Για τη Μαρίνα Σιώτου και τη Ζωή Σιγαλού, το θέατρο του μέλλοντος είναι ένα safe space – για να παρτάρεις αγρίως

Το Future N.O.W., το καθιερωμένο πλέον θεατρικό φεστιβάλ της Στέγης που δίνει βήμα σε νέους δημιουργούς, επιστρέφει και αυτή την άνοιξη με τρία νέα πρωτότυπα έργα “από δημιουργούς που φτιάχνουν νέους κόσμους”. Ένας τέτοιος νέος κόσμος είναι και αυτός που φτιάχνουν η Μαρίνα Σιώτου και η Ζωή Σιγαλού κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στο -1 της Στέγης, που μέχρι και τις 9 Απριλίου θα μας υποδέχεται μεταμορφωμένο σε “Perseids”, για τις ανάγκες της παράστασης “Perseids ή Πώς να παρτάρετε αγρίως”.

Τι είναι το Perseids; Ένα club, που αντικατοπτρίζει τα βιώματα των δημιουργών και πρωταγωνιστριών του έργου, ένα safe space για όλες τις γυναίκες που θέλουν να παρτάρουν αγρίως χωρίς δεύτερες σκέψεις, να μοιραστούν τις σκέψεις τους, να νιώσουν ελεύθερες. Πέντε θηλυκότητες μεταμορφώνονται σε έναν Χορό του «εδώ και τώρα», μιλούν για τον έρωτα, την αγάπη, τη φιλία και πώς είναι να μεγαλώνεις ως θηλυκότητα στη γενιά των Millenialls και της Gen Z. Και αν μεγάλωσες κι εσύ στην εποχή των social media, του #metoo, του dissociation και του tinder, οι πιθανότητες να ταυτιστείς είναι μεγάλες.

Εμείς μιλήσαμε με τη Μαρίνα Σιώτου και τη Ζωή Σιγαλού, τις δύο νέες δημιουργούς που υπογράφουν το κείμενο και την σκηνοθεσία, για να δούμε το θέατρο του μέλλοντος μέσα από τα μάτια τους.

Ένιωθα οτι ήταν ένας τρόπος να μπορώ να ταξιδεύω ακόμα και να μεταφέρομαι σε έναν άλλο κόσμο. Ακόμα και σήμερα, αποτελούν πηγή αστείρευτης έμπνευσης και ελπίδας γιατί κατά τη γνώμη μου δημιουργούν ένα άνοιγμα πιθανοτήτων.

Είτε μέσα από τη ζωγραφική και τη μουσική είτε μέσα απ’ τον κινηματογράφο και το θέατρο. Μέσα από διάφορα γεγονότα που με σχημάτισαν, από μικρή ηλικία είχα την τάση να δημιουργώ κόσμους μέσα στους οποίους μπορώ να υπάρχω για να προστατεύομαι από την ωμή πραγματικότητα. Για μένα η Τέχνη δημιουργεί μια διαστολή του χώρου και του χρόνου φτιάχνοντας κόσμους μέσα σε κόσμους. Απο τις θεατρικές ομάδες στις οποίες συμμετείχα στο δημοτικό μέχρι και σήμερα, θυμάμαι να με ενθουσιάζει η έννοια του μαζί. Οι πιθανότητες που δημιουργούνται όταν άνθρωποι μαζεύονται και δημιουργούν παρέα έχοντας ως στόχο κάτι μεγαλύτερο.

Στη σχολή είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε ανθρώπους που άνοιξαν το πεδίο της σκέψης μας και που πρώτη φορά με έβαλαν στην διαδικασία να σκεφτώ σαν καλλιτέχνης με την έννοια οτι δεν είμαστε μόνο ηθοποιοί αλλά συν-δημιουργοί. Είχα την χαρά να γνωρίσω και να συνεργαστώ με ανθρώπους όπως ο Σύλλας Τζουμέρκας, η Νατάσσα Ζούκα, ο Άρης Αρμαγανίδης και η Νέλλη που με τον τρόπο διδασκαλίας τους μας έκαναν ενεργούς δημιουργούς αλλά και ολοκληρωμένους ανθρώπους βρίσκονταν την δύναμη της γενιάς μας. Σιγά σιγά άρχισα να συνειδητοποιώ μέσα από αυτές τις συναντήσεις το πόσο ήθελα να δοκιμάσω να μεταφέρω όλα όσα υπάρχουν στην φαντασία μου και στη σκηνή μαζί με τους φίλους μου και ανθρώπους που αγαπώ.

