Hot or Not #54: Όσα μας άρεσαν και όσα μας «χάλασαν» αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα και πολλά άλλα και θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Μετά από τα έργα «Lolita Reversed» και «Τα Τέσσερα Κοριτσάκια» ανυπομονούσα να παρακολουθήσω τη νέα παράσταση του Χρήστου Καρασαββίδη, «Αυτόχειρες Παρθένοι Dollhouse» – αυτή τη φορά έχοντας έναν λόγο παραπάνω, καθώς πρωταγωνιστεί ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο. Αντλώντας έμπνευση από την κινηματογραφική ταινία της Σοφίας Κόπολα «Αυτόχειρες Παρθένοι» και την ομώνυμη νουβέλα του Τζέφρι Ευγενίδη, ο Χρήστος Καρασαββίδης αναλαμβάνει το σενάριο, τη σκηνοθεσία – σε συνεργασία με τη Δανάη Δημοπούλου – και τη μουσική επιμέλεια ενός προκλητικού μανιφέστου που ξεσκεπάζει την δυστοπική πραγματικότητα της σύγχρονης κοινωνίας.

Μέσα από τις ‘εκκωφαντικές’ ερμηνείες τους, οι Μάιρα Άμσελεμ, Σεμέλη Μητροπούλου και Ναταλία Πελέκα ενσαρκώνουν τρείς ανήλικες αδερφές που αποφασίζουν ανήμερα των γενεθλίων του πατέρα τους, να του κάνουν μία έκπληξη που θα τον στιγματίσει για πάντα, αφηγούμενες μία δυσάρεστη ιστορία που από την αρχή σε προϊδεάζει ότι η εξέλιξη της θα αποβεί τραγική. Τα συναισθήματα που αισθάνεσαι ως θεατής εναλλάσσονται από την οργή, τη θλίψη και την αποστροφή στην απόγνωση και την απογοήτευση, αλλά πάνω απ’ όλα σε ταρακουνά ο αποτροπιασμός και η διαστροφή που βλέπεις να εκτυλίσσεται ωμά μπροστά στα μάτια σου. Πρόκειται για ένα έργο κοινωνικό με πολιτικό και θρησκευτικό υπόβαθρο, που σχολιάζει τη σύγχρονη θέση της γυναίκας και κατονομάζει την κάθε μορφής ενδοοικογενειακή βία, τη σεξουαλική, σωματική και εν γένει ψυχική κακοποίηση τριών κοριτσιών που αντικατοπτρίζουν μία τραυματισμένη γενιά που βιώνει τη ζωή με φρικτό τρόπο. Μία παράσταση που κατά τη γνώμη μου χρειάζεται να παρακολουθήσουν όλοι, όντες προετοιμασμένοι για ένα έργο σκληρό, βίαιο, συγκινητικό, που εκπληρώνει απόλυτα το σκοπό του. Η παράσταση είναι ακατάλληλη για ανηλίκους και θα παίζεται μέχρι αρχές Απριλίου στο Θέατρο Tempus Verum – Εν Αθήναις.
Ναταλία Βουρλιωτάκη

