Did You Know That There’s A Tunnel Under Ocean Blvd: Απώλεια και αναγέννηση στο νέο άλμπουμ της Lana Del Rey

Το 9ο studio album κυκλοφόρησε η Lana Dey Rey στις 24 Μαρτίου -με προάγγελο το ομώνυμο του album κομμάτι Did You Know That There’s A Tunnel Under Ocean Boulevard– και, όπως ήταν αναμενόμενο, ήδη τα περισσότερα tracks του εκτοξεύτηκαν στις πρώτες θέσεις των ελληνικών και ξένων charts.

Με έναν ήχο που φέρει ξεκάθαρα την υπογραφή της και μία συνέπεια που χαρακτηρίζει το έργο της, χωρίς, ωστόσο, να επαναλαμβάνεται και να καταλήγει προβλέψιμη, η Lana Del Rey έχει δημιουργήσει το δικό της φανατικό κοινό ανά τον κόσμο. Ήδη από τα πρώτα της βήματα στη μουσική βιομηχανία και το 2ο album της, Born To Die, που την έκανε παγκοσμίως γνωστή, η Αμερικανίδα τραγουδίστρια «έφερε κάτι νέο στο τραπέζι», κατοχυρώνοντας μία ξεχωριστή θέση στο μυαλό, την καρδιά και την playlist των ακροατών παγκοσμίως.

Lana Del Rey

Υπηρετώντας ένα είδος -μη απολύτως προσδιορίσιμο- που κυμαίνεται μεταξύ dream/baroque pop και indie rock, η Lana Dey Rey τραγουδάει για τον έρωτα, τον θάνατο, τη φήμη και το american dream, με μία vintage αύρα και μελωδίες που μας ταξιδεύουν σε άλλες εποχές, σε μακρινές παραλίες, σε επιβλητικά βικτωριανά κάστρα, σε μεγάλες λεωφόρους οριοθετημένες από φοίνικες, με κάμπριο αυτοκίνητα που τρέχουν κόντρα στον άνεμο και όλα αυτά πίσω από ένα ονειρικό πέπλο που τα αγκαλιάζει, προσδίδοντας τους μία αθωότητα και έναν ρομαντισμό. Την αθωότητα και τον ρομαντισμό ενός εφήβου, που ερωτεύεται, φλερτάρει, ονειρεύεται, γιορτάζει την κάθε στιγμή της ύπαρξής του χωρίς αναστολές και σεμνοτυφίες, γιατί για αυτόν η ζωή είναι πολύχρωμη και είναι όλη μπροστά του.

Απόλυτα ατμοσφαιρική και ικανή να οδηγήσει σε χιλιάδες συνειρμούς, η μουσική της Lana Del Rey μας κάνει να δραπετεύουμε από την πραγματικότητα και να χανόμαστε σε έναν κόσμο φτιαγμένο από ψήγματα φαντασίας και αναμνήσεων. Αυτός είναι και ο λόγος που αγαπάμε τόσο πολύ τη δουλειές της.

Ήδη από την άνοιξη του 2022 -και σχεδόν 6 μήνες μετά την κυκλοφορία του 8ου studio album της, Blue Banisters- η Lana Dey Rey είχε αρχίσει να κάνει λόγο για την κυκλοφορία ενός ακόμα album, του οποίου τα κομμάτια θα είχαν πιο «αμφιλεγόμενους» και «θυμωμένους» στίχους. Η μέθοδος που χρησιμοποίησε η Lana για τη σύνθεση του 9ου album της, θυμίζει τον τρόπο δημιουργίας του 4ου studio album της, Honeymoon, με την ίδια να ηχογραφεί με το κινητό της «οτιδήποτε της ερχόταν στο μυαλό» και εν συνεχεία να το στέλνει στον παραγωγό της, για να προσθέσει τα instrumental μέρη.

Ο τίτλος του album, μάλιστα, επρόκειτο να είναι «Did You Know That There’s A Tunnel Under Ocean Blvd Pearl Watch Me On Ring A Bell Psycho Lifeguard». Ωστόσο, γρήγορα άλλαξε στον τίτλο που ξέρουμε σήμερα, καθώς η πρώτη σκέψη ήταν κάπως εκτενής.

