Η νέα γενιά του θεάτρου συναντά τη νέα γενιά της μόδας

Τις ενώνει η νιότη, η φρεσκάδα, η ομορφιά, η δημιουργία, τα όνειρα και φιλοδοξίες, σ’ έναν χώρο ανασφαλή και ταλαιπωρημένο, σε έναν χώρο που τα τελευταία χρόνια δεν σταματά να βάλλεται συνεχώς. Η οικονομική κι έπειτα η υγειονομική κρίση, οι τρομερές αποκαλύψεις για τα φαινόμενα λεκτικής βίας, σεξουαλικής κακοποίησης και σεξουαλικής παρενόχλησης μέχρι το πρόσφατο ΠΔ 85, τις κινητοποιήσεις των ηθοποιών, το «λουκέτο» σε θέατρα και τις παραιτήσεις καθηγητών, όλα συνθέτουν ένα ασταθές τοπίο να υπάρχουν και να εργάζονται. Την ίδια ώρα, είναι αυτά τα κορίτσια που αντιστέκονται με το φως τους, και μοιάζει μάταιο να τους αντισταθείς. Πέντε νέες γυναίκες της παραστατικής τέχνης, συνομήλικες σχεδόν, κι όμως τόσο ξεχωριστές, τόσο διαφορετικές, σ’ ένα ιδιαίτερο πάντρεμα της Τέχνης με τη Μόδα.

Τις συναντήσαμε στη BlueCycle, ένα πρότυπο κέντρο που έρχεται από το “μέλλον”. Στόχος της είναι η αξιοποίηση των θαλάσσιων πλαστικών απορριμμάτων, η δημιουργία και η έρευνα, αποτελώντας τον πρώτο χώρο στην Ελλάδα για την επεξεργασία και ανακύκλωση του πλαστικού εξοπλισμού από την αλιευτική και ναυτιλιακή δραστηριότητα. Σαν τόπος δημιουργίας, το BlueCycle Lab είναι πάντα ανοιχτό σε ερευνητές, σχεδιαστές, κατασκευαστές αλλά και καλλιτέχνες για να εργαστούν και να πειραματιστούν πάνω στη διαδικασία της ανακύκλωσης και επανάχρησης πλαστικών, δίνοντάς τους μια «δεύτερη ζωή».

Μέσα σε αυτόν τον industrial χώρο, όπου γίνεται πράξη η κυκλική οικονομία, αντιμετωπίζεται ολιστικά το πρόβλημα των πλαστικών απορριμμάτων που καταλήγουν στη θάλασσα και εκπέμπει ελπίδα για το μέλλον του πλανήτη και τη βιωσιμότητά του, συναντήσαμε αυτές τις πέντε γυναίκες – εκπροσώπους της νέας γενιάς του ελληνικού θεάτρου. Και αναπόφευκτα έγιναν το πρόσωπο της «ελπίδας», μια αρετή που φέρει πάντα η νεότερη γενιά.

Παρασκευή Δουρουκλάκη

Γεννήθηκα στην Αθήνα. Μεγάλωσα στην Κυπριάδου, μια ωραία γειτονιά – παλιού τύπου με την καλή έννοια – στα Άνω Πατήσια. Η πιο έντονη ανάμνηση από τα παιδικά μου χρόνια είναι από κάποια απογεύματα που κρεμιόμασταν από την καγκελόπορτα του σπιτιού με την Κατερίνα (την παιδική μου φίλη) που έμενε ακριβώς στο απέναντι σπίτι, και τραγουδούσαμε δυνατά.Έχω τελειώσει τη Νομική Σχολή της Αθήνας και τη Δραματική Σχολή του Νέου Ελληνικού Θεάτρου· όμως νομίζω εκεί στα 23 μου, λίγο μετά το πτυχίο της Νομικής κι ενώ εργαζόμουν ως ασκούμενη σε ένα δικηγορικό γραφείο, άρχισα να βιώνω στην πράξη μια σκέψη που με βασάνιζε από την εφηβεία: Την έλλειψη προσωπικής ταυτότητας και σκοπού. Ένιωσα ότι αν δεν βγω από τη γυάλα μου θα πνιγώ εκεί. Ήθελα να μάθω επιτελούς να αγαπώ και να αγαπιέμαι. Θα μου πείτε και γιατί θέατρο; Γιατί έμοιαζε η μοναδική λύση. Δεν είχα ορίσει την επαγγελματική διάσταση αλλά ήμουν μια ηθοποιός από πάντα.

Στη ζωή μου βρίσκομαι σε μια συνεχόμενη περφόρμανς. Δεν το λέω ως κάτι, απαραίτητα, θετικό. Παλεύω με αυτό από πολύ μικρή. Κι όμως η υποκριτική με έχει βοηθήσει να έρθω πιο κοντά στη γη και στην αλήθεια μου. Δυστυχώς, δεν είχα πολλά ερεθίσματα από τον χώρο της Τέχνης μέχρι να αρχίσω να το βλέπω επαγγελματικά και ζωτικά. Το μεγαλύτερο ερέθισμα ήταν η φαντασία μου από την οποία δεν ξεφεύγω εύκολα. Τα όνειρα που βλέπω όταν κοιμάμαι και τα μάτια των ανθρώπων γύρω μου.

Η πρώτη μου δουλειά ως ηθοποιός ήταν στη «Νύχτα της Κουκουβάγιας» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αγαρτζίδη. Και τι δεν θυμάμαι… Πολύ έντονες οι πρόβες – νομίζω πως ξεφεύγαμε από τις τυπικές συνθήκες προβών κι αυτό με ξυπνούσε πολύ. Κάναμε τα πάντα, κάθε μέρα είχε μια ιστορία.

