Monika: Δεν κάνω μουσική για να πετύχω, κάνω μουσική για μένα

Συναντάω τη Monika (Μόνικα Χριστοδούλου) ένα ανοιξιάτικο μεσημέρι στο Θησείο, τη γειτονιά της αυτή την περίοδο, μιας και η ζωή της μοιράζεται μεταξύ Αθήνας, Σπετσών και Λος Άντζελες.

Αφορμή για τη συζήτησή μας είναι ο νέος δίσκος της, με τίτλο “Proud”, με τον οποίο επιστρέφει στον αγγλόφωνο στίχο και στον ήχο με τον οποίο τη γνωρίσαμε. «Μου είπαν ότι ο δίσκος έχει όλες τις Μόνικες μαζί», λέει χαμογελώντας, διότι η δουλειά αυτή συμπυκνώνει και τα disco και funk στοιχεία του “Secret in the dark” και την αισθητική του “Avatar” και του “Exit”.

Πέρασαν οκτώ χρόνια από την τελευταία αγγλόφωνη κυκλοφορία της, έκτοτε έχει δεχτεί κριτική για τις μουσικές εξερευνήσεις της, ωστόσο δεν πτοείται. Αντιθέτως, φαίνεται να πατάει πολύ γερά στα πόδια της, έχει πλέον τη δική της δισκογραφική, διεκδικεί να αναφέρεται και ως παραγωγός της μουσικής της, σκέφτεται λιγότερο ρομαντικά και περισσότερο επιχειρηματικά, χωρίς να χάνει την πρωταρχική της αγάπη για τη μουσική. Σε λίγες μέρες, θα δώσει ένα live στο Fuzz, με κομμάτια από τον νέο δίσκο, αλλά και από τις παλιότερες δουλειές της.

Από τα πρώτα πράγματα που μου αναφέρει, είναι η ζωή της με τον μόλις 2 μηνών γιό της Παύλο και την πεντάχρονη κόρη της Μελίνα, καθώς και την επιθυμία της να μεγαλώσει τα παιδιά της στις Σπέτσες, ενώ η συζήτηση ξεκινάει με την προσπάθειά της να βοηθήσει το νησί να αποκτήσει την πρώτη του Φιλαρμονική.

«Είναι ένας στόχος που έχω βάλει, μιας και μεγαλώνοντας στο Καρπενήσι, έμαθα μουσική μέσα από τη Φιλαρμονική. Εκεί έμαθα σαξόφωνο, εκεί αγάπησα αυτό τον τόπο στον οποίο είχα βρεθεί ως ξένη, γιατί με τη Φιλαρμονική συμμετείχα στις εθνικές γιορτές, στις σχολικές γιορτές, σε συναυλίες, σε ανταλλαγές, σε ταξίδια κι εκδρομές, μπήκα σε ένα πάρα πολύ ωραίο κόσμο».

Για τον ελληνικό δίσκο αναφέρει: “Ήταν ένα απωθημένο. Είπα αν δεν το κάνω τώρα, δεν θα το κάνω ποτέ. Τον αγαπώ πολύ αυτό το δίσκο, αλλά ενώ με εκφράζει σαν άνθρωπο, δεν με εκφράζει απόλυτα σαν καλλιτέχνη”.

Θεωρώ πως μια Φιλαρμονική ταιριάζει πάρα πολύ σε ένα νησί, επειδή στις Σπέτσες δεν υπάρχουν πολλές επιλογές δραστηριοτήτων για τα παιδιά, πέρα από το ποδόσφαιρο, δεν υπάρχουν εγκαταστάσεις αθλητικές, ούτε καλλιτεχνικές. Ακόμη και στα σχολεία υπάρχει έλλειψη καθηγητών, διότι είναι πολύ υψηλό το κόστος ζωής για τους καθηγητές σε ένα τέτοιο νησί. Προσπαθώ επίσης να κάνω μια συνεργασία μεταξύ των δήμων Σπετσών και Καρπενησίου, που τους γνωρίζω και ήδη υπάρχει Φιλαρμονική, μιας και εμείς τότε επίσης είχαμε πάρει βοήθεια από άλλες Φιλαρμονικές για τα όργανα, τις στολές, κλπ., και ελπίζω ότι στα επόμενα 2 χρόνια θα ανοίξει.

