ΤΕΤΑΡΤΗ
25
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα και πολλά άλλα και θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
(+) Όλα όσα μάς άρεσαν (+) Στο Athens Fashion Film Festival για το «The Greek Bar Jacket» της Μαριάννας ΟικονόμουΜε τίτλο “Art-istic OR Art-ificial?”, το 4ο Athens Fashion Film Festival σήκωσε αυλαία την Τρίτη 14 Μαρτίου και μάς υποσχέθηκε ένα τριήμερο που πρωταγωνιστούν η μόδα, ο κινηματογράφος, οι συζητήσεις, τα gatherings, καθώς και η τεχνητή νοημοσύνη στην ανθρώπινη δημιουργικότητα. Τα events ήταν ένα κι ένα, αλλά εμείς επιλέξαμε να βρεθούμε το βράδυ της Τετάρτης στο υπέροχο κτίριο του Ωδείου Αθηνών, για να παρακολουθήσουμε το ντοκιμαντέρ “The Greek Bar Jacket”. Το “The Greek Bar Jacket” ανήκει στη βραβευμένη σκηνοθέτιδα Μαριάννα Οικονόμου, η οποία μέσα από τον φακό της μάς χάρισε μια σπάνια ματιά πίσω από το φαντασμαγορικό σόου της επίδειξης μόδας του οίκου Dior που ζωντάνεψε στην Αθήνα και στο Παναθηναϊκό Στάδιο, τον Ιούνιο του 2021.
Με λίγα λόγια το ντοκιμαντέρ της Οικονόμου ακολουθεί την ομάδα του διάσημου οίκου μόδας, με επικεφαλής την καλλιτεχνική διευθύντρια Maria Grazia Chuiri, από το Παρίσι μέχρι το Άργος, το Σουφλί, την Θάσο, τον Πειραιά και τελικά την Αθήνα, καθώς σταδιακά στήνεται το εμβληματικό Cruise Show 2022, εμπνευσμένο από την αρχαία αλλά και τη σύγχρονη Ελλάδα. Πίσω στον Ιούνιο του 2021, ακόμη θυμάμαι τις εικόνες των πυροτεχνημάτων που φώτιζαν τον αθηναϊκό νυχτερινό ουρανό τη στιγμή που ο οίκος Dior παρουσίαζε τη εμβληματική συλλογή του Cruise 2022. Είχα παρακολουθήσει θυμάμαι το σόου διαδικτυακά και είχα πραγματικά εντυπωσιαστεί από το πώς πήρε «σάρκα και οστά» στη χώρα μας το όραμα της καλλιτεχνικής διευθύντριας της Dior, η οποία ταξίδεψε από το ένα άκρο της Ελλάδας ως το άλλο, με σκοπό να συναντήσει Έλληνες τεχνίτες που διατηρούν με πάθος ακόμη ζωντανή ως σήμερα την παραδοσιακή και λαϊκή Τέχνη. Αυτή τη συνάντηση παρακολουθούμε στο ντοκιμαντέρ. Μία συνάντηση ανθρώπων ενός πραγματικά τόσο μεγάλου οίκου που από τα τεράστια ατελιέ του Παρισιού βρέθηκαν να συνομιλούν με ανθρώπους της ελληνικής επαρχίας που κάνουν κάτι πραγματικά σπουδαίο. Μπορούσες να δεις μια πραγματικά εποικοδομητική, καλλιτεχνική ανταλλαγή να λαμβάνει χώρα, άνθρωποι να συνδέονται μέσω της Τέχνης, να συνεργάζονται, να εμπιστεύονται ο ένας τον άλλο. Ήταν πραγματικά υπέροχο να βλέπεις το πώς το θρυλικό Bar Jacket, που δημιούργησε ο ίδιος ο Christian Dior το 1947, επανασχεδιάστηκε με μια πιο σύγχρονη προσέγγιση, αλλά και όλα τα άλλα ξεχωριστά κομμάτια των ταλαντούχων Ελλήνων δημιουργών που κρατούν ζωντανή την τέχνη του κεντήματος, της νηματουργίας και της υφαντικής στην Ελλάδα του σήμερα και που περήφανα πρωταγωνίστησαν στην κολεξιόν εκείνη. Ήταν πραγματικά απολαυστικό και μπορείτε να το βρείτε δωρεάν στο YouTube.