Παρασκευή βράδυ και κάθομαι αναπαυτικά στις θέσεις του Θεάτρου Άνεσις, περιμένοντας την πολυσυζητημένη παράσταση, σε σκηνοθεσία του Νικορέστη Χανιωτάκη, «Οικόπεδα με Θέα», να ξεκινήσει. Έχω ήδη δει στο θέατρο τον εμβληματικό «Αμερικανικό βούβαλο» του ίδιου συγγραφέα και περιμένω με ανυπομονησία να δω ένα ακόμη έργο του, για το οποίο κέρδισε μάλιστα και βραβείο Pulitzer το 1984. Επί σκηνής, μία δυνατή ανδρική διανομή, που αποτελείται από τους Γιάννη Μπέζο, Μάκη Παπαδημητρίου, Άρη Λεμπεσόπουλο και Θανάση Κουρλαμπά, οι οποίοι υποδύονται τους υπαλλήλους ενός μεσιτικού γραφείου του Σικάγο και ζουν με μότο το «πουλάω άρα υπάρχω». Οι τέσσερις αυτοί άνδρες στο πλαίσιο αυτού του ανελέητου κυνηγιού του Αμερικανικού ονείρου δεν διστάζουν να θυσιάσουν κάθε προσωπική ηθική και να προβούν μέχρι και σε παράνομες πράξεις, υπονομεύοντας ο ένας τον άλλο χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα και φυσικά υπηρετώντας πιστά τον καπιταλιστικό νόμο. Η παράσταση είχε έναν τόσο γρήγορο – σχεδόν καταιγιστικό – ρυθμό, διαλόγους γεμάτους κυνισμό αλλά και κωμικές πινελιές που μού κράτησαν το ενδιαφέρον αμείωτο από την αρχή μέχρι και το τέλος, ενώ απέδιδαν επακριβώς τις ψυχολογικές εντάσεις των πρωταγωνιστών – που ήταν και το ζητούμενο εδώ. Μία παράσταση που στηρίζεται στους χαρακτήρες δεν θα μπορούσε να ζητήσει για ιδανικότερη χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών, οι οποίοι ταίριαζαν ακριβώς ο καθένας στον ρόλο του. Στη διανομή επίσης συμμετέχουν ο Γιάννης Δρακόπουλος, στον ρόλο ενός εν δυνάμει αγοραστή και ο Γεράσιμος Σκαφίδας στον ρόλο του προϊσταμένου – επίσης δεμένοι με την υπόλοιπη ομάδα. Ένα έργο σκληρό, που σε βάζει στον νευρώδη μικρόκοσμο του αγώνα για την επιβίωση με κάθε τρόπο και κάθε μέσο – σε αυτό βοηθούν σημαντικά και τα σκηνικά της Αρετής Μουστάκα που σε κάνουν μέρος ενός ψυχρού περιβάλλοντος εργασίας που θρέφει μονάχα τέτοιους υπαλλήλους σαν τους ήρωές μας εδώ. Την προτείνω.
Ευδοκία Βαζούκη

Αν είναι κάτι που με κάνει χαρούμενη σε αυτή τη ζωή αυτό είναι το sushi, και αν υπάρχει κάτι που με κάνει πολύ χαρούμενη (εμένα και όλο τον πλανήτη μάλλον) αυτό είναι το αλκοόλ. Παρ’ όλο που με κάνουν και τα δύο πολύ ευτυχισμένη, παραδέχομαι ότι είμαι πάντα λίγο περίεργη – και όταν λέω λίγο, εννοώ πολύ – όταν δοκιμάζω κάπου για πρώτη φορά sushi ή cocktails. Και το μεγαλύτερο μου όνειρο (εντάξει υπερβάλλω λίγο) ήταν πάντα να μπορώ να συνδυάσω ποιοτικό σούσι με ένα ποιοτικό ποτό. Το ίδιο ονειρευόμουν και το βράδυ της Παρασκευής, όταν ο δρόμος με έβγαλε στην Πλατεία Προφήτη Ηλία στο Παγκράτι. Έκατσα, λοιπόν, να παραγγείλω στο Yoshi -νέα προσθήκη στη γειτονιά που ήθελα να δοκιμάσω καιρό- και τι να δω. Ακριβώς δίπλα είχε ανοίξει ένα cocktail bar, το Red Finch. Έχω να πω, λοιπόν, ότι τόσο το sushi που δοκιμάσαμε (fried rolls με σολομό και γαρίδα), όσο και το cocktail (το signature Red Finch με βότκα, σμέουρο, ανανά βανίλια, δυόσμο, λαιμ) ήταν αποκάλυψη. Το μόνο στενάχωρο σε αυτή την κατα τ’ άλλα τόσο επιτυχημένη βραδιά; Ότι μάλλον το Red Finch θα κλείσει σύντομα. Ήταν μάλλον πολύ καλό για να  ‘ναι αληθινό. Κρατάω, όμως, το θετικό: Το Παγκράτι απέκτησε νέο sushi spot – και είναι καταπληκτικό!
Τατιάνα Γεωργακοπούλου

