Hot or Not #57: Όσα μας άρεσαν και όσα μας «χάλασαν» αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα και πολλά άλλα και θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Μέσα στην εβδομάδα, μία ομάδα νέων καλλιτεχνών μάς σύστησε το “δυνατό” έργο του Laurence Wilson που εντυπωσίασε στο Λονδίνο,  παρουσιάζοντάς το για πρώτη φορά στην χώρα μας, στη σκηνή του θεάτρου Σταθμός. “Blackberry trout face” ο πρωτότυπος τίτλος του ή αλλιώς “Μούρη γεμάτη μούρα”, το έργο του Wilson παρουσιάζει έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία και θυμίζει απόσπασμα από ντοκιμαντέρ, που εξερευνά θέματα όπως η οικογένεια, η πίστη και η φιλοδοξία. Το έργο ακολουθεί την ιστορία τριών εφήβων, που ζουν και μεγαλώνουν μαζί – και ταυτόχρονα ο καθένας μόνος – σε ένα διαμέρισμα στο Λίβερπουλ. Αυτό το διαμέρισμα θα μπορούσε να είναι ένα οποιοδήποτε διαμέρισμα στη δική μας πολυκατοικία στην Αθήνα του σήμερα και οι τρεις αυτοί έφηβοι τα παιδιά των γειτόνων μας, οι φίλοι μας, εμείς. Ο Τζέηκι, η Κέρι και ο Κάμερον είναι ετεροθαλή αδέλφια που έχουν την ίδια μητέρα αλλά διαφορετικούς πατεράδες. Ο Τζέηκι ο μεγάλος αδερφός, ο προστάτης της οικογένειας κι εκείνος που έχει καταφέρει να κρύψει καλά τους φόβους του. Η Κέρι, η αδερφή που έχει αναλάβει τον ρόλο της μητέρας, όταν η πραγματική μητέρα της οικογένειας αποφασίζει να φύγει από το σπίτι, με κρυφό όνειρο να γίνει όταν μεγαλώσει μηχανικός. Ο τρίτος αδερφός, ο Κάμερον, ο πιο αδύναμος και συναισθηματικά αναστατωμένος από την ταραγμένη καθημερινότητα στο σπίτι. Η πραγματικότητα; Κοινή. Μαζί έχουν κληθεί να ζήσουν μέσα στις τοξικοεξαρτήσεις, την πορνεία και τις συμμορίες. Μέσα σε αυτή τη “δύσκολη” πραγματικότητα και οι τρεις προσπαθούν να επιβιώσουν, αποζητώντας παράλληλα την τρυφερότητα και προστασία της μητέρας τους και αφού εκείνη τους εγκαταλείψει, την τρυφερότητα και προστασία μεταξύ τους, αφού το μόνο που τους έχει μείνει είναι που έχουν ο ένας τον άλλο. Ταυτόχρονα αναζητούν αδιέξοδο στην όλη κατάσταση που δεν ήταν ποτέ επιλογή τους, διατηρώντας “ζωντανό” το καταφύγιο μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού τους αλλά και τους δεσμούς μεταξύ τους, που συχνά φτάνουν στα άκρα. Καλούνται να παλέψουν με “δαίμονες” κάθε είδους. Ο καθένας μόνος του με τους δικούς του, αλλά κυρίως μαζί. Ένα ηχηρό έργο, βαθιά ανθρώπινο που σε στιγμές σου δένει το στομάχι κόμπο, σε τσακίζει και την αμέσως επόμενη στιγμή σε κάνει να γελάς. Η Αθηνά Δελιάδη καθοδηγεί μία φρέσκια υποκριτική ομάδα αποτελούμενη από τους Ανδρέα Γιαννακούλα, Μαντώ Παπαρρηγοπούλου και Γιάννη Τσουμαράκη (και οι τρεις εξαιρετικοί στους ρόλους των τριών εφήβων), ο Γιάννης Ιόλαος Μανιάτης υπογράφει τη μουσική, η Αλέγια Παπαγεωργίου τα σκηνικά και τα κοστούμια, ο Χάρης Δάλλας τους φωτισμούς και ο Γιάννης Αντωνόπουλος το βίντεο.