Ευδοκία Βαζούκη
Φωτογραφία: Κώστας Γκιόκας
Στο είδος της πολυμεσικής παράστασης (δραματουργία, μουσική, ηχητικά και γραφιστικά τοπία) η Violet Louise, είναι μια δραστήρια παρουσία για τα εγχώρια δεδομένα. Και παρότι οι παραστάσεις της είναι, συχνά, μικρής κλίμακας το αισθητικό και ποιοτικό στίγμα της είναι ορατό και αξιοσημείωτο εδώ και χρόνια. Τώρα επισκέπτεται ξανά τις «Τρωάδες» του Ευριπίδη. Το είχε επιχειρήσει για πρώτη φορά το 2016 στο Black Box του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη και φέτος το καλοκαίρι επέστρεψε στο έργο παρουσιάζοντας μια νέα σκηνική εκδοχή του σε site specific συνθήκη, σε ανοιχτούς αρχαιολογικούς χώρους.
Στην τρίτη της απόπειρα πια, το επανατοποθετεί σε κλειστό χώρο στο Tempus Verum του Κεραμεικού. Όλο το εγχείρημα (παρά τα κάποια τεχνικά ζητήματα) έχει ενδιαφέρον: Η σύζευξη της νέας τεχνολογίας με τον καταγωγικό λόγο – μια από τις σπουδαιότερες τραγωδίες που έχουν γραφτεί – η έμφαση στα αξεπέραστα νοήματα των «Τρωάδων», το μικρό ερμηνευτικό σχήμα, Αισθάνομαι, όμως, πως ειδικά στη νέα συνθήκη του κλειστού χώρου, η παράσταση οφείλει τα μέγιστα στην ερμηνεία της Αγλαϊας Παππά. Ηθοποιός με πολλά χιλιόμετρα στο αρχαίο δράμα και με παρουσία σε μνημειώδεις παραστάσεις τραγωδιών κρατά εδώ τον ρόλο της Εκάβης. Η βασίλισσα που πενθεί την λεηλατημένη πατρίδα της και όλα τα παιδιά της από την πολεμική αλαζονεία των Ελλήνων συναντά στο πρόσωπο της Παππά μια ιδανική ενσάρκωση. Τεχνικά έχει τον απόλυτο έλεγχο των μέσων της και την ίδια ώρα προσδίδει μια, σε βάθος, συναισθηματική υπόσταση του θρήνου. Επιτυγχάνει, δηλαδή, μια τέλεια ισορροπία, δίνοντας ενδεχομένως ένα σήμα για να συναντήσει ξανά αυτόν τον ρόλο.
Στέλλα Χαραμή
Το 25o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης έριξε αυλαία την περασμένη Κυριακή – έχοντας προβάλλει 237 ντοκιμαντέρ μικρού και μεγάλου μήκους, 99 εκ των οποίων αποτέλεσαν διεθνείς κι ευρωπαϊκές πρεμιέρες. Ανάμεσα στα εκατοντάδες αυτά ντοκιμαντέρ που προβλήθηκαν ήταν και το “Πένθος – Αυτοί που μένουν” των Μαρία Λουκά-Μυρτώς Πατσαλίδου. Εγώ δεν μπόρεσα να βρεθώ στην Θεσσαλονίκη για την προβολή, ωστόσο παρακολούθησα το ντοκιμαντέρ διαδικτυακά – κάνοντας κράτηση τελευταία στιγμή, το βράδυ της Κυριακής. Έτσι, η εβδομάδα μου ξεκίνησε με ένα από τα πιο συγκλονιστικά ντοκιμαντέρ που έχω δει ποτέ. Σε μία περίοδο, που το “πένθος” για ανθρώπινες (και μη) ζωές έχει γίνει τόσο συνηθισμένο φαινόμενο – και όσο αυτό το σύστημα τροφοδοτεί την απαξίωση της ζωής, το μίσος και τον ατομικισμό μάλλον δεν γίνεται να οδηγηθούν αλλού τα πράγματα – η Μυρτώ Πατσαλίδου και η Μαρία Λουκά εξερεύνησαν την έννοια αυτή, μέσα από τις ιστορίες τριών ανθρώπων, που μαζί με το πένθος τους έπρεπε να ζήσουν μία “δεύτερη” δολοφονία των αγαπημένων τους ανθρώπων, κατά την δικαστική μάχη που έδωσαν για την δικαίωση τους.