Το ομώνυμο του album κομμάτι κυκλοφόρησε ως προάγγελος του album, ήδη από τις 7 Δεκεμβρίου του 2022.

Το κομμάτι αποτελεί έναν εκτενή παραλληλισμό της ίδιας της τραγουδίστριας με το Jergins Tunnel, ένα τούνελ το οποίο κατασκευάστηκε το 1927 για να παρέχει ασφάλεια σε όσους ήθελαν να περάσουν την Ocean Boulevard για να βρεθούν στην παραλία Long Beach στην California. Το τούνελ λειτούργησε για 40 χρόνια και έκλεισε για τους πολίτες το 1967, γι’ αυτό και η ίδια θέτει την ερώτηση αν ξέρουμε πως υπάρχει το τούνελ.

Όπως η φήμη του έργου σιγά-σιγά έσβησε, έτσι η ίδια φοβάται ότι θα ξεθωριάσει κάποια στιγμή και θα χαθεί από την μνήμη του κόσμου, καθώς αναρωτιέται πότε θα έρθει η σειρά της, ενώ ταυτόχρονα ζητάει να μην ξεχαστεί (When’s it gonna be my turn?/Don’t forget me).

Στο The Grants -το τραγούδι που ανοίγει το album και το οποίο κυκλοφόρησε 10 ημέρες πριν την επίσημη κυκλοφορία του δίσκου- η Lana απευθύνεται στον εραστή της, ρωτώντας τον αν έχουν ελπίδα και αν σκέφτεται τον Παράδεισο (So you say there’s a chance for us […] Do you think about Heaven) καταλήγοντας να του δηλώνει πως θα πάρει ένα κομμάτι του μαζί της (I’m gonna take mine of you with me).

Τραγουδάει για όλα εκείνα που παίρνουμε μαζί μας από τους ανθρώπους, τις στιγμές, τις αναμνήσεις που μας δίνουν και -ανεξαρτήτως από το αν οι ίδιοι μένουν- εκείνες θα μείνουν για πάντα μαζί μας. Το Grants είναι κάτι ανάμεσα σε υπόσχεση και αποχαιρετιστήριο γράμμα. Κουβαλάει την ελπίδα της πρώτης και τη νοσταλγία του δεύτερου και μεταφέρει τον ακροατή σε ένα σημείο ενός ακαθόριστου παρόντος που, ενώ βαδίζει προς το μέλλον, ατενίζει το παρελθόν και ταυτόχρονα το αιώνιο.

Αργό και μελωδικό, το Sweet, αποτελεί μία συνομιλία της Lana Del Rey με τον εραστή της. Σαν να είναι ακόμα στην αρχή της γνωριμίας τους, του λέει πράγματα για τον εαυτό της, τα οποία παραπέμπουν στην ρομαντική περσόνα την οποία ενσαρκώνει η τραγουδίστρια (Stars in my eyes, hiking up Griffith […] I wrote you a note, but I didn’t send it […] I’m sweet, bare feet/If you wanna go where nobody goes/That’s where you’ll find me).

Δυνατότερο σημείο του κομματιού στιχουργικά -αλλά και γενικά- είναι η γέφυρα, στην οποία η Lana αναρωτιέται αν ο εραστής της έχει τις ίδιες ανησυχίες με εκείνη -ξεκινώντας από ένα πιο υπαρξιακό και καταλήγοντας σε ένα πιο πρακτικό επίπεδο- και, κατ’ επέκταση, αν και οι δύο βρίσκονται “στην ίδια σελίδα” ως προς την οπτική τους προς τη ζωή (Do you contemplate where we came for?/Lately, we’ve been makin’ out a lot/Not talkin’ ’bout the stuff that’s at the very heart of things). Κλείνει το κομμάτι της, έχοντας, μέσα από αυτή την υποθετική “απεύθυνση”, κάνει πολύ ξεκάθαρη τη δική της θέση και ταυτότητα και το πώς θέλει να ζει τη ζωή της, αφήνοντας στην άκρη τη γνώμη του κόσμου.