Παρασκευή Δουρουκλάκη: Στη ζωή μου βρίσκομαι σε μια συνεχόμενη περφόρμανς. Δεν το λέω ως κάτι, απαραίτητα, θετικό.

Αυτή την περίοδο βρίσκομαι σε πρόβες για το «Μισάνθρωπο» του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Πέτερ Στάιν που κάνει πρεμιέρα 19 Απριλίου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Επίσης, κάνω τα πρώτα μου βήματα στη μουσική. Πλησιάζει η κυκλοφορία του πρώτου δικού μου τραγουδιού που έγραψα πριν ένα. Λέγεται «Μαγεμένα Νερά» και θα κυκλοφορήσει μέσα από το δικό μου κανάλι στο YouTube και το Spotify, όπου θα συνεχίσω να μοιράζομαι όλες τις μουσικές μου τρέλες. Το video έχει αναλάβει ένας υπέροχος κινηματογραφιστής που εργάζεται στην Ελλάδα πλέον, ο Eric Giovon.

Ονειρεύομαι πολλούς ρόλους αλλά κυρίως συνεργασίες γιατί χωρίς τους άλλους δεν είμαστε τίποτα. Θέλω να παίξω όλους τους ρόλους του κόσμου αν είναι δυνατόν πριν πεθάνω.

Στην πορεία μου μέχρι σήμερα, η τέχνη της υποκριτικής μού έμαθε να ακούω πραγματικά τον άλλο και να λέω αλήθεια. Δεν το έχω πετύχει εντελώς· είμαι, όμως, στον αγώνα κι αυτό είναι το σημαντικό.

Οι συνεργασίες στη δική μας δουλειά είναι το Α και το Ω. Σε αυτό το χώρο μπήκα τελείως μόνη. Ούτε γονείς ηθοποιοί , ούτε μάνατζερ, ούτε θεατρική παιδεία, ούτε από σπόντα σε τηλεοπτικές σειρές… Αν δεν δούλευα με καλούς συνεργάτες – που είναι δυσεύρετοι- δεν θα τα κατάφερνα. Χρωστάω πάρα πολλά σε ανθρώπους που πίστεψαν σε μένα όταν δεν πίστευα εγώ η ίδια στον εαυτό μου. Συλλογικότητα, πίστη και αγάπη για τη δουλειά.

Όταν βρίσκω λίγο χρόνο για τον εαυτό μου, μου αρέσει να γράφω μελωδίες στο πιάνο με δικούς μου στίχους, ενώ έχω μια περίεργη συνήθεια όταν ξυπνάω. Μαζί με τον διπλό ελληνικό σκέτο καφέ μου, ανάβω κεριά, καίω έλαια και προσεύχομαι στο σύμπαν. Aν δεν ήμουν ηθοποιός θα ήμουν… μάγισσα.

Στον χώρο μας χρειαζόμαστε μια ριζική αλλαγή, αλλά δεν ξέρω πώς θα την πετύχουμε. Όσο σπούδαζα στη δραματική και δεν μου είχε εγγυηθεί κανείς ότι θα ξεκινήσει η επαγγελματική μου ζωή τόσο ελπιδοφόρα, πέθαινα από το άγχος για όσα θα ακολουθούσαν. Αυτό που με ενδιαφέρει να τονίσω είναι ότι πρέπει να συμβούν ταυτόχρονα αρκετές αλλαγές: Να σταματήσει ο ρατσισμός προς τις περισσότερες ιδιωτικές σχολές. Υπάρχουν πολλά ταλαντούχα πλάσματα που δεν έχουν ανακαλυφθεί, επειδή έτυχε να μην έχουν τελειώσει κάποια συγκεκριμένη σχολή και δεν έχουν πρόσβαση σε ακροάσεις. Επίσης, να προσλαμβάνονται ηθοποιοί που έχουν τελειώσει δραματική σχολή και ήταν δοσμένοι σε αυτές τις σπουδές. Οι σπουδές είναι απαραίτητες. Και το λέω εγώ, τώρα, που έτρεχα από το πρώτο έτος σε ακροάσεις και μου έλεγαν «είσαι πολύ καλή αλλά πρέπει να σπουδάσεις» και θύμωνα γιατί ήμουν ανυπόμονη.

Τέλος, να μειωθούν οι σπουδαστές των ιδιωτικών δραματικών σχολών. Οι σχολές δεν είναι μαγαζιά και οι σπουδαστές δεν είναι πελάτες. Τα κριτήρια εισαγωγής πρέπει να είναι συγκεκριμένα και αυστηρά. Με μοναδικό σκοπό να εργαστεί στ’ αλήθεια ο μαθητευόμενος μελλοντικά. Τώρα το πώς αντιμετωπίζεται, στον τόπο που γέννησε το θέατρο, η τέχνη σήμερα και το πόσο το κράτος επενδύει στη δημόσια και ποιοτική εκπαίδευση των καλλιτεχνών αλλά και τα εργασιακά τους δικαιώματα είναι ένα θέμα που δυστυχώς απαντιέται μόνο από εμάς αυτό το διάστημα στους δρόμους της χώρας.

Εκείνο που με κρατάει αισιόδοξη είναι το ότι μετά το ασύλληπτο δυστύχημα στα Τέμπη συγκεντρώσαμε πάνω από 8.500 φιάλες αίμα σε δύο μέρες. Το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλο.

