Με την πένα του συγγραφέα: Αύγουστος Κορτώ, “Η μικρή λέξη αγάπη”

Πίστευα πως μόνο άνθρωποι πολύ πιο μορφωμένοι, χαρισματικοί και δικτυωμένοι από μένα εξέδιδαν βιβλία. Συγγραφέας έγινα στην πράξη, όταν η αείμνηστη Μάγδα Κοτζιά έβγαλε το «Βιβλίο των βίτσιων» στον Εξάντα. Από κει κι έπειτα, ο Αύγουστος σαφώς επισκίασε τον Πέτρο – αλλά όχι εντός μου. Στους οικείους μου είμαι ακόμα και πάντα ο Πέτρος, που απλώς κάνει αυτή την αλλοπρόσαλλη δουλειά με άλλο όνομα.

τόσα χρόνια στο ντιβάνι, τόσος Φρόιντ στα διαβάσματά μου, πώς να μην ονειροπολώ ότι παίζω αυτόν τον υπέροχο ρόλο στις ζωές βασανισμένων ανθρώπων;

και το παιδικό πλέον μου πέφτει πολύ πιο ζόρικο. Μολαταύτα, έχω έτοιμο ένα παραμύθι για μεγάλα παιδιά – και για ενηλίκους – που το αγαπώ πολύ. Κάποια στιγμή θα βγει.

λυτρώνομαι από κάτι που με τρώει. Για αυτό και είμαι ενεργός στα social media και μοιράζομαι τις απόψεις μου για θέματα της επικαιρότητας. Το κοινό μου βέβαια, κι ας με περιβάλλει χρόνια τώρα με αγάπη κι αφοσίωση, δεν το σκέφτομαι σε αυτή τη συνθήκη.

Γράφω για μένα, αν όμως έστω και μια χούφτα άνθρωποι λάβουν θάρρος ή παρηγοριά από ένα κείμενό μου, είμαι ευτυχής.

Σκέφτομαι τους χαρακτήρες μου, ενίοτε τους νοσταλγώ, αλλά έχουν μεγαλώσει πια, έχουν φύγει απ’ το πατρικό τους. Άπαξ και γίνουν βιβλίο, ανήκουν στους αναγνώστες τους πολύ περισσότερο απ’ ό,τι σε μένα.

στους οποίους χρωστώ τα πάντα. Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι ένα πρωτόλειο στις μέρες μας να γίνει βιβλίο, και μάλιστα βιβλίο που θα έχει δυνατή διανομή, μα απ’ την άλλη βλέπω ένα σωρό νέους εκδότες, και πιτσιρίκια που κάνουν το συγγραφικό τους όνειρο πραγματικότητα.

είναι να γράφουν σαν τρελοί και να μη σκέφτονται τίποτα άλλο πέρα απ’ την εκάστοτε ιστορία και τις ανάγκες της.

[relart 1]

Κάθε φορά ήμουν, σχεδόν, σε άρνηση: «Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό – για δέκατη, δέκατη πέμπτη φορά φέτος.» Κι έπειτα πέρασα στην οργή, μια άγρια οργή, που μόνο μέσω μιας ιστορίας μπορούσε να ανακουφιστεί. Και εγένετο Μάντια.

Εγώ απλώς, υποδυόμενος τη Μάντια, προσπάθησα να την ακολουθήσω στα σωματικά και ψυχικά της άκρα, για να δώσω υπόσταση στο φαινόμενο της έμφυλης βίας.

Και πολλές φορές λειτουργεί τοτεμικά η μαγεία ενός ξερού «Σ’ αγαπώ». Η αγάπη, αν όντως υφίσταται, αποδεικνύεται στην πορεία, κι οφείλει να έχει διάρκεια, τρυφερότητα και καλοσύνη.

Έχουμε το αρχετυπικό θύμα, τον αρχετυπικό θύτη και τη φίλη που προσπαθεί να βοηθήσει. Όμως τέτοιες συνθήκες εγκλωβισμού δεν επιτρέπουν φιλίες.

και τα αναπαραγωγικά δικαιώματα είναι -κι οφείλουν βέβαια να είναι – αδιαπραγμάτευτα, είναι σχεδόν αδύνατον να αναχαιτίσεις τον γονιό που θα σακατέψει το παιδί του.

Κι εξυπακούεται πως στην επαρχία τα πράγματα είναι ακόμα πιο άγρια. Επικρατεί ακόμα η άποψη «δεν ανακατεύεσαι στα οικογενειακά του άλλου», όπως συνέβη και στην περίπτωση του μυθιστορήματος.

Η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι γίνεται αλλιώς αντιληπτή σε κάθε θύμα βίας. Η Μάντια ήταν καταδικασμένη, ωστόσο αγωνίστηκε μέχρι τέλους για να βγει από αυτή τη «φυλακή».

Έτσι και στη «Μικρή λέξη αγάπη», ο αναγνώστης ανακαλύπτει από τις πρώτες κιόλας σελίδες κάποια σημαντικά στοιχεία της μετέπειτα πλοκής. Δεν με προβληματίζουν αυτά τα θέματα. Το «Βιβλίο της Κατερίνας» άλλωστε ξεκινά με την αυτοκτονία της μάνας μου.

για αυτό και επέλεξα να μην εκδώσω μία ιστορία που ολοκλήρωσα πρόσφατα για έναν άγνωστο μαθητή του Ιησού που αφηγείται τη ζωή του δασκάλου του. Παρότι την έγραψα χωρίς καμία πρόθεση προσβολής, η εκκλησία στην Ελλάδα είναι παντοδύναμη, και οι θρησκευόμενοι δυστυχώς αντιδρούν συχνά επιθετικά σε οτιδήποτε εκλαμβάνουν ως ιερόσυλο.

Ο Τζέρι μας άλλαξε τη ζωή, μας χαρίζει καθημερινά χαρά και λατρεία και το βιβλιαράκι του που κυκλοφόρησε πρόσφατα είναι ένας μικρός φόρος τιμής. Το επόμενο μυθιστόρημά μου όμως θα είναι διαφορετικό από αυτό. Αφορά μια λαϊκή τραγουδίστρια με φωνή που μπορεί να σκοτώσει…