Το είδος μουσικής που θέλω να κάνω, συμπυκνώνεται πλήρως στο “Proud”

Το χρονόμετρο για το “Proud” ξεκινάει με τα πρώτα τραγούδια που έγραψα, όταν ολοκλήρωσα την περιοδεία για το “Secret in the dark”. Εν τω μεταξύ όμως μεσολάβησε ο ελληνικός δίσκος, «Ο κήπος είναι ανθηρός» και η σύνθεση της μουσικής για την ταινία “The lost daughter” («Η χαμένη κόρη»).

Ήταν ένα απωθημένο αν θέλεις, είπα αν δεν το κάνω τώρα, δεν θα το κάνω ποτέ. Τον αγαπώ πολύ αυτό το δίσκο, αλλά ενώ με εκφράζει σαν άνθρωπο, δεν με εκφράζει απόλυτα σαν καλλιτέχνη, ώστε να πω ότι θα ακολουθήσω αυτή την πορεία κι έναν τέτοιο ήχο από εδώ και πέρα. Όλα ξεκινάνε από τη μουσική κι από τα τραγούδια. Το πώς θα φωτογραφηθώ, σε ποια φεστιβάλ θα παίξω, τι συνεντεύξεις θα δώσω, όλα ξεκινάνε από την ίδια τη μουσική. Αισθάνομαι ότι είμαι περισσότερο του αγγλόφωνου ρεπερτορίου, θεωρώ ότι είμαι κομμάτι κάποιας international σκηνής κι έτσι με το που τελείωσα με τον ελληνικό δίσκο και με τη συναυλία στο Ηρώδειο εν μέσω covid, είπα ότι τώρα θα γυρίσω πίσω στα δικά μου.

«Δεν έχω χάσει καθόλου τη χαρά που μου δίνει η συμμετοχή μου στον μουσικό κόσμο. Είναι σαν να πετάω όταν είμαι στη σκηνή»

Ήταν θεόσταλτη η «Στάλα»! Όταν μου ζήτησαν οι παραγωγοί της ταινίας να τους στείλω κάποιο κομμάτι μου στα ελληνικά, αν δεν την είχα γράψει δεν θα είχα τίποτα να τους δείξω. Όλα για κάποιο λόγο γίνονται κι έτσι τους έστειλα όλο τον ελληνικό δίσκο, με τον οποίο ενθουσιάστηκαν.

Εννοείται ότι με ενδιαφέρει και με την ταινία “The lost daughter” άνοιξαν πολλές πόρτες ώστε να βρω τον αντίστοιχο μάνατζερ για τέτοιες δουλειές. Από το Λος Άντζελες μου λένε ότι θα ήταν καλό να το κυνηγήσω, αλλά θα πρέπει να περνάω κάποιο καιρό εκεί, δεν γίνεται από απόσταση. Έχω πάρα πολλή όρεξη να δουλέψω στο στούντιο, δεν είμαι καλλιτέχνης που θέλει μόνο να δίνει συναυλίες, όσο κι αν αγαπώ την επαφή με τον κόσμο, είμαι κυρίως της δημιουργίας. Συνεπώς, το χειμώνα θα πρέπει να επιστρέψω στην Αμερική για το σκοπό αυτό, διότι οι ανθρώπινες σχέσεις παίζουν καθοριστικό ρόλο σε μια συνεργασία, όσο κι αν έχει αναπτυχθεί η τεχνολογία και μπορούμε να κάνουμε πολλά μέσω διαδικτύου.