Για τους επόμενους μήνες, επαγγελματικά εύχομαι να βγάλω ασπροπρόσωπο τον κ. Στάιν, οποίος μου εμπιστεύτηκε ένα δύσκολο και μεγάλο ρόλο επιλέγοντάς με μόνος του από ακρόαση, χωρίς να ξέρει απολύτως τίποτα για εμένα. Προσωπικά, μού εύχομαι ζωή.

Αδελαΐδα Κατσίδε

Γεννήθηκα σε μία κωμόπολη στην Αλβανία, κοντά στο χωριό των γονιών μου που είχε τότε λιγότερους από 2.000 κατοίκους. Μεταναστεύσαμε στην Ελλάδα όταν ήμουν 2.5 ετών. Μεγάλωσα στα Χανιά της Κρήτης και οι εντονότερες αναμνήσεις μου είναι τα “ξυπόλητα σουλάτσα” στη παραλία ενώ έδυε ο ήλιος.

Σπούδασα υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και Εσωτερική Αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής. Ήθελα να γίνω ηθοποιός από μικρή, χωρίς να γνωρίζω τι σήμαινε αυτό. Επομένως, δεν ήταν τόσο μια απόφαση, όσο ήταν μια διαδικασία μέσα από την οποία ωρίμασε το παιδικό μου όνειρο και έγινε στόχος. Υπήρξαν πολλές καθοριστικές στιγμές που μου το επέτρεψαν.

Σχετικά με το θέατρο, η πρώτη μου επαφή ήταν στο σχολείο όπου συνάντησα δασκάλες και δασκάλους που με έκαναν να το αγαπήσω. Παρόλα αυτά, δεν είχα ουσιαστική σχέση με το αντικείμενο, μέχρι να πάρω την απόφαση να δώσω εξετάσεις στη σχολή. Τα ερεθίσματά μου, μέχρι τότε, αφορούσαν πολύ περισσότερο τις εικαστικές τέχνες, τη ζωγραφική και την αρχιτεκτονική. Επίσης, άκουγα από πολύ μικρή τους γονείς μου να τραγουδούν ισοπολυφωνικά παραδοσιακά τραγούδια στα οικογενειακά τραπέζια. Εκτός από τη μουσική, η μητέρα μου αγαπούσε πολύ τη ποίηση και μου μάθαινε παιδικά ποιήματα. Στα ίδια οικογενειακά τραπέζια, εγώ έλεγα ποιήματα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το απολάμβανα και απέβαλα από πολύ μικρή τον φόβο της έκθεσης.

Η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά ήταν στη σειρά «Μια νύχτα του Αυγούστου» στην ΕΡΤ και θα θυμάμαι πάντα τη φροντίδα που δέχθηκα από τη σκηνοθέτρια Ζωή Σγουρού. Με βοήθησε ν’ απαλλαγώ από τους προβληματισμούς μου με αποτέλεσμα να έχουμε μια πολύ όμορφη συνεργασία. Στάθηκα το ίδιο τυχερή και με τη πρώτη μου συνεργασία στο θέατρο με τον Δημήτρη Τάρλοου. Ακόμη δεν έχω βιώσει κάποια αστεία στιγμή για να τη μοιραστώ, αλλά ανυπομονώ.

Αυτήν την περίοδο με βρίσκει κανείς στο θέατρο Πορεία, στην παράσταση «Δόξα Κοινή» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου και σύνθεση κειμένου Στρατή Πασχάλη. Σύντομα, και μεταξύ άλλων, θέλω πολύ να έρθω σε επαφή με το έργο του Ζαν Ζενέ, «Οι Δούλες». Από την πρώτη στιγμή που το διάβασα το αγάπησα πολύ για την πολιτική του διάσταση.

Aδελαϊδα Κατσιδέ: Θέλω να βρίσκομαι ανάμεσα σε ανθρώπους που προτείνουν λύσεις στα προβλήματα και δεν τα προσπερνούν για να πάνε παρακάτω ατάραχοι

Προς το παρόν, η μελέτη της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης μέσα από την υποκριτική είναι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της δουλειάς για εμένα. Έχω πολλά να μάθω ακόμη, αλλά είμαι ευγνώμων για την ευκαιρία που μου δίνεται διαβάσω έργα που μου επιτρέπουν να κατανοήσω καλύτερα τους ανθρώπους γύρω μου. Η ομαδική φύση της δουλειάς είναι αυτό που αγαπώ περισσότερο και η επικοινωνία που επιτυγχάνεται με το κοινό, όταν μία ομάδα αγαπά αυτό που κάνει. «Καλός συνεργάτης» είναι μάλλον για τ@ καθ@ κάτι διαφορετικό. Υπάρχουν σίγουρα τα βασικά που ζητάμε όλοι στις συνεργασίες μας, όπως η συνέπεια και ο σεβασμός. Αν όμως αυτά δεν συνοδεύονται από όρεξη, πάθος, διαθεσιμότητα, υπάρχει κίνδυνος το θέατρο να μετατραπεί σε δουλειά “γραφείου”. Θέλω να βρίσκομαι ανάμεσα σε ανθρώπους που προτείνουν λύσεις στα προβλήματα και δεν τα προσπερνούν για να πάνε παρακάτω ατάραχοι. Η συλλογική προσπάθεια μπορεί να κάνει την πιο βαρετή συνθήκη ενδιαφέρουσα και η παραίτηση ενός ατόμου μπορεί να κάνει τη πιο όμορφη δουλειά ανυπόφορη. Νομίζω πως θα θυμάμαι για πάντα τη πρώτη μου συνεργασία στο θέατρο, τη δουλειά που κάνω τώρα, γιατί βρίσκομαι ανάμεσα σε όμορφους ανθρώπους που κάνουν τη μετάβαση μου από τη σχολή στην αγορά εργασίας πολύ ευχάριστη.

