Nightstalker, τι ακούτε αυτήν την εποχή;

Είμαστε οι Nightstalker, εδώ είμαστε ο Αργύρης (φωνή) και ο Αντρέας (μπάσο).Τα άλλα δύο παιδιά, που δεν είναι εδώ, είναι ο Τόλης στην κιθάρα και ο Ντίνος που παίζει ντραμς.

Οι Nightstalker, live.

Σύντομο ιστορικό, ε; 33-34 χρόνια κάπως δύσκολο να τα πούμε σύντομα! Το ‘89 ξεκινήσαμε. Το ‘92, γνωριστήκαμε εμείς (Αργύρης και Αντρέας) και μπήκαμε σε μία πιο σταθερή πορεία. Το ‘94 ξεκίνησε η δισκογραφική ζωή της μπάντας. Ο Τόλης ήρθε το 2003 και ο Ντίνος το 2009, κάπου εκεί. Οπότε, όλοι μαζί είμαστε πάνω από 10 χρόνια.

Κοίτα, ο Τόλης είναι ο πρακτικός. Ο Αργύρης, το απόλυτο χάος. Ο Ανδρέας είναι για να λύνει προβλήματα, σαν τον ελβετικό σουγιά ένα πράγμα…Ο Ντίνος παίζει ντραμς και βγάζει έναν σκύλο βόλτα.

Το ‘89, εκεί τον Σεπτέμβρη που ξεκινήσαμε την μπάντα και αρχίσαμε να τζαμάρουμε, όμορφα και ωραία, είπαμε: “Α! Να βάλουμε και κανένα όνομα…”. Μία Κυριακή μεσημέρι, πάμε στο Πεδίον του Άρεως -δεν ήταν όπως είναι σήμερα- και έχουμε ένα αγγλικό λεξικό, το ξεφυλλίζουμε και λέμε να βρούμε, στην τύχη, μία λέξη. Έτσι, πέσαμε πάνω στη λέξη “Nightstalker”!

Τα πάντα, όλα. Ή αλλιώς, sex, drugs and rock and roll. Δεν υπάρχει μία φόρμουλα, πηγή έμπνευσης είναι ό,τι συμβαίνει στη ζωή σου. Δεν περνάς καλά; Περνάς καλά; Είναι και πολλά τα χρόνια, οπότε έχουμε και πολλά ερεθίσματα.

Ανυπομονούμε να φύγουμε και δεν ανυπομονούμε να γυρίσουμε. Κοίταξε, το να κάνεις τουρ είναι αυτό που πρέπει να κάνει μία μπάντα στην ουσία. Όταν φεύγεις με τη μπάντα, μετά από λίγες μέρες, είσαι σε έναν άλλο κόσμο, ο οποίος έχει να κάνει με αυτό που θέλεις εσύ να κάνεις. Παίζεις μουσική, κάθε βράδυ, αλλού. Αμέσως, αποφορτίζεσαι από ό,τι υπάρχει μέσα σου και στη καθημερινότητα-πραγματικότητα.

Περισσότερες πόλεις της Ολλανδίας, εκτός από το νότιο τμήμα! Ρότερνταμ, Άμστερνταμ, τέλεια φάση. Πιο ελευθεριακή νοοτροπία. Μετά από τα λάιβ μας στην Ολλανδία νοικιάζουμε και κάποιο σπιτάκι σε κανένα δάσος και αράζουμε για 2-3 μέρες, κρυβόμαστε. Και Βερολίνο πάντα περνάμε τέλεια. Αλλά είναι περισσότερο για πάρτι, δεν είναι να αράξεις. Είναι μία πόλη με συνεχή κίνηση. Και το Λονδίνο μας άρεσε, τώρα που γυρίσαμε από την περιοδεία μας στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Θα σου πούμε ένα από το Λονδίνο, από το μέρος των Monty Python. Είμαστε στο Underworld και μπαίνουμε στο backstage. Μοιάζει κάπως με αυτό του “Αν”, βέβαια πιο μεγάλο, δουλεμένο. Εννοείται απαγορεύεται να καπνίζεις εκεί, πουθενά στο χώρο δεν μπορείς. Άμα θέλεις να καπνίσεις, το ξεχνάς, μόνο στον δρόμο. Λοιπόν, καθόμαστε στο backstage, είχε έναν βραστήρα και στιγμιαίο καφέ, οπότε λέμε να φτιάξουμε ένα καφεδάκι. Με τον ηχολήπτη και τον Ντίνο, έχουμε βγάλει τον καπνό μας και αρχίζουμε να στρίβουμε, για να βγούμε μετά έξω. Παράλληλα, έχουμε βάλει τον βραστήρα -χωρίς καπάκι- για τον καφέ. Έτσι όπως είμαστε, λοιπόν, στο χάσιμο, ακούμε έναν δυνατό ήχο “Ντιν-ντιν-ντιν”, αναβοσβήνει όλο το μαγαζί και λέμε: “Α! Ο ανιχνευτής”. Σκάει η υπεύθυνη και μας ρωτάει “Τι έγινε; Καπνίζετε;”. Με τα τσιγάρα στο στόμα της απαντάμε: “Όχι όχι! Ο βραστήρας…”. Εντωμεταξύ, να μυρίζει όλο το backstage… Δεν μάς πιστεύει. Φεύγει και φέρνει τον ιδιοκτήτη με άλλον έναν. Μάς ρωτάνε πάλι αν καπνίζουμε. Πάλι -με τα τσιγάρα στο στόμα εμείς- αρνούμαστε: “Ο βραστήρας είναι αλήθεια, δεν έβαλα το καπάκι…”. Πετάγεται ένας φίλος να μάς στηρίξει: “a hundred percent, no!!!”. Να τρέχουν όλοι, να επικρατεί ένας χαμός, όλοι είχαν σταματήσει και νόμιζαν οτι έπιασε φωτιά. Τελικά, δεν μάς έδιωξαν, είμαστε καλά παιδιά. Πάλι καλά δεν ήρθε η πυροσβεστική, ή δεν γέμισε νερά ο χώρος. Θα χρωστούσαμε και θα μάς κρατούσαν να δουλέψουμε μέχρι να ξεχρεώσουμε.

