Η παράσταση «Ιππόκαμπος» από την Ομάδα Θεάτρου Ε.Α.Ν. (Ελεύθεροι Αυτοσχέδιοι Ναυαγοί), σε κείμενο-σκηνοθεσία Θύμιου Διαμάντη και Κώστα Κουτρούλη, λόγω μεγάλης ανταπόκριση του κοινού, συνεχίζεται στον Χώρο Κ4 προσθέτωντας δύο ακόμη Δευτερότριτα 8 και 9, 15 και 16 Μαΐου.
«Ιππόκαμπος»: Λίγα λόγια για το έργοΟ ιππόκαμπος του εγκεφάλου ονομάστηκε έτσι επειδή το σχήμα του μοιάζει αόριστα με τον αντίστοιχο θαλάσσιο οργανισμό. Είναι υπεύθυνος για την κωδικοποίηση της μακροπρόθεσμης μνήμης του ανθρώπου. Ο ιππόκαμπος είναι αυτός που βοηθά τον άνθρωπο να «πλοηγείται» στο χώρο. Πρόκειται για ένα από τα παλαιότερα φυλογενετικά τμήματα του εγκεφάλου και αποτελεί μέρος του μεταιχμιακού συστήματος. Ελέγχει το κέντρο της μνήμης. Μεταφέρει πληροφορίες όσο μακρινές κι αν είναι. Αλλά και κοντινές. Άνθρωποι με εκτεταμένες βλάβες στον εγκέφαλο δεν συγκρατούν μνήμες.
Ο Δημήτρης και η Βερόνικα χώρισαν. Και από κοινού αποφάσισαν να διαγράψουν κάθε κοινή τους μνήμη. Ένας αστροναύτης που… βρίσκεται στον δρόμο τους βοηθά να ανακαλύψουν κάτι πολύ βαθύ και κρυμμένο από καιρό.
Εμείς αφηγούμαστε μια ιστορία για τον Δημήτρη, την Βερόνικα, τις αναμνήσεις τους και τον Ιππόκαμπο.
Μια ιστορία τόσο παλιά, όσο ο και ο κόσμος.
*Η παράσταση βασίζεται στο μεγαλύτερο μέρος της στον αυτοσχεδιασμό.
«Συνεχίζοντας τη λογική που χτίσαμε και την παράσταση το “Σπίτι με τα Κόκκινα Γιασεμιά”, μέσω δηλαδή του αυτοσχεδιασμού πάνω σε ελεύθερα θέματα, καταλήξαμε να ασχολούμαστε αυτή τη φορά με τον έρωτα.
Τί θα γινόταν αν από τον πολύ πόνο αποφάσιζες να διαγράψεις τον άλλο για πάντα από την μνήμη σου ώστε να μην πονάς πια; Με αυτό ασχοληθήκαμε και μαζεύοντας κομμάτια από ταινίες, βιβλία και τη φαντασία μας, δημιουργήσαμε έναν κόσμο “μέσα στο κεφάλι των χαρακτήρων” όπου οι δυο τους θα βιώσουν τη λήθη από επιλογή, συνειδητοποιώντας όμως στην πορεία πως κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τις επιλογές και την ζωή του. Οι επιλογές μας αυτές θα εμφανιστούν ξανά μπροστά μας, ίσως με άλλη μορφή, ίσως καλύτερη, ίσως χειρότερη και μένει σε εμάς να την διαχειριστούμε και να ζήσουμε μ’ αυτήν μαθαίνοντας από τα λάθη μας.
Ο κόσμος της παράστασης θα μπορούσε να είναι ένας σουρεαλιστικός, διαστημικός κόσμος, όπως και η σχέση μας με το σύμπαν, είμαστε όπως λέει και ο Moby “όλοι φτιαγμένοι από αστέρια” και μέσα στο μυαλό μας είναι σίγουρο πως υπάρχουν μαύρες τρύπες αλλά και φωτεινοί γαλαξίες».