Δεν έχασα ποτέ το κέντρο μου, από παιδί ήμουν πολύ προσγειωμένη και συγκεντρωμένη, απλώς όσο μεγαλώνω νιώθω ότι έχω ζήσει πέντε διαφορετικές ζωές.

Ήθελα να επιστρέψω στον πυρήνα μου. Έχοντας δοκιμάσει διάφορους ήχους στους προηγούμενους δίσκους μου, διερωτήθηκα ποια είμαι, με ποιο ήχο θέλω να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου. Ήταν και ερώτηση μάρκετινγκ, κατά κάποιο τρόπο, διότι έβλεπα ότι για παράδειγμα η Guardian με σύστηνε ως “The disco diva”, το οποίο είναι πολύ τιμητικό, αλλά είμαι πράγματι αυτό; Τι προσδοκίες γεννά ένας τέτοιος χαρακτηρισμός για τις επόμενες δουλειές μου; Θεώρησα ότι αυτή ήταν η στιγμή για να βάλω την υπογραφή μου ως καλλιτέχνης και γι’αυτό μου πήρε και τόσο χρόνο. Το έψαξα πάρα πολύ ηχητικά, ώστε να βρω ακριβώς ποια είμαι και τι μου αρέσει. Τελικά επέστρεψα πίσω στο “Avatar”, που ήταν κάτι πολύ αγνό και στο οποίο είχα λειτουργήσει με βάση το ένστικτο. Αυτό προσπάθησα να κάνω και στο “Proud”. Ηχητικά θεωρώ ότι με αυτή τη δουλειά είμαι η Monika που θέλω να είμαι. Eτοιμάζω ήδη επόμενο δίσκο όπου αυτός ο ήχος θα εξελιχθεί βεβαίως, αλλά το είδος μουσικής που θέλω να κάνω, συμπυκνώνεται πλήρως στο “Proud”.

Δεν έχασα ποτέ το κέντρο μου, από παιδί ήμουν πολύ προσγειωμένη και συγκεντρωμένη, απλώς όσο μεγαλώνω νιώθω ότι έχω ζήσει πέντε διαφορετικές ζωές. Είναι τόσοι πολλοί οι κόσμοι μέσα στους οποίους έχω υπάρξει, που όταν συναντάω τυχαία κάποιον στο δρόμο, του ζητάω να μου θυμίσει από ποιο σύμπαν της ζωής μου προέρχεται, διότι έχω ζήσει σε πολλές πόλεις, πολλές διαφορετικές περιόδους και πολύ έντονα όλα.

«Δεν θα γράψω μουσική με κάποια «συνταγή» για να ζήσω, αλλά σκέφτομαι πλέον και λίγο επιχειρηματικά»

Αυτό είναι ένα δύσκολο κομμάτι, διότι όταν είσαι μητέρα παίζεις συνέχεια σε δυο ταμπλό. Δεν μπορείς ποτέ να συγκεντρωθείς πλήρως σε κάτι, έχεις πάντα μια έγνοια για τα παιδιά σου, τα οποία σε έχουν απόλυτη ανάγκη. Όταν όμως δίνεσαι ολοκληρωτικά στα παιδιά, αρχίζεις να αναρωτιέσαι ποια είσαι. Θυμάμαι πάντα τη φράση «χαρούμενα παιδιά, ήσυχη μαμά» που μου είχε πει μια μαία, όπως και τη συμβουλή της να ακούω μόνο το ένστικτό μου σε σχέση με τα παιδιά.

Ενώ αγαπώ πάρα πολύ τη μουσική και μου δίνει τόση αρμονία μέσα μου, δεν είμαι πλέον τόσο ρομαντική

Θυμάμαι πάντα το ξεκίνημα στα 13 μου με τους Serpentine, τη μπάντα του αδερφού μου που με έβαλε σε μια παρέα μουσικών, αλλά και τα φοιτητικά μου χρόνια στην Αθήνα, όπου ενώ σπούδαζα στο Μαθηματικό, παράλληλα έπαιζα με πολλές ανεξάρτητες μπάντες από τις οποίες έμαθα πάρα πολλά πράγματα, γνώρισα τα στούντιο και δικτυώθηκα.