Εύκολα, δύσκολα, τα καταφέρνουμε με τον τρόπο μας. Τα βρίσκουμε πάντα. Δεν γίνεται να μην τα βρίσκουμε.

Η μουσική, ξεκάθαρα η μουσική. Όποτε βιώναμε δύσκολες στιγμές, δεν διανοηθήκαμε να τα παρατήσουμε, γιατί κάνουμε κάτι καλό, μουσικά. Η μουσική είναι η ζωή μας, μπορούμε να κρατηθούμε από αυτό. Την κρατάμε και μας κρατάει. Μετά από τόσα χρόνια έχουμε γίνει και οικογένεια, βέβαια.

Ναι, θεωρούμε τους εαυτούς μας τυχερούς σε αυτό το κομμάτι. Στην τελική όμως, δώσαμε όλον τον εαυτό μας σε αυτό και κάναμε πολλές υποχωρήσεις στη ζωή. Παίρνεις μία απόφαση να μη ζήσεις μία ζωή χλιδάτη ή βασικά φυσιολογική, 9 με 5. Είσαι συνέχεια στον δρόμο, στον αέρα. Υπάρχει το ενδεχόμενο να μη τα καταφέρεις. Πρέπει να είσαι στο στούντιο συνέχεια και να τρως τη μούρη του αλλουνού. Πολλές ώρες δουλειάς για να παράγεις, δεν είναι μόνο τα λάιβ. Για να κάνεις μουσική στην τελική ή πρέπει να είσαι πολύ ευτυχισμένος ή πολύ δυστυχισμένος. Κατάλαβες…

Και να το μετανιώναμε, δεν θα άλλαζε και κάτι. Τι να μετανιώσουμε; Σε αυτήν την ηλικία ειδικά. Έχουμε ζήσει τόσα πράγματα, που δεν πρόκειται να τα ζήσει άλλος. Και τα ζήσαμε με ωραίο τρόπο. Όπου και να πηγαίναμε, είχαμε την παρέα μας.

Εύκολα. Όπως το μάθανε όλοι, υποθέτουμε, το μάθαμε και εμείς. Το εργαλείο μόνο άλλαξε. Από εκεί που θα πήγαινες να κολλήσεις αφίσες, κάνεις τώρα ένα ποστ. Το flyer στη δεκαετία του ‘90 ήταν πολύ σημαντικό, δεν υπήρχε άλλος τρόπος. Μία αφίσα ήταν ακριβή. Όλα αυτά τα κάναμε.

Στην Ελλάδα του 2023 είναι δύσκολο να βιοποριστείς γενικά. Είναι, δεν είναι, για έναν μουσικό, ας το κάνει. Δεν το κάνεις για τα χρήματα. Εννοείται, πρέπει να ζήσεις, αλλά μιλάμε για τέχνη. Βρες κάτι άλλο να κάνεις για να βιοπορίζεσαι και ασχολήσου οπωσδήποτε και με την τέχνη σου.

Όσοι και όσες είναι στον δρόμο και διαμαρτύρονται σχετικά με το ΠΔ 85, έχουν σίγουρα δίκιο, μη λέμε ό,τι θέλουμε. Και αν μπορούμε να στηρίξουμε κάπως, θα πάμε να στηρίξουμε. Μπορεί εμάς να μη μας επηρεάζει άμεσα γιατί λειτουργούμε με διαφορετικό τρόπο, αλλά ξέρουμε πολλούς ανθρώπους από τον χώρο και ειλικρινά τρομάζουμε με αυτό που τους κάνουνε. Είναι πολύ άδικο, ειδικά αν είσαι σε μία ηλικία μεγάλη, στον χώρο αυτό, τι θα κάνεις; Από την άλλη, αν είσαι σε μικρή ηλικία, αποθαρρύνεσαι από το να κάνεις αυτό που αγαπάς.

Σίγουρα και άλλα λάιβ, θα παίξουμε και σε φεστιβάλ. Δουλεύουμε και καινούργια τραγούδια. Για καινούργιο άλμπουμ.