Status Update: Γρηγορία Μεθενίτη, ηθοποιός

Όμως περνούσα τα καλοκαίρια μου στην Ελαφόνησο, απ’ όπου έχω καταγωγή.

Η φαντασία της και οι παράλογοι κόσμοι που δημιουργούσε για να περάσουμε τα καλοκαιρινά μας μεσημέρια, είναι σίγουρα ένας από τους λόγους που ακολούθησα το θέατρο.

Επειδή δεν ήξερα τι να της απαντήσω, κοίταξα την τηλεόραση όπου έπαιζε μια ταινία με τον Θανάση Βέγγο και είπα «ηθοποιός». Τελείως τυχαία. Από τη στιγμή όμως που γράφτηκα σε θεατρικό εργαστήρι, στους Περίακτους στο Μαρκόπουλο, κατάλαβα πως αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου.

Η μητέρα μου είναι ζωγράφος και εκπαιδευτικός, ο πατέρας μου διδάσκει χημεία στο πανεπιστήμιο. Στο σπίτι από παιδί θυμάμαι να ακούγεται Μερκούρη, Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Κάλλας, Τζανις Τζοπλιν. Να βλέπουμε ταινίες ελληνικές, ιταλικές, γαλλικές. Από τα πρώτα θεάματα που συγκεντρώθηκα να παρακολουθήσω και να απολαύσω σαν παιδί, ήταν κονσέρτα στο Μέγαρο Μουσικής. Φυσικά όλα αυτά μετά, μέσα στην εφηβεία μου και από αντίδραση τα απέρριπτα, αλλά είναι μια παιδεία πολύτιμη που εκτιμώ. Μού έδωσε μεγάλη ώθηση να ανακαλύψω την καλλιτεχνική μου φύση και όλη αυτήν την υπερκινητικότητα που με χαρακτηρίζει, να βρω έναν τρόπο – πέρα από τον αθλητισμό – να την εκφράσω.

Θα ήθελα ειλικρινά να πιστεύω πως αυτό το ζήτημα με τα χρόνια θα ξεπεραστεί. Το να θέλει να σπουδάσει ένα παιδί υποκριτική δεν θα έπρεπε να είναι κάτι ανησυχητικό, ίσα-ισα. Δεν είμαστε πια στην δεκαετία όπου οι γονείς ανάγκαζαν τα παιδιά τους να γίνουν γιατροί ή δικηγόροι. Είμαστε στη δεκαετία όπου σχεδόν οποιοδήποτε πτυχίο πια δεν έχει σημασία λόγω της αυξημένης ανεργίας, των εξεφτελιστικών μισθών και, όπως μάς απασχολεί και τον τελευταίο καιρό, απαράδεκτων πολιτικών αποφάσεων.

Μια πραγματικά αξέχαστη εμπειρία. Τα συναισθήματά μου μπορεί ίσως να συμπυκνώνονται στην εξής εικόνα: Υπήρχε ένα σημείο στην παράσταση όπου ξαπλώναμε όλοι στο πάτωμα και κάναμε δύο με τρία λεπτά  ησυχία. Θυμάμαι να κοιτάζω το φεγγάρι, να απολαμβάνω τη βραδιά και να ξεχνάω ότι βρίσκομαι στην Επίδαυρο, σε παράσταση, με κόσμο, τον ίδιο κόσμο που πριν από σαράντα λεπτά με έκανε άθελά του να τρέμει ως και τ’αυτί μου.

Στον κινηματογράφο έχει πολύ ενδιαφέρον η συγκέντρωση, η συμπύκνωση, η συντέλεση πάρα πολλών πραγμάτων – που μπορεί και να μην γίνεται να τα ελέγξεις, όπως το φως ή ο ήχος – που χρειάζονται για να επιτευχθεί μια σκηνή, που αποτυπώνεται και δεν αλλάζει ως αποτέλεσμα. Όπως και στην τηλεόραση, με τη διαφορά ότι δουλεύεις ένα έργο σε συνέχεια και έχεις να βρεις πώς λειτουργείς σε διαφορετικούς χρόνους. Το θέατρο σου παρέχει την επανάληψη, την εξωστρέφεια και την δοκιμή για εξέλιξη από τις πρόβες ως το τέλος των παραστάσεων σε έναν επαναλαμβανόμενο οργανισμό, σε παρόντα χρόνο, χωρίς διακοπή, που σαν εμπειρία εντός και εκτός σκηνής διαφέρει πάρα πολύ. Αυτό είναι κάτι που απολαμβάνω για την αδρεναλίνη και τη ζωντάνια που μού προσφέρει.