Όταν βρίσκομαι στην Κρήτη πηγαίνω μόνη μου στη θάλασσα για περίπατο, βουτιές και διάβασμα κάτω από το φως του ήλιου. Απολαμβάνω τους περιπάτους στη φύση, αλλά και μέσα στην Αθήνα. Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους και το περιβάλλον μου. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι αρκετά περίεργο για εμένα για να το μοιραστώ. Ίσως το ότι όταν φοράω γυαλιά ηλίου και πρέπει να τα βγάλω, δεν τα τοποθετώ στο κεφάλι μου, αλλά στο πηγούνι.

Αν δεν ήμουν ηθοποιός θα ήμουν αρχιτέκτονας ή κάτι που θα περιλάμβανε ταξίδια ανά τον κόσμο.

Θεωρώ πως έχει γίνει ήδη η αρχή για να αντιμετωπίσουμε σοβαρά προβλήματα που υπήρχαν ανέκαθεν στον χώρο. Πρέπει να προστατέψουμε ο ένας τον άλλον, η μία την άλλη, το ένα το άλλο. Δεν πρέπει να επαναπαυθούμε, δεν πρέπει να ξεχάσουμε και να παραβλέψουμε κανένα περιστατικό βίας. Δεν είναι η στιγμή να αναπτύξουμε απόψεις, είναι η στιγμή να ακούσουμε τα θύματα και να βοηθήσουμε ενεργά, όπως εκείνα θέλουν να βοηθηθούν. Και αν έχουμε κάτι να προσφέρουμε ας το κάνουμε με σεβασμό και ανιδιοτέλεια. Όσον αφορά στις κινητοποιήσεις που γίνονται τον τελευταίο καιρό σχετικά με το ΠΔ 85, θεωρώ πως καταφέραμε ήδη κάτι σπουδαίο. Η κοινή γραμμή, ο ειρηνικός αγώνας είναι από μόνα τους αποδείξεις ότι πρόκειται για δίκαια αιτήματα που μας αφορούν όλ@! ‘Οσο ο αγώνας κλιμακώνεται θα βρισκόμαστε όλο και πιο κοντά στην λύση του προβλήματος. Σε προσωπικό επίπεδο έχω συγκινηθεί από τη κινητοποίηση του κόσμου, την αυτοθυσία των φοιτητών/τριών και των καθηγητών/καθηγητριών, την διαύγεια του αγώνα. Έχω πίστη στον άνθρωπο, στην συνείδησή, την ευφυΐα και το πάθος όσων παλεύουν ακόμα για έναν καλύτερο κόσμο.

Εύχομαι να είμαι υγιής και να συνεχίσω με τον ίδιο ενθουσιασμό να κάνω τη δουλειά μου. Εύχομαι να συναντήσω το ίδιο ενθουσιώδεις επαγγελματίες και να δημιουργήσουμε μαζί κάτι που να κρατά το ενδιαφέρον μας αναλλοίωτο. Ό,τι προκύψει, εύχομαι να είναι γεμάτο και ουσιώδες.

Ευγενία Ξυγκόρου

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Αιγάλεω. Θυμάμαι παρά πολύ έντονα την πρώτη φορά που είδα την «Νεκρή Νύφη» του Tim Burton και πώς είχα νιώσει. Και βασικά όλες τις πρώτες φορές που έβλεπα ταινία του.

Είμαι φοιτήτρια Θεατρικών Σπουδών στο ΕΚΠΑ και σπουδάστρια στη Δραματική Σχολή Ακαδημίας Τεχνών 100. Όμως, δεν ξύπνησα μα μέρα και πήρα απόφαση να γίνω ηθοποιός. Θυμάμαι να το θέλω από πάντα και να είναι αυτονόητο ότι το θέλω!  Θυμάμαι μικρή έβλεπα ασταμάτητα ταινίες της Disney, για τις οποίες πλέον συνειδητοποιώ το φοβερό τους κινηματογραφικό επίπεδο. Μετά γνώρισα τον Tim Burton, που για μένα ήταν το μεγάλο «μπαμ». Γενικότερα η μητέρα μου έπαιξε πολύ βασικό ρόλο, γιατί αυτή με τροφοδοτούσε συνεχώς με βιβλία και ταινίες, και συζητούσαμε για όλα αυτά, σαν να ήμουν ενήλικη. Αναμνήσεις από το θέατρο, έχω από την εφηβεία και μετά.

Η πρώτη μου δουλειά ήταν η καθημερινή σειρά «Επιστροφή» στον ΑΝΤ1, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Πανταζούδη. Θα θυμάμαι πόσο άνετα ένιωσα – αν και πρώτη δουλειά – χάρη στους ανθρώπους. Γενικώς, μου αρέσει να υπάρχει η αίσθηση της “πλάκας ” στην ατμόσφαιρα. Και ειδικά στην «Επιστροφή» που ήμασταν πολλά νεαρά παιδιά μαζεμένα, κάναμε διάφορα… χαζά.

Αυτήν την περίοδο βρίσκομαι στο Θέατρο Βεάκη, στο «Ψηλά απ’ τη Γέφυρα», σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη, με τους Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, Ιωάννα Παππά, Δημήτρη Μαυρόπουλο, Δημήτρη Καπετανάκο και Μιχάλη Πανάδη.

Ευγενία Ξυγκόρου: Πιο μικρή ονειρευόμουν ρόλους. Αυτή τη στιγμή, νομίζω με νοιάζει περισσότερο το έργο και οι συνεργάτες.

