“Call Me Sugar”: Η Χριστίνα Κυπραίου και ο Μιχάλης Πητίδης καταρρίπτουν κάθε στερεότυπο γύρω από τη σεξεργασία

Με βάση ποια κριτήρια μια δουλειά ορίζεται στο μυαλό μας ως «καλή» και «ηθική»; Τι είναι αυτό που διαχωρίζει μία αξιοπρεπή εργασία από μία μη αξιοπρεπή; Αλλάζει κάτι στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τη σεξεργασία όσον αφορά στις online εκδοχές της; Τι είναι αυτό που μάς κάνει να πιστεύουμε πως η επιλογή της σεξεργασίας κρύβει πάντα από πίσω μια θλιβερή ιστορία για εκείνον που την επιλέγει ως μια πηγή εισοδήματος;

Η αλήθεια είναι πως η σεξεργασία κουβαλάει πολλά ταμπού και στερεότυπα, ακόμη και σήμερα. Κι εδώ έρχεται το “Call Me Sugar”, ένα από τα τρία πρωτότυπα έργα που προκρίθηκαν στο φετινό Future N.O.W., για να δώσει τις δικές του “απαντήσεις” και να καταρρίψει κάθε πεποίθηση που συνδέει την συγκεκριμένη υπηρεσία/επάγγελμα για πολλούς, με το trafficking, την εκμετάλλευση των γυναικών, το “δύσκολο” παρελθόν των εργαζομένων.

Δύο νέα παιδιά, απόφοιτοι της δραματικής σχολής του Ωδείου Αθηνών, η Χριστίνα Κυπραίου και ο Μιχάλης Πητίδης, στήνουν ένα σουρεαλιστικό performance conference, θέλοντας να μιλήσουν ανοιχτά για τις συνθήκες εργασίες, τη σεξουαλικότητα, τον φετιχισμό και την εμπορευματοποίησή του. OnlyFans, cam girls και χρησιμοποιημένα εσώρουχα αποτελούν το φόντο της σπονδυλωτής τους αυτής περφόρμανς που επιχειρεί να επαναδιαπραγματευτεί τα ταμπού, τα στερεότυπα και τη μοναξιά μέσα από τον χώρο της online σεξεργασίας, που υπόσχεται σεξουαλική και οικονομική απελευθέρωση, ανεξάντλητες ηδονές και ερεθιστικές εικόνες.

Πλούσιο υλικό έρευνας, χιούμορ, προσωπικές εξομολογήσεις και ιστορίες μυθοπλασίας δένουν αριστοτεχνικά σε αυτήν την περφόρμανς, που μάς καλεί να αναθεωρήσουμε στο πώς αντιλαμβανόμαστε τα πάντα γύρω από τον άξονα της σεξουαλικότητας.

Φωτογραφία: Δέσποινα Σταυρίδη

Όμως, θεωρώ τον εαυτό μου περισσότερο Παριανή παρά Πειραιώτισσα. Στην τετάρτη δημοτικού ήρθε ένας δάσκαλος στο σχολείο, ο Παναγιώτης Σπύρου. Αυτός ο άνθρωπος για μένα είναι ένα κεφάλαιο ανεξάντλητο. Εκτός από το γεγονός ότι με έκανε να αγαπήσω το σχολείο με προσκάλεσε στην παιδική θεατρική ομάδα που είχε στη Νάουσα. Από τη στιγμή που ξεκίνησα να συμμετέχω στην ομάδα ανυπομονούσα να έρθει η Παρασκευή και να βρεθώ σε εκείνο τον χώρο. Δεν άντεχα τις παύσεις που κάναμε λόγω Πάσχα ή καλοκαιρινές διακοπές ή όταν για τον οποιοδήποτε λόγο ακυρωνόταν η πρόβα. Με λίγα λόγια, ο Παναγιώτης ήταν εκείνος που μού έμαθε το θέατρο. Έγραφε κείμενα, μάς σκηνοθετούσε και παίζαμε. Δεν μας αντιμετώπιζε ποτέ ως μικρά παιδάκια ούτε παίζαμε παιδικά έργα. Μάς μιλούσε για τον ρατσισμό, την ομοφοβία, την ομορφιά της διαφορετικότητας, τη βία, και την αγάπη. Μου έμαθε τον Σαββόπουλο, τον Manu Chao, τον Χατζιδάκι… Μεγαλώσαμε μαζί στο θέατρο του Νηρέα.