Έχοντας ζήσει σε μια πατριαρχική κοινωνία όπου η ταυτότητα μας ως θηλυκότητες έχει τσαλακωθεί και καταπατηθεί πολλές φορές, θέλαμε να δημιουργήσουμε ένα έργο που είναι φέρνει στο φως πως η γενιά μας, η γενιά των millennials και της genz, μεταβολίζει το τραύμα που μεταφέρεται απο γενιά σε γενιά προσπαθώντας παράλληλα να βρει το φως σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει. Ξεκινήσαμε να γράφουμε το έργο μέσα σε μια πολύ έντονη περίοδο αλλαγών όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο. Διανύαμε το δεύτερο έτος της πανδημίας, το κίνημα του #metoo είχε μόλις ξεσπάσει στην Ελλάδα και οι γυναικοκτονίες αποτελούσαν πλέον σταθερό κομμάτι της καθημερινότητας μας. Με τη Μαρίνα νιώθαμε οτι είχε έρθει η στιγμή μαζί με όλα όσα ξεσκέπασε η πανδημία στο περασμά της, να έρθει στο φως και στο πεδίο της Τέχνης και δη του θεάτρου η ελεύθερη έκφραση της ταυτότητας μας και της ανάγκης μας ως θηλυκότητες για ζωή. Στο έργο, βλέπουμε μικρές καθημερινές ή και όχι συναντήσεις στις γυναικείες τουαλέτες ενός club, κορίτσια που μιλούν για την ντροπή, για τον έρωτα και την ελευθερία μέχρι που ένα παραβιαστικό γεγονός θα αποτελέσει το εφαλτήριο για μια μικρή στιγμή επανάστασης.

Όνειρο μου θα ήταν ένα θέατρο όπου οι νέες γενιές να μπορούν να εκφράζονται και να συνεργάζονται με αγάπη, ομορφιά και αποδοχή

Μέσα από διάφορες συζητήσεις που είχε τύχει να κάνουμε την περίοδο που γράφαμε το έργο, συνειδητοποιήσαμε και εγώ και η Μαρίνα οτι είχαμε διάφορες ιστορίες που μοιραζόμασταν η μια στην άλλη που είχαν ως χώρο συνάντησης τις γυναικείες τουαλέτες. Είτε δουλεύοντας σε κλαμπ είτε έχοντας εκεί, έχουμε ιστορίες αλληλεγγύης, φροντίδας και ευθραυστότητας που έκαναν τις τουαλέτες για εμάς το ιδανικό safe space για να μοιραστούμε την ιστορία μας. Θέλαμε να βρούμε έναν χώρο που αποτελεί σημείο εκτόνωσης και όπου μπορείς να υπάρξεις ελεύθερη, ολόκληρη και ασφαλής. Παράλληλα, είναι ένας χώρος όπου είσαι απόλυτα εκτεθειμένη και αυτό μας ενθουσίαζε σχετικά με το τι καλλιτεχνικά και συναισθηματικά μπορεί να προσφέρει.

Για τον εαυτό τους, τους ανθρώπους, τη φύση, τον κόσμο. Μέσα σε όλα τα τραυματικά γεγονότα που έχουμε βιώσει τα τελευταία χρόνια όχι μόνο ως θηλυκότητες αλλά και σαν γενιά, στόχος μας είναι να δημιουργήσουμε μια μαγική στιγμή ελπίδας προς κάτι φωτεινό.

Νιώθω οτι είναι ένας χώρος που για χρόνια πήγαινε χέρι χέρι με το φόβο και τον καθωσπρεπισμό μιας κατά τ’ άλλα φοβισμένης κοινωνίας. Όνειρο μου θα ήταν ένα θέατρο όπου οι νέες γενιές να μπορούν να εκφράζονται και να συνεργάζονται με αγάπη, ομορφιά και αποδοχή. Ένα θέατρο που θα ενισχύεται από την εκπαίδευση και την οικονομία της χώρας, έχοντας την κρατική μέριμνα που του αρμόζει και δίνοντας τόσο σε αυτό όσο και στους ανθρώπους που το αποτελούν την αξία που του αντιστοιχεί.

που σκαρφιζόταν συνεχώς σενάρια και ιστορίες να παίζει με τις φίλες, τους φίλους και τις κούκλες του.

Αγγλικά έμαθα αλλά ταυτόχρονα ξετυλίχτηκε ο ένας ολόκληρος κόσμος μπροστά μου. Αυτός του θεάτρου. Το να ανεβαινω και να μιλάω άφοβα πάνω στη σκηνή μου έδωσε φοβερή αυτοπεποίθηση στην εφηβεία που μου έλειπε πάρα πολύ. Θυμάμαι από μικρή να πηγαίνω σε θεατρικές παραστάσεις αλλά κυρίως με τη μαμά μου βλέπαμε σινεμά -ήταν και είναι σινεφίλ και μου μετέδωσε την αγάπη της για αυτό. Το σινεμά με μάγευε και με μαγευει σε μεγάλο βαθμό και πιστεύω πως ρίζωσε υποσυνείδητα την ιδέα να ασχοληθώ με το χώρο του θεάτρου.