Ακόμα ένα κομμάτι του album που είχε κυκλοφορήσει νωρίτερα από τον υπόλοιπο δίσκο, το A&W, χωρισμένο σε 2 μέρη, αποτελεί μία εκτενή απάντηση της τραγουδίστριας προς όλους όσους την έχουν κρίνει -και κυρίως τα media- με διάφορους τρόπους και για διάφορους λόγους. Μέσα στο κομμάτι αναφέρει πως δεν την ενδιαφέρουν καθόλου οι αρνητικές κριτικές ως προς την εμφάνισή της (I mean, look at me, look at the length of my hair/My face, the shape of my body/Do you really think I give a damn what I do/After years of just hearing them talking?), ενώ αναφέρεται και στις επιλογές που κάνει στην προσωπική της ζωή με έναν ωμό -σχεδόν ειρωνικό- τρόπο, που δίνεται αποστομωτικά προς τα αντίστοιχα σχόλια. Φτάνοντας στο τελευταίο verse του 1ου μέρους θίγει και την κουλτούρα του βιασμού, η οποία “υπερασπίζεται” τον θύτη, τοποθετώντας την ευθύνη της πράξης στην εμφάνιση ή τη συμπεριφορά του θύματος (If I told you that I was raped/Do you really think that anybody would think I didn’t ask for it?/I didn’t ask for it).

Το 2ο μέρος του κομματιού αποτελεί, ουσιαστικά, μία ειρωνικά ωμή περιγραφή της συναναστροφής της Lana με τον Jimmy -ένα όνομα το οποίο έχουμε ακούσει και στο Ultraviolence, και το έχουμε συνδέσει με ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, στο οποίο μας τοποθετούσε το τραγούδι, οδηγώντας μας σε ορισμένους συνειρμούς- η οποία αποτελεί ακόμη μία επιδεικτική απάντηση προς όλους όσους κρίνουν τη ζωή της τραγουδίστριας.

Με διάχυτη την ονειρική ατμόσφαιρα και έντονη την ηχητική παρουσία του πιάνο, το Candy Necklece είναι ένα από τα πιο αγαπημένα κομμάτια του νέου album της Αμερικανίδας τραγουδίστριας. Η μελωδία του παραπέμπει ξεκάθαρα στο ρεφρέν του Fuck it I Love You (από το album της Norman Fuckin Rockwell!) με μία μικρή εσάνς από Heroin (από το album Lust for Life), ενώ οι στίχοι του περιγράφουν μία σχέση, η οποία ισορροπεί ανάμεσα στον έρωτα και το πάθος -από τη μία- και στην τοξικότητα -από την άλλη. Ο ίδιος ο τίτλος του κομματιού, μάλιστα, είναι έντονα συμβολικός, με τα candy neckleces, για τα οποία τραγουδάει η Lana, να συνδέονται μεν με την ερωτογενή ζώνη του λαιμού, αλλά και με ένα αρκετά ευάλωτο σημείο του ανθρώπινου σώματος, όπως είναι ο λαιμός.

Συνδυάζοντας αυτόν τον συμβολισμό με άλλα σημεία του κομματιού (You the best, but, baby, you’ve been bringin’ me down/I can see it now), γίνεται αμέσως φανερό πως μιλάμε για μία τοξική -και, ίσως, κακοποιητική- σχέση, μία συνήθη θεματική στα τραγούδια της Del Rey, με παραδείγματα όπως το Ultraviolence, το You can be the Boss, το Shades of Cool κ.α.

Ίσως από τα πιο στενάχωρα και, ταυτόχρονα, ελπιδοφόρα κομμάτια του δίσκου, το Kintsugi αποτελεί ένα τραγούδι-ύμνο για την ύπαρξη, τον πόνο, τη ζωή και τον θάνατο. Η Lana τραγουδάει για 3 άτομα από τον συγγενικό της κύκλο τα οποία έχασε και περιγράφει τα συναισθήματά της καθώς βρέθηκε αντιμέτωπη με αυτή την απώλεια (And I just can’t stop cryin’ ’cause all of the ways/When you see someone dyin’/You see all your days flash in front of you).