Γιατί είχα στο μυαλό μου την εργασία ως κάτι υποχρεωτικό και βαρετό. Δεν θυμάμαι ακριβώς την στιγμή εκείνη που είπα «Θα γίνω ηθοποιός», αλλά με θυμάμαι να το έχω στο νου μου ως κάτι δεδομένο. Θυμάμαι να σκέφτομαι πως θέλω να λέω ιστορίες μαζί με φίλους και να γράφω κείμενα σαν εκείνα του Παναγιώτη. Δεν ξέρω πως να το περιγράψω με απόλυτη ακρίβεια αλλά ζούσα για τη στιγμή που θα συναντηθούμε το απόγευμα στα καμαρίνια: τη στιγμή που θα ντυνόμαστε, θα βαφόμαστε και θα ερχόταν να μάς αγκαλιάσει και να μας πει πόσο μάς αγαπάει. Ήταν υπέροχη ατμόσφαιρα. Ερχόταν και μάς έπαιρνε όλο το άγχος… κυριολεκτικά. Μάς χαλάρωνε και έπειτα εκείνος έτρεμε ολόκληρος αλλά προσπαθούσε να το κρύψει. Θυμάμαι να σκέφτομαι: όταν μεγαλώσω θέλω να παίζω ακόμη σε τέτοια έργα, με τέτοιους ανθρώπους, να συνεχίσω να λέω τις ιστορίες και να τον κάνω περήφανο.

Οπότε τα πρώτα μου βήματα τα διανύω τώρα. Ό,τι έχω κάνει μέχρι τώρα τα αγαπώ και τα θυμάμαι το καθένα ξεχωριστά. Σίγουρα το “Call me Sugar” δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Έκανα πράγματα που δεν φανταζόμουν ότι θα έκανα ποτέ μου. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ασχολήθηκα με πολλά καινούργια πράγματα για μένα. Αλλά δεν θα άλλαζα τίποτα. Ούτε από το “Call me Sugar”, ούτε προηγούμενες δουλειές. Σε μια δουλειά είναι πολύ σημαντικοί οι άνθρωποι,για μένα. Και συνάντησα ανθρώπους που εκτιμώ και χαιρόμουν να βρίσκομαι καθημερινά κοντά τους και να δουλεύουμε μαζί.

“Η πορνογραφία και η εργασία στο σεξ συχνά συνδέεται με κάτι κακό ή ηθικά επιλήψιμο. Είναι κάτι που θέλουμε να ανατρέψουμε ως εικόνα.” Φωτογραφία: Πηνελόπη Γερασίμου

Δεν πίστευα ότι θα το κάνουμε. Είχαμε πολύ λίγο χρόνο και αισθανόμουν πολύ αδύναμη μπροστά σε αυτό. Υπήρξαν μέρες που δεν κοιμόμασταν. Δουλεύαμε σαν τρελοί. Δεν είχαμε έτοιμο κείμενο, αλλά από τη στιγμή που είπαμε «πάμε», δεν υπήρχε τίποτα άλλο πέρα από το «θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ». Χωρίς αυτούς τους συνεργάτες και φίλους δεν θα γινόταν τίποτα. Ήμασταν ο ένας για τον άλλο. Ο Μιχάλης, η Ζωή, η Μελίνα, ο Χρήστος, η Δέσποινα, η Ναταλία, ο Σταύρος, η Βάσια, ο Σεραφείμ, η Αγγέλικα, η Βασιλεία, ο Παναγιώτης, και πάρα πολλοί ακόμα. Χρειάστηκε πολύς κόπος, είχαμε όμως μεράκι και αγάπη. Νεύρα και γέλια. Πάρα πολλά γέλια.

Με το “Call me Sugar” θέλαμε να επαναδιαπραγματευτούμε τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την εργασία στο σεξ αλλά και την πορνογραφία την ίδια.