Οι καθηγητές που συνάντησα εκεί και όλη η νοοτροπία της σχολής με διαμόρφωσαν πάρα πολύ σαν άνθρωπο και καλλιτέχνη. Σε έβγαζε από τον ρόλο του ηθοποιού- γινόσουν δημιουργός, σκηνοθετης, φωτιστής, σκηνογράφος. Η Νέλλη, ο Βασίλης (Μαυρογεωργίου), ο Σύλλας (Τζουμέρκας) μας παρότρυναν να γράφουμε, να δημιουργούμε, να είμαστε αυτόνομοι, αυθύπαρκτοι, να βρούμε για τί θέλουμε να μιλήσουμε, τί καλλιτέχνες θέλουμε να είμαστε, ποια η φωνή μας, να συναντήσουμε τους σκηνοθετες, κινηματογραφιστές, λογοτεχνες, ποιητες, συγγραφεις της γενιάς μας – κι αν δε τους συναντήσουμε να γίνουμε εμείς.

αφού οι συνεργάτες μου όλοι ανεξαιρέτως έχουν προσφέρει με το δικό τους τρόπο στο να παραχθεί ένα αποτέλεσμα.

Το Goethe, άργησε να μας απαντήσει στην αρχή και οι ελπίδες είχαν πέσει. Ήρθε όμως το πολυπόθητο μέιλ έγκρισης και ξεκίνησε ένα ταξίδι με υπέροχους συνταξιδιώτες και συντονιστές που μόνο ευγνώμων μπορώ να είμαι. Πήγαμε στο Βουκουρέστι, είδαμε πώς λειτουργούν τα πράγματα θεατρικά εκεί. Αργότερα είδαμε την αίτηση για τη Στέγη και την κάναμε τελευταία στιγμή με τη Ζωή. Είπαμε θα βάλουμε εμάς σκηνοθέτες και ό,τι γίνει. Και τον Σεπτέμβρη είχαμε call back. Εκεί κι αν ούρλιαζα από τη χαρά μου. Ραντεβού, λένε. Απίστευτο! Μετά από ένα μήνα ήρθε η τελική απάντηση. “Είστε στο Future N.O.W., καλή μας αρχή”. Χαρά, πάρτι, ενθουσιασμός. Ύστερα ξεκίνησε το άγχος, η ευθύνη. Το στρες. Αλλά η χαρά ήταν πάντα εκεί. Η τριπλή έκθεση προσωπικά με άγχωσε πολύ (συγγραφική, σκηνοθετική, υποκριτική) αλλά τελικά, όλα μαγικά στο τέλος έδεσαν. Είμαι πολύ ευχαριστημένη με αυτό το ταξίδι, ευχαριστώ τους συνεργάτες μου τον καθένα ξεχωριστά, όπως και την Ιλειάνα και Κωσταντίνο που πήραν το ρίσκο και μας διάλεξαν.

Πώς η παγκόσμια αγορά ομορφιάς σου εμφυσά οτι δεν είσαι ποτέ αρκετή, πώς σε εμποτίζει με ντροπή για το σώμα ή το πρόσωπό σου. Πώς η κοινωνία σε πιέζει συνεχώς να ζεις με τους δικούς της καθωσπρέπει όρους. Όλα αυτά που σε αποτραβούν από τον εαυτό σου, που σε μικραίνουν, που σε βάζουν σε ασφυκτικά τακτοποιημένα κουτάκια. Οι ηρωίδες μας μιλούν για τις προσδοκίες που ποτέ δεν έρχονται, τα άπιαστα είδωλα, την πρώτη φορά, το σεξ, την αγάπη, την ευαισθησία που θεωρείται αδυναμία.

Για εμένα το θέατρο του μέλλοντος είναι ένα θέατρο που δε φιμώνεται αλλά μιλά χωρίς ταμπού και φόβο.

Συγκριτικά με την εποχή της μαμάς μου ναι, αλλά ακόμα έχουμε πολύ δρόμο. Αυτό που με τρομάζει είναι ότι νέα παιδιά μεγαλώνουν με βαθιά συντηρητικές αντιλήψεις σε μία εποχή με πολύ θυμό, αγανάκτηση και αγριότητα. Ο νεοσυντηρητισμός μπορεί να αναιρέσει σημαντικά βήματα προόδου που κατακτώνται συνεχώς με μόχθο και δεν θα ήθελα να χαθούν εν μία νυκτί. Θέλουμε να υπάρχουμε και να παρτάρουμε άφοβα. Girls just wanna have fun(damental rights)!

Συμπεριληπτικό, θαρραλέο, τολμηρό, επίκαιρο, ένα θέατρο που δε φιμώνεται αλλά μιλά χωρίς ταμπού και φόβο.