Μέσα από το τραγούδι της, όμως, μαζί με τον πόνο πηγάζει και μία αβίαστη αισιοδοξία, ξεκινώντας από τον τίτλο του κομματιού. Το “Kintsugi” πρόκειται για μία ιαπωνική τέχνη, κατά την οποία οι Ιάπωνες “ξαναδίνουν ζωή” σε σπασμένα κεραμικά, ενώνοντας μεταξύ τους τα κομμάτια τους.  Με έναν παραλληλισμό, το τραγούδι μιλάει για την τέχνη του να ενώνουμε τα σπασμένα μας κομμάτια, άλλωστε όπως λέει και το ρεφρέν του κομματιού: It’s just that I don’t trust myself with my heart/But I’ve had to let it break a little more/Cause they say that’s what it’s for/That’s how the light shines in

Ίσως το αγαπημένο (μου) κομμάτι του album -με τίτλο που παραπέμπει ξεκάθαρα στην ομώνυμη ταινία του Wim Wanders- το Paris, Texas περιγράφει την πορεία προς την εύρεση του εαυτού. Το πιο αξιοσημείωτο για μένα ήταν ο τρόπος με τον οποίο η μελωδία και οι στίχοι είναι τόσο έντονα συνδεδεμένα μεταξύ τους -σαν αίσθηση, αλλά και σαν μήνυμα.

Η μουσική, σαν να μπλέκεται με το ανοιξιάτικο αεράκι, μας παίρνει μαζί της σε διάφορα μέρη -τόσο οπτικά, όσο και συναισθηματικά- την ίδια στιγμή που οι στίχοι μιλούν επίσης για ένα “ταξίδι” για την ανακάλυψη της πραγματικής μας ταυτότητας. Περνώντας από διάφορα μέρη, καταστάσεις και ανθρώπους, βλέπουμε, εν τέλει, που πραγματικά ανήκουμε (When you know, you know/Then the more you know/It’s time to go […] When you’re home, you’re home/When you’re home, you’re home). Το σπίτι, το οποίο αναφέρεται στο κομμάτι, δεν πρόκειται για πραγματικό μέρος, αλλά για την ιδέα του “σπιτιού”, ως του πραγματικού μας εαυτού, τον οποίο πρέπει να αποδεχόμαστε σε όλες του τις παραμέτρους (When you’re right, you’re right/When you’re right, you’re right/Even when you’re wrong).

Συνολικά, το Did You Know That There’s A Tunnel Under Ocean Blvd αφήνει μία αιθέρια αίσθηση, όπως, άλλωστε, και το σύνολο της δουλειάς της Lana Del Rey. Αυτή τη φορά, όμως, η ονειρική ατμόσφαιρα των κομματιών της κρύβει και μία βαθύτερη αναζήτηση.

Επηρεασμένη από την απώλεια συγγενικών της προσώπων και τον ερχομό του ανηψιού της και με μία γενικότερη στροφή προς την οικογένειά της, σαν νέα κεντρική θεματική των στίχων της, η Αμερικανίδα τραγουδίστρια φτάνει να διατυπώνει με πολύ πιο άμεσο τρόπο -σε σύγκριση με παλαιότερες δουλειές της- καίρια υπαρξιακά ερωτήματα και προβληματισμούς, γύρω από τη ζωή, τον θάνατο, την απώλεια, τη μνήμη, τον πόνο και την ανάκαμψη μέσα από όλα αυτά.

Σε αυτή της τη δουλειά, ο καθένας μας μπορεί να βρει τον εαυτό του, καθώς μέσα της αποτυπώνονται, με μεγάλη ευαισθησία και απλότητα, σκέψεις και συναισθήματα με τα οποία όλοι έχουμε έρθει αντιμέτωποι κάποια στιγμή της ζωής μας. Όλα αυτά, όμως, τα τόσο δύσκολα και οδυνηρά, αντιμετωπίζονται με μία πινελιά αισιοδοξίας και ελπίδας, που κάνει το συγκεκριμένο album τόσο βαθιά ανθρώπινο.