«Πως να γελάσουμε; Πως να χαμογελάσουμε; Προσπαθούμε να κάνουμε τον κόσμο να γελάσει. Θέλουν, όμως, να τα πάρουν όλα. Το γέλιο μας, το χαμόγελο μας, ακόμα και τη ζωή μας στο Αφγανιστάν», αναρωτιέται ο Καρίμ Ασίρ, πρωταγωνιστής του ντοκιμαντέρ της Αννέτας Παπαθανασίου, «Γελώντας στο Αφγανιστάν», το οποίο παρακολούθησα την εβδομάδα που μάς πέρασε μέσα από την online πλατφόρμα του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Ο Καρίμ Ασίρ ή όπως είναι γνωστός ο Αφγανός «Τσάρλι Τσάπλιν» μέσα από τις ταινίες της εμβληματικής αυτής μορφής του βωβού κινηματογράφου, τις οποίες και παρακολουθούσε στην τηλεόραση μικρός, εμπνεύστηκε να ακολουθήσει τα δικά του καλλιτεχνικά όνειρα, να αναζητήσει στο γέλιο κάποιο έστω νόημα σε όλα αυτά που βίωνε η χώρα του και να καταδείξει -με εφόδια το χιούμορ και την παντομίμα- τα κοινωνικά της προβλήματα , μεταμορφωμένος σε μια δική του εκδοχή του αξιαγάπητου «αλητάκου» με το χαρακτηριστικό μουστάκι, μπαστούνι και καπέλο. Τα ασπρόμαυρα κωμικά βιντεάκια του Ασίρ στο youtube συγκεντρώνουν εκατομμύρια προβολές, ενώ οι παραστάσεις που έδινε μπροστά στο κοινό της πατρίδας του είχαν στόχο να φέρουν τη χαρά στους συμπατριώτες του, να τους κάνουν -έστω και για λίγο- να ξεχάσουν τις βόμβες, τον πόλεμο, την καταστροφή. Όλα αυτά ωσότου οι Ταλιμπάν εισβάλουν στην Καμπούλ εξαπλώνοντας το «σκοτάδι» σε ολόκληρο το Αφγανιστάν. Η ζωή του Καρίμ Ασίρ και της οικογένειας του -όπως και τόσων πολλών άλλων Αφγανών καλλιτεχνών- απειλήθηκε και μια «περιπέτεια» διάσωσης του ίδιου και άλλων δεκαεπτά ατόμων, με τη συνδρομή της σκηνοθέτριας Αννέτας Παπαθανασίου, της παραγωγού Φωτεινής Οικονομοπούλου, για την ασφαλή μεταφορά τους στην Ελλάδα, ξεκίνησε.

Η Αννέτα Παπαθανασίου μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη την ιστορία ενός ανθρώπου με ένα μεγάλο όραμα και ένα δυνατό «πιστεύω», το οποίο ο πόλεμος και η προσφυγιά στάθηκε αδύνατον να σταματήσουν: Η τέχνη και το γέλιο μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Η ζωή του Καρίμ Ασίρ -τα παιδικά και εφηβικά χρόνια, οι σπουδές του στο Θέατρο, η μεταμόρφωση του σε «Τσάρλι Τσάπλιν», η έκρυθμη κοινωνικοπολιτική κατάσταση της πατρίδας του (οι διώξεις των καλλιτεχνών, η λογοκρισία, ο μισογυνισμός, η εξάπλωση του φόβου), το «θρίλερ» της διάσωσης του, η δύσκολη νέα αρχή στην Αθήνα με τη γυναίκα και το παιδί τους, μακριά από τον τόπο τους και τους αγαπημένους τους- παρουσιάζεται σε εμάς μέσα κυρίως από την δική του προσωπική ματιά με οδηγό τον πλούσιο συναισθηματικό του κόσμο -ελπίδα, αποφασιστικότητα, φόβος, αγωνία, ανακούφιση, θλίψη, νοσταλγία, αισιοδοξία…- και μια μεστή αφήγηση όπου το χιούμορ διαδέχεται τη συγκίνηση. Ως θεατής δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις την ψυχική δύναμη ανθρώπων όπως ο Καρίμ Ασίρ, που δεν το βάζουν κάτω παρά τις αντιξοότητες, που συνεχίζουν να ονειρεύονται, να δημιουργούν, να ελπίζουν, να προσφέρουν, να θέλουν να κάνουν τους γύρω τους να γελούν παρά το γεγονός πως μπορεί να δυσκολεύονται να γελούν οι ίδιοι. Δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις την πίστη του Καρίμ Ασίρ για την τέχνη του, την οποία με θάρρος παρατάσσει ενάντια στον σκοταδισμό και τον αυταρχισμό, διεκδικώντας ένα «φωτεινό» μέλλον γεμάτο πολιτισμό, ελευθερία και πολύ γέλιο…
Αριστούλα Ζαχαρίου