Αυτό που αγαπάω πιο πολύ είναι η συνεργασία. Με πόσα άτομα πρέπει να συνεργαστείς για να βγει μια σκηνή. Αυτό μου δημιουργεί μια αίσθηση εγρήγορσης. Όσο γι’ αυτό που μου έχει μάθει η δουλειά είναι να «εκπαιδεύομαι» για να μην είμαι τόσο απόλυτη. Ποτέ δεν ξέρεις πώς θα ήσουν αν είχε συμβεί κάτι διαφορετικό στη ζωή σου. Καλά, ούτε τώρα ξέρεις ποιος πραγματικά είσαι. Πώς μπορεί να αντιδράσεις σε κάτι. Όταν παίζεις έναν ρόλο δεν μπορείς να τον κρίνεις. Και ευτυχώς ή δυστυχώς αυτό έχει περάσει και στην προσωπική μου ζωή. Στη δουλειά αυτή είναι επίσης πολύ σημαντικό να έχεις δίπλα σου καλούς συνεργάτες και σε επαγγελματικό επίπεδο και σε ανθρώπινο. Η αγαπημένη μου δουλειά είναι η «Αγάπη Παράνομη» στην ΕΡΤ, σε σκηνοθεσία Νίκου Κουτελιδάκη και σενάριο Ελένης Ζιώγα, με πρωταγωνιστές την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και τον Νίκο Ψαρρά. Πέρασα τόσο ωραία σε αυτή τη δουλειά από όλες τις απόψεις. Υπήρχε ασφάλεια, φροντίδα και ενθάρρυνση.

Όταν βρίσκω λίγο ελεύθερο χρόνο για εμένα, θα δω κάποια ταινία, ή κανένα επεισόδιο Star Trek ή Golden Girls. Ή θα κάνω ατελείωτες συζητήσεις με φίλους και ουζάκι. Περίεργη συνήθεια; Τρώω τα χείλη μου. Επίσης είμαι αρκετά περίεργη με το φαγητό. Το μενού μου είναι ίδιο με ενός 5χρονου!

Δεν ξέρω τι θα ήμουν αν δεν είχα γίνει ηθοποιός. Δεν έχω σκεφτεί τίποτα άλλο που να μου αρέσει!

Αν έπρεπε να μοιραστώ μια σκέψη απέναντι σε όλα αυτά που συμβαίνουν στον χώρο μας τελευταία θα έλεγα πως το τοπίο της δουλειάς μας έχει αλλάξει. Όχι δεν βίωσα το πριν, αλλά μπαίνοντας σε αυτό το χώρο νιώθεις ότι υπάρχει ένα μούδιασμα. μια αβεβαιότητα. Δεν ξέρουμε τι και πώς. Από το πώς να πιαστούμε μεταξύ μας μέχρι το ποιοι είμαστε. Με απασχολεί το ΠΔ85 και ως σπουδάστρια και ως ήδη εργαζόμενη ηθοποιός. Από τη μια επικροτώ τον αγώνα και από την άλλη βλέπω ότι χάνονται μαθήματα, τα οποία είναι πολύ σημαντικά – όχι για να λέμε ότι έχουμε ένα χαρτί, αλλά για την τέχνη που θέλουμε να κάνουμε και για την ποιότητα του αυριανού θεάτρου. Από τη μια, αναρωτιέσαι τι καλλιτέχνης είσαι όταν δεν στηρίζεις όχι μόνο μια ιδέα, αλλά την ίδια σου την ύπαρξη, αυτό που έχεις επιλέξει να κάνεις… Από την άλλη πώς θα περάσεις στο κοινό τη φωτιά σου αν δεν μπορείς να ακουστείς πέρα από την πρώτη σειρά; Αυτά με προβληματίζουν. Μου φαίνεται αδιανόητο ότι έχει αφεθεί αυτή η κατάσταση έτσι από την κυβέρνηση, τόσο καιρό.

Δεν νιώθω ιδιαίτερα αισιόδοξη τον τελευταίο καιρό, πράγμα που δεν είναι συνηθισμένο για μένα. Αλλά καταλαβαίνω πως είναι φυσιολογικό με όσα γίνονται καθημερινά. Εκείνο που ανατρέπει την κατάσταση είναι οι ομορφιές που ξεπηδάνε από το πουθενά, τυχαία ή και όχι.

Για το τέλος, προφανώς σε επαγγελματικό επίπεδο μου εύχομαι τα καλύτερα: Μια υπέροχη συνεργασία με ένα ωραίο αποτέλεσμα. Σε προσωπικό επίπεδο θα ήθελα να αφιερώσω περισσότερο χρόνο στους ανθρώπους μου και να μην αφήνω τα άγχη της δουλειάς -που θα υπάρχουν πάντα – να κυριαρχούν στη σκέψη μου.

Αικατερίνη Παπαγεωργίου

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Οι πιο έντονες αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία είναι από το εξοχικό μου στο Μάτι. Πήγαινα κάθε καλοκαίρι με την γιαγιά και τον παππού μου. Όλη την ημέρα έπαιζα στο δρόμο με τα παιδιά από τη γειτονιά και στήναμε θεατρικές παραστάσεις στις αυλές μας. Έχω την ανάμνηση μιας «απόλυτης ελευθερίας». Η έννοια του φόβου δεν υπήρχε πουθενά. Ζώντας πια στο κέντρο της πόλης, αυτή η ανάμνηση είναι τόσο μακρινή που, σχεδόν, μοιάζει ξένη.