Θυμάμαι επίσης το βράδυ που έγραψα το “Over the hill”, στο πατρικό μου στα Βριλήσσια, χρησιμοποιώντας κάτι ποτήρια για κρουστά και τη γειτόνισσα που ήρθε και μου χτύπησε την πόρτα, λέγοντας «πόση ώρα ακόμα θα χτυπάς αυτά τα ποτήρια; Είναι 4 το πρωί, από τις 9 τα χτυπάς!».

«Θα μου άρεσε να κάνω παραγωγή και για άλλους καλλιτέχνες»

Πραγματικά, θα ήθελα να της το πω σήμερα! (γέλια). Ξέρεις, είχα έναν φίλο χάκερ από το Μαθηματικό, ο οποίος μου είχε βρει ένα πρόγραμμα ηχογραφήσεων και με αυτό έγραψα το “Over the hill”. Ακούγεται σαν άλλη εποχή, γιατί πριν από αυτά τα προγράμματα, πώς γράφαμε μουσική; Με τις κασέτες, με τα δυο κασετόφωνα! Οπότε εκείνη την εποχή, ήταν κάπως επαναστατικό όλο αυτό που συνέβαινε με τα προγράμματα κι εγώ ως μαθηματικό μυαλό το είχα πολύ με την τεχνολογία και κατευθείαν μπήκα στο πνεύμα.

Κάποιος γνωστός μου μού είπε για το MySpace και μέσα σε μια μέρα, από τη στιγμή που ανέβασα τη μουσική μου, με πήραν τηλέφωνο τα free press και στη συνέχεια προέκυψε η πρόσκληση να παίξω στο φεστιβάλ τραγουδοποιίας στο Μικρό Μουσικό Θέατρο, όπου θα έπαιζε ο Αλέξανδρος Βούλγαρης (The Boy) που ήταν ήδη όνομα κι είχα ενθουσιαστεί. Το φεστιβάλ αυτό ήταν φανταστικό, εγώ έπαιξα τα 5 – 6 κομμάτια που είχα τότε, μαζί με τον Άρη Ζέρβα, με τον οποίο συνεργαζόμαστε μέχρι σήμερα και στη συνέχεια ήρθαν οι δισκογραφικές και το πράγμα πήρε το δρόμο του.

“Όλα τα χρήματα που έχω βγάλει από τη μουσική έχουν επενδυθεί σε μουσική τεχνολογία”.

Ο φωτιστής μου, ο Γιώργος Τέλλος, μου λέει «ρε Μονικάκι, είναι σαν να παίζεις για πρώτη φορά μουσική στη ζωή σου!». Κι είναι ακριβώς έτσι. Δεν έχω χάσει καθόλου τη χαρά που μου δίνει η συμμετοχή μου στον μουσικό κόσμο. Είναι σαν να πετάω όταν είμαι στη σκηνή ή όταν είμαι στο στούντιο και παίζω μουσική. Είμαι ευτυχισμένη εκείνες τις στιγμές.

Αυτό που σίγουρα έχει αλλάξει, είναι ότι ενώ αγαπώ πάρα πολύ τη μουσική και μου δίνει τόση αρμονία μέσα μου, δεν είμαι πλέον τόσο ρομαντική. Μπορεί να άλλαξε αυτό και με τη δημιουργία οικογένειας. Δεν θα γράψω μουσική με κάποια «συνταγή» για να ζήσω, αλλά σκέφτομαι πλέον και λίγο επιχειρηματικά. Θα σκεφτώ συνεργασίες, θα κυνηγήσω κάποιον παραγωγό που μου αρέσει, πάντα με γνώμονα τη μουσική, σκέφτομαι σε ποιους χώρους θα παίξω, αλλά και τα επόμενα βήματά μου με τις ομάδες μου στην Ελλάδα, την Αμερική και την Αγγλία.

