηκαν μέσα από μια τεράστια ανάγκη να εκφραστώ γράφοντας μουσική.

Μια απίστευτη συγκίνηση από το πρώτο άκουσμα η οποία κρατά μέχρι σήμερα. Στα έξι μου χρόνια διάλεξα αυτό το μαγικό όργανο να με συντροφεύει, να το μελετήσω και να εξελιχθώ μαζί του. Ίσως ήταν διαίσθηση ίσως το πεπρωμένο, σημασία έχει πως ήταν η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσα να κάνω.

Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια είναι πια η προέκταση του σώματος και της ψυχής μου. Χωρίς τα παιδιά μου και το κόκκινο βιολί μου τίποτα δεν θα ήταν ίδιο στην ζωή μου.

Συνεργάτες με τους οποίους βρισκόμαστε μαζί στην σκηνή και στην ζωή πάνω από είκοσι χρόνια, έχουμε δοκιμαστεί μέσα από δυσκολίες και είμαστε ακόμα μαζί τους θεωρώ δεύτερη οικογένεια μου.

Σίγουρα με επηρέασαν όλοι οι μεγάλοι συνθέτες που άκουσα για πρώτη φορά όταν ήμουν μικρή στον κινηματογράφο του πατέρα μου και τους συνέδεσα με τις εικόνες μιας ταινίας, όμως τότε δεν είχα καθόλου στο μυαλό μου πως κάποια μέρα θα έγραφα κι εγώ μουσική για τον κινηματογράφο. Απλά μου άρεσε να δημιουργώ με την φαντασία μου τις δικές μου ιστορίες και σε κάθε ιστορία γεννιόταν και μια μελωδία να την συντροφεύει.

Αν μου αρέσει και αν πιστέψω σε αυτό που θέλει να πει μέσα από την ιστορία, τότε αυτόματα γίνεται και δική μου ιστορία για την οποία θα γράψω την μουσική της. Η καλή συνεργασία με τον σκηνοθέτη και το σενάριο ανήκουν στα βασικά κριτήρια που πρέπει να υπάρχουν για να μου δώσουν έμπνευση να συνθέσω.

Είναι πολύ δυσάρεστο, όμως δυστυχώς ο φόβος να μην αρρωστήσουμε ήταν πιο δυνατός. Ένας αόρατος εχθρός φάνηκε πιο ισχυρός από τις δικές μας επιθυμίες. Ας είμαστε όμως αισιόδοξοι πως στα χρόνια μετά την πανδημία θα ανακάμψουν όπως ακριβώς συνέβη με τις θεατρικές παραστάσεις που δοκιμάστηκαν πολύ, ακριβώς όπως και οι συναυλίες. Φυσικά, ο κινηματογράφος έχει έναν πολύ ισχυρό αντίπαλο, τις διάφορες πλατφόρμες όπου προβάλλονται σειρές, ντοκιμαντέρ κλπ. Ακόμα και ταινίες υποψήφιες για Όσκαρ ανήκουν πλέον σε αυτές τις παραγωγές.

Δεν υπάρχει μέριμνα για τον πολιτισμό, όλοι τον σκέφτονται προεκλογικά και κάνουν ότι μπορούν να τον πολεμήσουν μόλις αναλάβουν την εξουσία

Είναι ένα πρόβλημα που έπρεπε να είχε λυθεί εδώ και χρόνια. Οι νέες γενιές καλλιτεχνών θα πρέπει να έχουν κατοχυρώσει τα δικαιώματα τους. Λυπούμαι που στην χώρα μου σήμερα δεν υπάρχει μέριμνα για τον πολιτισμό, όλοι τον σκέφτονται προεκλογικά και κάνουν ότι μπορούν να τον πολεμήσουν μόλις αναλάβουν την εξουσία.

Οι λαοί ποτέ δεν είχαν τίποτα να χωρίσουν και αυτό το έχουμε αποδείξει πολλές φορές. Στην «Μπαλάντα του κυρ Μέντιου» ο Κώστας Βάρναλης γράφει την μεγάλη αλήθεια, «Και στον πόλεμ’ «όλα για όλα» κουβαλούσα πολυβόλα να σκοτώνονται οι λαοί για τ’ αφέντη το φαΐ». Μην ξεχνάμε ότι ο πολιτισμός σε όλες τις μορφές του μπορεί να ενώσει τους λαούς και να φέρει μηνύματα ειρήνης, φιλίας και αγάπης.

Πράγματι είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε και πολλές φορές δεν ξέρουμε τι μπορεί να μας ξημερώσει. Τα γεγονότα τρέχουν και συνήθως δεν είναι τα ευχάριστα αλλά τα άσχημα γεγονότα, ταράζοντας πολλές φορές την ζωή και την γαλήνη μας. Μπορεί να περνώ ευχάριστο χρόνο με τους φίλους μου και να κάνω μεγάλους περιπάτους, να ασχολούμαι με το σπίτι μου, να μιλώ με τα παιδιά μου, να κάνω σχέδια για το μέλλον, να γράφω μουσική, να ακούω τραγούδια και να διαβάζω. Όλα αυτά δεν σε κάνουν να ξεχνάς, απλά σου δίνουν στιγμές χαλάρωσης και δύναμης για να συνεχίσεις.