Ευδοκία Βαζούκη

Στο θέατρο Αποθήκη, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Σκεύα, οι Δούλες του Ζαν Ζενέ «ξεσπάνε» κάθε βράδυ στο παιχνίδι τους. Η Αμαλία Καβάλη και η Αγγελική Παπαθεμελή έχουν τους ρόλους δύο αδερφών υπηρετριών στην προσπάθεια τους να εξοντώσουν την κυρία τους, της οποίας τον ρόλο κρατά η επιβλητική Μαρία Σακελλαροπούλου. Οι δύο δούλες, μέσα στον εγκλεισμό τους, αναζητούν απεγνωσμένα το θάρρος να υπερβούν τις ταξικές διαφορές. Να αναπνεύσουν λίγο από τον «καθαρό αέρα» της κυρίας τους και να αισθανθούν επιτέλους σημαντικές. Έτσι λοιπόν, με ένα «παιχνίδι ρόλων» σχεδιάζουν τον φόνο της κυρίας, ώσπου να χαθούν μέσα σε αυτό, να εκθέσουν κρυφές πτυχές του εαυτού τους και να εξοντώσουν η μία την άλλη. Οι τρεις ηθοποιοί δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό μέσα από ένα ψυχόδραμα ταξικών διαφορών, με τους χαρακτήρες να αλληλοσυμπληρώνονται, να αγαπιούνται και να μισιούνται παράλληλα.
Σπύρος Χαϊντούτης

Για το This is Loco (Φαλήρου 47, Κουκάκι) είχα μάθει από τη συνάδελφο Μαριαλένα Μάλλιου (μπορείτε να τσεκάρετε τον οδηγό της για insta-friendly μαγαζια με φοβερό brunch εδώ) την περασμένη χρονιά και από τότε έχει γίνει το go-to στέκι μου στο Κουκάκι όσα Σαββατοκύριακα έχω χρόνο για πρωινή βόλτα. Αυτή τη φορά το επισκέφτηκα μετά από πολύ και θυμήθηκα ξανά γιατί το αγαπώ τόσο. Ο χώρος είναι πανέμορφος, φωτεινός και ανοιχτός – σου φτιάχνει αμέσως τη διάθεση. Η αισθητική του σύγχρονη, με industrial και μίνιμαλ στοιχεία, κάθε γωνιά του θα σε κερδίσει. Όσο για το brunch του ό,τι και να πω είναι λίγο, τα pancakes του είναι πάντα άψογα (όσο αφράτα και ψημένα πρέπει), εγώ θα σας πρότεινα να δοκιμάσετε τα pancakes με σιρόπι σφενδάμου και καπνιστό βουτυρο. Α! Επίσης αξίζει να δοκιμάσετε και τον μονοποικιλιακό καφέ του. Δεν μπορώ να σκεφτώ ιδανικότερο τρόπο να περάσεις τα πρωινά του ΣΚ.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Φωτογραφία: Αριστούλα Ζαχαρίου

Την Τετάρτη που μάς πέρασε βρέθηκα στην ξενάγηση της έκθεσης των Guerrilla Girls «Η Τέχνη της Κακής Συμπεριφοράς», η οποία παρουσιάζεται, έως τις 20 Απριλίου, στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος, στο πλαίσιο του 1^ου WOW – Women of the World Festival στο ΚΠΙΣΝ. Η έκθεση έχει αναδρομικό χαρακτήρα και παρουσιάζει 38 έργα από τη συνολική πορεία των διάσημων ανώνυμων ακτιβιστριών-καλλιτεχνών οι οποίες επιθυμούν να καταδείξουν τις έμφυλες και φυλετικές διακρίσεις, τη διαφθορά και την αναξιοκρατία που επικρατεί στον χώρο της τέχνης και της κοινωνίας εν γένει. Τα έργα που