Περισσότερη σημασία έχουν οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάζομαι και η εμπιστοσύνη που χτίζεται μεταξύ μας. Το ζητούμενο για την ώρα είναι να καταπιάνομαι με έργα ή ρόλους  ή συνθήκες που με δυσκολεύουν και μπορώ να δουλεύω σε λεπτομέρεια από πολλές μεριές.

Στην παράσταση αυτή υπάρχει η λειτουργία των αφηγητών όπου ξετυλίγουν την ιστορία που μας βρίσκει στο τέλος της ζωής του Γκούσταβ Φον Άσενμπαχ. Ο καθένας από εμάς επωμίζεται το δικό του μερίδιο αφήγησης και ρόλων. Ως έργο και με τη διασκευή του Στρατή Πασχάλη που έγινε για την παράστασή μας, περιέχει έντονη ποιητικότητα που είναι λογικό έπειτα από τόση ενασχόληση να με έχει επηρεάσει. Υπάρχει πολύ ομορφιά τριγύρω μας.

Αυτά είναι η έννοια του ανεκπλήρωτου και ο πόθος για το όμορφο. Η απελευθέρωση και η οδύνη του έρωτα που όλοι θέλουμε να περάσουμε πριν τελειώσει η ζωή μας. Επίσης είμαστε μια πολύ ζωντανή ομάδα με όρεξη που με συντελεστές απ’ τον Γιώργο, τη Σεσιλ, τον Άγγελο, τον Πάρη, τον Αλέκο, τον Στρατή και όλους τους υπόλοιπους, δημιουργείται ένας κόσμος έτοιμος να σε πάρει από το χέρι και να σε ταξιδέψει.

Είναι αξιαγάπητος, με πάρα πολλά χαρίσματα. Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο που είναι από το πρωί σε γυρίσματα, έπειτα σε παράσταση, στο τέλος της βραδιάς με τα τετράδια, τα μολύβια και τα κείμενα να έχει γεμάτη όρεξη να κάνουμε δουλειά, προφανώς το θαυμάζεις. Μια πηγαία καλλιτεχνική φύση, που όταν τη συναντάω σε ανθρώπους με συγκινεί.

Βοηθάει πολύ στη διάθεσή μου. Πέρα από αυτό, ο χρόνος με τους δικούς μου ανθρώπους, το αγαπημένο μου σκυλί, βιβλία, ταινίες, σειρές και λίγη βόλτα στον ήλιο πάντα κάνουν καλό.

Μού αρέσει να μετράω από μέσα μου με ακρίβεια χρόνους, επαναλήψεις. Με χαλαρώνει.

Αυτό είναι κάτι για το οποίο με κοροϊδεύουν, επειδή δεν χαλαρώνω ποτέ.

Τι να πρωτοπω. Είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση αυτή. Όλα αυτά τα γεγονότα, και όχι μόνο στον κλάδο μας, η κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας είναι το ελάχιστο προσβλητική, απαξιωτική για την ανθρώπινη ζωή. Ο κόσμος έχει αγανακτήσει και έχουμε περάσει καιρό τη γραμμή των ορίων μας. Οι καταλήψεις, οι παραιτήσεις, οι πορείες, οι απεργίες είναι μια κραυγή απελπισμένη, όχι μόνο από έναν κλάδο, αλλά έναν ολόκληρο λαό που φωνάζει «φτάνει πια με την κοροϊδία μες στη μούρη μας». Και τι έχουμε ως απάντηση; Χημικά και καπνούς…

Αλλά και γι αυτό δεν τιμώρησαν υποτίθεται και τον Προμηθέα; Γιατί έδωσε στους ανθρώπους την ελπίδα και τους έσωσε από μαζική αυτοκτονία. Χωρίς την ελπίδα ότι μπορεί να υπάρξει αλλαγή, εξέλιξη δεν έχει νόημα εξ αρχής να προσπαθεί κανείς για τίποτα. Επίσης άκουσα τη λέξη μετριοπάθεια πρόσφατα και ένιωσα αισιόδοξα, ότι έχω να παλεύω ενάντια σε αυτήν την τάση, σαν πολίτης.

Να απολαύσω το καλοκαίρι μου και  σύντομα να έρθουν οι εκλογές φέρνοντας κάτι διαφορετικό που να με σέβεται σαν άνθρωπο.