Τελειώνοντας το σχολείο έφυγα για σπουδές στον Λονδίνο. Σπούδασα Παραστατικές Τέχνες στο Royal Central School of Speech and Drama και στη συνέχεια έκανα το μεταπτυχιακό μου στη Σκηνοθεσία Θεάτρου στο Royal Holloway University of London με την καθοδήγηση της Katie Mitchell. Δεν υπήρξε κάποια καθοριστική στιγμή που με έκανε να αποφασίσω να γίνω σκηνοθέτρια. Ήταν κάτι που καλλιεργούταν μέσα μου τόσο σταδιακά, που πια νομίζω ότι το ήξερα από πάντα. Νομίζω ότι αυτό που με συγκινούσε περισσότερο ήταν η δημιουργία μιας μικρής πραγματικότητας μέσα στην πραγματικότητα της ζωής.

Τα πρώτα μου ερεθίσματα από τον χώρο της Τέχνης ήταν μέσω του χορού- αυτό άλλωστε με οδήγησε και στο θέατρο. Η μητέρα μου είναι πολύ δημιουργική και το επάγγελμα της είναι δημιουργικό, ωστόσο δεν ήταν φιλότεχνη. Είχα αποφασίσει να σπουδάσω χορό, είχα δώσει τις ακροάσεις και με είχε δεχτεί η σχολή που με ενδιέφερε περισσότερο. Περίμενα να τελειώσω το σχολείο για να πάω. Ένας καθηγητής μου – που πλέον θα μπορούσα να αποκαλέσω μέντορα – με παρότρυνε να διαβάσω θέατρο. Κάτι μέσα μου μετακινήθηκε πυρηνικά και άλλαξαν όλα.

Η πρώτη μου δουλειά ως σκηνοθέτρια ήταν το 2017. Τελείωνα το προπτυχιακό μου και με την ομάδα The Young Quill είχαμε καταφέρει ως πολυπολιτισμική ομάδα να διοργανώσουμε την πρώτη μας παράσταση σε συνεργασία με δύο πανεπιστήμια στο Groundlings Theatre στο Πόρτσμουθ, μια βρετανική επαρχιακή πόλη. Είχα πάρα πολύ άγχος γιατί ήμουν πολύ νέα, 21 χρονών. Το έργο λεγόταν «Dominion», σύγχρονο έργο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα, του Gregory Forest. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που μπήκε το κοινό στην πλατεία. Τους παρακολουθούσα από το ηλεκτρολογείο με δέος. Όταν οι ηθοποιοί ξεκίνησαν να παίζουν, ένιωθα σαν «μαμά κουκουβάγια». Στο πρώτο κάνανε μικρό λάθος με έπιασε μυϊκός σπασμός στην κοιλιά.

Με τους The Young Quill αναλάβαμε από το Σεπτέμβριο του ‘22 την επαναλειτουργία του Θεάτρου Μπέλλος. Αυτή την περίοδο σχεδιάζουμε το πρόγραμμα για την επόμενη σεζόν. Στο θέατρο παίζονται και δύο παραστάσεις που έχω σκηνοθετήσει, «Η νύχτα των μυστικών» του Άκη Δήμου και η «Ειρήνη» του Αριστοφάνη σε διασκευή για παιδιά και εφήβους.

Αυτό που αγαπώ περισσότερο στη σκηνοθεσία είναι η έρευνα. Η διεξοδική μελέτη που γίνεται προκειμένου να ξεκινήσει κανείς τις πρόβες. Με συνεπαίρνει η διαδικασία και κάθε φορά έχω την εντύπωση ότι μυούμαι και σε ένα καινούργιο κόσμο και μετά προσπαθώ να τον προσομοιώσω. Αν κάτι έχω μάθει, είναι να εμπιστεύομαι τους συνεργάτες μου και την ομαδική διαδικασία. Παλιά, απαιτούσα από τον εαυτό μου και τους γύρω μου να είναι σε θέση να φέρουν αποτέλεσμα ανά πάσα στιγμή. Η σκηνοθεσία μου έμαθε τι θα πει να δουλεύεις μεθοδικά προς μία κατεύθυνση έχοντας πίστη ότι το αποτέλεσμα θα φανεί, μόλις αφομοιωθεί.

Αικατερίνη Παπαγεωργίου: Ανήκω στη γενιά των παιδιών που γαλουχήθηκε με το αφήγημα ότι αν κανείς εργαστεί σκληρά μπορεί να πραγματοποιήσει τα όνειρα του. Στη εφηβεία μου, το αφήγημα αυτό κατέρρευσε.

Έχω την αίσθηση ότι άργησα να αναγνωρίσω τη σημασία του να δουλεύεις έχοντας στο πλευρό σου καλούς συνεργάτες. Έχω καταλήξει πλέον πως είναι το πιο σημαντικό. Υπάρχει συνεχής τριβή και συνδιαλλαγή με τους ανθρώπους στο επάγγελμά μας. Όλοι με κάποιον τρόπο εκθέτουμε ένα μέρος του εαυτού μας, πρώτα μεταξύ μας και μετά στο κοινό. Αν δεν υπάρχει αποδοχή, αν δεν υπάρχει εμπιστοσύνη πάντα κάτι στερούμε πρωτίστως από εμάς και στη συνέχεια και από τον κόσμο. Για μένα η μαγεία βρίσκεται στη συν-δημιουργία, τη στιγμή που ως σκηνοθέτρια θα τροφοδοτήσω τους ηθοποιούς με κάτι που θα μπορέσουν να το ενστερνιστούν ώστε να υπάρξουν δημιουργικά μέσα σε αυτό. Υπάρχουν κάποιοι σταθεροί συνεργάτες που αναπτύξαμε ένα κοινό κώδικα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Τα πρώτα πρόσωπα που μου έρχονται στο μυαλό είναι ο Φάνης Μιλλεούνης, η Χρυσηίς Λιατζιβίρη, ο Τάσος Λέκκας, η Ελίζα Σκολίδη και ο Αλέξανδρος Βάρθης.