Είναι ένας σχετικά νέος τρόπος εργασίας στην Ελλάδα που προσφέρει οικονομικές προοπτικές και μοιάζει να ανθεί. Κάναμε πολλές συνεντεύξεις με άτομα που δουλεύουν στον τομέα αυτό, όπως επίσης και με ακαδημαϊκούς οι οποίοι ειδικεύονται στην πορνογραφία. Και κάπως έτσι αρχίσαμε να ανακαλύπτουμε πράγματα που μας ενδιαφέρουν και που θα μπορούσαμε να κάνουμε ένα έργο σχετικά με αυτά. Ο τομέας της σεξεργασίας δεν ήταν το θέμα, αλλά μέσα από το online περιβάλλον της κάναμε ένα έργο με θέμα την σεξουαλικότητα, τη μοναξιά και τις συνθήκες εργασίας σήμερα.

“Τα θέματα με τα οποία ασχολούμαστε στην παράσταση είναι θέματα πολιτικά και τα αντιμετωπίζουμε ως τέτοια”. Φωτογραφία: Πηνελόπη Γερασίμου

Παρ’ όλα αυτά τα θέματα με τα οποία ασχολούμαστε στην παράσταση είναι θέματα πολιτικά και τα αντιμετωπίζουμε ως τέτοια. Έχουμε μία θέση που αντικατοπτρίζεται στον τρόπο που συνθέσαμε την δραματουργία του έργου. Κατά τη διαδικασία της έρευνας θέλαμε πρώτα απ’ όλα εμείς οι ίδιοι να ανοιχτούμε και να γνωρίσουμε τα θέματα του έργου. Θέλαμε να επαναδιαπραγματευτούμε τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την εργασία στο σεξ αλλά και την πορνογραφία την ίδια. Η πορνογραφία και η εργασία στο σεξ συχνά συνδέεται με κάτι κακό ή ηθικά επιλήψιμο. Είναι κάτι που θέλουμε να ανατρέψουμε ως εικόνα. Επίσης στόχος μας ήταν να μην αντιμετωπίσουμε την σεξεργασία ως θέμα και να μην την φετιχοποιήσουμε.

Φωτογραφία: Δέσποινα Σταυρίδη

Σπούδασα αρχιτεκτονική στο ΑΠΘ και το 2016 κατέβηκα στην Αθήνα για να σπουδάσω θέατρο. Από πολύ μικρός είχα έρθει σε επαφή με την τέχνη. Η τέχνη υπήρχε στο σπίτι και οι γονείς μου φρόντιζαν να με φέρουν σε επαφή από πολύ μικρή ηλικία.

Ήμουν σε μία φοιτητική ομάδα στο πανεπιστήμιο. Το 2014 πήρα μέρος σε μία ακρόαση στο ΚΘΒΕ που έκαναν ο Ανέστης Αζάς και ο Πρόδρομος Τσινικόρης για ένα έργο που ήταν συμπαραγωγή του θεάτρου της Κωσταντίας στη Γερμανία και του ΚΘΒΕ στην Θεσσαλονίκη. Με επέλεξαν και ξεκίνησα πρόβες ως performer. Η παράσταση θα έκανε πρεμιέρα στη Γερμανία και μετά θα επαναλαμβανόταν στην Θεσσαλονίκη. Η εμπειρία αυτή ήταν νομίζω καθοριστική για να σκεφτώ σοβαρά να σπουδάσω θέατρο και να ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτό. Μέχρι τότε το θέατρο ήταν ένα χόμπι και επαγγελματικά σκεφτόμουν μόνο την αρχιτεκτονική.

Αποφοίτησα το καλοκαίρι του 2020, οπότε νιώθω ότι ακόμα βρίσκομαι στα πρώτα μου βήματα. Η προετοιμασία της παράσταση “Call me Sugar” είναι κάτι που σίγουρα θα το θυμάμαι για πάντα. Η αγωνία που είχαμε αλλά και η δουλειά που χρειάστηκε να κάνουμε με την Χριστίνα, ξέρω ότι θα είναι κάτι που δεν πρόκειται να το ξεχάσω. Μέσα σε αυτά τα 2,5 χρόνια μετά την δραματική αισθάνομαι εξαιρετικά τυχερός που είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ με τους ανθρώπους που συνεργάστηκα και για το καλλιτεχνικό επίπεδο κάθε δουλειάς στην οποία συμμετείχα.