επιλέχθηκαν (αφίσες, δράσεις, αυτοκόλλητα, καρτ-ποστάλ, βίντεο) και χρονολογούνται από το 1985 -όταν και η ομάδα πρωτοξεκίνησε- έως και πρόσφατα, περιλαμβάνουν ισχυρά και αδιαμφισβήτητα λεκτικά μηνύματα και δεδομένα, εκκεντρικές εικόνε, χιούμορ και σατιρική διάθεση. Δίνουν μια πολύ καλή αντιπροσωπευτική εικόνα των τρόπων έκφρασης αλλά και των ζητημάτων που έχουν απασχολήσει κατά καιρούς τις Guerrilla Girls: Η υποεκπροσώπηση γυναικών και μη λευκών ατόμων στα μουσεία, τις γκαλερί -, είτε ως καλλιτέχνιδες/ες είτε ως επιμελήτριες/ες-, αλλά και στον κινηματογράφο, στη μουσική βιομηχανία και στη showbiz, οι υπάρχουσες δομές αλληλεπίδρασης ανάμεσα στους συλλέκτες, τους πάτρονες της τέχνης, τους οίκους δημοπρασιών τα μουσεία και τις γκαλερί που διαιωνίζουν όλων των ειδών τις ανισότητες, η σεξιστική απεικόνιση των γυναικών στα έργα τέχνης, η παράβλεψη της κακοποιητικής συμπεριφοράς των μεγάλων καλλιτεχνών, η άνοδος της ακροδεξιάς και ο μισογυνισμός στην κοινωνία, η «επίθεση» στα γυναικεία δικαιώματα -πρόσφατο παράδειγμα το δικαίωμα στην έκτρωση- οι κοινωνικοοικονομικές ανισότητες.

Επιθυμία των Guerrilla Girls είναι να κάνουν τις γυναίκες καλλιτέχνιδες τόσο έξαλλες ώστε να μην είναι πλέον τόσο πρόθυμες να ανεχθούν αυτή την κατάσταση. Όποια/ος περιηγείται στην έκθεση τους δεν είναι δυνατόν να μην αισθάνεται θυμό, ιδιαίτερα όταν αντιλαμβάνεται πόσο λίγο έχουν αλλάξει τα πράγματα στις μέρες μας. Το 1985 οι Guerrilla Girls μάς πληροφορούν, μέσα από μια από τις αφίσες τους που παρουσιάζονται στην ΕΒΕ, οι ατομικές εκθέσεις γυναικών που παρουσιάστηκαν στα μεγάλα μουσεία της Νέας Υόρκης ήταν 0 για το Guggenheim, 0 για το ΜΕΤ, 1 για το ΜΟΜΑ και 0 για το Whitney. Ενώ το 2015, όταν και με αφορμή την επέτειο 30 χρόνων τους προχώρησαν σε μια επανακαταμέτρηση οι αριθμοί εξακολουθούσαν να είναι αποκαρδιωτικοί: 1 για το Guggenheim, 1 για το MET, 2 για το ΜΟΜΑ, 1 για το Whitney. Προσωπικά εμένα η έκθεση με έκανε να αναρωτηθώ αν όντως έχουμε γνωρίσει τους καλύτερους καλλιτέχνες στην ιστορία, αν υπήρξαν άνθρωποι το ίδιο ή και περισσότερο ταλαντούχοι που το φύλο ή το χρώμα του δέρματος τους εμπόδισε να κατακτήσουν την αιωνιότητα δίπλα στα μεγάλα ονόματα των λευκών ανδρών που κυριαρχούν στα σημαντικότερα μουσεία και τα βιβλία της τέχνης. Αλλά πάνω από όλα πόσο ωραίο θα ήταν να μπορούσαμε όλοι να αισθανθούμε ότι ο κόσμος μας «ανήκει» και τίποτα δεν μας εμποδίζει από το να εκπληρώσουμε τα όνειρα μας. Μια τέχνη από όλους προς όλους. Αυτό ζητούν οι Guerrilla Girls. Αυτό ευχόμαστε και εμείς.
Αριστούλα Ζαχαρίου