Δεν έχω χάσει καθόλου τη χαρά που μου δίνει η συμμετοχή μου στον μουσικό κόσμο. Είναι σαν να πετάω όταν είμαι στη σκηνή ή όταν είμαι στο στούντιο και παίζω μουσική. Είμαι ευτυχισμένη εκείνες τις στιγμές.

Συνεργάζομαι με ομάδες PR agency, booking agency, publicity, όλα αυτά χρειάζονται, αλλά και πάλι, το εξώφυλλο του “Proud” εγώ το επιμελήθηκα, όπως και την παραγωγή, είναι πράγματα που μου αρέσει να κάνω.

Πάντα έφτιαχνα μόνη τα demos των συνθέσεών μου και στη συνέχεια απευθυνόμουν σε κάποιον παραγωγό για να το κάνει πιο επαγγελματικό. Θυμάμαι ότι όταν είχα πάει στο Brighton, ήταν ένας mixer ο οποίος είχε κάνει το “Over the hill”σαν να το έλεγε η Lady Gaga. Του εξήγησα ότι ήθελα να έχει την αίσθηση του demo, να μην καταλαβαίνεις από ποια εποχή έρχεται το κομμάτι. Αυτή η διαδικασία όμως, είναι παραγωγή.

«Γιατί να σταθώ στα αρνητικά σχόλια, αφού μου δίνει τόση χαρά αυτή η δουλειά; Δε γίνεται να αρέσω σε όλους»

Ναι, είναι μια λεπτή γραμμή. Στην Αμερική, όπου δούλεψα για το “Secret in the dark” με κορυφαίους μουσικούς στο στούντιο, επειδή εγώ πάλι έδινα τις περισσότερες ιδέες, o επίσημος παραγωγός του δίσκου, ο Homer Steinweiss, μου έλεγε πως είναι κρίμα να μην υπογράφω ως παραγωγός. Απαντώντας του πως δεν είμαι παραγωγός, μου είπε «πίστεψέ με, πρέπει να παίρνεις αυτό το credit γιατί κάποιος που θα το διαβάσει πρέπει να γνωρίζει ότι εσύ κάνεις και αυτή τη δουλειά».

Το έχει πει πολύ ωραία η Kylie Minogue: η σύνθεση ενός τραγουδιού είναι αυτό που κάνεις με ένα μαγνητοφωνάκι και μια φωνή, όλα τα άλλα είναι ομαδική δουλειά. Εγώ είμαι παρούσα σε όλη τη διαδικασία, όλα τα χρήματα που έχω βγάλει από τη μουσική έχουν επενδυθεί σε μουσική τεχνολογία. Θα μου άρεσε μάλιστα να κάνω παραγωγή και για άλλους καλλιτέχνες. Άλλωστε και τη μουσική για το “The lost daughter” την παρέδωσα ολοκληρωμένη.

Ναι, τη θυμάμαι αυτή τη συνέντευξη. Μα και για την Adele, μου έλεγε ο Homer Steinweiss, ότι είναι διαρκώς στο στούντιο και δίνει οδηγίες για το πώς θέλει το τελικό αποτέλεσμα, όπως το ίδιο κάνει και η Florence Welch από τους Florence and the Machine.

«Έχω ζήσει περίεργες καταστάσεις με τις δισκογραφικές εδώ, γιατί ενώ συνέβαιναν μεγάλα πράγματα, εγώ τότε ήμουν κοριτσάκι και τα αντιμετώπιζα με μια αφέλεια, με έναν ρομαντισμό»

Είναι μια δουλειά στην οποία εκτίθεσαι, συνεπώς θα κριθείς κιόλας. Είναι ένα ταξίδι αυτό που κάνω με τη μουσική, γιατί να σταθώ στα αρνητικά σχόλια, αφού μου δίνει τόση χαρά αυτή η δουλειά; Δε γίνεται να αρέσω σε όλους. Ακόμη και στο ξεκίνημά μου που υπήρξε αυτός ο ενθουσιασμός, όπως λες, εκεί να δεις πόσο καχύποπτη ήμουν. Κάτι άλλο είχε ανάγκη ο κόσμος, ίσως το καινούργιο. Το δύσκολο είναι να κρατήσεις αυτή την επιτυχία ή να αποδείξεις την ταυτότητά σου.