Όταν βρίσκω λίγο χρόνο παίζω με το γιο μου ή πηγαίνω για μάθημα μπαλέτου. Συχνά, στις πρόβες, ασυναίσθητα ξεκινάω και επαναλαμβάνω ψιθυριστά μαζί με τους ηθοποιούς τα λόγια τους. Στην αρχή, νόμιζαν ότι κάτι τους λέω, μετά απλώς γελούσαν.

Aν δεν ήμουν σκηνοθέτρια θα ήθελα να ήμουν χορεύτρια.

Ανήκω στη γενιά των παιδιών που γαλουχήθηκε με το αφήγημα ότι αν κανείς εργαστεί σκληρά μπορεί να πραγματοποιήσει τα όνειρα του. Στη εφηβεία μου, το αφήγημα αυτό κατέρρευσε. Η οικονομική κρίση μας έδειξε ότι μπορεί κανείς να τα κάνει όλα ακριβώς όπως έμαθε ότι πρέπει να γίνουν, αλλά το αν θα τα καταφέρει είναι παντελώς αμφίβολο. Αυτό, γέννησε φόβο. Συχνά, η κατάσταση μοιάζει τελματώδης. Είναι ένας χώρος που, έτσι και αλλιώς, ματαιώνεσαι συχνά, καθώς ταυτίζεις τον εαυτό σου με τη δουλειά σου. Ο χώρος μας βρίθει καλλιτεχνών, ενώ οι θέσεις εργασίας είναι περιορισμένες. Η κρίση ήρθε να επιβαρύνει μια ήδη πολυπαραγοντικά δύσκολη κατάσταση. Μετά covid. Μια περίοδος ανυπόφορης σιωπής. Βγήκαμε από αυτό πιο δυνατοί. Μεγάλη μερίδα ανθρώπων νεότερης γενιάς στράφηκε προς το θέατρο. Θεωρώ ότι μπολιάστηκε η ανθρωπογεωγραφία του κόσμου που παρακολουθεί θέατρο. Κάπου εκεί, έρχεται και το metoo, για να μας διδάξει επιτέλους ότι δεν μπορεί να υπάρχει ατιμωρησία. Η Πολιτεία, για μια ακόμη φορά, αποδείχτηκε κατώτερη των περιστάσεων. Ο χώρος μας όμως, άρχισε να διαμορφώνει ένα κώδικα δεοντολογίας και αυτό δεν μπορεί παρά να είναι ελπιδοφόρο. Σήμερα είμαστε μπροστά στο ΠΔ85, τη μεγαλύτερη απόδειξη ότι ζούμε σε ένα κράτος που αγνοεί παντελώς τις ανάγκες του επαγγέλματός μας. Το χειρότερο, βέβαια, δεν είναι ότι τις αγνοεί, αλλά ότι απαξιεί και να τις μάθει. Μετά και από το δυστύχημα στα Τέμπη, έχω την εντύπωση ότι ζούμε στη χώρα του τρόμου που κυβερνάται από τη Βουλή των τεράτων και των δράκων. Αυτό που τουλάχιστον με κρατάει αισιόδοξη είναι η συσπείρωση του κόσμου.

Προσπαθώ να μην εύχομαι πράγματα για να μην απογοητεύομαι. Μπορώ, όμως, να πω με βεβαιότητα ότι θα προσπαθήσω το Θέατρο Μπέλλος να συνεχίσει να ανθίζει κιι εγώ να συνεχίσω να σκηνοθετώ έργα που  θεωρώ ότι είναι σημαντικό να μοιραστώ με το κοινό. Σε προσωπικό επίπεδο, ελπίζω να συνδράμω στην ευτυχία του γιου μου.

Ντένια Ψυλλιά

Γεννήθηκα στο Μαρούσι όπου και έζησα τα παιδικά μου χρόνια. Οι περισσότερες αναμνήσεις που έχω από τότε είναι με την Μελίνα, την κολλητή μου, με την οποία τύχαινε να μένουμε δίπλα. Η Μελίνα είναι η αδερφή που δεν έχω. Είναι πολύ όμορφο να έχεις τις ίδιες αναμνήσεις με έναν άνθρωπο που λατρεύεις και και βλέπετε ο ένας την εξέλιξη του άλλου.

Είχα περάσει στην Γυμναστική Ακαδημία. Έπειτα ήρθε και η Δραματική Σχολή. Ως ηθοποιός, άρχισα να δουλεύω λίγο πιο πριν. Δεν υπήρξε καθοριστική στιγμή για την επιλογή μου. Νομίζω ότι δεν υπήρξε καν η επεξεργασία. Ήταν σαν να το ήξερα πάντα. Το περίεργο θα ήταν να κάνω κάτι άλλο… Είναι πολύ όμορφο που όσο μεγαλώνω, αγαπώ αυτή τη δουλειά όλο και πιο πολύ! Στην οικογένειά μου ήμασταν γενικά της Τέχνης – κυρίως της μουσικής τέχνης. Ο μπαμπάς μπουζούκι, η μαμά πιάνο και ο παππούς στιχουργός. Είχα κάνει εφτά χρόνια πιάνο, αλλά το σταμάτησα γιατί έπαιζα συνέχεια τα δικά μου και δεν διάβαζα. Αλλά μάθε τέχνη και άσ’ την.. Μετά άρχισα ερασιτεχνικά musical για δύο χρόνια.