@Alexander Papa / Αλέξανδρος Πάπα

Ο Μπότο Στράους ήταν ένας από τους πρώτους τροχούς της Σαουμπίνε, επί των ημερών του Πέτερ Στάιν, κυρίως στην δεκαετία του ’70, οπότε και αναδείχθηκε σε έναν πολυγραφότατο της θεατρικής πρωτοπορίας. Αρχικά, μεταγράφοντας κλασικούς για τον δυτικο-βερολινέζικο θίασο και στη συνέχεια μέσα από δικά του κείμενα, σχεδόν πάντα με κοινωνική αιχμή. Ο Μπότο Στράους, όμως, έγραψε και αφηγήματα· ανάμεσα τους και την «Αφιέρωση» του 1977 που στην Ελλάδα κυκλοφόρησε το 1989. Από αυτό το κείμενο εμπνέεται η νέα σκηνοθεσία του Χάρη Φραγκούλη στο θέατρο Σφενδόνη. Πρόκειται για ένα κατ’ εξοχήν ψυχαναλυτικό έργο, η συνομιλία ενός 30χρονου βιβλιοπώλη του Ρίχαρτ Σρούμπεκ με τον εαυτό του, όταν η αγαπημένη του Χάνα τον εγκαταλείπει, δίχως μια εξήγηση. Ο Ρίχαρτ αποσύρεται από την κοινωνική ζωή και τη δουλειά του, παρουσιάζει όλα τα συμπτώματα της κατάθλιψης και εκτονώνεται μονάχα γράφοντας εκατοντάδες σημειώματα, με παραλήπτρια, φυσικά, την Χάνα.

Η παράσταση αποτυπώνει την πορεία του ήρωα (στον κεντρικό ρόλο ο Ανδρέας Κοντόπουλος) προς την πτώση ως ένα συνειδησιακό εκτροχιασμό. Καθώς ο Κοντόπουλος περιφέρεται και μονολογεί, ένα πολυφωνικό σύνολο, κάτι σαν Χορός, υπό τη μουσική διεύθυνση του Κορνήλιου Σελαμσή, αναπαράγει τρόπον τινά τις φωνές στο κεφάλι του ήρωα (με τραγούδια, μουσικές, παντομίμες, δραματικά ξεσπάσματα, τρεχαλητά). Είναι ο Ανδρέας Κωνσταντίνου, η Σοφία Κόκκαλη, ο Μιχάλης Τιτόπουλος και η Μαρία Αρζόγλου πλήρως διαθέσιμοι στις σκηνοθετικές αλλά και συνθετικές οδηγίες. Παρόλα αυτά, παρά δηλαδή την προσπάθεια του συνόλου, το καθαυτό κείμενο και η δραματουργική του επεξεργασία αποδεικνύονται ιδιαιτέρως εσωστρεφή για να δικαιολογήσουν ένα θεατρικό ανέβασμα και έντονα αυτοαναφορικά τόσο που  αποξενώνουν από τη θέαση. Ακτίδες ενδιαφέροντος αποσπασματικά στις ερμηνείες, στην σκηνογραφία της Ελίνας Λούκου και στους φωτισμούς του Νίκου Βλασόπουλου.
Στέλλα Χαραμή