Την είχα πολύ στο “Exit”, τον δεύτερο δίσκο, όπου παρόλο που μπήκαν τραγούδια που είχαν περισσέψει από το “Avatar”, όπως το “Yes I do”, είχα μια αγωνία για το αν θα έρθει ο κόσμος στις συναυλίες μου. Η τότε εταιρία μου με καθησύχαζε, λέγοντάς μου «μην ανησυχείς εσύ για αυτά, γράψε τη μουσική σου» κι αυτό ήταν κάτι που μου άρεσε.

Έχω ζήσει περίεργες καταστάσεις με τις δισκογραφικές εδώ, γιατί ενώ συνέβαιναν μεγάλα πράγματα, εγώ τότε ήμουν κοριτσάκι και τα αντιμετώπιζα με μια αφέλεια

Ναι, είχα στήριξη, βέβαια στη συνέχεια αποδείχθηκε ότι δεν ήταν όλα τίμια και ξεκάθαρα. Έχω ζήσει περίεργες καταστάσεις με τις δισκογραφικές εδώ, γιατί ενώ συνέβαιναν μεγάλα πράγματα, εγώ τότε ήμουν κοριτσάκι και τα αντιμετώπιζα με μια αφέλεια, με έναν ρομαντισμό. Για να καταλάβεις, στην Αμερική έχω κυκλοφορήσει ένα μόνο δίσκο που δεν έχει γίνει και επιτυχία, το “Secret in the dark”, ο οποίος παίζει σε 89 χώρες και το πιστεύεις ότι έρχονται περισσότερα έσοδα από τα δικαιώματά του, από όσα έρχονται από τους πλατινένιους που έχω κάνει στην Ελλάδα;

Βασικά, δεν την ξαναπατάω. Γι’ αυτό άνοιξα δική μου δισκογραφική, και είμαι περήφανη που το “Proud” είναι ο πρώτος δίσκος στον οποίο έχω 100% τα πνευματικά δικαιώματα, τα χειρίζομαι όλα με τη δική μου ομάδα και ναι, επενδύω εγώ η ίδια στον εαυτό μου.

Για τους δίσκους μου, δεν θα άλλαζα τίποτα. Μου αρέσει που γράφω μουσική με έναν τρόπο που εκφράζει την αλήθεια μου. Δεν κάνω μουσική για να πετύχω, κάνω μουσική για μένα. Πολύ πιο proud είμαι για την οικογένειά μου, δίνω και παίρνω πολλή αγάπη κι όλο αυτό με κάνει έναν ήρεμο άνθρωπο.

Ήθελα το live να γίνει σε κλειστό χώρο, με πιο ροκ ήχο κι έτσι θα είμαστε στο Fuzz την Παρασκευή 28 Απριλίου 2023, που είναι από τους αγαπημένους μου χώρους και έχω να εμφανιστώ εκεί από το 2011! Θα είμαι με την παλιά μου μπάντα και θα παίξουμε κομμάτια από το “Proud”, αλλά και από τις προηγούμενες δουλειές μου.

Παράλληλα κλείνω κάποιες συναυλίες για την προώθηση του “Proud” στη Νέα Υόρκη και στο Λος Άντζελες, θα ήθελα να κάνω και περιοδεία στο εξωτερικό στη συνέχεια, αλλά είναι απόφασή μου να ξεκινάω και να κλείνω τις συναυλίες μου στην Ελλάδα. Μου αρέσει το κοινό εδώ, είναι οικογένειά μου και είναι και πιο αυστηρό.