Η πρώτη μου δουλειά ως ηθοποιός ήταν σε μια κωμική σειρά του ANT1 που λεγόταν «Κάτι χωρισμένα παλικάρια». Ήμουν 18 χρονών και έμοιαζα με 8. Θυμάμαι πολύ έντονα το πρώτο γύρισμα: Έχει ξεραθεί ο λαιμός μου, έχω κυριολεκτικά παραλήσει, δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη και ο σκηνοθέτης μας Βασίλης Θωμόπουλος να φωνάζει «Φέρτε στην κοπέλα ένα νερό, θα πέσει κάτω». Οι αστείες και αμήχανες στιγμές στη δουλειά είναι πολλές. Θυμάμαι μια φορά είχα γλιστρήσει σε ένα χαλί, παίρνοντας σβάρνα έναν καλόγερο. Είμαι λίγο ατσούμπαλη ως άνθρωπος αλλά προσπαθώ να το ‘δουλέψω’.

Άρχισα πριν λίγο καιρό γυρίσματα για την «Μάγισσα», σε σκηνοθεσία του Λευτέρη Χαρίτου. Συνέχεια ονειρεύομαι ρόλους. Από μικρή με φαντάζομαι σε ρόλους, είτε υπαρκτούς είτε φανταστικούς.

Nτένια Ψυλλιά: Σε αυτή τη δουλειά αγαπώ το πώς σε κάνει ένας ρόλος να ωριμάζεις ψυχικά. Είναι πολλά πράγματα που δεν βιώνουμε.

Όταν, λοιπόν, καταφέρνεις να αγγίζεις κάποια συναισθήματα ή καταστάσεις μέσω της υποκριτικής, είναι σαν κάτι μέσα σου να ξεκλειδώνεται και να σε φέρνει πιο κοντά στην προσπάθεια συνειδητοποίησης, όπου σε συνδυασμό με τις προσωπικές εμπειρίες του καθενός, μπορεί να σε οδηγήσει και την πλήρη αντίληψή τους.

Οι άνθρωποι μιας δουλειάς, είναι η ίδια η δουλειά. Επομένως, είναι το Α και το Ω για εμένα. Χαίρομαι να είμαι σε ένα ήρεμο και χαρούμενο κλίμα. Σαφώς και θα υπάρξουν αναστατώσεις – όπως άλλωστε σε κάθε δουλειά – αλλά όταν υπάρχει προσπάθεια για αρμονική συνύπαρξη, τότε πολλά διορθώνονται.

Αν δεν πάθω άνοια μεγαλώνοντας, θα θυμάμαι για πάντα όλες τις συνεργασίες που έχω κάνει. Μέχρι στιγμής, όμως, η δουλειά που πιστεύω θα νοσταλγώ με τον καιρό, είναι το «Μια νύχτα του Αυγούστου». Οι λόγοι είναι επαγγελματικοί αλλά και προσωπικοί. Η σειρά συνδυάστηκε με μια σημαντική περίοδο της ζωής μου. Ο ρόλος δε, πιστεύω με ξεκλείδωσε καλλιτεχνικά!

Άρχισα, πρόσφατα, pole dancing και έχω παθιαστεί… Επομένως, όποτε έχω αρκετό χρόνο, κάνω προπόνηση. Σκέψου πως έβαλα στύλο στην κουζίνα μου! Μια περίεργη συνήθειά μου; Νομίζω πως όταν κάτι γίνεται συνήθεια, παύει να είναι πια περίεργο, αλλά έξω από το σπίτι μου έχει ένα ανθοπωλείο. Κι έτσι κάθε εβδομάδα μου αγοράζω λουλούδια. Κάθε εβδομάδα διαφορετικό χρώμα. ‘Οταν μπεις σπίτι μου και δεις μπλε λουλούδια, σκέψου σε μια εβδομάδα θα είναι κόκκινα. «Ι can bye my self flowers», που λέει και η Miley.

Aν δεν ήμουν ηθοποιός θα ήθελα να ήμουν ψυχολόγος.

Είναι τόσο απαράδεκτο όλο αυτό που συμβαίνει τελευταία με τον χώρο μας. Και τώρα αλλά και χρόνια τώρα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάτι τόσο μαγικό, όπως το θέατρο πλήττεται τόσο πολύ. Οι ηθοποιοί σπουδάζουν αγωνιούν, ξενυχτούν, κουράζονται, μένουν άφραγκοι για να στηρίξουν μια Δραματική Σχολή. Είναι το λιγότεροι γελοίο, μια κυβέρνηση να εξισώνει το πτυχίο τους με ένα απολυτήριο λυκείου. Μα περισσότερο γελοίοι είναι εκείνοι, οι κυβερνώντες. Ειλικρινά, δεν ξέρω τι με κρατάει αισιόδοξη. Αισιοδοξία για το μέλλον της ανθρωπότητας, βλέπω και δεν βλέπω…Προσπαθώ να βλέπω, αλλά το ένα γίνεται μετά το άλλο και σε επηρεάζει αρκετά. Επίσης ούσα ον εγωιστικό, αν δεν έχω μέσα μου ηρεμία, δυσκολεύομαι να δω φως έξω από μένα. Παρ’ όλα αυτά, είναι αρκετά ενθαρρυντικό να βλέπεις ότι σε κάθε τι άσχημο που συμβαίνει, πάντα υπάρχει κάπου η αλληλοβοήθεια, η αγάπη, το θάρρος, ο ηρωισμός, η ανθρωπιά.

Για τους επόμενους μήνες, επαγγελματικά, θα ήθελα πολύ να κάνω μια, μεγάλου μήκους, ταινία. Προσωπικά, θέλω να δουλέψω τον εαυτό μου – με ό,τι αυτό συνεπάγεται.