“Ό,τι έχει να κάνει με το σεξ προκαλεί αμηχανία και φόβο. Η αίσθηση της έκθεσης είναι έντονη και είναι λίγα αυτά για τα οποία μπορούμε να μιλήσουμε δημόσια χωρίς να νιώθουμε ευάλωτοι”

Σίγουρα στην αρχή υπήρξε ενθουσιασμός και μεγάλη χαρά, αλλά παράλληλα υπήρχε και αγωνία. Είναι η πρώτη μας σκηνοθετική δουλειά και θέλαμε να δοκιμάσουμε να φτιάξουμε κάτι που να μάς αφορά και να έχει ενδιαφέρον. Είχα την τύχη να δουλέψω με τον Ανέστη Αζά στην προετοιμασία της παράστασης «Η Δημοκρατία του Μπακλαβά», οπότε είχα μία επαφή για την δουλειά και την αφοσίωση που απαιτεί ένα τέτοιο εγχείρημα. Δηλαδή ένα νέο κείμενο που γράφεται μετά από έρευνα και ολοκληρώνεται παράλληλα με τις πρόβες. Είναι μία συναρπαστική εμπειρία που χρειάζεται υπομονή εγρήγορση και πάρα πάρα πολύ δουλειά. Και φυσικά δεν μπορεί να συμβεί αν δεν υπάρχουν οι κατάλληλοι συνεργάτες! Πρώτα πρώτα ξεκινήσαμε την έρευνα και το στήσιμο της δραματουργίας με την Ζωή Σιγαλού. Αμέσως μετά φτιάξαμε μία ομάδα: Την Δέσποινα, την Μελίνα, τον Χρήστο, την Ναταλία, τον Σταύρο, την Βασιλεία, τον Σεραφείμ, την Βάσια, την Αγγέλικα, τον Παναγιώτη.

Νομίζω ότι το θέατρο μπορεί να υπάρξει μόνο στο παρόν. Ακόμη και ο τρόπος με τον οποίο είναι φτιαγμένο.

Για την προετοιμασία της παράστασης κάναμε έρευνα γύρω από τον χώρο της σεξεργασίας. Ένας εργασιακός τομέας που είναι φορτωμένος με πολλά στερεότυπα και ηθικό βάρος γιατί περιστρέφεται γύρω από τον άξονα της σεξουαλικότητας. Ό,τι έχει να κάνει με το σεξ προκαλεί αμηχανία και φόβο. Η αίσθηση της έκθεσης είναι έντονη και είναι λίγα αυτά για τα οποία μπορούμε να μιλήσουμε δημόσια χωρίς να νιώθουμε ευάλωτοι.

Καταρχάς το θέατρο είναι ένας χώρος εργασίας. Και το μέλλον του εξαρτάται απόλυτα από τις εργασιακές συνθήκες. Οι εργασιακές συνθήκες στο θέατρο σήμερα, παρ’ όλη την δυναμικότητα που μπορεί να υπάρχει, παρουσιάζουν μία εικόνα που δεν είναι θετική. Δεν ξέρουμε πώς ήταν στο παρελθόν. Έχουμε ακούσει για την περίοδο των επιχορηγήσεων και την άνθηση που είχαν προκαλέσει. Όσο κι αν υπάρχει πληθώρα καλλιτεχνών έτοιμων να προσφέρουν το μόχθο της εργασίας τους, αν δεν υπάρχει οικονομική ανταπόκριση ανάλογη με την προσπάθειά τους τότε δεν μπορούμε να μιλάμε με αισιοδοξία για το μέλλον. Χαίρομαι να βλέπω αρκετούς νέους καλλιτέχνες να φτιάχνουν δικά τους έργα, γιατί υπάρχει πολύ μεράκι και ανάγκη γι αυτό. Θα ήθελα να μπορούν να δουλεύουν ακόμα περισσότεροι και να υπάρχουν περισσότερα πλαίσια στήριξης γι αυτό. Νομίζω ότι το θέατρο μπορεί να υπάρξει μόνο στο παρόν. Ακόμη και ο τρόπος με τον οποίο είναι φτιαγμένο.