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι η Μάγδα Φύσσα, μητέρα του Παύλου Φύσσα, που δολοφονήθηκε από μέλος της Χρυσής Αυγής, ο Χαντεμ Χουσεϊν, πατέρας του Σαχζάτ Λουκμάν, που επίσης δολοφονήθηκε από δύο μέλη της Χρυσής Αυγης, και ο Ευθύμιος Κωστόπουλος, πατέρας του Ζακ Κωστόπουλου, που δολοφονήθηκε από τον καταστηματάρχη ενός κοσμηματοπωλείου και έναν μεσίτη, με την ανοχή παρευρισκόμενων αστυνομικών. Και οι τρεις αυτοί άνθρωποι πάλεψαν (και παλεύουν ακόμα) για να δικαιωθούν τα παιδιά τους και να μην συγκαλυφθεί το έγκλημα σε μια κοινωνία που για χρόνια σιωπούσε μπροστά στην ομοφοβία, τον ρατσισμό, την ανάδυση και ενδυνάμωση της ακροδεξιάς. Η υπόθεση του Ζακ Κωστόπουλου δεν έχει ακόμα “κλείσει”, αφού οι ποινές που έδωσε το δικαστήριο ήταν τρομακτικά μικρές, ακόμα και εκείνοι που “δικαιώθηκαν”, όμως, ζουν ακόμα με τον πόνο της απώλειας. Οφείλουμε, λοιπόν, να μην ξεχάσουμε τα ονόματα και να μάθουμε τις ιστορίες τους. Γι’ αυτό κι εγώ σας προτείνω, αν ποτέ έχετε την ευκαιρία να δείτε αυτό το ντοκιμαντέρ, να μην την χάσετε.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου
Το προηγούμενο Σάββατο βρέθηκα στο Μικρό Άνεσις για να παρακολουθήσω το έργο του πολυβραβευμένου συγγραφέα Μάικ Μπάρτλετ «Contractions» («Όροι Συμβολαίου») σε σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου. Κάτια Γέρου και Μαριλίτα Λαμπροπούλου υποδύονται δύο γυναίκες, την (ανώνυμη) Προσωπάρχη και την υπάλληλο πωλήσεων Έμμα αντίστοιχα, οι οποίες πραγματοποιούν μια σειρά συναντήσεων στο γραφείο μιας πολυεθνικής. Αντικείμενο συζήτησης το αν η Έμμα παραβίασε τους όρους του συμβολαίου όσον αφορά τις ρομαντικές σχέσεις μεταξύ των υπαλλήλων. Σκηνοθετικά ο Βασίλης Μαυρογεωργίου δείχνει να χειρίζεται επιδέξια τη σταδιακή κλιμάκωση των εξελίξεων όπως αυτή αποτυπώνεται και μέσα από το κείμενο. Αυτό που ξεκινάει ως μια φαινομενικά «αθώα» συνάντηση-αξιολόγηση, μεταμορφώνεται διαδοχικά από μια εξοργιστικά αστεία «μάχη» θελήσεων, σε μια κυνική παραβίαση της ιδιωτικής ζωής των εργαζομένων και μια κατάχρηση εξουσίας, καταλήγοντας σε μια ανερυθρίαστα σύγχρονη, εταιρική «Ιερά Εξέταση» -παρεμβατική σε σημείο εξουθενωτικό- που αποκτά μια αναπάντεχα μακάβρια και σκοτεινή τροπή, με αποκορύφωμα τη συνειδητοποίηση πως ουσιαστικά δεν υπάρχει διέξοδος.
Σε αυτό το τέμπο κινούνται και οι πολύ καλές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστριών. Η Έμμα της Μαριλίτας Λαμπροπούλου, μια εργαζόμενη με αυτοπεποίθηση και σιγουριά στο ξεκίνημα της, υποκύπτει στο κλίμα του φόβου, εγκλωβισμένη μέσα σε ένα ανέφικτο δίλημμα που τη μετατρέπει σιγά σιγά σε ένα ψυχολογικό και σωματικό «ράκος» : Να κάνει τις απαιτούμενες, εξωφρενικά παράλογες «παραχωρήσεις» ή να βρεθεί πάλι έξω, στην «Άγρια Δύση» της αγοράς εργασίας; Η Προσωπάρχης της Κάτιας Γέρου ενδύεται αποτελεσματικά ένα τρομακτικό και ψυχρό «προσωπείο», εκείνο του κόσμου των σύγχρονων επιχειρήσεων. Απρόσωπο, επιφανειακά ευγενικό και φιλικό, χειριστικό και πατροναριστικό, αδυσώπητο, χωρίς οποιαδήποτε ρωγμή που θα μπορούσε να αποκαλύψει οτιδήποτε ανθρώπινο από κάτω. Τα σκηνικά και τα κοστούμια του Κωνσταντίνου Ζαμάνη με έναν τρόπο υπενθυμίζουν πως πίσω από το λειτουργικό και φαινομενικά ευχάριστο περιβάλλον ή το dress code ελλοχεύει κάτι το ανελέητο. Και το βασανιστικό ερώτημα «Τι είναι διατεθειμένος να θυσιάσει κανείς στο βωμό της επαγγελματικής του καριέρας;» να στοιχειώσει στο τέλος εμάς τους θεατές καθώς παρακολουθούμε την παράσταση με κομμένη την ανάσα, προσπαθώντας τουλάχιστον μέσα μας να δώσουμε μια ειλικρινή απάντηση.
Αριστούλα Ζαχαρίου
