Είδαμε: Η Τάνια Τσανακλίδου και ο Φώτης Σιώτας σε ένα ντουέτο που τα είχε όλα, στο VOX

Η Τάνια Τσανακλίδου και ο Φώτης Σιώτας είναι από τους καλλιτέχνες που αγαπάμε γιατί χρησιμοποιούν τη φωνή τους, αφενός για να ζωντανεύουν τραγούδια που έχουμε αγαπήσει, αφετέρου για να διεκδικούν ένα καλύτερο αύριο. Πρόσφατα στήριξαν τον αγώνα των καλλιτεχνών να αποσυρθεί το ΠΔ 85 (ένας αγώνας που ακόμα συνεχίζεται…) ερμηνεύοντας σε συναυλίες αλληλεγγύης έξω από τα υπό κατάληψη κτίρια του Εθνικού Θεάτρου.

Η σύμπραξή τους επί σκηνής, λοιπόν, ήταν κάτι που περιμέναμε καιρό – και ακόμη περισσότερο καιρό το περίμενε η Τάνια Τσανακλίδου. “Όταν κάναμε πρόβες για το αφιέρωμα στον Γιάννη Σπανό (σ.σ το περασμένο φθινόπωρο) είδα ένα όνειρο και ενώ δεν σκόπευα να δουλέψω αυτή την εποχή, είπα στον Φώτη ότι πρέπει να δουλέψουμε μαζί” εκμυστηρεύτηκε στο κοινό για το όνειρο που γέννησε αυτή τη συνεργασία, όταν μας υποδέχτηκε στην πρεμιέρα της παράστασης “Πουλάκια είναι και λαλούν” στο VOX, τη Δευτέρα 6 Μαρτίου.

Και αυτές δεν ήταν οι μόνες σκέψεις που μοιράστηκε μαζί μας η Τάνια Τσανακλίδου, μία ερμηνεύτρια που δεν φοβάται να ανοίγεται, να δείχνει την ευαισθησία, αλλά και την τόλμη της, να γίνεται “ένα” με το κοινό. Έτσι έγινε και το βράδυ αυτό της Δευτέρας – σχεδόν μία εβδομάδα μετά το τραγικό συμβάν που μας βύθισε σε θλίψη και οργή.

“Δεν μας ήταν εύκολο. Σε κανέναν δεν ήταν εύκολο. Το σκεφτήκαμε πολύ και δεν έχουμε άλλα όπλα. Αυτά είναι τα δικά μας όπλα, τα τραγούδια μας και η ανάγκη μας να γιατρευτούμε” είπε η Τάνια Τσανακλίδου. “Η μουσική και τα τραγούδια μας είναι εδώ σαν παρηγοριά. Για να απαλύνει αυτόν τον πόνο και αυτό το σκοτάδι που μας έχει πλακώσει” συμφώνησε ο Φώτης Σιώτας, αφού πρώτα μας είχαν καλωσορίσει με μία δική τους εκδοχή της “Γελαστής Ανηφόρας” του Γιάννη Αγγελάκα.

“Τώρα που όλοι συμφωνούν με την κακιά την ώρα, χαρούμενοι ανεβαίνουμε την γελαστή ανηφόρα” τραγούδησε η Τάνια Τσανακλίδου, όσο ο Φώτης Σιώτας την συνόδευε – και από την αρχή έγινε ξεκάθαρο ότι αυτή δεν θα ήταν μία απλή συναυλία, αλλά μία παράσταση “εφ’ όλης της ύλης”, για να γελάσεις, να συγκινηθείς, αλλά και να νιώσεις ελπίδα που δεν είσαι ο μόνος που αντιστέκεται στον παραλογισμό που ζούμε.

Αν και είχαμε πάει προετοιμασμένοι για μία παράσταση με “διάθεση αυτοσαρκασμού, σατυρικό σχολιασμό της κατάστασης που βιώνουμε και μια αίσθηση χαρμολύπης, όπως συμβαίνει στο τσίρκο” δεν περιμέναμε ότι όλα αυτά θα μπορούσαν να δέσουν αρμονικά σε ένα πρόγραμμα.

Κι όμως, σε μία παράσταση, που κράτησε πάνω από δύο ώρες, ακούσαμε τραγούδια εμβληματικά, αλλά και τραγούδια που δεν περιμέναμε να ακούσουμε, ενώ κάθε κομμάτι συνοδευόταν από μία παράλληλη “περφόρμανς-σχόλιο”, είτε αυτό ήταν το ζεϊμπέκικο-ΠΑΣΟΚ όσο ο Φώτης Σιώτας τραγουδούσε το “Βλαχομπαρόκ”, είτε… γυμναστικές ασκήσεις σε 80s διάθεση, είτε το videowall, που έστηνε το σκηνικό για κάθε σχεδόν τραγούδι.

Μεταξύ άλλων ακούσαμε, τραγούδια του Πουλικάκου, του Κηλαηδόνη, του Σπανού, του Μούτση, του Άσιμου, του Παπάζογλου, το “Ρούλεμαν” σε ένα συγκινητικό tribute του Φώτη Σιώτα στον Σάκη Μπουλά, αλλά και Τρύπες, Θανάση Παπακωνσταντίνου, Κραουνάκη.  Εννοείται ότι δεν έλειψαν και τα τραγούδια του Φώτη Σιώτα και της Τάνιας Τσανακλίδου – τραγούδια που έχουμε αγαπήσει και περιμέναμε πολύ να ακούσουμε, από το “Πάτωμα” και τη “Ζελατίνα”, μέχρι τη “Σουλτάνα τη Φωφώ”, τον “Ανθρωπάκο”, το “Γυφτάκι” και τις “Μοίρες” (που ανέβασαν στα ύψη τη διάθεση), αλλά και τα “Ξεχασμένα Δάκρυα” και τον “Τρελό” από το Φώτη Σιώτα.

Η αυλαία έπεσε με το “Αερικό” και το “Μαμά γερνάω” – δύο τραγούδια που έχουν συνδεθεί με τους δύο ερμηνευτές – σε ένα (σχεδόν κατανυκτικό) κλίμα συγκίνησης. Τι κι αν συγκινηθήκαμε; Τι κι αν βουρκώσαμε; Καθ’ όλη τη διάρκεια αυτού του 2ωρου, είχαμε γελάσει, είχαμε διασκεδάσει, είχαμε τραγουδήσει. Εξάλλου, όπως λέει και η Τάνια Τσανακλίδου “Τα δάκρυα είναι οι τοξίνες της λύπης… Να φεύγουν αυτές οι τοξίνες…” Και εκείνο το βράδυ σίγουρα έφυγαν.